Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

  Η άγρια επίθεση που βιώνει σήμερα η κοινωνία είναι το αποτέλεσμα της διαχρονικής προσπάθειας του κράτους και των αφεντικών για τον μετασχηματισμό της και την επιβολή συνθηκών κάτεργου και φυλακής. Η επίθεση αυτή, μέσα σε συνθήκες βαθιάς και συνολικής συστημικής κρίσης και από-νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, κλιμακώνεται και αναδεικνύονται τόσο οι αθεράπευτες αντιφάσεις του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος οργάνωσης, όσο και η απόλυτη αδυναμία να παραχθεί από τα πάνω οποιοδήποτε συνεκτικό κοινωνικό όραμα, προοπτική και ελπίδα.

    Οι ρίζες αυτής, της διαρκώς εντεινόμενης επιθετικότητας, βρίσκονται στην ίδια τη φύση του καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος. Η ανάγκη για εμβάθυνση και επέκταση της εξουσίας κατατείνει στην επιχείρηση ελέγχου κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, με σκοπό την πλήρη καθυπόταξη της κοινωνίας στις επιταγές του κράτους και των αφεντικών. Το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα έχει δομηθεί στη βάση του παραλογισμού της κοινωνικής και ταξικής καταπίεσης, η οποία επιδιώκει με κάθε μέσο τη διαιώνισή της και κατά συνέπεια τη διαιώνιση των καταστρεπτικών της αποτελεσμάτων στην κοινωνία και τη φύση. Η τόσο ορατή σήμερα αποσύνθεση του δεν είναι αποτέλεσμα της πολύπλευρης κρίσης. Αντιθέτως, η πολύπλευρη κρίση είναι αποτέλεσμα της βαθιάς αποσύνθεσης και της χρεoκοπίας του συστήματος σε κοινωνικό, πολιτικό και αξιακό επίπεδο.

  Σε αυτό το πλαίσιο, η βασική κατεύθυνση η οποία συνέχει επιμέρους κρατικές και καπιταλιστικές οντότητες στη Δύση, ανεξαρτήτως των πολιτικών και οικονομικών διαχειριστών τους, είναι η εκστρατεία για την εγκαθίδρυση ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού, η επιχείρηση θωράκισης του καθεστώτος για την απρόσκοπτη διαιώνισή του, για την εγκαθίδρυση μίας νέας απρόσωπης απολυταρχίας που επιβάλλει, από τη μια την προκλητική πολυτελή διαβίωση των ελίτ και από την άλλη τις αβίωτες έως και εξοντωτικές συνθήκες για τους αποκλεισμένους που ορίζονται ως «περιττοί»- μέσα στις οποίες υποχρεώνονται να υπάρξουν ως δούλοι δισεκατομμύρια ανθρώπων.

   Το ξερίζωμα των αντιστάσεων και η μετατροπή της κοινωνίας σε κάτεργο είναι η απάντηση των εξουσιαστών στη διαρκή όξυνση της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Όξυνση που προκύπτει και θα προκύπτει διαρκώς από την άλυτη και θεμελιώδη αντίφαση του συστήματος, την αντίθεση ανάμεσα στους πολλούς που στερούνται τη δυνατότητα να αποφασίζουν για τη ζωή τους και τους λίγους που την ιδιοποιούνται. Δηλαδή, την αντίθεση ανάμεσα στις πραγματικές κοινωνικές δυνατότητες για δημιουργία μέσω της αλληλοβοήθειας, της ελεύθερης συνύπαρξης και από την άλλη τους ασφυκτικούς περιορισμούς και στρεβλώσεις που επιβάλλουν στις κοινωνικές σχέσεις το κράτος και τα αφεντικά.

  Η τελευταία διαδικασία αναδιάρθρωσης του κρατικού και καπιταλιστικού κόσμου επιταχύνεται στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 με την κατάρρευση του «ανατολικού μπλοκ» και την ανανέωση της επιθετικότητας του δυτικού μπλοκ εξουσίας, τόσο στην καπιταλιστική περιφέρεια όσο και στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών. Οι διακηρύξεις για το τέλος της Ιστορίας και τη Νέα Παγκόσμια Τάξη συνοδεύονται από τη δημιουργία και την αναβάθμιση υπερεθνικών και διακρατικών μηχανισμών ελέγχου και καθυπόταξης.

    Η δημιουργία του ΠΟΕ, η αναβάθμιση του ρόλου της Ε.Ε. και του G8, η δημιουργία συμφωνιών όπως του Μάαστριχτ και της NAFTA είναι σαλπίσματα πολέμου της ελίτ κατά των πληβείων. Ταυτόχρονα, αναδιατάσσονται οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί δύναμης και προκύπτουν  πολεμικές επιχειρήσεις, έπειτα από την ανάδειξη της μίας και μόνης υπερδύναμης που μαζί με τους συμμάχους της επεκτείνει τα όρια του παγκόσμιου «ζωτικού της χώρου». Αυτές οι επιχειρήσεις έχουν ως ιδεολογικό όχημα τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και τις «αντι»-τρομοκρατικές σταυροφορίες. Το ισχυρότερο μπλοκ των κυρίαρχων επιχείρησε την εξάπλωση της δύναμης του, βάζοντας διαρκώς «φωτιά σε πυριτιδαποθήκες» με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τους δύο πολέμους στο Ιράκ, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν αλλά και τη δημιουργία του κράτους του σύγχρονου απαρτχάιντ στο Ισραήλ.

   Τα καταστρεπτικά αποτελέσματα αυτών των σταυροφοριών και της έντασης της λεηλασίας της καπιταλιστικής περιφέρειας είναι η αποσάθρωση κάθε έννοιας κοινωνικής ζωής και ύπαρξης  στη  Μέση Ανατολή όπου ο πόλεμος έχει σαρώσει τους τοπικούς πληθυσμούς. Αυτά ακριβώς τα αποτελέσματα έχουν ως συνέπεια εκατομμύρια ξεριζωμένοι και απελπισμένοι άνθρωποι να επιχειρούν με κάθε τρόπο τη φυγή και την είσοδο στην Ευρώπη. Για την αποτροπή τους, το κρατικό – καπιταλιστικό σύστημα θωρακίζεται, τόσο νομικά με την ψήφιση της συμφωνίας Δουβλίνο 2, όσο και κατασταλτικά με τη δημιουργία του στρατιωτικού σώματος της FRONTEX.

Μετά τον πόλεμο στη Συρία, ένα τεράστιο προσφυγικό και μεταναστευτικό κύμα κινήθηκε από την ευρύτερη εμπόλεμη  περιοχή προς τη δύση, προς την Ευρώπη – Φρούριο. Η νέα συνθήκη που διαμορφώνεται, έχει σαν αποτέλεσμα την αναθεώρηση προηγούμενων συμφωνιών -όπως είναι το Δουβλίνο 2- αλλά και την περαιτέρω αναβάθμιση της FRONTEX, τη δημιουργία hot spots και πλήθος νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης, το κλείσιμο των συνόρων προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες με συνέπεια τον εγκλωβισμό δεκάδων χιλιάδων στους διαδρόμους εισόδου της Ευρώπης-Φρούριο.

   Η απόφαση για αντιμετώπιση των προσφύγων από τους ίδιους πολιτικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς (ΝΑΤΟ, Ε.Ε.) που προκάλεσαν την καταστροφή του τόπου τους έχει πολλαπλές επιδιώξεις:

• Eίναι μέρος της προετοιμασίας για τη γενίκευση του πολέμου που έχει κηρύξει η κυριαρχία, αρχικά στο πεδίο όπου εκφράζονται κυριότερα σήμερα οι ανταγωνισμοί των ισχυρότερων μπλοκ εξουσίας, δηλαδή στη Μέση Ανατολή και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειo, καθώς η ζοφερή προοπτική μίας παγκόσμιας σύρραξης επανέρχεται στο προσκήνιο και στους σχεδιασμούς των στρατιωτικο-πολιτικών επιτελείων.
• Είναι ενδεικτική της αντιμετώπισης που επιφυλάσσουν στους ξεριζωμένους, η οποία συμπεριλαμβάνει στρατόπεδα συγκέντρωσης, καταστολή και διώξεις.
• Είναι και ένα σαφές μήνυμα για τη χρήση των στρατιωτικών μονάδων και της άγριας καταστολής για την αντιμετώπιση των πληθυσμών που το κράτος και τα αφεντικά ορίζουν ως «περιττούς».

   Στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών, το Καθεστώς Έκτατης Ανάγκης μονιμοποιείται μέσω της στρατιωτικοποίησης των κοινωνιών και του εκφασισμού. Μέσα στα σύγχρονα γκέτο υπό την επιτήρηση είτε στρατιωτικοποιημένων μονάδων καταστολής είτε και καθεαυτό στρατιωτικών μονάδων, όπως στο πρόσφατο παράδειγμα της Γαλλίας, ξεδιπλώνεται ο πόλεμος κατά του «εσωτερικού εχθρού», ο πόλεμος κατά των φτωχών και των αποκλεισμένων. Πιο συγκεκριμένα, μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι τον περασμένο Νοέμβριο, το γαλλικό κράτος με το πρόσχημα της ασφάλειας βρήκε την ευκαιρία να εγκαθιδρύσει και στη συνέχεια να μονιμοποιήσει το Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης με τις ταυτόχρονες εισβολές σε σπίτια, κυρίως των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας και των μεταναστών, να επιβάλλει απαγόρευση συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων και να κατοχυρώσει θεσμικά τη διατήρηση αυτού του ειδικού καθεστώτος επι μακρόν. Η αναβάθμιση του νομικού οπλοστασίου, το οποίο έχει τεθεί ήδη στην υπηρεσία καταστολής κινητοποιήσεων, όπως αυτών ενάντια στον νέο εργασιακό νόμο στη Γαλλία, την αύξηση της επιτήρησης/παρακολούθησης, προεικονίζει τον κατασταλτικό λαβύρινθο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

   Ο κόσμος του κράτους και του καπιταλισμού είναι χρεοκοπημένος. Δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις στις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και δεν έχει να υποσχεθεί τίποτε άλλο παρά περισσότερη εξαθλίωση, φτώχεια, καταπίεση, κανιβαλισμό, πόλεμο και θάνατο. Την απόλυτη κυριαρχία του νόμου της ζούγκλας , της ισχύoς του δυνατότερου.

    Είναι αυτή η συνθήκη που καθορίζει και κάθε επιμέρους πολιτική και στο πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού, γι’ αυτό και διεθνώς οξύνονται οι επιχειρήσεις λεηλασίας των προλετάριων. Η επίθεση σε μία σειρά από κοινωνικές και ταξικές κατακτήσεις είναι μέρος της επιχείρησης εγκαθίδρυσης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, με τον ίδιο τρόπο που είναι και η εξάπλωση του πολέμου. Οι πολεμικές επιχειρήσεις και τα μέτρα έντασης της λεηλασίας του κοινωνικού πλούτου, πέρα από τα υλικά οφέλη που προσπορίζουν στις τοπικές και διεθνείς ελίτ, εντείνουν την αίσθηση αδυναμίας της καταπιεσμένης πλειοψηφίας κατακερματίζοντάς τη σε μονάδες αναξιοπαθούντων που παλεύουν για την επιβίωσή τους, ενώ μέσω της προπαγάνδας και της παραδειγματικής καταστολής θέλουν να αποστερήσουν ακόμα και τη σκέψη μίας άλλης δίκαιης και ελεύθερης κοινωνικής συνύπαρξης.

   Στον ελλαδικό χώρο, η σημερινή κυβέρνηση (συριζα/ανελ) – που το προηγούμενο καλοκαίρι υπέγραψε την 3η δανειακή σύμβαση-μνημόνιο-, αποσπώντας την κοινωνική συναίνεση για τη συνέχιση των πολιτικών των αναδιαρθρώσεων, βασιζόμενη κατά κύριο λόγο στο φτηνό εμπόριο ελπίδας και στην προσπάθεια να καπηλευθεί και να αφομοιώσει τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων, πάτησε επάνω σε αυτούς τους αγώνες για να τους αφοπλίσει και για να διατηρήσει την κοινωνική ειρήνη μέσα σε συνθήκες έντονης κοινωνικής από-νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος.

   Η βασική της ιδεολογικοπολιτική πρόταση δεν είναι άλλη από την αποδοχή της βαρβαρότητας του κράτους και του καπιταλισμού -αρκεί να φορά το απομεινάρι ενός δημοκρατικού προσωπείου-, με την ταυτόχρονη απειλή προς τους καταπιεσμένους για το ξεδίπλωμα της ίδιας βαρβαρότητας, χωρίς τα προσχηματικά δημοκρατικά της προσωπεία τα οποία εξευτελίζονται και καταρρακώνονται διαρκώς. Σήμερα, επιχειρεί να επιβάλει τα νέα μέτρα (π.χ ασφαλιστικό, φορολογικό) που υπέγραψε λίγους μήνες πριν, την ώρα που η κοινωνική ανοχή απέναντι της φαίνεται να εξαντλείται διαρκώς, καθώς όχι μόνο δεν μπορούν να σταθούν οι αυταπάτες που έσπειρε για τον εξωραϊσμό του κράτους και του καπιταλισμού, αλλά γίνεται όλο και πιο εμφανής η προοπτική μίας ακόμα χειρότερης για τους πληβείους επιβίωσης.

    Σε μια εποχή που η κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα επιχειρεί να διαλύσει τις ζωές των εργατών, των ανέργων, των φτωχών και πληβείων της κοινωνίας, σε μια εποχή που καμία κυβέρνηση, κόμμα, κοινοβούλιο και διαμεσολαβητικός μηχανισμός δεν μπορούν να υποσχεθούν παρά μόνο υποταγή και εξαθλίωση, θέλουμε και πρέπει να αναπτύξουμε σε κάθε κοινωνικό χώρο, στους χώρους εκμετάλλευσης, στις γειτονιές, στα σχολεία και τις σχολές, αυτοοργανωμένες δομές αγώνα και αλληλεγγύης.

   Αυτή είναι η εποχή που πρέπει να συνδεθούν οι μερικοί και αιτηματικοί αγώνες για μόνιμη και σταθερή εργασία, για πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά της στέγασης, της περίθαλψης, της εκπαίδευσης, για την υπεράσπιση εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, για την προστασία της φύσης, με το συνολικό και επίκαιρο κοινωνικό και πολιτικό αίτημα για ανατροπή του κόσμου της εξουσίας και τον ελευθεριακό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

 Αυτή είναι η εποχή που πρέπει να συνδεθούμε πολιτικά με τους συντρόφους και τους αγωνιζόμενους διεθνώς, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την κοινή επίθεση την οποία δεχόμαστε. Με παράδειγμα τις ιστορικές μας παρακαταθήκες από την Πρώτη Διεθνή και τις Διεθνείς μεραρχίες της Ισπανικής Επανάστασης, με την πραγματική ελπίδα που γεννούν οι σύγχρονες αντιστάσεις, από την εξέγερση των Ζαπατίστας, τις κινητοποιήσεις κατά της παγκοσμιοποίησης, το Δεκέμβρη του 08 μέχρι τη Ροζάβα, να συνθέσουμε απέναντι στο ζοφερό κόσμο της εξουσίας, το μωσαϊκό της επαναστατικής προοπτικής για την κοινωνία της ελευθερίας και της ισότητας. Από το Μεξικό μέχρι την Τουρκία κι από την Ελλάδα μέχρι τις φτωχογειτονιές της Γαλλίας, να φωνάξουμε στα ταξικά μας αδέρφια πως τίποτα δεν έχει τελειώσει και πως κανείς καταπιεσμένος δεν είναι μόνος του όσο υπάρχει αντίσταση και αγώνας. Για να πάρουμε τις ζωές στα χεριά μας, να αναλάβουμε την ευθύνη να ορίσουμε το παρόν και το μέλλον, χτίζοντας μια νέα χειραφετημένη κοινωνία με βάση την αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, την αλληλεγγύη στα συντρίμμια του κόσμου της εξουσίας, του κράτους και του κεφαλαίου.

ΝΑ ΕΝΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΑΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ Ή ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση

-ομοσπονδία συλλογικοτήτων-

apo.squathost.com | anpolorg@gmail.com