6 Δεκέμβρη του 2008. Σκότωσαν οι μπάτσοι ένα παιδί στα Εξάρχεια. Κατεβαίνουμε.
Στα στενά έχουν ανάψει φωτιές. Έξω από το Πολυτεχνείο την ησυχία σπάει ο ήχος από σίδερα που χτυπάνε στο τσιμέντο ρυθμικά. Μια διμοιρία ήρθε κοντά. Πάνω τους, ΠΑΜΕ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ
Η ουτοπία μας δε σταματά στο ξέσπασμα της αυθόρμητης εξέγερσης. Δε δικαιώνεται με τίποτα λιγότερο από την κοινωνική επανάσταση, την καθολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας αταξικής κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας
Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι χαραγμένη στις μνήμες των πολλών χιλιάδων που την έζησαν κι αποτελεί ένα σύμβολο αντίστασης για τους νεότερους που αναφέρονται σε αυτή. Ξεκίνησε, ως οργισμένη απάντηση στην δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου από τους ειδικούς φρουρούς Ε.Κορκονέα και Β.Σαραλιώτη. Μια δολοφονία που ήρθε ως επιστέγασμα της οξυμένης κρατικής κατασταλτικής επιθετικότητας απέναντι στους αγώνες εκείνης της περιόδου.
Τα χρόνια πριν την δολοφονία, είχαν εκδηλωθεί άγριες επιθέσεις των ΜΑΤ στα μπλοκ των διαδηλωτών ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού «Νόμου Γιαννάκου» με άγριο ξύλο, κρότου λάμψης, εμπρηστικές «στο ψαχνό» και δεκάδες φοιτητές στα νοσοκομεία. Φοιτητές που γέμισαν τις συνελεύσεις και τους δρόμους αντιδρώντας συλλογικά σε ένα μία διαδικασία αναδιάρθρωσης που προοιώνιζε την άγρια συνολική επίθεση που ακολούθησε. Είχε προηγηθεί ο πυροβολισμός στον αέρα από μπάτσο σε διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας και το αρχικό ξεδίπλωμα της ταξικής επίθεσης στα πιο ευάλωτα κομμάτια του προλεταριάτου, στους «ελαστικούς» εργαζόμενους και τους μετανάστες.
Είχαν προηγηθεί η άνθιση των στεκιών και των καταλήψεων πανελλαδικά ,η μαζικοποίηση του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος πάνω στο γόνιμο έδαφος των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και οι δηλώσεις για το «ευαίσθητο νευρικό σύστημα» των μπάτσων από έναν προηγούμενο υπουργό Δημόσιας Τάξης που προετοίμαζε το έδαφος για τη δολοφονική κρατική βία που θα ακολουθούσε. Δύο κόσμοι σε σύγκρουση, τότε όπως και τώρα. Ο κόσμος της εξουσίας κι ο κόσμος του αγώνα. Μια διαρκής αναμέτρηση που εκδηλώθηκε με την έσχατη βία από την πλευρά του κράτους, σε ένα πυροβολισμό από τα όπλα που κρατάνε οι κυρίαρχοι, για να διατηρούν τα εξοργιστικά προνόμιά τους ενάντια στους πολλούς. Για να τους φοβίζουν και να τους υποτάσσουν. Αυτή είναι η συνθήκη που θρυμμάτισε η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.
Το ξέσπασμα της εξέγερσης δεν θα ήταν εφικτό αν δεν είχε διατρέξει την κοινωνία και την τάξη μας ο ηλεκτρισμός των αγώνων ολόκληρων δεκαετιών. Οι πρώτες εκατοντάδες εξεγερμένοι στην Αθήνα, δεν θα είχαν γίνει δεκάδες χιλιάδες σε ολόκληρη τη χώρα, αν δεν πατούσαν στο έδαφος που έστρωσαν πολλοί πριν από αυτούς. Πολυτεχνείο του ‘73, Καλτεζάς και Καταλήψεις του Χημείου. «Πότε θα κάνει ξαστεριά» το ‘95, Πίσω Ρουφιάνοι- Εμπρός Σύντροφοι κόντρα στην τρομοϋστερία μετά τις συλλήψεις της Ε.Ο. 17Νοέμβρη, οι 7 της Θεσσαλονίκης κι οι αγώνες αλληλεγγύης. Οι μαθητικές καταλήψεις, οι απεργίες και οι ταξικές πρωτοβουλίες, το άπλωμα των ιδεών της αυτό-οργάνωσης με τη δουλειά «στη βάση», η αντικουλτούρα, οι μάχες με τους παρακρατικούς φασίστες και οι συγκρούσεις με τα ΜΑΤ.
Δεν είμαστε οι «10 κουκουλοφόροι», η εικόνα των «περιθωριακών» που ορίζει η εξουσία για μας. Είμαστε οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, οι αναρχικοί και οι μαθητές, είμαστε πολλοί και τα θέλουμε όλα, είμαστε ο Δεκέμβρης. Γίναμε ένα μαζί με δεκάδες χιλιάδες, μαζί τους χτυπήσαμε κρατικά και καπιταλιστικά σύμβολα κατακτήσαμε δρόμους, πανεπιστήμια, δημαρχεία. Κατακτήσαμε και τη συνείδηση ότι την επόμενη φορά δεν θέλουμε να επιστρέψει κανείς στην κανονικότητα της κρατικής και καπιταλιστικής σήψης.
Τη συνείδηση ότι για να απαλλοτριώσουμε συλλογικά από τους καπιταλιστές ότι μας ανήκει, για να ορίσουμε οι ίδιοι τις ζωές μας κόντρα στην ανάθεση και τα πολιτικά διευθυντήρια που οργανώνουν την εξαθλίωσή μας, δεν αρκεί η αέναη αναπαραγωγή της απαραίτητης εξεγερσιακής ορμής. Χρειάζεται να οργανωθούμε σε διάρκεια στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στις σχολές, χρειάζεται να συγκροτηθούμε πολιτικά και να φτιάξουμε δομές που να πείσουν, να φέρουν και να κρατήσουν στον αγώνα ακόμα περισσότερους. Για να πλεύσουμε από τους όρμους της εξεγερσιακότητας, στην ανοιχτή θάλασσα της συνολικής κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης και χειραφέτησης. Για να γκρεμίσουμε τον γερασμένο κόσμο του φόβου, της υποταγής, της φτώχειας. Για να ζήσουμε τη μόνη ζωή που αξίζει να ζήσει κανείς, του αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση.
Χρήστο, Σταματίνα, Ιάκωβε, Μιχάλη, Νίκο, Χριστόφορε, Λάμπρο, Αλέξανδρε
Είσαστε δίπλα μας και συνεχίζουμε
Για την Κοινωνία της Ισότητας, της Αλληλεγγύης και της Ελευθερίας
Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό
Αναρχική Συλλογικότητα «Κύκλος της Φωτιάς»- μέλος της ΑΠΟ
από το κατειλημμένο έδαφος της Λέλας Καραγιάννη 37
Δεκέμβρης 2017
