«Κάνω την ίδια διαδρομή κάθε Νοέμβριο
Και στρώνω τσόχα για σκιές Δεκέμβριο».
Spleen
Επέτειοι
Τίποτε δεν σημαίνει επέτειος, παρά μονάχα «κάθε χρόνο». Τα συμβάντα που αλέθουν τη μνήμη των πράξεων αντίστασης και ανυπακοής, τις εξεγέρσεις των πληβείων ενάντια στον κοινό δυνάστη δεν αποτελούν επετείους. Η μνήμη κι η νοσταλγία για τις εξεγέρσεις που θα ’ρθουν δεν περιμένουν τις εξουσίες να κυκλώσουν τις μέρες αυτές με κόκκινο στυλό στο ημερολόγιο τους, το ημερολόγιο της εξουσίας είναι ένα χρονικό των δολοφόνων.
Ο Κορκονέας, ο Σαραλιώτης, ο Μελλίστας, κ.ά. δεν είναι οι εξαιρέσεις των επονομαζόμενων «μεμονωμένων περιστατικών» είναι στην πραγματικότητα οι ήρωες του καθεστώτος αποτελούν την προσωποποίηση του κτήνους. Ποιος σκότωσε τους 23 ανθρώπους στη Μάνδρα Αττικής; Φταίει ο κακός μας ο καιρός; Ποιος πνίγει τους μετανάστες στο Αιγαίο; Τα μπουρίνια του Δεκέμβρη; Είναι πάντα η κρατική θανατοπολιτική που σκορπάει τη δυστυχία, οπλίζει μπάτσους, πνίγει τους κολασμένους της γης είτε στη Μόρια είτε στη Μάνδρα. Κι επειδή ξέρει την ενοχή της προσπαθεί με όλα τα μέσα να καταστείλει την οργή των καταπιεσμένων για να μην απογυμνωθεί μπροστά στα μάτια όλων. Η φτώχεια και η ανεργία εντείνονται. Νέοι αντι-συνδικαλιστικοί νόμοι προσπαθούν να συντρίψουν ό,τι έχει απομείνει στις αντιστάσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων. Οι απολύσεις αρχικά και το ξύλο από τα ΜΑΤ έπειτα στους απεργούς του Καρυπίδη είχαν ήδη ανοίξει τον δρόμο. Οι φοιτητές χτυπιούνται στο Υπουργείο Παιδείας πριν για πρώτη φορά ανακοινώνεται η παύση διανομής συγγραμμάτων. Εννέα αριστεροί πολιτικοί πρόσφυγες από την Τουρκία συλλαμβάνονται σε άλλο ένα σόου της αντιτρομοκρατικής, ενώ στη Θεσσαλονίκη οι μπάτσοι στέλνουν χαρτιά σε 16 άτομα ώστε να τους καλέσουν σε προανάκριση δια υπόθεσίν τους, στοχοποιώντας εκ νέου την κατάληψη “Mundo Nuevo”. Ένα έδαφος των πολιτικών διεργασιών δηλαδή του οργανωμένου αναρχικού κινήματος.
Από την ενσωμάτωση στην απονέκρωση
Η εξουσία απέναντι στις εξεγέρσεις των από τα κάτω αντέταξε τα τανκς ή τον σύγχρονο στρατό κατοχής: τα ΜΑΤ, τους βασανισμούς, τις αθρόες συλλήψεις, τις προφυλακίσεις, την τρομοκρατία. Απέναντι στις ημερομηνίες ορόσημα των επόμενων χρόνων προσπάθησε να στήσει τα μνημεία της ενσωμάτωσης. Η 17η Νοέμβρη προέκυψε ως μυθικός πυλώνας υποστήριξης της αστικής δημοκρατίας, ενώ ο Δεκέμβρης του ΄08 αφού πρώτα προσεγγίστηκε ως «παρέμβαση σκοτεινών κύκλων για την πολιτική αποσταθεροποίηση της χώρας» βρίσκει σήμερα τον υπουργό των μπάτσων στο θώκο του Προέδρου της Δημοκρατίας ώστε δικαιωθεί έτσι η αφήγηση των «μεμονωμένων περιστατικών». Στην εποχή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού η στρατηγική της ενσωμάτωσης των αγώνων των καταπιεσμένων μέσα σε ένα αφήγημα δικαιωμάτων και δημοκρατικότητας εκπέφτει, περισσεύει. Τώρα αναλαμβάνει εξολοκλήρου η εκτελεστική εξουσία δηλαδή οι μπάτσοι. Τα γκλομπ, τα δακρυγόνα, η μηδενική ανοχή, η συντριβή των αντιστάσεων όσο βρίσκονται στα σπάργανα είναι το βασικό υλικό του «κοινωνικού διαλόγου», δηλαδή ενός πολέμου όπου οι φτωχοί πετιούνται στον δρόμο, μένουν άνεργοι, πλειστηριάζονται τα σπίτια τους –αν είχαν δηλαδή κανένα- κάνουν ελεεινές δουλειές για ψίχουλα χάνοντας την αξιοπρέπεια τους ανάμεσα στις ουρές του ΟΑΕΔ, τους λογαριασμούς τις υποχρεώσεις και τις πρωϊνές βρισιές των αφεντικών.
Βία;
Να ποια είναι η κρατική βία, η τρομοκρατία της αστυνομίας, των δικαστών, των θεσμών, των αφεντικών κάθε είδους. Απέναντι σ’ αυτήν την καθημερινή βία -που ενίοτε μετατρέπεται σε σφαίρες και δολοφονίες δίχως προσχήματα, όπως εκείνο το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη- αντιστρατεύτηκε η κοινωνική δυναμική των εξεγερμένων. Οι φλόγες της τρομοκράτησαν για αρκετές μέρες τους καθεστωτικούς απ’ άκρη σε άκρη της χώρας. Η βία των καταπιεσμένων αγκάλιασε ολόκληρες πόλεις κι έβγαλε στο δρόμο της αντιπαράθεσης χιλιάδες. Είναι ένα φυλαχτό που πρέπει να κρατήσουμε σφιχτά με σοφία και γνώση. Ταυτόχρονα αυτό το πληβειακό ξέσπασμα με φανερά τα σημάδια της αναρχικής σκέψης και δράσης έθεσε ένα ανυπέρβλητο όριο. Οι εξεγέρσεις μας όσες μέρες κι αν κρατήσουν, όσο δυναμικές κι αν είναι, όσο χρήσιμες εμπειρίες κι αν δίνουν στους επαναστάτες για τη συλλογική δύναμη, την έννοια της κοινότητας, την εξεγερμένη αξιοπρέπεια, όταν δεν κατορθώνουν να ανατρέψουν συνολικά το σύστημα καταδυνάστευσης θα έρθουν αντιμέτωπες με την αντιεξέγερση, τον κρατικό ρεβανσισμό και δυστυχώς εάν δεν μπορέσει το κίνημα να αποδώσει εκ νέου νόημα, θα έρθουν αντιμέτωπες και με τον εκφυλισμό. Δηλαδή καρικατούρες βίαιων παρεών που επιχειρούν να επαναλάβουν κάτι που δεν επαναλαμβάνεται γιατί δεν προγραμματίζεται. Εάν τα στεφάνια της Αριστεράς αποτέλεσαν τον συμβολικό μαρασμό της 17ης Νοέμβρη, ας μην κηδέψουμε τη φωτιά του Δεκέμβρη με τις επετειακές αψιμαχίες. Μην τον μικρύνουμε. Κάποιοι νέοι σύντροφοι δεν πρόλαβαν εκείνον τον Δεκέμβρη κι είναι λογικό να μένουν αμήχανοι μπροστά στην συλλογική εμπειρία των συντρόφων που ήταν παρόντες. Για τις πραγματικές εξεγέρσεις όμως -που επιθυμούμε να συμβούν για να ανοίξουν τον δρόμο στην Κοινωνική Επανάσταση- δεν μπορείς να «κόψεις δρόμο» θέλει δουλειά κι υπομονή, θέλει οργάνωση και μαχητικότητα, θέλει πείσμα και αντοχή. Θέλει τελικά όλα όσα έκαναν κι ακόμη παλιότεροι σύντροφοι από το ΄75 μέχρι το ΄08 για να λάμψει η φωτιά της εξέγερσης. Κι ήταν πολλά.
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 17.00 ΚΑΤΑΛΗΨΗ MUNDO NUEVO
ΠΟΡΕΙΑ 6Η ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΚΑΜΑΡΑ 18.00
ΜΑΥΡΟ & ΚΟΚΚΙΝΟ | μέλος Α.Π.Ο.
