Η μνήμη ή θα γίνει όπλο πάλης ή ανάμνηση μιας αναλαμπής μέσα στην ήττα!
Να μην παραχωρήσουμε την 6η Δεκέμβρη μας, στο κράτος και το παρακράτος
Να θυμηθούμε…
“Viva la muerte”- «Ζήτω ο θάνατος»
σύνθημα των Ισπανών Φασιστών του Φράνκο
Ογδόντα χρόνια μακριά από την Ισπανική επανάσταση, οι ιαχές των μισθοφόρων του δικτάτορα Φράνκο «Ζήτω ο Θάνατος» ηχούν δυνατά και πάλι σε όλη την Ευρώπη δίπλα στα αυτιά των καταπιεσμένων. Δεν είναι ένα σύνθημα τόνωσης της ανδρείας πριν τη μάχη, είναι η περιεκτικότερη πολιτική δήλωση που έκανε ο φασισμός, περιγράφοντας το πρόταγμα του. Σήμερα, το ίδιο πρόταγμα επαναφέρει ο κόσμος του κράτους και των αφεντικών. Είναι η μοίρα όλων των συστημάτων εκμετάλλευσης και καταπίεσης, όταν χρεοκοπούν να καταλήγουν σε αυτή τη δήλωση. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός το μόνο που έχει «κατορθώσει» είναι να μεταφέρει τις στρατιωτικές στολές έξω από τα δυτικά του σύνορα για να κυριαρχήσουν στο εσωτερικό του οι εξίσου θανατηφόροι οικονομικοί δείκτες των αγορών.
Ο στόχος τους παραμένει πάντα ο ίδιος.
Τον Δεκέμβρη του 2008, το ελληνικό κράτος επανασύστησε εκ νέου τον εαυτό του, ως αυτό που ήταν πάντα, ό,τι είναι όλα τα κράτη: μηχανές θανάτου. Πολύμορφος θάνατος. Άμεσος, έμμεσος, ύπουλος, αυτοκτονικός, αυτοί οι σημαντικοί θάνατοι που αποπνέουν την κυρίαρχη ιδεολογία ότι κάπου στο βάθος φταίμε κι εμείς για τον θάνατό μας. Ο ήχος από το όπλο του Κορκονέα, φώναζε «ζήτω ο θάνατος», ταυτόχρονα όριζε ένα μόνο σημείο από την κρατική πολιτική, οριοθετούσε το πέρασμα σε μια ακόμη πιο κτηνώδη επιβολή πάνω στην κοινωνία.
Ο στόχος είναι η διάχυση της κρατικής θανατοπολιτικής μέσα στις φλέβες του κοινωνικού σώματος. Οχτώ χρόνια μετά την εξέγερση, που προσπάθησε να απαντήσει, να σώσει το τιμαλφές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, να ανασυντάξει το «Δεν θα περάσουν» ως ιστορικό παράγωγο της άρνησης του θανάτου, το πλέγμα κράτους-κεφαλαίου έχει κερδίσει πολλές παρτίδες. Η φασιστική ανάδειξη ως προϋπόθεση της αντι-εξέγερσης, η συντονισμένη με το παρακράτος επίθεση του κράτους στο αναρχικό κίνημα την περίοδο διακυβέρνησης Σαμαρά και η τωρινή νομιμοποίηση του θανάτου στο όνομα της Αριστεράς αποτελούν άξονες σε μια κοινή στρατηγική, παίκτες που κινούνται με διαφορετικό χρώμα στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση.
Η κυβερνώσα Αριστερά
ξορκίζει το φάντασμα της ανεξέλεγκτης εξέγερσης, αποκαθιστώντας στον ανώτερο πολιτειακό θώκο της Γ΄ Δημοκρατίας τους, τον πολιτικό προϊστάμενο του Κορκονέα. Έτσι εδραιώνεται η αντίληψη του «μεμονωμένου περιστατικού», που ενοποιεί τον πολιτικό χώρο της άκρας δεξιάς, με τη «νέα αριστερά». Οι θεσμοί, δημοκρατικοί πάντα, παίρνουν αποστάσεις από τον παρανοϊκό μπάτσο, η αριστερά ξεπλένει, σουλουπώνει τους θεσμούς που είχαν ξωκείλει, επιχειρώντας να ανανεώσει την πίστη των καταπιεσμένων στους φορείς της καταπίεσής τους. Επιπλέον επενδύει μ’ ένα ανύπαρκτο ηθικό πλεονέκτημα τους θεσμούς για να μπορέσει να κρατηθεί στις θέσεις εξουσίας, το μόνο που καταφέρνει είναι να νομιμοποιεί τον θάνατο.
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος
υπήρξε ο τελευταίος δολοφονημένος της αστικής δημοκρατίας, σε μια σειρά προηγούμενων και ο πρώτος σε μια σειρά νέων. Η δολοφονία του όρισε το πέρασμα από τη δημόσια πολιτική δολοφονία, από το γεγονός, στην διάχυτη κοινωνική συνθήκη θανάτου. Τα όπλα της αστυνομίας στο κέντρο της μητρόπολης, ο φράχτης του Έβρου στα σύνορα, τα σάπια πλεούμενα των διακινητών στα ανοιχτά, η φιάλη υγραερίου στα υπόγεια των “everest”, τα γκαζάκια του δολοφονικού εγκλεισμού στη Μόρια, τα μαχαίρια κι οι πέτρες των φασιστών στα περίχωρα αντιστοιχούν σε κρατικές πολιτικές και καλύψεις, όπως η ένταση της καταστολής των κοινωνικών αγώνων, η διασφάλιση της Ευρώπης Φρούριο, η συνεργασία με το παρακράτος των μαφιών των διακινητών, των εμπόρων ναρκωτικών, των ναζί, η υπεράσπιση της κερδοφορίας με τη δολοφονία εργατών στους χώρους δουλειάς. Όλα τα παραπάνω αποσκοπούν στην ένταση της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της εδραίωσης του κοινωνικού κανιβαλισμού μεταξύ των εκμεταλλευομένων, τη λουμπενοποίηση των αντιστάσεων και των υποκειμένων. Και όλα αυτά σίγουρα δεν αποτελούν «μεμονωμένα περιστατικά», αλλά τη μόνη στρατηγική που εφαρμόζει μεθοδικά ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός.
Να ποιες είναι οι ακλόνητες αποδείξεις μας, που λένε ότι η διεκδίκηση και υφαρπαγή της εξουσίας, οποιοσδήποτε κι αν την επιτελεί, όποιες κι αν είναι οι προθέσεις του, οι πράξεις του καταλήγουν να είναι πάντα προϋποθέσεις δολοφονίας και θάνατος. Η μόνη πράξη που προϋποθέτει την ελευθερία είναι η διάλυση της εξουσίας για να βρει τόπο να αναπτυχθεί η κοινωνική δημιουργικότητα που αποτελεί το απόλυτο αντίθετό της, ως έκφραση αλληλεγγύης, ισότητας και αξιοπρέπειας.
Μνήμη είναι η πράξη που εκκρεμεί.
Έτσι η συλλογική μνήμη της εξέγερσης πρέπει να γίνει δρόμος πάλης για ότι δεν έχει ολοκληρωθεί. Γιατί αν η μνήμη αποτελέσει απλά μια αναλαμπή ανάμνησης με στόχο να κακοπαιχτεί ως επανάληψη ότι έχει πια συντελεστεί, δεν θα είναι παρά το τελευταίο σκίρτημα της ήττας μας. Η μόνη πράξη που εκκρεμεί είναι αυτή που μπορεί να πυροδοτήσει το όραμά μας για την αποτίναξη του εξουσιαστικού ζυγού της καπιταλιστικής μέγγενης και της κρατικής θανατοπολιτικής, είναι η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Για όλους τους λόγους, λοιπόν, του κόσμου και πάλι, το κράτος και ο μόνος σύμμαχος που έχει, η αστυνομία του, θα μας βρουν στο δρόμο, γιατί αυτός ο δρόμος που εκείνη την μέρα λέγεται 6 Δεκέμβρη, δεν μπορεί να αφεθεί στις συμμορίες τους, η μνήμη δεν νοθεύεται γιατί συνειδητοποιείται στον δρόμο. Πρέπει να θυμόμαστε την 6η Δεκέμβρη, γιατί μας έχει μάθει πολλά. Καλούμε τον κόσμο του αγώνα να βαδίσει μαζί μας, για να κρατηθεί ανοιχτός ο δρόμος της ανασυγκρότησης των κοινωνικών αντιστάσεων στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στις γειτονιές, στον δρόμο που βαδίζουμε μέσα σε μια διαδήλωση που δεν σταματά να προτάσσει «ΖΗΤΩ Η ΖΩΗ» και γι’ αυτό δεν μπορεί να σταματήσει ποτέ.
Τρίτη 6 Δεκέμβρη 2016 – Συγκέντρωση | Διαδήλωση 18.00 ΚΑΜΑΡΑ,
συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό Μαύρο & Κόκκινο
μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης (Ομοσπονδία συλλογικοτήτων)
