Συνδικαλιστές, οικολόγοι και ελευθεριακοί στο κίνημα των «κίτρινων γιλέκων»: 4 ζητήματα
Δημοσιεύτηκε από την Alternative Libertaire στις 7/12/2018 http://www.alternativelibertaire.org/
Η ημέρα της 4ης Δεκεμβρίου φανέρωσε τον πανικό της εξουσίας: δίνει έδαφος, αντιφάσκει τον εαυτό της, διαλύει τον εαυτό της. Ποιες είναι οι επιλογές της; Ένας ανασχηματισμός του υπουργικού συμβουλίου; Λίγες εβδομάδες μετά τον προηγούμενο, θα ήταν μόνο κωμικό. Μια διάλυση της Εθνοσυνέλευσης; Αυτή είναι η μεγάλη ελπίδα της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Αυτό θα ήταν μια ψευδής λύση, διότι, όπως και τον Μάιο του 1968, αυτό θα οδηγούσε μόνο στη συγκάλυψη του κινήματος υπό τη θεσμική νομιμότητα. Η επιμονή του ισχυρού; Θα συνεχίσουμε λοιπόν να αυξάνουμε την δύναμη μας μέχρι να πέσει η εξουσία.
Η αστυνομία καταστέλλει τα πάντα, ο αριθμός των φυλακισμένων, τραυματιών και ακρωτηριασμένων αυξάνεται. Όσο πιο πολύ αισθάνεται ότι είναι απονομιμοποιημένη, τόσο πιο πολύ χτυπά η εξουσία.
Η γενική αμνηστία των συλληφθέντων και των διαδηλωτών πρέπει να γίνει μια διεκδίκηση που θεμελιώνει την αλληλεγγύη στο κίνημα.
Το κίνημα των κίτρινων γιλέκων είναι, ουσιαστικά, μια εξέγερση ενάντια στην ακριβή ζωή. Ακόμα κι αν καταγγείλουμε ρατσιστικές θέσεις που εκφράζονται τοπικά, τα κίνητρα εκείνων που αγωνίζονται είναι πάνω από όλα κοινωνικά. Αυτό εκφράζεται από διεκδικήσεις που μερικές φορές προκαλούν σύγχυση, αλλά αυτό συμβαίνει σε οποιοδήποτε αυθόρμητο λαϊκό κίνημα. Πρέπει να σημειωθεί ότι το θέμα της τιμής των καυσίμων δεν είναι πλέον κεντρικό ζήτημα: αυτό που ξεχωρίζει είναι η καταγγελία της επισφάλειας, η καταγγελία της περιφρόνησης. Σε αυτόν τον αγώνα, κινητοποιείται η κοινωνική μας ομάδα και το διακύβευμα για τους επαναστάτες είναι να διαδώσουν τις προτάσεις και τους προσανατολισμούς που αμφισβητούν το νόμο των χρημάτων και των αφεντικών.
1ο ζήτημα:
Να επικρατήσει ο κοινωνικός προσανατολισμός ακόμα και ο επαναστατικός
Η κίνηση των κίτρινων γιλέκων εκφράζει την παγκόσμια απόρριψη του σημερινού συστήματος, των κοινωνικών και εδαφικών ανισοτήτων του, της κυβέρνησης Macron, που μοιάζει με τη δικτατορία των κυρίαρχων τάξεων που κατέχουν την ιδιοκτησία. Πίσω από αυτή την παγκόσμια απόρριψη, που τη μοιράζεται ολόκληρο το κίνημα, συγκεκριμένα αιτήματα είναι μερικές φορές πολύ διαφορετικά και κυμαίνονται από ψευδείς εθνικιστικές και αντι-φορολογικές λύσεις μέχρι απαιτήσεις φορολογικής δικαιοσύνης (αποκατάσταση του φόρου περιουσίας, φορολόγηση της κηροζίνης σε αεροπλάνα κ.λπ.) και την αποκατάσταση των τοπικών δημόσιων υπηρεσιών.
Λογικά, κάθε πολιτική δύναμη προσπαθεί να προτείνει έναν τρόπο για το κίνημα: η δεξιά και η άκρα δεξιά θέλουν να το περιορίσουν σε ένα ξενοφοβικό βάλτο. Η ρεφορμιστική αριστερά υποστηρίζει τα προοδευτικά αιτήματα και τις εκκλήσεις για πρόωρες εκλογές. Η επαναστατική αριστερά όπως και η Alternative Libertaire, επιδιώκει να συνδέσει το σύνθημα «αρκετά με το ξοφλημένο σύστημα» με μια καθαρά αντικαπιταλιστική και οικολογική συνείδηση.
Πρέπει να φωνάξουμε την «παραίτηση Macron»; Εάν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παραιτηθεί, θα ήταν σίγουρα ένα ιστορικό γεγονός: ο δρόμος θα είχε καταστρέψει την εξουσία. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, καθώς το σύστημα που παρήγαγε τον Macron θα παραμείνει στη θέση του. Το ζήτημα είναι να αλλάξουμε ολόκληρη την κοινωνία και αυτό πρέπει να σφυρηλατήσουμε.
Η περιθωριοποίηση των εργοδοτών, της δεξιάς και της ακροδεξιάς σε αυτό το λαϊκό κίνημα είναι το πρώτο ζήτημα και αφορά όλες τις δυνάμεις της αριστεράς και της άκρας αριστεράς
2ο ζήτημα:
Να συμφιλιώσει την κοινωνική διαμαρτυρία και την οικολογική επιταγή
Πρέπει να είναι σαφές: ο οικολογικός μετασχηματισμός είναι μια αναγκαιότητα. Η υπερθέρμανση του πλανήτη απειλεί τον ανθρώπινο πολιτισμό με μια καταστροφή. Η παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου είναι καταδικασμένη να μειωθεί. Το μοντέλο του να έχει ο καθένας προσωπικό αυτοκίνητο και των μεγάλων αποστάσεων μεταξύ κατοικίας και εργασίας είναι καταδικασμένο σε παρακμή. Συνεπώς, πρέπει να συνοδεύσουμε αυτήν την παρακμή. Αλλά όχι από την πλευρά μιας «τιμωρητικής οικολογίας» που ουσιαστικά πνίγει τους εργαζόμενους αναγκάζοντας τους να καταναλώνουν καύσιμο.
Η επανάκτηση των δημόσιων μεταφορών και των τοπικών δημόσιων υπηρεσιών, μεθοδικά αποσυναρμολογημένες εδώ και δεκαετίες, πρέπει να αποτελέσει κεντρικό σύνθημα. Ο λαός πρέπει να έχει πρόσβαση σε βασικούς πόρους και υπηρεσίες, χωρίς να χρειάζεται να κάνει μεγάλα, κουραστικά και καταστροφικά ταξίδια.
Ο συνδυασμός της κοινωνικής εξέγερσης και των οικολογικών στόχων είναι το δεύτερο θέμα αυτού του κινήματος και αφορά όλους εκείνους που γνωρίζουν τον επείγοντα χαρακτήρα του κλιματικού ζητήματος.
3ο ζήτημα:
Να προχωρήσει κατά της κυβέρνησης και των εργοδοτών
Μετά την αποτυχία των απεργιών του 2016 και του 2017 κατά του Νόμου για την Εργασία (Loi Travail), αυτή η λαϊκή εξέγερση που χρησιμοποιεί μέσα άμεσης δράσης ώστε να ακουστεί – συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών εμποδίων – ανοίγει μια τεράστια ευκαιρία για τον μαχητικό συνδικαλισμό (CGT, SUD-Solidaires, etc.)
Η ευκαιρία να ξανάβρεθεί ο δρόμος της δράσης, να παρέχουμε λογιστική και τεχνογνωσία για να οργανώσουμε τα μπλοκαρίσματα και να προτείνουμε έναν κοινωνικό και αλληλέγγυο προσανατολισμό. Η ευκαιρία να ενισχυθούν οι δυνάμεις στη μάχη και να εδραιωθεί η τάξη της βάσης, το κάλεσμα για απεργία, συμπεριλαμβανομένης της επανάκτησης των δημόσιων υπηρεσιών που σταδιακά κατεδαφίστηκαν για τριάντα χρόνια. Η ευκαιρία, τέλος, να επιβεβαιώσουμε ότι η πραγματική κοινωνική αντιπολίτευση δεν είναι θεσμική και κοινοβουλευτική: παίζεται στο δρόμο, στην άμεση δράση και θα είναι το έργο του προλεταριάτου σε όλη του την πολυμορφία.
Η απεργία και η παρεμπόδιση της οικονομίας είναι ο καλύτερος τρόπος τόσο για την υποχώρηση της εξουσίας όσο και για την αποκάλυψη της ακροδεξιάς, η οποία θα είναι απρόθυμη να βλάψει τα συμφέροντα του δυτικού καπιταλισμού.
Η γενική απεργία, εάν επιτύχει, θα είναι το μέσο που θα φέρει τη νίκη. Αυτή είναι η στιγμή για να διαδοθεί αυτή η ιδέα: ή τώρα ή ποτέ.
Αρκεί να πούμε ότι η απροθυμία που έχει επικρατήσει μέχρι στιγμής στην πλευρά της Συνομοσπονδίας CGT είναι καταστροφική. Πρέπει να ελπίζουμε ότι η δράση των Union Syndicale Solidaires και οι πιο μαχητικές ομοσπονδίες CGT θα κινήσουν τα νήματα ήδη από τις 8 Δεκεμβρίου και στη συνέχεια κατά τη διάρκεια της διεπαγγελματικής κινητοποίησης της 14ης Δεκεμβρίου.
Η επίτευξη αυτής της σύγκλισης μεταξύ μιας αυθόρμητης λαϊκής εξέγερσης και του οργανωμένου εργατικού κινήματος είναι το τρίτο θέμα αυτού του κινήματος και αφορά όλους τους συνδικαλιστές που συμμετέχουν στον αγώνα.
4o ζήτημα:
Το κίνημα πρέπει να συγκροτηθεί για να προσχωρήσει
Αυτά είναι τα λύτρα της έλλειψης συγκρότησης: αν τα κίτρινα γιλέκα δεν έχουν μια ομάδα εκπροσώπων που λαμβάνει εντολές και να ελέγχεται από τη βάση, άλλοι θα το κάνουν στη θέση τους. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα επιλέξουν κάποια «μεγάλα στόματα» φωτογενή και θα κρατήσουν το μικρόφωνο. Η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να επιλέξει μια χούφτα «αντιπροσώπων» προσαρμοσμένη για τις –χωρίς νομιμοποίηση- διαπραγματεύσεις.
Μπορούν όμως τα κίτρινα γιλέκα να έχουν, σε εθνικό επίπεδο, αντιπροσωπευτική ομάδα εκπρόσωπων; Σε αυτό το σημείο, είναι δύσκολο να πούμε.
Γενική διοίκηση του κινήματος; Γιατί όχι; Αλλά σίγουρα όχι μια μεγάλη κυβερνητική μαζα του είδους «Grenelle»[1] για να αποκοιμίσει όλο τον κόσμο σε ένα διάλογο προδιαγεγραμμένο. Γενική διοίκηση ναι, εάν είναι αυτο-οργανωμένη και ανεξάρτητη, και χρησιμεύει για την οικοδόμηση, ενάντια στην κρατική εξουσία, μιας λαϊκής εξουσίας. Ωστόσο, αυτό δεν θα είναι εφικτό μέχρις ότου το κίνημα δομηθεί τοπικά, με γενικές συνελέυσεις σε κάθε τοποθεσία. Αυτό είναι που οι αγωνιστές της AL ενθαρρύνουν να κάνουν όπου βρίσκονται. Το να παίρνεις τον λόγο, ο συλλογικός προβληματισμός, οι εποικοδομητικές ανταλλαγές απόψεων είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να επεξεργαστούμε μαζί συνεκτικές διεκδικήσεις, ακόμη και να έχουμε ένα ισότιμο καταστατικό (ούτε σεξισμό ούτε ρατσισμό ούτε ομοφοβία …).
Να εγκαταστήσουμε μια κοινή τάση αντι-καπιταλιστική, και αυτο-διαχειριζόμενη από τη βάση στα κίτρινα γιλέκα στηριγμένη στην αυτο-οργάνωση, είναι το τέταρτο θέμα σε αυτό το κίνημα, και αφορά τους ελευθεριακούς κομμουνιστές πρώτα απ’όλα.
Κατεύθυνση που προέκυψε από την έκτακτη συνδιάσκεψη της Alternative Libertaire της 6ης Δεκεμβρίου 2018
[1] ΣτΜ: Συμφωνία που επετεύχθη το Μάη του 1968 ανάμεσα στο κράτος και τα ρεφορμιστικά συνδικάτα οδηγώντας στην αποδυνάμωση του κινήματος του Μάη
