Ανακοίνωση της Αναρχικής Ομοσπονδίας Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής για τα γεγονότα της Βενεζουέλας

Η ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΗ “ΜΑΔΟΥΡΟΠΟΙΗΣΗ” ΤΟΥ ΤΣΑΒΙΣΜΟΥ

ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΥΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ

Για εμάς, ως αναρχικούς που κατοικούμε σε μέρη που συνορεύουν με τη Βενεζουέλα, το τί συμβαίνει σε αυτή τη χώρα δεν φαντάζει μακρινό ούτε και είναι αδιάφορο. Οι εξαρτημένες οικονομίες μας έχουν λάβει επί δυο σχεδόν δεκαετίες τις γενναιόδωρες επιδοτήσεις καυσίμων από τις συμφωνίες της PetroCaribe με τη Βενεζουέλα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σχεδόν όλα τα κράτη και ένα μεγάλο μέρος των κοινωνικών θεσμών της περιοχής της Καραϊβικής προσφέρουν τώρα μια συνωμοτική σιωπή σχετικά με τη νεοφιλελεύθερη, αυταρχική, κατασταλτική και μιλιταριστική αποθέωση που απορρέει από την κυβέρνηση του Μαδούρο.

Δεν σκοπεύουμε να αρνηθούμε την αξία τέτοιων συμφωνιών για τις κοινωνίες μας, δεν θα κλείσουμε όμως και τα μάτια στις μεγάλες αντιφάσεις στις οποίες αυτές βασίζονται. Η διεθνής προβολή της Μπολιβαριανής Επανάστασης ευνόησε ευαίσθητους τομείς των χωρών μας και δεν αγνοούμε τα οφέλη των υπηρεσιών που αναπτύσσονται βάσει συμφωνιών όπως το ALBA-TCP1. Αλλά δεν είμαστε μόνο πελάτες της κυβερνητικής βοήθειας, υποστηρικτές της ενότητας της περιοχής ή απλά αντιιμπεριαλιστές. Αισθανόμαστε επίσης ότι είμαστε αντιεξουσιαστές, αντι-καπιταλιστές, αναρχικοί, προλετάριοι και κομμάτι του λαού. Έτσι, δεν επιθυμούμε να είμαστε συνεργοί μιας σιωπής εξαγορασμένης με πετρέλαιο.

Απευθύνουμε την αλληλεγγύη και την στήριξή μας στον ανώνυμο λαό της Βενεζουέλας, που δεν περίμενε “ευνοϊκούς αντικειμενικούς όρους” και δεν έλαβε σοβαρά υπόψη το λεγόμενο “τέλος της ιστορίας” και ο οποίος πραγματοποίησε το El Caracazo2 το 1989, την πρώτη μεγάλη λαϊκή εξέγερση στον κόσμο ενάντια στην ολοκλήρωση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που θα εφαρμόζονταν αργότερα παντού.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 εμφανίστηκε στην αρένα της πολιτικής εκπροσώπησης το 5ο Δημοκρατικό Κίνημα (το πολιτικό κόμμα που σχηματίστηκε για να υποστηρίξει την εκλογή του Ουγκό Τσάβες το 1998), του οποίου οι εκπρόσωποί δεν λυπήθηκαν καθόλου τις ευχαριστήριες αναφορές προς τις επαναστατικές και αυτο-οργανωμένες μάζες. Αλλά σήμερα που ο Τσαβισμός έχει φτάσει στη βέλτιστη ωρίμανσή του ως νεοφιλελεύθερο, μιλιταριστικό και κατασταλτικό σύστημα, οι ίδιες αυτές μάζες αποκρύπτονται με επιθέματα όπως «τρομοκράτες», «εγκληματίες» και «ακραίοι ακροδεξιοί» – κατηγορίες που προσπαθούν να κρύψουν την τρομακτική μετάλλαξη που συνέβη σε όλους τους επαγγελματίες της επαναστατικής πολιτικής στην εξουσία.

Είμαστε με εκείνους που διαδραματίζουν κύριο ρόλο στις διαμαρτυρίες σε λαϊκές γειτονιές όπως οι El Valle, Coche, 23 de Enero, Baruta και 5 de Julio στο Petare του Καράκας. Με τη γενική εξέγερση που πραγματοποιήθηκε στη νότια περιοχή της λαϊκής και εργατικής Βαλένθια. Οι καρδιές μας βρίσκονται στις καταλήψεις στα σούπερ μάρκετ, στις βίαιες αντιπαραθέσεις με την αστυνομία της La Isabelica, του San Blas, του Los Cedros, του Los Guayos, του Tocuyito, του Estado Carabobo, οι οποίες έχουν αναπαραχθεί στις πολιτείες Tachira, Mérida, Maracaibo, Barquisimeto, Falcón, όπως μαρτυρείται από συντρόφους από τη Βενεζουέλα σχετιζόμενους με την δική μας προοπτική αγώνα.

Στεκόμαστε απέναντι στην Μπολιβαριανή Εθνική Αστυνομία, στη Μπολιβαριανή Εθνική Φρουρά και στη Μπολιβαριανή Υπηρεσία Στρατιωτικής Νοημοσύνης, οι οποίες, παρόλο που προσθέτουν το επώνυμο “μπολιβαριανός” στα ονόματά τους σε μια προσπάθεια σύνδεσης με τον λαό, παραμένουν ουσιαστικά υποστηριχτές του αυταρχικού και δολοφονικού κράτους. Αντιπαρατιθέμεθα στις παραστρατιωτικές “ομάδες”3 που δημιουργήθηκαν μέσω του σχεδίου Zamora, που τροφοδοτήθηκαν από την υποβάθμιση των αυθεντικών λαϊκών κινημάτων της δεκαετίας του ’90 δια μέσω της γραφειοκρατίας και του μιλιταρισμού των τσαβιστών. Στεκόμαστε απέναντι στη βία των μέσων μαζικής ενημέρωσης που ανήκουν στους πολιτικούς της αντιπολίτευσης, οι οποίοι επιδιώκουν μόνο να αναδεύσουν την πόλωση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, προκειμένου να επιβάλουν απλά μια αντικατάσταση των καταπιεστών παρουσιάζοντάς την ως υποτιθέμενη διέξοδο από την τρέχουσα κρίση.

Στεκόμαστε στο πλάι των χιλιάδων κρατουμένων χωρίς νομική προστασία που στέλνονται ως τρομοκράτες σε στρατόπεδα και υπερπλήρεις φυλακές. Το Σύνταγμα της Βενεζουέλας του 1999 ορίζει ότι η στρατιωτική δικαιοσύνη περιορίζεται στα εγκλήματα στρατιωτικής φύσης, αλλά, όπως μπορούμε να δούμε, είναι απλά λόγια σε χαρτί, όπως και όλες οι νομικές ρυθμίσεις άλλωστε, όταν μιλάμε για τη διατήρηση των κυρίαρχων συμφερόντων.

Στεκόμαστε πλάι στις οικογένειες των δεκάδων νεκρών, οι περισσότεροι από τους οποίους νέοι, και των περισσότερων από χίλιους τραυματίες. Στηρίζουμε τη φοιτητική νεολαία και τις λαϊκές γειτονιές που έχουν αναπτύξει τις δικές τους ομάδες αυτοάμυνας στις λεωφόρους και στους δρόμους των συνοικιών. Είμαστε μαζί με εκείνους τους νέους ανθρώπους που, στο Maracay, έθεσαν ένα σημάδι που έγραφε “Ούτε MUD ούτε PSUV4 – είμαστε οι από κάτω που έρχονται για τους από πάνω”, καθώς η κατάσταση δεν μπορεί να λυθεί με αλλαγή κυβέρνησης.

ΤΟ ΑΝΤΙ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΦΥΛΛΟ ΣΥΚΗΣ ΤΟΥ ΤΣΑΒΙΣΜΟΥ

Ο αντι-ιμπεριαλισμός που χρησιμοποιείται από το μηχανισμό των μέσων μαζικής ενημέρωσης του τσαβισμού δεν είναι παρά ένα αδέξιο φύλλο συκής που προσποιείται ότι κρύβει πολύ συγκεκριμένα γεγονότα: τα μεγάλα αρπακτικά των τομέων της ενέργειας και των ορυχείων (Chevron, Schlumberger, Halliburton και Barrick Gold) έχουν ήδη κερδίσει ζουμερές παραχωρήσεις 40 ετών στη Βενεζουέλα, η οποία θα τους παράσχει έναν καθοριστικά ηγετικό ρόλο στο σχεδιασμό του νέου Συντάγματος. Ο πρόεδρος Μαδούρο έδωσε οδηγίες στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να αποφευχθεί η όποια κριτική στον αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, τον οποίο χαρακτήρισε ως «φίλο» και «σύντροφο». Μέσω της κρατικής εταιρείας Citgo, ο Μαδούρο χορήγησε μισό εκατομμύριο δολάρια για να χτίσει μια γέφυρα για διάλογο με τη νέα γιάνκικη διοίκηση. Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας πληρώνει κατά προτεραιότητα το τεράστιο εξωτερικό χρέος της χώρας προς το διεθνές κεφάλαιο χρηματοδότησης και παραμένει πιστό μέλος του αποκαλούμενου Εθνικού Συμβουλίου Οικονομικής Παραγωγικότητας, του οποίου η τελική έκφραση είναι η στενή σχέση με τα μέσα ενημέρωσης του ολιγοπωλίου του ομίλου Cisneros, το οποίο με τη σειρά του αποτελεί εγγύηση υποστήριξης από τα περισσότερα ιδιωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.  Πρόκειται για μια κυβέρνηση που καθημερινά προσαρμόζεται όλο και καλύτερα στα συμφέροντα της Wall Street, κι όμως δεν θέλει να σταματήσει να χαρακτηρίζεται ως “μπολιβαριανή”, “αριστερή” και “αντι-ιμπεριαλιστική”.

Πρόκειται, και πάλι, για τα απογοητευτικά όρια που εμφανίζουν οι επαναστάσεις που θεωρούνται «εθνικές απελευθερώσεις», «σοσιαλιστικές», «συμμετοχικές», «αντιιμπεριαλιστικές» κλπ., βασιζόμενες στις διακυμάνσεις των διεθνών τιμών των πρώτων υλών. Αυτή είναι και πάλι η κρίση της «Σαουδικής Βενεζουέλας», αυτή τη φορά με το πρόσωπο του Μπολιβαριανισμού, γύρω από το οποίο εμφανίζεται και πάλι ένα απειλητικό μονοπάτι πείνας, η αποσύνθεση της κοινότητας, η αδυναμία ανάπτυξης αυτόνομων μέσων διαβίωσης, το υπαρξιακό χάος για εκατομμύρια ανθρώπους και η βία μεταξύ των από τα κάτω.  Και όλα αυτά ενθαρρύνονται από τον συνδυασμό μιας εθνικιστικής εμμονής που σχετίζεται με το πετρέλαιο («Η Βενεζουέλα ως δύναμη»), του πολιτικού πελατολογίου, του μεσσιανικού πολέμου και μιας σοβινιστικής λατρείας ισχυρών αντρών, ικανών να κάνουν μαγικά από την κορυφή της εξουσιαστικής πυραμίδας, και οι οποίοι ανέκαθεν ανέστειλαν τη λαϊκή αλληλεγγύη, τη συνύπαρξη, την αδελφική δουλειά και τη γιορτή ανάμεσα στους από τα κάτω.

ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩ

Μια Συντακτική Συνέλευση δεν θα αποτελέσει λύση σε τόσο σοβαρά και βαθιά κοινωνικά, πολιτιστικά και ψυχολογικά ζητήματα που επηρεάζουν τους λαούς μας. Ανάμεσα στον τοξικό καπνό, την τρομακτική φωτιά των όπλων, στις ενέργειες της καταστροφής και στη βίαιη “ανανέωση” των ανθρώπων, στις πρωτοβουλίες αυτοάμυνας στις γειτονιές για την αντιμετώπιση των κατασταλτικών δυνάμεων, στους χιλιάδες τραυματίες, στο θάνατο και στη θλίψη για τους αγαπημένους τους, κάτι αναδύεται, και είναι πολύ πιο ανακουφιστικό και απελευθερωτικό από ένα νέο Σύνταγμα του κράτους της Βενεζουέλας.  Κάτι που οι ιδεολόγοι της μη βίας και οι φαφλατάδες του ειρηνισμού δεν θέλουν να δουν: η πρακτική δυνατότητα μιας εμπειρικής, πνευματικής κατανόησης σχετικά με το ποιοί είναι οι εχθροί μας και ποιοί οι σύμμαχοί μας στον αγώνα για μια ζωή απαλλαγμένη από την καταπίεση, για την ειρήνη ανάμεσα στους από τα κάτω και την συνεχιζόμενη κοινωνική πάλη ενάντια στους από τα πάνω και στους συνεργάτες τους.

Όποιος κι αν βρίσκεται στην εξουσία στη Βενεζουέλα στο άμεσο μέλλον, είτε τσαβιστής είτε αντι-τσαβιστής, δεν θα έχει άλλη επιλογή από τη μεταρρύθμιση του τρόπου της «οικονομικής δέσμης» που καθιερώθηκε κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του Carlos Andrés Pérez το 1989 και την οποία επέβαλε το ΔΝΤ, την αποδεδειγμένη φόρμουλα για την εξοικονόμηση δαπανών στην κυριαρχία και τη διατήρηση της επιρροής που είναι απαραίτητη για το κράτος: είναι η στενή πλευρά της πυραμιδικής διαφθοράς, του αυταρχισμού, του μιλιταρισμού και της καταπίεσης για όλους τους από τα κάτω. Στα βήματα της Βενεζουέλας, οι κυβερνήσεις της περιοχής μας θα ακολουθήσουν το ίδιο μονοπάτι με ελαφρώς διαφορετικούς ρυθμούς και δυναμική. Εάν δείξουμε τώρα υποστήριξη για όποια κυβέρνηση της Βενεζουέλας είναι στην εξουσία, θα είναι μια ανακοινωθείσα πράξη προδοσίας εναντίον των συντρόφων μας και των εαυτών μας.

Ούτε με το PSUV ούτε με το MUD: Οργάνωση στη γειτονιά, στην εργατική τάξη και στο λαό!

Ο αγώνας συνεχίζεται!

13 Ιουνίου 2017

Αναρχική Ομοσπονδία Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής, Επιτροπή Επικοινωνίας

Federación Anarquista de Centro américa y el Caribe, Communications Committee

μετάφραση: αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος” – μέλος της ΑΠΟ

*Για μια βαθύτερη κατανόηση της διαδικασίας του κοινωνικού μετασχηματισμού της Βενεζουέλας, των λαϊκών αγώνων και αντιθέσεων στο πλαίσιο του τσαβισμού, του PSUV και του Maduro, προτείνουμε το κείμενο “Political Situation in Venezuela: Crisis, Trends, and the Challenge of Class Independance.”