Σημειώσεις σχετικά με την κοινωνική κατάσταση και την όξυνση της κρατικής καταστολής στην εποχή της πανδημίας από μια αναρχική συντρόφισσα από το Μπουένος Άιρες
Στην Αργεντινή, η καραντίνα και η απαγόρευση κυκλοφορίας ξεκίνησαν στις 20 Μαρτίου. Ήταν μια απότομη και ξαφνική αλλαγή. Παντού υπήρχαν αστυνομικοί που περιπολούσαν απαιτώντας από τους ανθρώπους να επιστρέψουν στα σπίτια τους και όποτε έβλεπαν ακόμη και μια μικρή ομάδα ανθρώπων στο δρόμο, η σειρήνα ηχούσε ώστε να τους τονίσει πως πρέπει να επιστρέψουν στο σπίτι.
Όλες οι δραστηριότητες απαγορεύτηκαν. Ακόμα και στις 24 Μαρτίου, στην επέτειο του στρατιωτικού πραξικοπήματος, δεν καταφέραμε να κάνουμε διαδήλωση, πράγμα ανήκουστο. Την ίδια ώρα η δυσπιστία, ο φόβος και η αβεβαιότητα κατέλαβαν τον κόσμο, καθώς διαρκώς ερχόντουσαν τα νέα για χιλιάδες θανάτους σε άλλες χώρες,
Σήμερα, μετά από περισσότερους από τέσσερις μήνες πανδημίας και καραντίνας, μπορούμε να εξάγουμε τα ακόλουθα συμπεράσματα:
-Εργασιακή ανασφάλεια. Κυρίως εκείνων των εργαζόμενων που ονομάζονται «απαραίτητοι» σε αυτή τη φάση. Όσοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στην ασθένεια, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, οι ταχυμεταφορείς που έρχονται και πηγαίνουν από το ένα μέρος στο άλλο, έτσι ώστε να κρατάνε την εφοδιαστική αλυσίδα ανοιχτή και όλοι οι άλλοι να μπορούν να ζουν χωρίς να ρισκάρουν, αυτοί οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται από την αρχή λόγω της έλλειψης υγειονομικής προστασίας για όλους τους εργαζομένους, για πληρωμένες άδειες για το προσωπικό υψηλού κινδύνου (γεγονός που προκάλεσε το θάνατο πολλών εργαζομένων), για μισθούς που δεν αντιστοιχούν στους κινδύνους που αναλαμβάνουν.
Φυσικά για μας αυτό δεν είναι καινούργιο, καθώς γνωρίζουμε πως ο καπιταλισμός δεν απαιτεί τίποτα άλλο παρά θυσίες ανθρώπων ώστε να διατηρήσει τα προνόμια λίγων.
-Η έκτακτη υγειονομική κρίση στις παραγκουπόλεις, τοπικά γνωστές ως villas. Αυτοί οι τεράστιοι και επισφαλείς οικισμοί απαιτούν εδώ και δεκαετίες βασικές μεταρρυθμίσεις προκειμένου να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής των ανθρώπων που ζουν εκεί, κυρίως έργα υγιεινής για τη βελτίωση της πρόσβασης στο νερό.
Είναι γειτονιές που έχουν βιώνουν εδώ και πολύ καιρό την αδιαφορία του κράτους, το οποίο επενδύει χρήματα μόνο σε έργα βιτρίνας και σε περισσότερη αστυνομία για να καταστείλει τον πληθυσμό τους. Φανταστείτε να ζείτε αυτήν την πανδημία σε μέρη με υπερπληθυσμό και με περιορισμένη πρόσβαση στο νερό. Περισσότερο από το 40% των κρουσμάτων Covid-19 στο Μπουένος Άιρες προέρχονται από αυτές τις γειτονιές.
Ευτυχώς, οι villas έχουν ισχυρές οργανωσεις που δημιουργούν δίκτυα και οργανώνονται προκειμένου να παρέχουν στους κατοίκους βασικά προϊόντα και να κάνουν ορατές τις απέλπιδες διεκδικήσεις για υγειονομική περίθαλψη και καθαρό νερό που προωθούν.
-Η απάνθρωπη κατάσταση στις φυλακές. Από την αρχή, οι κρατούμενοι προσπάθησαν να μην κάνουν αποδεκτή την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία βρίσκονται, με κάθε δυνατό τρόπο. Από βίντεο στα κοινωνικά μέσα που παρουσιάζουν τα αιτήματά τους έως εξεγέρσεις στις φυλακές.
Βλέποντας όλους τους θανάτους που θα μπορούσαν να οφείλονται στις απάνθρωπες συνθήκες που βρίσκονται, υπήρξαν κάποιες κινήσεις στήριξης τόσο από ομάδες υπεράσπισης κρατουμένων όσο και από κάποιους δικαστές. Κατάφεραν να απελευθερώσουν με περιοριστικούς όρους πολλούς ανθρώπους που δεν είχαν τελεσίδικες αποφάσεις, που είχαν δικαίωμα άδειας ή ου ανήκαν σε ομάδες υψηλού κινδύνου υγείας. Αυτό το μέτρο γέννησε διάφορες συγκρούσεις, διότι υπήρχαν ορισμένες παραβάσεις που συγκαλύπτονταν ευρέως από τα μέσα ενημέρωσης.
Η εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης προκάλεσε φόβο και οδήγησε ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας να διαδηλώσει κατά της «απελευθέρωσης των κρατουμένων» οργανώνοντας cacerolazos (πορείες με χτύπημα κατσαρόλας). Κάτι τέτοιο πάει πίσω τα πράγματα.
-Η άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας. Παρόλο που η διαφορά μεταξύ της παρούσας λαϊκιστικής κυβέρνησης και της προηγούμενης νεοφιλελεύθερης είναι προφανής, η δυστυχία είναι αναπόφευκτη.
Πολλοί άνθρωποι δεν είναι πλέον σε θέση να συνεχίσουν τις δουλειές τους και παρόλο που υπάρχουν κυβερνητικά προγράμματα τόσο για την παροχή οικονομικής βοήθειας όσο και για τη ρύθμιση των «δραστηριοτήτων της λαϊκής οικονομίας» (ανεπίσημη, μαύρη εργασία) παρέχοντας πιστώσεις και επιδοτήσεις, η πραγματικότητα είναι ότι αυτό δεν ισχύει για όλους, απαιτεί χρόνο και η φτώχεια είναι πλέον ιδιαίτερα ορατή.
Υπάρχουν όλο και περισσότερες ollas (λαϊκά συσσίτια) και ανταλλαγές ρούχων που οργανώνονται από λαϊκές οργανώσεις και αυτοοργανωμένες γειτονιές που προσπαθούν να καταπολεμήσουν την πείνα και το κρύο στις κοινότητές τους. Δυστυχώς, αυτό μερικές φορές δεν είναι αρκετό και πολλοί περιμένουν σε τεράστιες ουρές για να φύγουν τελικά με άδεια χέρια.
Ένα ενδιαφέρον πράγμα που έχει συμβεί είναι η ανάπτυξη του «Nodos de consumo»: μέρη που διανέμουν συνεργατικά και αγροοικολογικά προϊόντα. Υπήρχαν ήδη πριν από την πανδημία, αλλά η ανάγκη πολλών να διανείμουν τα προϊόντα και να αποφύγουν την καταστροφή, έκανε αυτά τα μέρη να μεγαλώσουν πολύ. Με αυτά έχει αυξηθεί η λεγόμενη «ανταλλακτική οικονομία» και σε πολλές περιπτώσεις οι χώροι αυτοί μπορούν να υποστηρίξουν με χρήματα ή προϊόντα ένα τοπικό λαϊκό συσσίτιο.
-Αλλά ίσως ο χειρότερος κίνδυνος είναι η εξουσία που συγκεντρώνουν οι δυνάμεις ασφαλείας και το αίσθημα ατιμωρησίας που επικρατεί.
Στις 30 Απριλίου ο Facundo Astudillo Castro έφυγε από το σπίτι του για να δει τηνπρώην φίλη του και δεν επέστρεψε ποτέ. Την τελευταία φορά που τον είδαν ήταν σε ένα περιπολικό της αστυνομίας. Από τότε δεν υπήρξαν απαντήσεις για το που βρίσκεται και κανένας από την κυβέρνηση δεν είπε τίποτα γι ‘αυτό. Αλλά δεν είναι ο μόνος που εξαφανίστηκε στην περίοδο της πανδημίας: από τις 23 Ιουλίου ο Franco Martinez έχει εξαφανιστεί, και παρόλο που δεν υπάρχει τίποτα που να συνδέει τις δυνάμεις ασφαλείας με την απουσία του, δεν θα ήταν έκπληξη αν συμμετείχαν.
Όπως σημειώνεται σε ανακοίνωση του Συντονισμού ενάντια στην Αστυνομική και Κρατική Καταστολής (Correpi):
«Από τις 20 Μαρτίου, παρά τις προφανείς δυσκολίες για τον επαρκή έλεγχο των υποθέσεων, καθώς δεν μπορούμε να συναντηθούμε με τις οικογένειες ή να παρευρεθούμε στα δικαστήρια για να δούμε τους φακέλους, επιβεβαιώσαμε 71 περιπτώσεις ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από εκπροσώπους του κράτους.
Από αυτό το σύνολο, 36 ήταν θάνατοι που συνέβησαν στις φυλακές (22) και στα αστυνομικά τμήματα (14), με αποκλειστική ευθύνη του κράτους και, παρόλο που υπάρχει πολύ μειωμένη κίνηση ανθρώπων στους δρόμους, 24 ήταν πυροβολισμοί από τις δυνάμεις της αστυνομίας («Gatillo fácil»). Υπήρχαν επίσης δύο γυναικοκτονίες από μπάτσους και μια ακόμα που σχετίζεται με τις δυνάμεις καταστολής. Οι δύο είναι δολοφονίες υπηρεσιακές και μία προκύπτει από άλλη υπόθεση αστυνομικής εγκληματικότητας. Δύο ακόμα δολοφονίες αγοριών που πυροβολήθηκαν από περιπολικό ενώ προσπαθούσαν να του ξεφύγουν στο San Nicolás και τρεις ακόμα είναι εξαφανισμένοι από τις δυνάμεις καταστολή (ο Luis Armando Espinoza στο Tucumán και ο Francisco Valentín Cruz στο Florencio Varela βρέθηκαν νεκροί λίγες ημέρες μετά την κράτησή τους από τη αστυνομία και ο Facundo Astudillo Castro, από τον οποίο δεν γνωρίζουμε τίποτα για σχεδόν τρεις μήνες)».
http://www.correpi.org/2020/represion-en-pandemia-al-menos-71-asesinatos-estatales-en-4-meses/
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό ότι υπάρχει ένας νέος νόμος που απαγορεύει τις κοινωνικές συναντήσεις σε εθνικό επίπεδο, ο οποίος δίνει μόνο περισσότερη δύναμη στην αστυνομία να εισέλθει και να καταστείλει συγκεκριμένα σπίτια, πάντα τα φτωχότερα.
Είναι σημαντικό να επισημανθεί, ότι παρόλο που υπήρξαν διαδηλώσεις «κατά της καραντίνας» από την αρχή καθώς μία φορά το μήνα ένα παράξενο μείγμα ψεκασμένων, δεξιών και οπαδών της επίπεδης γης «απαιτούν ελευθερία» και φτύνουν το αντικοινωνικό μίσος τους, αυτοί δεν έχουν κατασταλεί ποτέ.
Αντίθετα, το περασμένο Σάββατο, 1η Αυγούστου, πραγματοποιήθηκε μια μικρή διαδήλωση μνήμης από αναρχικούς για τα 3 χρόνια της εξαφάνισης και της δολοφονίας του συντρόφου Santiago Maldonado και απαιτώντας την εμφάνιση του Facundo Astudillo Castro. Η πορεία αυτή κατέληξε σε ένα βάναυσο κυνήγι από την αστυνομία της πόλης του Μπουένος Άιρες.
Ξυλοκόπησαν και συνέλαβαν τους συντρόφους μας, μεταφέροντάς τους από ένα αστυνομικό τμήμα σε άλλο και αρνήθηκαν να δώσουν πληροφορίες στο τηλέφωνο λέγοντας πως «δεν μπορούσαν να ακούσουν». Τέλος, λόγω της γρήγορης και ακριβούς δράσης των συντρόφων δικηγόρων, οι κρατούμενοι απελευθερώθηκαν όλοι το άλλο πρωί. Τώρα, η ελεεινή εφημερίδα Clarín δημοσίευσε ένα άρθρο που συνδέει την διαδήλωση με την μιας μολότοφ που συνέβη σε άλλο μέρος της πόλης και δεν έχει καμία σχέση με τους συλληφθέντες, σε μια σαφή μεθόδευση ώστε να καταστήσουν ξανά τους αναρχικούς ως εχθρούς, όπως τόσο καλά κατάφεραν να το κάνουν κατά τη διάρκεια της εξαφάνισης του Santiago Maldonado.
Η απάντησή μας απέναντι στην πανδημία, την επισφάλεια και την καταστολή του κράτους είναι πάντα η ίδια: η δημιουργία δικτύων, η καταπολέμηση του ατομικισμού και αναζήτηση συλλογικών λύσεων. Οι σχέσεις αλληλεγγύης είναι το όπλο μας!
Yoli – FLA (Ελευθεριακή Ομοσπονδία Αργεντινής)
Buenos Aires, August 2020
Απόσπασμα από την ανακοίνωση των 12 συλληφθέντων της 1ης Αυγούστου
«Αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε πορεία για να καταστήσουμε ορατά τα αιτήματά μας. Παντού υπήρχε ισχυρή αστυνομική παρουσία που μας εκφόβιζε, ή τουλάχιστον προσπαθούσε. Διαδηλώναμε ειρηνικά για περίπου 2 ώρες γνωστοποιώντας το ζήτημα της εξαφάνισης του Facundo και της δολοφονίας του Sandiago, που θα είναι μαζί μας τώρα και για πάντα, ανάμεσα σε τόσους πολλούς άλλους».
[…]
«Οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται αλλά οι ενέργειές τους παραμένουν οι ίδιες, είτε στη δικτατορία είτε στη δημοκρατία, οι νεκροί και οι τραυματίες είναι δικοί μας και τις αιτίες τις δημιουργούν αυτοί. Καθώς προσπαθούν τώρα μέσω των ψεύτικων ειδήσεών τους για να υποστηρίξουν τους λόγους για νέα κατασταλτική δράση που δεν έχει άλλο σκοπό παρά να μας κρατήσει σιωπηλούς, υποτακτικούς και να εδραιώσει το φόβο σε εκείνους που επιθυμούν να διαδηλώσουν.
Υπερασπιζόμαστε την ανάγκη μας να διαδηλώσουμε στους δρόμους, να διαδώσουμε τη φωνή μας που δεν έχει χώρο στα τηλεοπτικά μέσα. Απορρίπτουμε τη χρήση του φόβου της πανδημίας ως μέσου για τη σιωπή και την αδρανοποίηση μας.
Οι δρόμοι είναι ο χώρος έκφρασής, έχουμε μόνο τη φωνή μας ώστε να ακουστούμε!
Φτάνει πια με τους «εύκολους πυρβολισμούς της αστυνμίας» – Φτάνει πια με τις δολοφονίες από τους μπάτσους
Αλληλεγγύη με τους κρατουμένους που αντιστέκονται. Να γκρεμίσουμε τα τείχη των φυλακών για τους φτωχούς
Κάτω τα προνόμια της αστικής τάξης
Αλληλεγγύη και υποστήριξη στους συγγενείς και τους φίλους των θυμάτων του καταπιεστικού κράτους
Μπροστά όσοι αγωνίζονται!
Λευτεριά στους κρατούμενους που αγωνίζονται για την Ελευθερία του λαού Mapuche
Ζήτω η αναρχία και η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων!»
