Την Πέμπτη 2 Μαρτίου 22χρονος ντελιβεράς στα Mikel τραυματίστηκε εν ώρα εργασίας. Μία βδομάδα αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο των Αθηνών. Λίγες μέρες νωρίτερα διανομέας της εταιρίας Speedex έχασε επίσης τη ζωή του εν ώρα εργασίας. Στις δύο αυτές εργατικές δολοφονίες έρχεται να προστεθεί και μία ακόμα μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα. Τη Δευτέρα στις 13 του Μάρτη ένας εργαζόμενος, χειριστής γερανοφόρου στα έργα του Μετρό Θεσσαλονίκης στην περιοχή της Καλαμαριάς, χάνει τη ζωή του όταν το όχημα που χειριζόταν αναποδογύρισε και τον καταπλάκωσε.
Τα περιστατικά αυτά ούτε ως τυχαία ούτε ως μεμονωμένα μπορούν να χαρακτηριστούν. Τα μνημόνια και τα μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί τα τελευταία χρόνια, ως αποτέλεσμα της συστημικής κρίσης και ως συνισταμένες της ολοένα και αυξανόμενης σε ένταση επίθεσης της άρχουσας τάξης στους από τα κάτω, έχουν οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη επιδείνωση της κατάστασης των εργαζομένων και συνολικά των πληβειακών στρωμάτων˙ μία κατάσταση η οποία διαρκώς χειροτερεύει, ανεξαρτήτως του εκάστοτε πολιτικού προσωπικού που διαχειρίζεται τα κλειδιά του ελληνικού κράτους (συγκυβέρνηση Σύριζα-Αν.Ελ.), καθώς έρχεται ως απότοκο της επέκτασης του καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης» όπως αυτό έχει επιβληθεί στο κοινωνικό σώμα για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της εξουσίας.
Η βίαιη φτωχοποίηση του πληθυσμού, ο μόνιμος πλέον φόβος της ανεργίας, η αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα, η σταδιακή διάλυση των εργασιακών σχέσεων και η καταστρατήγηση βασικών εργατικών δικαιωμάτων, – δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες χρόνων και αίμα – συνθέτουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο ανασυντάσσεται το στρατόπεδο της κυριαρχίας, δομώντας την περαιτέρω εκμετάλλευση των εργαζομένων για τα κέρδη των ντόπιων και διεθνών αφεντικών.
Ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο η οικονομική και φυσική εξόντωση των εργαζομένων είναι πλέον καθημερινότητα. Η εντατικοποίηση της εργασίας, οι μισθοί και τα μεροκάματα πείνας, τα εξαντλητικά ωράρια, η επισφάλεια και η μαύρη εργασία, οι ενοικιάσεις εργαζομένων (τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα του καπιταλισμού, όπως είναι στην ουσία οι λεγόμενες Εταιρείες Προσωρινής Απασχόλησης), καθώς και τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, έρχονται να προστεθούν στη σκληρή εργασιακή πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα, όπου πρωταρχικός σκοπός των αφεντικών αποτελεί η με κάθε κόστος αύξηση της κερδοφορίας τους,αδιαφορώντας για την ανθρώπινη ζωή. Απροκάλυπτα πλέον οι κυρίαρχοι ομολογούν ότι οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες δεν είναι τίποτα παραπάνω από αριθμούς στις λίστες της εργοδοσίας, με την αντίστοιχη αντιμετώπιση: αυτή των περισσευούμενων και αναλώσιμων.
Οι θάνατοι αυτοί, οι εργατικές δολοφονίες, ολοένα πληθαίνουν και τείνουν να αποτελέσουν ένα σύνηθες πλέον φαινόμενο. Είναι χαρακτηριστική η διαπίστωση ότι όσο αυξάνεται η ένταση της εκμετάλλευσης, κερδίζει έδαφος η ανθρώπινη αποκτήνωση φτάνοντας στο βαθμό της εξοικείωσης με το θάνατο, ως κομμάτι της καθημερινότητας. Η ίδια θανατοπολιτική που ευθύνεται για τις δολοφονίες μεταναστών στα χερσαία και υδάτινα σύνορα, όχι μόνο του ελληνικού κράτους αλλά σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι η ίδια που καταδικάζει τους εργαζόμενους στην ανασφάλεια, την επικινδυνότητα, την ανεργία, την «αναλωσιμότητα». Είναι το ζοφερό πρόσωπο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού όπως εκδηλώνεται εις βάρος των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου και εις όφελος των κυρίαρχων τάξεων.
Να μη συνηθίσουμε το θάνατο! Μέσα σε αυτές τις συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, μόνη απάντηση στην ενορχηστρωμένη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου μπορεί να αποτελέσει η συλλογικοποίηση και οργάνωση των αντιστάσεων, μέσα από ακηδεμόνευτους ταξικούς, κοινωνικούς αγώνες. Ενάντια στον γραφειοκρατικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, ενδυναμώνουμε τα σωματεία βάσης και τις πρωτοβουλίες εργαζομένων. Αγωνιζόμαστε για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, καλύτερους μισθούς, διεκδικούμε ό,τι μας ανήκει. Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στη στέγαση και σε όλα τα κοινωνικά αγαθά (νερό, ρεύμα). Κινούμαστε στην κατεύθυνση σύνδεσης με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας ώστε να δημιουργηθεί ένα πλατύ αδιαμεσολάβητο κοινωνικό, ταξικό κίνημα.
Δεν λησμονούμε τους νεκρούς μας! Όχι μόνο τα πρόσφατα γεγονότα στα Mikel, τη Speedex και το Μετρό Θεσσαλονίκης αλλά και τη δολοφονία των τεσσάρων εργατών στα ΕΛΠΕ και μίας εργαζόμενης σε ξενοδοχείο της Ζακύνθου το καλοκαίρι του 2015, το θάνατο μίας εργαζόμενης στα Everest λίγους μήνες πριν και τις δεκάδες ακόμα δολοφονίες που βαφτίζονται ως εργατικά ατυχήματα.
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ, ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΥ ΤΡΙΤΗ 4/4 ΣΤΙΣ 18.00, ΚΑΜΑΡΑ
Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό «Μαύρο&Κόκκινο», μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης-Ο.Σ.
