Η ΜΑΧΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΣΤΕΓΗ
Γεννηθήκαμε και στο Ωραιόκαστρο και στην Δαμασκό και στο Κομπάνι και στην Τούμπα και κάπου στην Κριμαία ή και μέσα στην Αθήνα και στις δυτικές μητροπόλεις.Μεγαλώσαμε και πήγαμε σχολείο με τον Γιάννη, τη Μαρία, τον Μοχάμεντ, τον Λοριάν, τον Γιούρι και τον Χασάν.
Τα σύνορα και οι διαφορετικοί τόποι προέλευσης ποτέ δεν μας φόβισαν και δεν μας ξεχώρισαν. Αυτό που έβαλε γραμμή διαχωριστική ήταν η απέχθεια κάποιων μισαλλόδοξων, μικρόνοων ανθρωπάριων που φοβήθηκαν μικρά παιδιά να συνυπάρχουν μαζί μας, που φοβήθηκαν το διαφορετικό χρώμα, τη διαφορετική γλώσσα. Κενόδοξοι ως είναι, αποφάσισαν κι εδώ να μην επιτρέψουν στα δικά τους τα παιδιά να φοιτήσουν μαζί με παιδιά προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών. Διεμήνυσαν ότι, αν συμβεί αυτό, θα καταλάβουν το σχολείο. Εκεί, λοιπόν, ο φασισμός, ο πηγαίος ρατσισμός είχε ήδη χτυπήσει την πόρτα αυτής της κοινότητας. Εκεί ήταν που δημιουργήθηκε η παραδοχή πως υπάρχουν τυχερά και άτυχα παιδιά, ανώτερα και κατώτερα, παιδιά που μπορούν να μορφωθούν σε σχολεία και παιδιά που προορίζονται για μια ζωή σε παραπήγματα, παιδιά Ελληνόπουλα και παιδιά που δεν ενδιαφέρει τι θα γίνουν, παιδιά προσφύγων και μεταναστών.
Όσοι δεν μίλησαν ποτέ, όσοι τώρα βόλεψαν το κορμί τους σε ένα-δυο σπίτια και εξοχικά βρήκαν εχθρό, «ξεσηκώθηκαν» να «διεκδικήσουν». Ποιόν εχθρό αισθάνθηκαν; Βρέθηκαν «αυτόχθονες» να διακηρύξουν ότι αυτό το μικρό κομμάτι γης κάποιοι άλλοι -οι ίδιοι- το έχουν περισσότερο ανάγκη από τα προσφυγόπουλα.
Κανείς όμως από αυτούς τους περήφανους απογόνους του σιχαμερού μισανθρωπισμού δεν σκέφτηκε ότι οι απειλές τους και οι αποκλεισμοί τους θα τους φέρουν μπροστά σε αυτά που διαλαλούν. Κορόϊδεψαν λέγοντας «να τους πάρετε σπίτια σας», οι ανόητοι όμως δεν μπορούσαν να καταλάβουν πόσους και πόσους κατατρεγμένους έχουμε φιλοξενήσει στα σπίτια μας σκεπτόμενοι κάποτε να είχε βρεθεί κάποιος να φιλοξενήσει τους παππούδες μας, τους «τουρκόσπορους». Όταν αποκλείεις παιδιά από την εκπαίδευση, από την κοινωνική ζωή, την υγεία, την περίθαλψη, τότε βάζεις γερά θεμέλια στη γκετοποίηση . Εσύ που διαλαλείς ότι δεν χωράμε άλλοι σε αυτή τη χώρα, στις πόλεις, στα χωριά μας, στις δουλειές, στα σχολεία και στα νοσοκομεία, τότε να ξέρεις ότι δεν βρίσκεις χώρο στο ανθρώπινο είδος μιας και το μισείς βαθύτατα, δεν βρίσκεις χώρο σε ολάκερη τη γη μιας και κάθε σπιθαμή της είναι βαλμένη τόσο διαφορετικά και αλλιώτικα. Βρίσκεις χώρο μόνο στο μίσος, στον φόβο, στον φασισμό…
Ο φασισμός δεν είναι απλά ένα πολιτικό κίνημα το οποίο στοχεύει στην κατάληψη της εξουσίας και στο να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των αφεντικών, στην καθημερινή του έκφανση είναι ο εσωτερικός εμφύλιος που έχει εξαπολύσει ο άνθρωπος απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, είναι ότι απεχθέστερο μπορεί να εκφραστεί είτε ως σκέψη, είτε ως πράξη απέναντι σε αυτόν που κάθε φορά στοχοποιείται λόγω της διαφορετικότητας (θρησκεία, χρώμα, φυλή) και αποκλίνει από τη μέση κοινωνική νόρμα. Είναι μια σειρά μικρών κακουργηματικών σκέψεων και πράξεων που αναπτύσσονται και εκφράζονται μέσα σε συνθήκες φόβου και ανασφάλειας που έχουν κατακλύσει τις ζωές μας και πάντα μεταφέρουν το βάρος της ευθύνης στον διπλανό, στον συνάδερφό μας στη δουλειά, στον γείτονά μας, στον συμφοιτητή μας, στον συμμαθητή μας… όλοι αυτοί φταίνε για να μην αποδοθεί η πραγματική ευθύνη σ’ αυτούς που ρυθμίζουν την εξέλιξη της καθημερινότητας. Σ’ αυτούς που έχουν κάνει τη μιζέρια καθημερινή πραγματικότητα. Η κοινωνική καθημερινή έκφραση του φασισμού εκτείνεται από τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, του μετανάστη Λουκμαν μέχρι τους πυροβολισμούς ενάντια στους εργάτες γης στη Μανωλάδα από τους μπράβους εργοδηγούς των ντόπιων τσιφλικάδων. Από τους βασανισμούς των αλιεργατών της Μηχανιώνας που ζητούσαν τα δεδουλευμένα τους μέχρι τα φασιστικά πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας. Από τις στοχευμένες επιθέσεις των φασιστών με στολές παραλλαγής απέναντι σε αγωνιστές εργάτες στο Πέραμα μέχρι τις επιθέσεις των κρατικών ταγμάτων εφόδου στις καταλήψεις στέγασης και φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών. Όλα αυτά τα «ωραία και καλά» όμως, για να μπορέσουν να συμβούν χρειάζονται εκείνο το κομμάτι της κοινωνικής νομιμοποίησης που θα αποτελέσει το «μαξιλαράκι» για το κράτος, αλλά και για τους παρακρατικούς κύκλους που έρχονται να κάνουν τη βρώμικη δουλειά όπου το κράτος δεν θέλει να λερώσει τα χέρια του. Αυτή η ρητορική του μίσους μπολιάζεται από τους κυρίαρχους μέσα στην καρδιά των από τα κάτω, στις γειτονιές, στο χώρο εργασίας, στα σχολεία. Είναι αναγκαίο, για να ολοκληρώσουν την επίθεση τους να διαμορφώσουν συνθήκες κοινωνικού κανιβαλισμού, στρέφοντας τον έναν ενάντια στον άλλον, πιόνια σ’ ένα κυνήγι μαγισσών το οποίο καταλήγει να καταστρέψει κάθε ίχνος ελπίδας, κάθε ίχνος αγώνα για τη διεκδίκηση της ζωής μας.
Εμείς όμως τασσόμαστε ενάντια στο ζόφο και ελπίζουμε και αγωνιζόμαστε. Και επειδή αγωνιζόμαστε αγαπάμε τον άνθρωπο και διαλέγουμε πλευρά η οποία δεν είναι με την μεριά των ισχυρών, αλλά πάντα με την πλευρά των στοχοποιημένων, των αδύναμων. Και δεν θα ανεχτούμε να βρωμίσει τις γειτονιές μας κανένας επίδοξος κυνηγός κεφαλών, πόσο μάλλον όταν στοχοποιεί παιδιά. Προτάσσουμε τα ιδανικά της αλληλεγγύης γι αυτό διαλέξαμε πλευρά, γι αυτό και παίρνουμε θέση μη παριστάνοντας τους αδιάφορους. Γίναμε αναρχικοί μιας και η αριστερά των παππούδων μας δεν υπάρχει πια, έμεινε από αύτη μια στάμπα από την πολυχρησιμοποιημένη καρέκλα του «δημόσιου λειτουργού» και μια κατάφαση του συμβιβασμού. Γίναμε αναρχικοί όχι γιατί μας αρέσει να μας κυνηγούν, αλλά για να θυμόμαστε να μην γίνουμε ποτέ κυνηγοί. Ούτε κυνηγοί, ούτε θηράματα, ούτε αφέντες, ούτε δούλοι…
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ-ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
Προσυγκέντρωση Τρίτη 20/9 στις 17.00 Αγ. Βενιζέλου
Συγκέντρωση στην πλατεία έναντι Δημαρχείου Ωραιοκάστρου στις 18.00
Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο»
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση | Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
