Τοποθέτηση της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης σχετικά με τις καταστροφικές πυρκαγιές που έπληξαν πρόσφατα την Αττική.
ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ
Στα αποκαΐδια και το θάνατο που αφήνει πίσω της η λαίλαπα της “ανάπτυξης”, σοβεί η κοινωνική οργή για το χρεοκοπημένο κόσμο της εξουσίας
Είναι πράγματι συγκλονιστικά τα γεγονότα που παρακολουθούμε τα τελευταία 24ωρα στην Αττική και προκαλούν θλίψη και οργή σε κάθε άνθρωπο. Οι πυρκαγιές που ξέσπασαν σε πολλά, διαφορετικά σημεία της, άφησαν πίσω μια εκατόμβη νεκρών, χιλιάδες καμμένα στρέμματα δάσους, ενώ ισοπέδωσαν ολόκληρες περιοχές και οικισμούς καθιστώντας ανυπολόγιστο το μέγεθος της περιβαλλοντικής και κοινωνικής καταστροφής.
Από την πρώτη στιγμή, το κράτος και τα ΜΜΕ επιχειρούν να παρουσιάσουν την εικόνα της “εθνικής τραγωδίας” που προέκυψε από μια “ασύμμετρη απειλή” που επιθυμεί να αποσταθεροποιήσει την πολιτική και κοινωνική ζωή, μετατρέποντας παράλληλα τη φοβερή τραγωδία σε πεδίο μικροπολιτικής αντιπαράθεσης κυβέρνησης – αντιπολίτευσης γύρω από τη διαχείριση των τραγικών αποτελεσμάτων των γεγονότων. Τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνονται δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να συγκαλύψουν τις εγκληματικές ευθύνες του κρατικού μηχανισμού και τον αντικοινωνικό του ρόλο. Όπως και στην περίπτωση των καταστροφικών πλημμυρών στη Μάνδρα, όπως και δέκα χρόνια νωρίτερα στις δολοφονικές πυρκαγιές στην Ηλεία και την Εύβοια.
Το κράτος, αφού επί δεκαετίες φρόντισε να διαλύσει κάθε μορφή κοινωνικής αυτοοργάνωσης απέναντι στα στοιχεία της φύσης, αλλά και γενικότερα, την υποκατέστησε στη συνέχεια, εκφράζοντας τώρα την αδυναμία, την ανικανότητα ή και την απροθυμία του -εξαιτίας των συμφερόντων του, της ίδιας του της φύσης, της δομής και του προσανατολισμού του-, να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των καταστροφών, φυσικών ή ανθρωπογενών, αφήνοντας την κοινωνία έρμαιο στις σκληρές επιπτώσεις τους. Την ίδια στιγμή μάλιστα που η συνεχής υποχρηματοδότηση έργων κοινωνικής μέριμνας (αντιπυρικά, αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά έργα) σε συνδυασμό με τη σπάταλη δαπανών επί του ΑΕΠ σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς μόνο εξωφρενική μπορεί να χαρακτηριστεί, ιδιαίτερα σε μια χώρα που έχει πληγεί πολλές φορές και είναι γνωστή η επικινδυνότητα τους.
Στην πραγματικότητα, τα τραγικά συμβάντα που μας συγκλονίζουν, δεν είναι ατυχή περιστατικά ή παρεκτροπές του συστήματος, αλλά αναπόφευκτες και διαρκώς κλιμακούμενες συνέπειες που επιφέρουν πάνω στον φυσικό κόσμο και την κοινωνία το πλήθος των μεγάλων και μικρών συμφερόντων, τα οποία πηγάζουν από το ίδιο το σύστημα και το στηρίζουν. Συγκεκριμένα, η περιοχή της Ανατολικής Αττικής έχει γίνει για περισσότερα από τριάντα χρόνια πεδίο ανηλεούς κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης, εξαιτίας της ασφυκτικής πίεσης για συνεχή επέκταση της αθηναϊκής μητρόπολης που προωθείται από τις κεντρικές κρατικές πολιτικές και το κεφάλαιο. Επιπλέον, ως προνομιακό οικιστικό περιβάλλον για τα μεσαία και ανώτερα ταξικά στρώματα καθώς και κερδοφόρο πεδίο για την ανάπτυξη της τουριστικής βιομηχανίας, αποτελεί ένα eldorado του κατασκευαστικού, οικοδομικού, κτηματομεσιτικού και επιχειρηματικού κεφαλαίου.
Έτσι, δεν είναι τυχαίο φαινόμενο η εκδήλωση -σε όλη την έκταση των ορεινών όγκων της Πεντέλης και του Υμηττού, στους πρόποδες των βουνών και στις παρακείμενες πεδινές και παραλιακές περιοχές- τα τελευταία τριάντα χρόνια, εκατοντάδων πυρκαγιών που έχουν μετατρέψει τεράστιες εκτάσεις δάσους σε κρανίου τόπο ώστε να επιτευχθεί ο αποχαρακτηρισμός ολόκληρων περιοχών από δασικές, να μετατραπούν σε χώρους διαφόρων χρήσεων και ανάπτυξης κάθε είδους επιχειρηματικότητας και να ενταχθούν σταδιακά στο σχέδιο πόλης. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη τα τραγικά γεγονότα της Δευτέρας 23 Ιούλη 2018 θα μπορούσαν να είχαν συμβεί σε πλήθος άλλων περιπτώσεων στο παρελθόν, όπως είναι πολύ πιθανό να επαναληφθούν και στο μέλλον. Αυτή η φονική πυρκαγιά, δεν ήταν παρά μια από τις εκατοντάδες που έχουν ξεσπάσει στην ευρύτερη περιοχή, που αυτή τη φορά πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις σε πυκνοκατοικημένη δασική έκταση.
Εδώ έχει σημασία να σημειώσουμε ότι η φωτιά που εκδηλώθηκε, παρ’όλη την ταχύτητα εξάπλωσής της, εξαιτίας του δυνατού δυτικού ανέμου που έπνεε στην περιοχή, δεν αποτελεί επ’ ουδενί “ασύμμετρη απειλή” όπως χωρίς ντροπή δήλωσε ο πρωθυπουργός ώστε να δικαιολογήσει το μέγεθος της ανθρώπινης τραγωδίας, μιμούμενος τη γελοία δήλωση του υπουργού Πολύδωρα το 2007 περί “στρατηγού ανέμου”. Κι αυτό διότι η διεύθυνση του αέρα ήταν σταθερή, η κατεύθυνση της φωτιάς προβλέψιμη και η έκταση της περιοχής που κατέκαψε σχετικά περιορισμένη.
Η φωτιά ξεκίνησε από τους πρόποδες της Πεντέλης σε περιοχή χαμηλής βλάστησης αφού είχε ξανακαεί στο πρόσφατο παρελθόν, κατευθύνθηκε ανατολικά σε δασομένη περιοχή καίγοντας το μεγαλύτερο μέρος του οικισμού Νέος Βουτζάς αφήνοντας πίσω νεκρούς ανθρώπους και προχώρησε σε πυκνή δασική έκταση προς το Μάτι και την παραλία. Μοναδική αντιπυρική ζώνη σε αυτή τη διαδρομή, όπου μπορούν να παρέμβουν τα επίγεια μέσα δασοπυρόσβεσης για να ανακόψουν την επέλαση της φωτιάς, αποτελεί η λεωφόρος Μαραθώνoς. Ήταν βέβαιο λοιπόν, από την πρώτη στιγμή της πυρκαγιάς ότι αν δεν είναι εφικτό να σταματήσει η φωτιά στη λεωφόρο Μαραθώνος -είτε λόγω αδυναμίας του κρατικού μηχανισμού πυρόσβεσης, είτε λόγω εξαιρετικών καιρικών συνθηκών-, τότε θα συνεχίσει σε πυκνοκατοικημένη δασική περιοχή με μεγάλη επισκεψιμότητα, απειλώντας χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Γι’ αυτό, είναι αδιανόητο το γεγονός ότι, ενώ από νωρίς το απόγευμα ήταν γνωστό στα κρατικά επιτελεία πως η φωτιά αναπτύσσεται σε κατοικημένες περιοχές και πως δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να ανακοπεί η επέλαση της, δεδομένου ότι κάτι τέτοιο δεν επιχειρήθηκε ποτέ με πυροσβεστικά μέσα, ωστόσο τα ίδια επιτελεία δεν έκαναν καμία προσπάθεια για την εκκένωση του οικισμού Μάτι ή την ειδοποίηση των κατοίκων του έστω και την ύστατη στιγμή, γι’ αυτό που αναπόδραστα θα συνέβαινε. Επιπλέον, δεν έγινε καμία προσπάθεια από τους κρατικούς μηχανισμούς για άμεση κινητοποίηση πλωτών μέσων, για τη διάσωση εκατοντάδων ανθρώπων που κατευθύνονταν στη θάλασσα για να σωθούν από τις φλόγες, παρά μόνο ώρες αργότερα και αφού ήδη πολλοί είχαν χαθεί σε αυτή.
Το πλήθος των επιμέρους στοιχείων που συντέλεσαν στην τραγωδία όπως ο τρόπος δόμησης, η ανυπαρξία σχεδιασμού πυρασφάλειας κατοικημένης περιοχής και σχεδιασμού εκκένωσης και διάσωσης, η λανθασμένη διαχείριση της κυκλοφορίας, η ελλιπής δασοπροστασία κλπ, τα οποία έχουν έρθει στη δημοσιότητα, καταδεικνύουν την ανικανότητα και ανευθυνότητα των κρατικών μηχανισμών, την εγκληματική κάλυψη που παρέχουν στα μικρά και μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα και τη διαπλοκή τους με αυτά. Ωστόσο, πέραν των αποτυχημένων σχεδιασμών των κρατικών επιτελείων και την ακόμα πιο αποτυχημένη εφαρμογή τους, τα εφιαλτικά γεγονότα όπως εξελίχθηκαν και περιγράφηκαν παραπάνω, αναδεικνύουν επιπλέον, με τον πιο βίαιο και έκδηλο τρόπο, την βαθιά αντικοινωνική φύση του κράτους το οποίο σε μια στιγμή μεγάλης κοινωνικής κρίσης όπου απειλούνται χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, δεν επέδειξε καμία ανακλαστική δυνατότητα και διάθεση αντίδρασης για την ειδοποίηση και διάσωση τόσων ανθρώπων. Απεναντίας, η αδράνειά του συνέτεινε στον αποπροσανατολισμό, τον εφησυχασμό και την αδρανοποίηση των κατοίκων και των επισκεπτών της περιοχής μπροστά στην επαπειλούμενη καταστροφή, με τραγικές συνέπειες. Κι αν αυτή η τραγωδία δεν πήρε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην αυτενέργεια και την αλληλεγγύη που ανέπτυξαν άνθρωποι που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη φωτιά και όσοι έσπευσαν για να βοηθήσουν. Το κράτος παρέμεινε από την πρώτη στιγμή ψυχρός εξωτερικός και από τα πάνω παρατηρητής του ανθρώπινου δράματος, προσανατολισμένο στην διαχείριση του πολιτικού κόστους των γεγονότων, στη συγκάλυψη και μετάθεση των ευθυνών και στον έλεγχο της κοινωνικής οργής που σοβεί στα αποκαΐδια και τον θάνατο που αφήνει πίσω της η κρατική – καπιταλιστική λαίλαπα της ανάπτυξης.
Στην περίπτωση της Δυτικής Αττικής, η πυρκαγιά που εκδηλώθηκε στις 23/7 καίγοντας μεγάλη δασική έκταση και πολλά σπίτια του οικισμού της Κινέτας και παρακείμενων οικισμών, ευτυχώς χωρίς ανθρώπινα θύματα, είχε προφανή αιτία. Το σημείο που εκδηλώθηκε η φωτιά στα Γεράνεια Όρη και η δασική έκταση που αποτεφρώθηκε είναι ο χώρος που σχεδιάζεται να μετατραπεί σε μεταλλείο βωξίτη από τον όμιλο Μυτιληναίου. Το προηγούμενο διάστημα είχε κατατεθεί αίτημα αδειοδότησης από την Ανώνυμη Μεταλλευτική Εταιρεία ΔΕΛΦΟΙ – ΔΙΣΤΟΜΟΝ Α.Μ.Ε, για έρευνα σε έκταση 50.000 στρ. στα Γεράνεια Όρη η οποία απορρίφθηκε σε πρώτη φάση από το Περιφερειακό Συμβούλιο για περιβαλλοντικούς και κοινωνικούς λόγους, ένας εκ των οποίων ήταν ο δασικός χαρακτήρας της περιοχής.
Πρόκειται για έναν πραγματικό πόλεμο κατά της φύσης και της κοινωνίας, ο οποίος, όπως ο πόλεμος γενικότερα που σαρώνει πολλές περιοχές του κόσμου, αποτελεί συστατικό στοιχείο του συστήματος.
Σε ένα περιβάλλον άγριας ταξικής εκμετάλλευσης και επίθεσης στην κοινωνία και τη φύση, η καταστροφή από τις πυρκαγιές είναι αποτέλεσμα των εγκληματικών πολιτικών του κράτους και του κεφαλαίου, της ίδιας της -δολοφονικής για τον άνθρωπο και καταστροφικής για το φυσικό κόσμο- φύσης του κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού συστήματος που στο όνομα της “ανάπτυξης” και του “κέρδους” δε διστάζει να καταστρέψει ολόκληρα βουνά, λίμνες και ποτάμια για να τα μετατρέψει σε βιομηχανικές ζώνες, να βυθίσει χωριά και να σκορπίσει τον καρκίνο στους ανθρώπους, να μετατρέψει οικισμούς σε σκουπιδότοπους, να λεηλατήσει ακόμα και ολόκληρο το οικοσύστημα. Σε αυτή του τη στρατηγική, οι πυρκαγιές αποτελούν μια πολύ συνήθη πρακτική για την απαξίωση και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος ώστε να ακολουθήσει στη συνέχεια η εκμετάλλευση και “αξιοποίηση” του μέσα από εξορύξεις, καζίνο, μεζονέτες, τουρισμό… Να τονίσουμε ότι, σήμερα η αναδιάρθρωση του πολιτικοοικονομικού συστήματος χαρακτηρίζεται από μια άνευ προηγουμένου επιθετικότητα απέναντι στην κοινωνία και τη φύση, βασικό στοιχείο της οποίας είναι η γιγαντιαία επιχείρηση εκποίησης δημόσιων φυσικών πόρων και εκτάσεων στο ιδιωτικό κεφάλαιο, που πραγματοποιείται από το ελληνικό κράτος υπό την κηδεμονία της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ.
Παράλληλα, σε παγκόσμιο επίπεδο, η γενικότερη περιβαλλοντική καταστροφή, οι δραματικές κλιματικές αλλαγές αλλά και ο τρόπος αντιμετώπισης των “ακραίων” καιρικών φαινομένων, αναδεικνύουν τη συνολικότερη χρεοκοπία ολόκληρου του πολιτικού, οικονομικού, κοινωνικού και πολιτισμικού συστήματος που είναι θεμελιωμένο πάνω στον κοινωνικό-ταξικό ανταγωνισμό και την εχθρότητα προς τη φύση και τις κοινωνίες. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της τραγωδίας που προκάλεσε ο τυφώνας Κατρίνα στη Ν. Ορλεάνη το 2005, με περισσότερους από 1800 νεκρούς ανθρώπους, κυρίως φτωχούς μαύρους -αρκετοί από τους οποίους δολοφονήθηκαν κατά τις αστυνομικές και στρατιωτικές επιχειρήσεις ελέγχου της πόλης- και εκατοντάδες χιλιάδες άστεγους, ως αποτέλεσμα της κρατικής αδιαφορίας και εχθρότητας απέναντί τους. Όπως κυνικά δήλωνε ο Ρεπουμπλικάνος βουλευτής Ρίτσαρντ Μπέικερ: “Επιτέλους, ξεμπερδέψαμε με το ζήτημα της κοινωνικής στέγης στη Νέα Ορλεάνη. Εμείς δεν μπορούσαμε να το κάνουμε, αλλά το έκανε ο Θεός.” Έτσι η καταστροφή αυτή “αξιοποιήθηκε” από το κράτος για τον οριστικό εκτοπισμό του μεγαλύτερου αριθμού των φτωχών μαύρων κατοίκων της πόλης και αποτέλεσε “ευκαιρία” για την καπιταλιστική ανάπτυξη, την ανοικοδόμηση και τον μετασχηματισμό της πόλης με κριτήρια τον κρατικό έλεγχο και την κερδοφορία του κεφαλαίου.“Πιστεύω ότι τώρα μπορούμε ν’ αρχίσουμε από την αρχή. Αυτή η λευκή σελίδα μας εξασφαλίζει μερικές πολύ μεγάλες ευκαιρίες.” Τζόζεφ Κανιζάρο, μεγαλοεργολάβος.
Κατ’ αντιστοιχία, για το κρατικό – καπιταλιστικό σύστημα, η πυρκαγιά που κατέκαψε μια περιοχή περίπου 12.000 στρεμάτων δάσους και οικισμoύς στην Ανατολική Αττική αφήνοντας πίσω της περισότερους από 90 νεκρούς ανθρώπους, καθώς και η πυρκαγιά στα Γεράνεια Όρη και την Κινέτα, αποτελούν “ευκαιρίες” εκμετάλλευσης, “αξιοποίησης” και ανάπτυξης επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.
Συμπερασματικά, οι λύσεις για την προάσπιση της ζωής, της ανθρωπότητας και της φύσης από τον επαπειλούμενο όλεθρο και τις παντοειδείς μορφές καταστροφής και θανάτου που τους επιφυλάσσει το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα και προβάλλουν ως αναπόφευκτες συνέπειες της “προόδου” δεν βρίσκονται εντός του συστήματος, αλλά στην καταστροφή του πριν συμπαρασύρει και καταστρέψει τα πάντα. Οι μικροί αλλά πολύτιμοι αγώνες και αντιστάσεις που ξεπηδούν σήμερα (από τη Λευκίμμη Κέρκυρας, την Ήπειρο και τη ΒΑ Χαλκιδική μέχρι τα Άγραφα και τον Αχελώο και σε πλήθος άλλων περιοχών) μπροστά στα επιμέρους φαινόμενα της γενικευμένης καταστροφής που σκορπάει το θάνατο, μολύνει τη γη, τον αέρα και τα νερά, καίει τα αρχέγονα δάση και εξαφανίζει την άγρια ζωή, ενώ διαλύει ταυτόχρονα τις τοπικές κοινωνίες, είναι αναχώματα για την παρεμπόδιση και την καθυστέρηση αυτής της καταστροφής και για την προάσπιση όσων μπορούν να διασωθούν, όπως βουνά, δάση, ακτές, ποτάμια, λίμνες, ζώα και πτηνά. Αλλά πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα σημεία μιας ρηξιακής αφύπνισης και πεδία βαθύτερης και συνειδητής ριζοσπαστικής κριτικής και αγώνα ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό που σαρώνουν την ανθρώπινη κοινωνία και τον φυσικό κόσμο.
Την ίδια ώρα είναι πολύτιμη, η στήριξη όσων έχουν ανάγκη και η ανάδειξη της αλληλοβοήθειας ως της σημαντικότερης ανθρώπινης αξίας, της κοινωνικής αυτοοργάνωσης ως πρακτικής που ξεπερνάει το παρασιτικό κράτος, τους αντικοινωνικούς θεσμούς και την υποκριτική στάση των κάθε λογής πολιτικών παραγόντων.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΛΗΓΕΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ
ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΤΥΧΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
Αύγουστος 2018
website: apo.squathost.com | email: anpolorg@gmail.com
