Φτώχεια, εξαθλίωση και κανιβαλισμός. Είναι το Κράτος και ο Καπιταλισμός!
Σημειώσεις για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν’ αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Υπερασπίζομαι την Αναρχία, Κατερίνα Γώγου
Στις 21 Σεπτέμβρη 2018 δολοφονείται άγρια, μέρα μεσημέρι, στο κέντρο της Αθήνας, ο Ζακ Κωστόπουλος, όταν χτυπιέται με μανία στο κεφάλι από τον ιδιοκτήτη του κοσμηματοπωλείου Di Angelo και, τουλάχιστον, ένα ακόμα άτομο (το οποίο είναι γνωστό μέλος ακροδεξιού κόμματος). Λίγο νωρίτερα είχε μπει για άγνωστο λόγο στο κατάστημα και είχε εγκλωβιστεί σε αυτό, σε εμφανώς άσχημη ψυχική και σωματική κατάσταση. Τα δύο άτομα του καταφέρνουν δολοφονικά χτυπήματα στο κεφάλι (την ώρα που βρίσκεται πεσμένος κάτω μέσα σε σπασμένα γυαλιά) στην προσπάθεια του να απεγκλωβιστεί, ενώ στην συνέχεια μπάτσοι της ομάδας ΔΙΑΣ του επιτίθενται εκ νέου και τον χτυπάνε άγρια την ώρα που επιχειρεί να ξεφύγει. Τις επόμενες μέρες, εκπρόσωπος της αστυνομίας, υπερασπίζεται δημόσια τον ξυλοδαρμό του Ζακ, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι ‘’έτσι λειτουργούμε και σε όποιον αρέσει’’.
Ο Ζακ ήταν ενεργός ακτιβιστής της LGBTQ+ κοινότητας, γνωστός για τη δράση του ενάντια στον πατριαρχικό κόσμο, τη φασιστική απειλή και τις κοινωνικές διακρίσεις. Η δολοφονία του ήταν μια ακόμα στιγμή του διαρκούς “πολέμου όλων εναντίον όλων” που έχουν κηρύξει οι κυρίαρχοι με βασικό στόχο την απομόνωση, τον αποκλεισμό και τελικά την εξόντωση του πιο εξαθλιωμένου και περιθωριοποιημένου κομματιού της κοινωνικής βάσης.
Την ίδια ώρα, τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν το ρόλο της παραπληροφόρησης για το γεγονός, της συγκάλυψης, της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας και της νομιμοποίησης της δολοφονίας στη συνείδηση της κοινωνίας μέσα από τον καθορισμό της έννοιας της ζωής και των ορίων εντός των οποίων αξίζει αυτή να βιωθεί. Δε διστάζουν, μάλιστα, να θέσουν σε ψηφοφορία την επικρότηση του στυγερού εγκλήματος. Σε αυτό το πλαίσιο, αποδίδονται στο δολοφονημένο τα πιο αποκρουστικά γνωρίσματα για το επιβεβλημένο κοινωνικό μοντέλο ζωής ούτως ώστε να διακριθεί από το αποδεκτό κοινωνικό πρότυπο, να υποτιμηθεί η ίδια του η ύπαρξη και να διολισθήσει στην κατηγορία όσων ζουν μια ζωή που δεν αξίζει να τη ζει κανείς. Τοξικοεξαρτημένος, ομοφυλόφιλος, οροθετικός και επίδοξος ληστής…
Σήμερα, η οργάνωση της κοινωνικής ζωής από το κράτος και το κεφάλαιο είναι σχεδιασμένη έτσι, ώστε ένα κομμάτι της κοινωνίας να αποκλείεται, ανάλογα με τα οικονομικά, πολιτισμικά, θρησκευτικά, έμφυλα, σεξουαλικά, σωματικά ή κοινωνικά πρότυπα που προωθούνται από την κυριαρχία. Ανεξάρτητα αν οι αποκλεισμοί αυτοί είναι θεσμοθετημένοι ή λειτουργούν άτυπα σε βάρος συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων (τοξικοεξαρτημένοι, ομοφυλόφιλοι, μετανάστες, άστεγοι, οροθετικοί, ψυχικά ασθενείς, μη παραγωγικοί-άνεργοι κ.α.) εκείνο που επιτυγχάνουν είναι η αποστέρηση των στοιχειωδών ελευθεριών και δυνατοτήτων που τους παρέχει το υπάρχον με αποτέλεσμα να αδυνατούν να ενσωματωθούν στον επιβεβλημένο τρόπο ζωής και να περιθωριοποιούνται. Η περιθωριοποίηση αυτή εξυπηρετεί τις στοχεύσεις της κυριαρχίας περί δαιμονοποίησης και καταστολής ορισμένων κοινωνικών κομματιών για να μπορέσουν έτσι να πειθαρχήσουν τα υπόλοιπα.
Είμαστε πεπεισμένοι πως η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου είναι ένα κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα, κομμάτι της επιχείρησης εξόντωσης που διεξάγεται εδώ και χρόνια σε βάρος των φτωχών και των αποκλεισμένων. Φτωχούς και αποκλεισμένους που η ίδια η εξουσία δημιουργεί είτε μέσω των πολιτικών φτώχειας και εξαθλίωσης, είτε μέσω της θέσπισης του καθεστώτος εξαίρεσης για όσους πλεονάζουν ή θεωρούνται επικίνδυνοι για αυτή.
Στη συγκυρία αυτή, η ευκαιριακή συμμαχία διάφορων κοινωνικών κομματιών με το κράτος και τ’ αφεντικά είναι αποτέλεσμα της διάλυσης του κοινωνικού ιστού και των συνθηκών κοινωνικής ζόυγκλας που επιφέρει. Είναι αποτέλεσμα της ηγεμονίας της κυρίαρχης ιδεολογίας που θέλει τους από τα κάτω διασπασμένους και να αλληλοφαγώνονται, αλλά και απότοκο της οπισθοχώρησης του κινήματος και της απουσίας μια ορατής εναλλακτικής πρότασης για την οριστική συντριβή του κόσμου της εξουσίας. Και αυτό γιατί η κοινωνική δυσαρέσκεια που γεννά η άγρια επίθεση κράτους και καπιταλισμού επιχειρείται να αντιμετωπιστεί -πέρα από την οξυμένη καταστολή- με την καλλιέργεια του κοινωνικού εκφασισμού, με την προώθηση δηλαδή ιδεολογημάτων που ανάγουν σε κυρίαρχες συνθήκες ζωής την επιβίωση με κάθε μέσο, τη στοχοποίηση των κοινωνικά αδύναμων, την εξατομίκευση και τον ανταγωνισμό. Άμεση συνέπεια της διάλυσης των κοινωνικών δεσμών, της έλλειψης ταξικής συνείδησης και της απουσίας κουλτούρας συλλογικής επίλυσης των προβλημάτων που προκύπτουν από τον πόλεμο κράτους και αφεντικών απέναντι σε κάθε έννοια κοινού και συλλογικού, είναι το αλληλοφάγωμα των φτωχών, των εκμεταλλευόμενων, των αποκλεισμένων. Η ανακυκλούμενη δηλαδή βία ανάμεσα στα πληβειακά στρώματα της κοινωνίας, την οποία ορίζουμε ως κοινωνικό κανιβαλισμό. Μια συνθήκη επιθυμητή και προωθούμενη από τους κυρίαρχους, αφού αποπροσανατολίζει και χειραγωγεί την οργή των από τα κάτω προς τους πραγματικά υπεύθυνους για την αθλιότητα αυτού του κόσμου και τη διοχετεύει σε έναν αδιάκοπο πόλεμο όλων εναντίον όλων εντός της τάξης των εκμεταλλευόμενων.
Σε αυτή την πραγματικότητα υπάρχει εναλλακτική και ρεαλιστική απάντηση. Και φυσικά αυτή δεν είναι η συλλήβδην καταδίκη της κοινωνίας, η επικράτηση του αντικοινωνικού και αυτοαναφορικού λόγου στο εσωτερικό των κινημάτων. Δεν είναι η περιχαράκωση και η οχύρωση γύρω από τον εαυτό μας. Αντίθετα, πρέπει σήμερα να παλέψουμε ακόμα περισσότερο για το σπάσιμο των συντηρητικών αντανακλαστικών και των κανιβαλικών συμπεριφορών στο κοινωνικό πεδίο. Οφείλουμε να μην επιτρέψουμε να εδραιωθεί και να νομιμοποιηθεί στις πόλεις μας ο κοινωνικός κανιβαλισμός και εκφασισμός. Οφείλουμε, τη δίκαιη οργή και αγανάκτηση που μας κατακλύζει να την στρέψουμε προς της σωστή κατεύθυνση, προς τους πραγματικούς υπεύθυνους και όχι να τη διασπείρουμε στο κενό. Να μην κυνηγάμε πλέον άλλους ανεμόμυλους. Αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να βγούμε στους δρόμους και να δείξουμε ότι καμία άλλη δολοφονία δεν θα γίνει ανεκτή, να αναδείξουμε την προοπτική της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας και των κοινών αγώνων όλων όσων πλήττονται.
Η απάντηση από την πλευρά του κινήματος πρέπει να είναι η όξυνση του αγώνα για την ανατροπή των πραγματικών υπαίτιων για την εκμετάλλευση, την καταπίεση, τη φτώχεια, την εξαθλίωση τις επίπλαστες κοινωνικές διακρίσεις και τη συνολική λεηλασία της ζωής μας. Η ανάδειξη της συλλογικοποίησης και της αλληλεγγύης απέναντι στον κατακερματισμό, τον ανταγωνισμό τους πλαστούς διαχωρισμούς και το φόβο που διαρκώς αναπαράγει η εξουσία. Οι οργανωμένοι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες απέναντι στην εκμετάλλευση, τη φτώχεια, τον εκφασισμό και τον κανιβαλισμό. Η συνειδητοποίηση της κοινής ταξικής μας θέσης και της ανάγκης αρμονικής και ελεύθερης συνύπαρξης όλων με γνώμονα την αλληλοβοήθεια και τον αλληλοσεβασμό, μακριά από τον καπιταλισμό και το κράτος, τους θεσμικούς και μη θιασώτες της διαμεσολάβησης και του αλληλοσπαραγμού. Η δημιουργία κοινών ταξικών και κοινωνικών σχέσεων και η ανάπτυξη ενός συλλογικού και συντροφικού αγώνα ενάντια στους καθημερινούς μας δυνάστες, στον καπιταλισμό και το κράτος. Το ξεπέρασμα του επιβεβλημένου τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο. Η δημιουργία μιας κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και αρμονικής συνύπαρξης. Η κοινωνική επανάσταση και η δημιουργία ενός κόσμου που θα χωρά πολλούς κόσμους…
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ, Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ, Η ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!
αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος” / μέλος της Α.Π.Ο. και συντρόφισσες – σύντροφοι
Πάτρα, 1 Οκτώβρη 2018
