Καλέσματα στις πορείες της 17ης Νοέμβρη

Η Ιστορία, μας λένε οι κάθε λογής απολογητές της εξουσίας του κράτους και του καπιταλισμού έχει σίγουρα εξαντληθεί. Εκείνη η διαδικασία δηλαδή που κατεργάζεται μέσα στην άρνηση, που αμφισβητεί τον κυρίαρχο λόγο για το παρελθόν, για το παρόν και η πράξη της οραματίζεται ένα διαφορετικό μέλλον, αυτή η Ιστορία που θα ανατρέψει ό,τι ήταν μέχρι σήμερα γνωστό και γραμμένο ως ιστορία, αυτή η πράξη που γεννιέται και αναπτύσσεται μέσα στην καθημερινή πάλη των καταπιεσμένων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, αυτή η Υπόθεση επειδή έρχεται από το μέλλον και μπορεί να σαρώσει το παρελθόν, να πυρπολήσει το παρόν, αυτή θέλουν να τελειώσει – επιτέλους.

Κι η πράξη αυτή που ξεγεννά την δικιά μας Ιστορία, όσο κι αν επιχείρησαν να θάψουν με χίλιες θεωρίες για πάντα το όνομά της, αυτή ξεπροβάλλει ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Μέσα από το σκοτάδι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού πάλι θα ξαναπεί: «ήμουν, είμαι, θα είμαι η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ».

ΑΘΗΝΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ: ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ με το μπλοκ της συνέλευσης ¡NO PASARAN!, ΠΛ.ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ, 15.00

Τοπικός συντονισμός Αθήνας της Α.Π.Ο.|Ο.Σ.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 17.00 – ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΠΘ

Τοπικός Συντονισμός Α.Π.Ο.-Ο.Σ. Θεσσαλονίκης 

_________________________________

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ 17ΗΣ ΝΟΕΜΒΡΗ
Επέτειος: συμβολικός αγώνας του παρελθόντος ή αφορμή ρήξης του παρόντος;

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου του ’73 αποτελεί για το ντόπιο επαναστατικό-ανατρεπτικό κίνημα αλλά και γενικότερα για την σύγχρονη μεταπολεμική ελληνική ιστορία το μεγαλύτερο σημείο καμπής. Το μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς μετεξελίσσεται στην πιο βίαιη και βάρβαρη μορφή του κατά τη διάρκεια της Χούντας, επαναφέροντας τακτικές καταστολής που είχε για ένα διάστημα εγκαταλείψει. Οι τόποι εξορίας ξαναβλέπουν πολιτικούς κρατούμενους αγωνιστές, πολλές φορές τους ίδιους, ενώ στα μπουντρούμια των μπάτσων αντηχούν για ακόμη μια φορά οι ιαχές όσων είχαν το θάρρος να υψώσουν ανάστημα. Επτά χρόνια μετά την εγκαθίδρυσή του καθεστώτος των συνταγματαρχών μια μικρή φοιτητική εξέγερση μετατρέπεται σε μια κοινωνική πυρκαγιά, με έντονα επαναστατικά χαρακτηριστικά, η οποία το κατακαίει, γονατίζοντας το οκτώ μήνες αργότερα. Το μεταπολιτευτικό κράτος που ακολούθησε εγκαθιδρύεται με τις ευλογίες των ίδιων ντόπιων και ξένων συμφερόντων (ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο-κυρίως το εφοπλιστικό, αμερικανική κυβέρνηση) που είχαν κάποια χρόνια νωρίτερα διεκπεραιώσει την άνοδο της δικτατορίας και αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να ‘’μαλακώσει’’ την στάση του απέναντι στην κοινωνία και τα κινήματα, παραχωρώντας τα στοιχειώδη προς αυτά δικαιώματα. Αυτό κατά μεγάλο βαθμό οφείλεται στην διάρκεια και την συνέχεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η οποία ακόμη και επετειακά τα χρόνια που ακολούθησαν και μέχρι και την δεκαετία του 80’, συνέχισε να κατακαίει την πραγματικότητα της εξουσίας.

Η δυναμικότητα των ‘’επετειακών’’ αυτών εξεγέρσεων κατευνάστηκε μόνο με την άνοδο της σοσιαλοδημοκρατίας στην κυβέρνηση, με την νίκη του Π.Α.ΣΟ.Κ. στις εκλογές του ’81. Το κράτος δηλαδή χρησιμοποίησε την πιο ύπουλη από όλες τις τεχνικές καταστολής του, την αλλοτρίωση. Δεν είναι τυχαίο που πολλά στελέχη της τότε ‘’αριστερής’’ κυβέρνησης είχαν πάρει μέρος στην αρχική εξέγερση του ’73, παρασέρνοντας μαζί τους μια ολόκληρη γενιά στον κομφορμισμό και την ενσωμάτωση, κάνοντας την συνώνυμο των επιθέτων αυτών: την λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου. Την τακτική αυτή άλλωστε χρησιμοποίησε εκ νέου το κράτος και το κεφάλαιο για να ανταπεξέλθει στην ολοένα αυξανόμενη ‘’αγανάκτηση’’ της κοινωνίας στις ομώνυμες πλατείες κατά την διάρκεια των πρώτων ετών της οικονομικής κρίσης του ’11. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετέτρεψε άψογα την αγανάκτηση αυτή της κοινωνίας σε μια εκκωφαντική σιωπή, με την κοινωνία να βγαίνει ξανά μαζικά στους δρόμους για να αντιταχθεί στην κυβέρνηση με προταγματικά χαρακτηριστικά που δεν έφεραν ίχνος ανατρεπτικής έστω διάθεσης, τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για την Μακεδονία.

Η επέτειος λοιπόν του σήμερα τιμά στην πραγματικότητα όχι μια αλλά πολλές εξεγέρσεις, οι οποίες σμίλευσαν την σύγχρονη ελληνική πολιτική πραγματικότητα και από τα γεννοφάσκια των οποίων προήλθε εκτός των άλλων και ένας νέος επαναστατικός, πολιτικός χώρος: ο Αναρχικός.

Η χούντα δε τελείωσε και δε θα τελειώσει ποτέ αν δεν την τελειώσουμε εμείς.

Πέντε σχεδόν δεκαετίες αργότερα βρισκόμαστε και πάλι απέναντι σε ένα κρατικό μηχανισμό που επιχειρεί να επιτεθεί στο κόσμο του αγώνα. Τα μέτωπα και οι συνθήκες βέβαια έχουν αλλάξει, όχι όμως και αυτοί που μας απεργάζονται. Η νέα κυβέρνηση της ‘εκλογικής παντοδυναμίας’ της Ν.Δ. έρχεται να σαρώσει, προωθώντας αλλαγές σε όλους τους τομείς. Απ’ το μεταναστευτικό-προσφυγικό μέχρι την εκπαίδευση , την οικονομία και την καταστολή της κοινωνίας το κυβερνόν κόμμα εισάγει τον νέο-φιλελευθερισμό στην πιο εξελιγμένη μορφή επιβολής των συμφερόντων του κεφαλαίου εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας σε όλα τα μέτωπα: έναν σύγχρονο δηλαδή ολοκληρωτισμό.

Η πανεπιστημιακή εκπαίδευση εντατικοποιείται και οι φοιτητικές παροχές εξαϋλώνονται, ενώ νέα ιδιωτικά πανεπιστήμια ετοιμάζονται εν όψει των καινούριων πολυνομοσχεδίων. Ιδρύματα δηλαδή που προάγουν και καλλιεργούν ευθαρσώς την κοινωνική και ταξική ανισότητα στον νευραλγικό τομέα της παιδείας. Οι φοιτητές καλούνται να αυξήσουν τους ρυθμούς αποπεράτωσης των σπουδών τους με την επαναφορά των ν+2 ετών φοίτησης, ώστε ο ελεύθερος τους χρόνος να περιοριστεί στο ελάχιστο σε συνδυασμό με την ελαστικών ωραρίων, κακοπληρωμένη μερική απασχόληση που αναγκάζονται να ακολουθήσουν για να διασφαλίζουν τα στοιχειώδη. Η εισαγωγή δε της οικονομίας και στα δημόσια και -προφανέστατα- στα υπό σχεδίαση ιδιωτικά πανεπιστήμια του μέλλοντος έρχεται να δημιουργήσει μια ακόμη πιο λοβοτομημένη ακαδημία, η οποία είτε θα παράγει χρήσιμο και πειθαρχημένο υπερ-εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ή θα ‘’εξορθολογίζεται’’. Η πρόσφατη εισβολή των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ για τη διαφύλαξη του λοκ-άουτ που έσπασαν οι φοιτητές της καταδεικνύει με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο τόσο τους στόχους της κρατικής πολιτικής όσο και τα μέσα με τα οποία θα τους εξυπηρετήσει.

Με την ίδια λογική η δεξιά κυβερνώσα παράταξη προσπαθεί να ‘’εξορθολογίσει’’ ένα ακόμη μείζον κρατικό πρόβλημα: το μεταναστευτικό-προσφυγικό και τις κινηματικές δομές γύρω από αυτό. Πρόσφυγες και μετανάστες που στεγάζονται σε κινηματικές, στεγαστικές καταλήψεις εκτοπίζονται σε hotspot μετά την βίαιη εκκένωσή τους, ωθώντας τους πολλές φορές σε πολύ χειρότερες συνθήκες διαβίωσης, απομονώνοντας τους απ’ τον κοινωνικό ιστό. Με αυτόν τον τρόπο χτυπάει το αναρχικό και ευρύτερα προοδευτικό κίνημα και τις δομές του καταφέρνοντας ταυτόχρονα να θέσει υπό έλεγχο μια δυνητικά επικίνδυνη για το κράτος μάζα ανθρώπων. Την ίδια ώρα καλλιεργείται απ’ την κυβέρνηση μέσω των Μ.Μ.Ε. ένα κύμα ρατσιστικού και ξενοφοβικού μίσους, με τα πρώτα βλαστάρια να ξεφυτρώνουν με τη μορφή συγκεντρώσεων και πορειών κατά της μεταφοράς και εγκατάστασης προσφύγων σε διάφορα μέρη της βόρειας Ελλάδας (Βρασνά Χαλκιδικής, Γιαννιτσά, Νάουσα, Ν.Κρήνη) και όχι μόνο (Λευκάδα). Αποκορύφωμα της τακτικής του κράτους να δώσει γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη φασιστικών και ναζιστικών, ξενοφοβικών ομάδων είναι η προπηλάκιση με μαχαίρι μαθητή της 1ης τάξης του Γυμνασίου με καταγωγή απ’ το Ιράν στη περιοχή της Νεάπολης της Θεσσαλονίκης από δυο υπάνθρωπος ψευτο-νταήδες, με τους τελευταίους να τραυματίζουν τον άτυχο μαθητή στην παλάμη.

Ταυτόχρονα η κυβέρνηση έχει κηρύξει τον πόλεμο στο ευρύτερο κίνημα και ιδιαίτερα στο αναρχικό κομμάτι του, απειλώντας με εκκένωση πολλούς κατειλημμένους χώρους με μεγάλη συμβολική πολιτική αξία και εκκενώνοντας άλλους, όπως την αναρχική κατάληψη Palmares στη Λάρισα, την κατάληψη Vancouver Apartment αλλά και μεγάλο αριθμό προσφυγικών-στεγαστικών καταλήψεων που προαναφέρθηκαν στην Αθήνα. Η αστυνομική παρουσία, ιδιαίτερα στα Εξάρχεια έχει λάβει τη μορφή στρατού κατοχής. Οι επιθέσεις στην πλατεία των Εξαρχείων με προεξάρχουσα την επίθεση στον υπό κατάληψη Κ*ΒΟΞ και την απομάκρυνση του πολιτικού περιπτέρου, έχουν ενταθεί μετά την ανάληψη της εξουσίας από την Ν.Δ., με τα Μ.Α.Τ. να χτυπούν ασταμάτητα και να σηκώνουν σύννεφα δακρυγόνων και ασφυξιογόνων αερίων στην ατμόσφαιρα της περιοχής, καθώς και να προσάγουν ανθρώπους σε καθημερινή βάση, ενώ δεν δίστασαν να βασανίσουν σύντροφο στην οδό Μπουμπουλίνας επιχειρώντας να τρομοκρατήσουν με άθλιες χουντικές μεθόδους.

Οι αλλαγές που προωθούνται στα εργασιακά την τελευταία στιγμή, πολλές φορές λίγα λεπτά πριν ψηφιστούν τα νέα νομοσχέδια δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει να δρα η παρούσα κυβέρνηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχε άξιους προκατόχους. Το υπουργείο εργασίας εισάγει μια πληθώρα μέτρων απ’ το παράθυρο μεταξύ αυτών και την κατάργηση των εργοδοτών να δικαιολογούν απολύσεις, την μείωση των ευθυνών εργολάβων και υπερεργολάβων καθώς επίσης προωθεί την θέσπιση ηλεκτρονικής ψηφοφορίας των σωματείων για κήρυξη απεργίας, μέτρο που ξεκάθαρα έχει ως σκοπό να στοχοποιήσει όσους και όσες τολμούν να αντιστέκονται συνδικαλιζόμενοι/ες στην επέλαση του κεφαλαίου.

Να αναζωπυρώσουμε την αντίσταση στις καρδιές μας…

Σε παγκόσμιο επίπεδο μπορεί κανείς εύκολα να παρατηρήσει την απελπιστική κατάσταση στην οποία μας έχει οδηγήσει η επιβολή κράτους-κεφαλαίου. Τα εμπόλεμα μέτωπα συνεχώς και αυξάνονται, η κατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος είναι οριακή, την διακυβέρνηση στις χώρες του δυτικού κόσμου αναλαμβάνει το ένα ακροδεξιό ή σχεδόν ακροδεξιό κόμμα μετά το άλλο, τα δικαιώματα των καταπιεσμένων όλων των μορφών ολοένα και καταπατώνται, είτε είναι εργάτριες, είτε πρόσφυγες, είτε ιθαγενείς αλλού, άνεργοι, αγωνιστές και πάει λέγοντας. Στο καταγάλανο Αιγαίο, δεκάδες είναι οι άνθρωποι που πεθαίνουν καθημερινά παλεύοντας για ένα αύριο στο οποίο τουλάχιστον θα επιβιώνουν με τα βασικά. Το ρατσιστικό μίσος προς οτιδήποτε το διαφορετικό καλλιεργείται τεχνιέντως για να καταπολεμήσει οτιδήποτε δεν χωρά στα καλούπια του κράτους, του κεφαλαίου και του ξεπεσμένου πολιτισμού τους. Άνθρωποι ταυτοτήτων που δεν συμβαδίζουν με την κοινωνική πλειοψηφία, μέλη loatqia, μετανάστες, εξαθλιωμένοι εξαρτημένοι των μητροπόλεων, καλούνται είτε να συμβιβαστούν, είτε να γίνουν θύματα της καλλιεργούμενης οργής απέναντι στο διαφορετικό, πολλές φορές πληρώνοντας το ύστατο τίμημα, όπως στην περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου, αυτό της ζωής τους. Η εξέγερση και η αντίσταση δεν έχουν πεθάνει ολοκληρωτικά, ούτε και πρόκειται. Οι εστίες που άναψαν στην Χιλή, στην Συρία, ανοίξαν τον δρόμο προς την ελευθερία και για άλλους που θα ακολουθήσουν, στην αιώνια διαμάχη κατά του φόβου, τους μίσους και της οργής που σπέρνει η εξουσία.

Απέναντι στην ατέρμονη ματαιότητα του κράτους και του κεφαλαίου, απέναντι στις μεθοδεύσεις όσων μας απεργάζονται για να εκπληρώσουν τις αυτάρεσκες ορέξεις τους, απέναντι στην παραίτηση που προσδοκεί η εξουσία για να αναπαραχθεί, δεν απομένουν πολλές επιλογές παρά μια: να υψώσουμε τις γροθιές μας απέναντι στο τέρας του καπιταλισμού, να οργανωθούμε αναρχικά, πολεμώντας τις ιεραρχίες με αυταπάρνηση και να σηκώσουμε το πολιτικό μας ανάχωμα, όσο ψηλά και αν φαντάζουν να βρίσκονται οι πολέμιοι μας. Να ανοίξουμε τον δρόμο στο εδώ και το τώρα, να φτιάξουμε ένα κόσμο ελεύθερο, κοινοτικό, συλλογικό. Με ανθρώπους που πατούν στα πόδια τους και κοιτούν τον ουρανό, όχι σκυφτούς και εξαθλιωμένους που περιμένουν να λυτρωθούν. Να ακολουθήσουμε το νήμα της εξέγερσης εκείνου του μακρινού Νοέμβρη…

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ, ΤΩΡΑ!

ΌΛΟΙ /ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ – ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΠΘ

Τοπικός Συντονισμός Α.Π.Ο.-Ο.Σ. Θεσσαλονίκης