Η ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΣΤΗ ΣΤΡΟΦΥΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΕΓΚΛΗΜΑ TOY KΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Την Τρίτη 2 Απριλίου εκδηλώθηκε πυρκαγιά σε τμήμα του Εθνικού Πάρκου Υγροτόπων Κοτυχίου-Στροφυλιάς και συγκεκριμένα στο δάσος Στροφυλιάς, στην περιοχή Κουνουπέλι, στο νότιο τμήμα του πάρκου. Η πυρκαγιά έκαψε πάνω από 2.000 στρέμματα του δάσους συνολικής έκτασης 22.000 στρεμμάτων. Η συγκεκριμένη περιοχή που καταστράφηκε χωροθετείται εντός της Περιοχής Προστασίας της Φύσης του Εθνικού Πάρκου Υγροτόπων Κοτυχίου – Στροφυλιάς, ενώ προστατεύεται από τη συνθήκη Ραμσαρ και το Δίκτυο Natura 2000.
Στο σύνολό του, το πάρκο αποτελείται από τα Μαύρα βουνά, το Δάσος Στροφυλιάς, τη λίμνη Λάμια, τη λίμνη Προκόπου, τη λιμνοθάλασσα Κοτυχίου, τη λίμνη Πάπα, τον ποταμό Λαρισσό ή Ριολίτικο, το ακρωτήριο Άραξος, τα Λουτρά Υρμίνης, τον αρχαιολογικό χώρο του Τείχους Δυμαίων και τις παραλίες της Καλόγριας. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα δίκτυο λιμνοθαλασσών, λιμνών, ελών και δασών που συνθέτουν ένα μοναδικής ομορφιάς και σημασίας οικοσύστημα που απλώνεται κατά μήκος των βορειοδυτικών ακτών της Πελοποννήσου, σημείο αναφοράς για ολόκληρη την περιοχή.
Για μια ακόμη φορά το κράτος επιδεικνύει την προφανή ανικανότητα του, προϊόν της αδιαφορίας και της απροθυμίας του -εξαιτίας των συμφερόντων του, της ίδιας του της φύσης, της δομής και του προσανατολισμού του-, να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των καταστροφών, φυσικών ή ανθρωπογενών. Η διαρκής εγκατάλειψη της ευρύτερης περιοχής και η παντελής απουσία έργων κοινωνικής μέριμνας και πρόληψης τέτοιων καταστροφών (αντιπυρικών, αντιπλημμυρικών, αντισεισμικών) είναι η βασική συνθήκη που δικαιολογημένα προκαλεί την κοινωνική μήνη, ειδικότερα μετά τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές σε Μάτι και Κινέττα. Άλλωστε, τέτοιου είδους καταστροφές δεν είναι απλά τυχαία και τραγικά συμβάντα, ούτε οφείλονται σε ασύμμετρες απειλές. Αντίθετα, αποτελούν φυσικά επακόλουθα της συνεχόμενης υπερεκμετάλλευσης και λεηλασίας του φυσικού κόσμου από την ανθρώπινη δραστηριότητα και τα μικρά ή μεγαλύτερα συμφέροντα που υπάρχουν και προωθούνται σε κάθε περιοχή.
Στην περίπτωση του εθνικού πάρκου, τα συμφέροντα φαίνεται να είναι ποικίλα ενώ τα τελευταία -τουλάχιστον- είκοσι χρόνια έχει αποτελέσει πεδίο ανηλεούς εκμετάλλευσης και υποβάθμισης εξαιτίας του φυσικού του κάλλους και του πλούτου της χλωρίδας και της πανίδας που διαθέτει. Τα εκατοντάδες καταπατημένα στρέμματα δάσους για αυθαίρετη δόμηση και καλλιέργειες, οι εκχερσώσεις στο νότιο τμήμα, η συνεχής παράταση λειτουργίας των λατομείων Αράξου στα Μαύρα Βουνά (εντός του προστατευμένου τμήματος στο βόρειο τμήμα του πάρκου, που επιβαρύνουν ανεπιστρεπτί τον τόπο), αλλά και η ανεξέλεγκτη τουριστική ανάπτυξη σε όλη την έκταση της ευρύτερης περιοχής που επιχειρεί να εισβάλει και να απομυζήσει από τον τόπο ό, τι μπορεί για περαιτέρω κερδοφορία, είναι μερικά από τα σημαντικότερα συμφέροντα που υπάρχουν και ενεργούν σε όλη την έκταση του πάρκου. Την εικόνα για την καθημερινή και συνεχή ανθρώπινη δραστηριότητα στην περιοχή έρχονται να συμπληρώσουν πλήθος άλλων ενεργειών και μικροσυμφερόντων, όπως η λαθροθηρία, η λαθροϋλοτομία, η υπερβόσκηση και η ανάπτυξη δραστηριοτήτων του παράνομου κεφαλαίου.
Σε ένα περιβάλλον άγριας ταξικής εκμετάλλευσης και επίθεσης στην κοινωνία και τη φύση, η καταστροφή από τις πυρκαγιές είναι αποτέλεσμα των εγκληματικών πολιτικών του κράτους και του κεφαλαίου, της ίδιας της -δολοφονικής για τον άνθρωπο και καταστροφικής για το φυσικό κόσμο- φύσης του κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού συστήματος που στο όνομα της “ανάπτυξης” και του “κέρδους” δε διστάζει να καταστρέψει ολόκληρα βουνά, λίμνες και ποτάμια για να τα μετατρέψει σε βιομηχανικές ζώνες, να βυθίσει χωριά και να σκορπίσει τον καρκίνο στους ανθρώπους, να μετατρέψει οικισμούς σε σκουπιδότοπους, να λεηλατήσει ακόμα και ολόκληρο το οικοσύστημα. Σε αυτή του τη στρατηγική, οι πυρκαγιές αποτελούν μια πολύ συνήθη πρακτική για την απαξίωση και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος ώστε να ακολουθήσει στη συνέχεια η εκμετάλλευση και “αξιοποίηση” του μέσα από εξορύξεις, καζίνο, μεζονέτες, τουρισμό. Πρόκειται για έναν πραγματικό πόλεμο κατά της φύσης και της κοινωνίας, ο οποίος αποτελεί συστατικό στοιχείο του συστήματος.
Όσα συμβαίνουν και σχεδιάζονται στην περιοχή της Δυτικής Αχαϊας (επικείμενη λειτουργία φράγματος Πείρου – Παραπείρου, κατασκευή Νέας Εθνικής Οδού μέχρι τον Πύργο, εξάντληση του ποταμού Πηνειού από την επέκταση της άρδευσης στην Αχαΐα, σχεδιασμοί για δημιουργία μεγάλων τουριστικών εγκαταστάσεων) αποτελούν μέρος μιας συνολικότερης επίθεσης που έχει εξαπολύσει το κράτος και το κεφάλαιο σε διάφορες περιοχές της χώρας με στόχο την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης, την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του δημόσιου και φυσικού πλούτου και την ανηλεή εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας. Στόχοι που μπορούν να επιτευχθούν μόνο με εκτεταμένες και ανεπανόρθωτες καταστροφές του φυσικού κόσμου και πάνω στα ερείπια των ανθρώπινων κοινωνιών και τη βύθισή τους στον ολοκληρωτισμό και τη βαρβαρότητα.
Η μοναδική απάντηση στη συνεχόμενη λεηλασία, στην καταστροφή της φύσης και της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο δεν μπορεί να είναι άλλη από την ίδια την καταστροφή τους και την ανοικοδόμηση ενός κόσμου κοινωνικής αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Οι πολύτιμοι αγώνες και οι αντιστάσεις ενάντια στη λεηλασία της φύσης που ξεπηδούν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας δείχνουν πως η προοπτική του αγώνα και της αντίστασης στα σχέδια του κεφαλαίου είναι ακόμα ορατή. Από τη Λευκίμμη Κέρκυρας, την Ήπειρο και τη ΒΑ Χαλκιδική μέχρι τα Άγραφα και τον Αχελώο να συνδέσουμε τον αγώνα ενάντια στη λεηλασία της φύσης με το συνολικότερο αγώνα ενάντια στους κύριους φορείς της καταστροφής, δηλαδή στο κράτος και το κεφάλαιο.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Αναρχική ομάδα «Δυσήνιος Ίππος»
μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης
Απρίλης ‘19
