«Κουράστηκες»
“Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.
Γονάτισες, δε μπορείς άλλο να τρέχεις.
Κουράστηκες, δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.
Ξόφλησες: Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.
Μάθε λοιπόν: εμείς το ζητάμε.
Σαν κουραστείς κι αποκοιμηθείς κανείς δε θα σε ξυπνήσει πια να πει:
σήκω το φαΐ είναι έτοιμο.
Γιατί να υπάρχει έτοιμο φαΐ;
Σαν δεν μπορείς άλλο να τρέχεις, θα μείνεις ξαπλωμένος.
Κανείς δε θα σε ψάξει για να πει: “έγινε επανάσταση, τα εργοστάσια σε περιμένουν”.
Γιατί να ’χει γίνει επανάσταση;
Όταν πεθάνεις θα σε θάψουν, είτε φταις που πέθανες, είτε όχι.
Λες: πολύν καιρό αγωνίστηκες. δε μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς.
Άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε όχι σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις.
Λες: πολύν καιρό ήλπιζες, δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις. Ήλπιζες τι;
Πώς ο αγώνας θαν’ εύκολος;
Δεν είν’ έτσι.Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.
Είναι τέτοια που αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο δεν έχουμε ελπίδα.
Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει θα χαθούμε.
Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.
Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του, οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.
Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη”.
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή την καπιταλιστική κρίση, κράτος και κεφάλαιο διεξάγουν μια ολοκληρωτική επίθεση απέναντι στους από τα κάτω της κοινωνίας. Έτσι, εδώ και έξι χρόνια έχει κηρυχθεί στον ελλαδικό χώρο μία κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», η οποία θεσμοθετήθηκε επίσημα με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου(το Μάιο του 2010) ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τους υπερεθνικούς της συμμάχους-δανειστές (Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και εφαρμόστηκε με τα πολυνομοσχέδια, τους εφαρμοστικούς νόμους και τις δανειακές συμβάσεις. Βασικά συστατικά αυτής της ταξικής επίθεσης που διεξάγεται είναι η κάθετη υποβάθμιση των όρων ζωής τεράστιων κομματιών της κοινωνίας, καθώς και η περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση τους. Παρατηρούμε λοιπόν τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τις απολύσεις και τον εκβιασμό της ανεργίας, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τις κατακτήσεις των ταξικών αγώνων να ισοπεδώνονται συνεχώς, την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την επαναρρύθμιση τους προς όφελος των αφεντικών, τον αποκλεισμό χιλιάδων ανθρώπων από στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά όπως η στέγαση, η παιδεία και η υγεία, την ιδιωτικοποίηση λιμανιών και αεροδρομίων, την προσπάθεια εμπορευματοποίησης του νερού και του ρεύματος, την επιβολή νέων φόρων, την καταστροφή και τη λεηλασία του φυσικού κόσμου στο όνομα της ανάπτυξης, τη φίμωση, την η άγρια καταστολή και την τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται και αντιστέκονται ενάντια στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών για την επιβολή του νέου εργασιακού μεσαίωνα και του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω της αφομοίωσης και της κεφαλαιοποίησης όλων των αγώνων που δόθηκαν τα προηγούμενα χρόνια και μέσω του εμπορίου ελπίδας και των ’’κόκκινων γραμμών’’ που ’’έθετε’’ ήρθε να λειτουργήσει ως βαλβίδα κοινωνικής αποσυμπίεσης για το ήδη χρεοκοπημένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα δίνοντας του παράταση ζωής και προσμένοντας στη διαμόρφωση συνθηκών κοινωνικής ειρήνης. Από τους πρώτους κιόλας μήνες έγινε ολοφάνερο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνέχιζε τις ίδιες βάρβαρες και αντικοινωνικές πολιτικές με τους προκατόχους του. Οι ’’κόκκινες γραμμές’’ της ’’αριστεροδεξιάς’’ συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έγιναν κόκκινες κορδέλες και κατέρρευσε πλήρως η αυταπάτη και η ψευδαίσθηση περί μιας καλύτερης, δίκαιης και εναλλακτικής διαχείρισης του πολιτικού και οικονομικού συστήματος στο πλαίσιο του καπιταλισμού, αφού όχι μόνο υπήρξε η συνέχιση των προγραμμάτων λιτότητας και της επίθεσης στην ήδη πληττόμενη κοινωνική βάση, αλλά είναι πλέον γεγονός και η προώθηση νέων αντικοινωνικών μέτρων και μεταρρυθμίσεων με την μορφή του 3ου μνημονίου(και με ότι το συνοδεύει) που υπέγραψε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. Μια συγκυβέρνηση πλήρως ευθυγραμμισμένη με τις πολιτικές επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μιας υπερεθνικής αλυσίδας κρατών που στοχεύει αφενός στην αφαίμαξη και την καθυπόταξη των κοινωνιών στο εσωτερικό της και αφετέρου στην επιβολή της κυριαρχίας της παγκόσμια, με γνώμονα πάντα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ισχυρών πολιτικών και οικονομικών ελίτ.
Η ψήφιση του 3ου μνημονίου, των προαπαιτούμενων και των εφαρμοστικών νόμων που το συνοδεύουν, αποτελούν ένα νέο γύρω λεηλασίας απέναντι στην κοινωνία με όρους ακόμα πιο επαχθείς και σκληρότερους από το παρελθόν αφού τα μέτρα του έρχονται να προστεθούν πάνω στα ερείπια που έχουν αφήσει τα δύο προηγούμενα μνημόνια. Τη δουλειά που δεν κατάφερε να ολοκληρώσει η δεξιά κυβέρνηση έρχεται να ολοκληρώσει η ’’φιλολαϊκή’’ συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ(όπως έλεγε και μεγαλοεπιχειρηματίας Ανιέλι σχολιάζοντας τα πολιτικά πράγματα της χώρας του, «Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από την Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά». Έτσι παρατηρούμε την επιβολή νέων φόρων, τη μείωση των συντάξεων, τη συνέχιση του ΕΝΦΙΑ και του χαρατσιού, την ιδιωτικοποίηση λιμανιών, αεροδρομίων αλλά και ολόκληρων περιοχών, τη συνέχιση των έργων στις Σκουριές της Χαλκιδικής και την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Ένα ακόμα μέτρο που επιχειρείται να εφαρμοστεί είναι η απελευθέρωση των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας. Ένα μέτρο που έρχεται να πετάξει στο δρόμο όλους εκείνους τους ‘’φτωχοδιαβόλους’’ που χρόνια τώρα υφίστανται τη βαρβαρότητα του κράτους κα του κεφαλαίου. Ένα μέτρο που θα είναι το τελειωτικό χτύπημα για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα αφού πολλές οικογένειες θα πεταχτούν στο δρόμο. Ένα μέτρο που αποδεικνύει με το πιο βίαιο τρόπο τον αντικοινωνικό χαρακτήρα αυτής της κυβέρνησης(όπως και οποιαδήποτε άλλης).
Από όλα τα παραπάνω είναι ολοφάνερο ότι η βαρβαρότητα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση της καπιταλιστικής συνθήκης. Ανεργία, αυτοκτονίες, φτώχεια εξαθλίωση, πείνα και ανέχεια συνθέτουν την καθημερινότητά μας. Είναι ολοφάνερο ο καπιταλισμός είναι αιμοβόρος και αδίστακτος και δε γίνεται να εξανθρωπιστεί παρά μόνο να ανατραπεί.
Ο μόνος δρόμος για να καταφέρουμε να απαντήσουμε σε αυτή την επίθεση που βιώνουμε είναι ο δρόμος των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νεολαίοι, ντόπιοι και μετανάστες, γνωρίζοντας τις πραγματικές τους ανάγκες, πρέπει να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, να οργανωθούν και να αγωνιστούν, συλλογικά, αυτοοργανωμένα και αδιαμεσολάβητα , σε κάθε κοινωνικό και εργασιακό χώρο, στα σχολεία και τις σχολές, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και στους δρόμους, μακριά από οποιαδήποτε κομματική και συνδικαλιστική χειραγώγηση που αναπόφευκτα οδηγεί στην αποδυνάμωση και στον εκφυλισμό του κοινωνικού και ταξικού κινήματος. Πλέον γίνεται αντιληπτό ότι οι από τα κάτω της κοινωνίας, δεν μπορούν πια να έχουν καμία εμπιστοσύνη και δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα από τους κάθε λογής επίδοξους διαχειριστές και διαμεσολαβητές της κοινωνικής οργής. Ο μόνος δρόμος για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης είναι οι αυτοοργανωμένοι, αδιαμεσολάβητοι, ακηδεμόνευτοι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες, για τη συνολική ρήξη και την ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού.
Να συνδέσουμε τους μερικούς και αιτηματικούς αγώνες για μόνιμη και σταθερή εργασία, για πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά της στέγασης, της περίθαλψης, της εκπαίδευσης, για την υπεράσπιση εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, για την προστασία της φύσης, με το συνολικό και επίκαιρο κοινωνικό και πολιτικό αίτημα για ανατροπή του κόσμου της εξουσίας και τον ελευθεριακό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΚΘΕΤΟ ΣΤΙΣ ΟΡΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ!
αναρχική ομάδα “Δυσήνιος Ίππος” / μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
Πάτρα, Οκτώβρης 2016
