Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ

Στις 28 Νοεμβρίου άλλη μια γυναίκα, η Ελένη, βρέθηκε δολοφονημένη στη Ρόδο, επειδή αντιστάθηκε σε δυο άντρες οι οποίοι επιχείρησαν να την βιάσουν.

Τα ΜΜΕ για άλλη μια φορά μυρίζονται το αίμα και μπαίνουν στην κλειδαρότρυπα για λίγη παραπάνω τηλεθέαση, λίγα παραπάνω κλικ. Η κοινωνική ζωή του θύματος και οι σεξουαλικές επιλογές του μπαίνουν κάτω από το μικροσκόπιο, προκειμένου να αποφασιστεί το κατά πόσο της άξιζε η κακοποίησή της. Μιλάνε για ένα «ήσυχο κορίτσι», μια «ήρεμη φοιτήτρια» που δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα, νομιμοποιώντας με αυτόν τον τρόπο στο κοινωνικό γίγνεσθαι πως οποιαδήποτε γυναίκα δεν ακολουθεί τα «ηθικά πρότυπα» που έχουν καθιερωθεί από την κοινωνική νόρμα φέρει ταυτόχρονα την ευθύνη για την κακοποίηση της. Ταυτόχρονα τα μίντια «χωρίζουν» τους δράστες στον Έλληνα που παρασύρθηκε, προσπαθώντας με αυτόν τρόπο να του αποδώσουν τον ρόλο του θύτη και στον Αλβανό «κακό» μετανάστη. Αργότερα, βρίσκουν ευκαιρία να τον εξιλεώσουν παρουσιάζοντάς τον μετανιωμένο μιας και στράφηκε στον Θεό. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός φτάνει στο πικ του, αφού μέχρι και στον προσωπικό λογαριασμό της στο facebook δεν λείπουν τα σεξιστικά- και όχι μόνο- σχόλια που σπιλώνουν την μνήμη της. Και σας να μην έφταναν όλα αυτά, παίρνουν το βήμα σε τηλεοπτικές εκπομπές γυναίκες που αναπαράγουν με φυσικότητα την έμφυλη βία καθιστώντας την σαν κάτι απόλυτα αποδεκτό («και ποια δεν έχει φάει ένα χαστούκι από τον σύντροφο της…»).

Τα ΜΜΕ και σε αυτήν την περίπτωση λειτουργούν ως συνέχεια του κρατικού μηχανισμού του κράτους και του κεφαλαίου που επιτίθενται στα πληβειακά στρώματα με σκοπό να βαθαίνει η διάχυση του ρατσιστικού και σεξιστικού λόγου και να ενισχύεται ο κοινωνικός εκφασισμός με αποτέλεσμα τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού στις τάξεις των καταπιεσμένων να πληθαίνουν.

Το λιντσάρισμα και η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, η σεξιστική συμπεριφορά των μπάτσων απέναντι στην ηλικιωμένη μετανάστρια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μόρια, η καταδίκη της 22χρονης που υπερασπίστηκε τον εαυτό της απέναντι στον βιαστή της, η καταδίκη της καθαρίστριας που πλαστογράφησε το απολυτήριο δημοτικού για να μπορέσει να ζήσει τα παιδιά της, οι τρεις μετανάστριες που βρέθηκαν δολοφονημένες στον Έβρο και ποτέ κανείς δεν αναζήτησε τους δολοφόνους, η εν ψυχρώ δολοφονία του Αλβανού εργάτη Petrit Zifle από Χρυσαυγίτη στην Κέρκυρα, η αυτοκτονία της Έλενας όταν είδε τον θετό ιερέα πατέρα της που τη βίαζε για χρόνια, να αποφυλακίζεται αλλά και άλλα πολλά έχουν την εξής κοινή συνισταμένη: η καλλιέργεια της κοινωνικής συνείδησης ότι υπάρχουν ζωές που δεν έχουν τόση αξία να βιωθούν, όσο κάποιες άλλες, άρα δικαιολογείται η δολοφονία και ταυτόχρονα φυσικοποιείται ο θάνατος. Η πατριαρχία δεν δολοφονεί όμως μόνο εδώ. Στην «πολιτισμένη» δύση τα περιστατικά δεν σταματάνε σε μια χώρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πολύ πρόσφατου παρελθόντος είναι το περιστατικό στην Ιρλανδία όπου η αθώωση ενός βιαστή με αποδεικτικό της συναίνεσης του θύματος το στριγνκ που φορούσε, οδήγησε τη 17χρονη στην αυτοκτονία.

Εμείς όμως ξέρουμε ότι η πατριαρχία είναι εδώ και δολοφονεί.

Η πατριαρχία αποτελεί θεμέλιο λίθο του καπιταλισμού και έχει χρησιμοποιηθεί για την εδραίωσή του αλλά και για την κοινωνική αναπαραγωγή του. Είναι η διαρκής υπενθύμιση ότι βάσει της γυναικείας μας φύσης ή της σεξουαλικότητάς μας μπορούμε ανά πάσα στιγμή να γίνουμε αντικείμενα καταπίεσης . Μέσα σε μία πατριαρχικά δομημένη κοινωνία, η κοινωνική νομιμοποίηση της έμφυλης βίας αποκρυσταλλώνεται είτε στην αποδοχή καταπιεστικών-εξουσιαστικών συμπεριφορών είτε στο να αποδίδονται ελαφρυντικά και δικαιολογίες για τέτοιου είδους περιστατικά.

Εμείς ξέρουμε καλά πως η πατριαρχία είναι μία ακόμα μορφή καταπίεσης, η οποία δεν είναι διαχωρισμένη από τις υπόλοιπες που δεχόμαστε αλλά απορρέει από την δομή του κυρίαρχου συστήματος. Ο αγώνας των γυναικών για την απελευθέρωσή τους από τα δεσµά της πατριαρχίας δεν μπορεί παρά να είναι αναπόσπαστο κοµµάτι του συνολικού αγώνα για το γκρέµισµα της κρατικής και καπιταλιστικής επιβολής. Όλες εμείς οι καταπιεσμένες αυτού του κόσμου, εργάτριες, μετανάστριες, φοιτήτριες και άνεργες, μητέρες και απολυμένες έγκυοι, στους δρόμους της Θεσσαλονίκης ή της Κωνσταντινούπολης, στα βουνά του Μεξικού και της Ροτζάβα, στεκόμαστε η μία δίπλα στην άλλη, υψώνουμε τις γροθιές μας σε ένδειξη αλληλεγγύης και συνεχίζουμε να παλεύουμε για να γκρεμίσουμε τον σάπιο κόσμο της εξουσίας και της καταπίεσης, ώστε στη θέση του να οικοδομήσουμε από κοινού έναν κόσμο που θα χωράει πολλούς κόσμους μέσα του, για τη δημιουργία μιας κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, όπου δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία

prwtovoulia_gunaikwn1@riseup.net