Ο καπιταλισμός είναι αδυσώπητος, αδίστακτος, αδηφάγος και απάνθρωπος
Οι αγώνες μας για την ανατροπή του να είναι μαχητικοί, συλλογικοί και αδιαμεσολάβητοι…
«Στεκόμουν πάνω σε έναν λόφο. Κι είδα το Παλιό να πλησιάζει. Μα ερχόταν σα Νέο. Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια. Που κανένας δεν είχε ξαναδεί. Κι απέπνεε νέες μυρωδιές σαπίλας. Που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει (…)».
Μπ. Μπρεχτ
Έξι χρόνια μετά την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχου από τα πολιτικά και οικονομικά διευθυντήρια της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ με τη σύμφωνη γνώμη του εγχώριου πολιτικού προσωπικού και των ντόπιων αφεντικών, η επίθεση σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας συνεχίζεται. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια επίθεση που είχε ξεκινήσει τουλάχιστον δυο δεκαετίες πριν στον ελλαδικό χώρο ως αποτέλεσμα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που συντελείται μέχρι σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο και των νέων συνθηκών εξαθλίωσης που σταδιακά διαμορφώθηκαν για εκατομμύρια εκμεταλλευόμενους ύστερα από το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης με κύριους άξονες την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη υφαρπαγή του κοινωνικού πλούτου, τον πλήρη έλεγχο και την καθυπόταξη των ανθρώπινων κοινωνιών. Τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις είναι μόνο η σύγχρονη εκδοχή της κλιμακούμενης αυτής επίθεσης που στοχεύει στην πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών δικαιωμάτων προς όφελος του κράτους και του κεφαλαίου.
Πριν από περίπου δυο δεκαετίες ο μεγαλομεγιστάνας Ανιέλι, σχολιάζοντας τα πολιτικά πράγματα της χώρας του, της Ιταλίας, είχε πει: «Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από την Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά».Και φυσικά, αυτό δεν ισχύει μόνο στην περίπτωση της Ιταλίας.
Σήμερα, η πρόσφατα εκλεγμένη “αριστεροδεξιά” πολιτική διαχείριση Σύριζα-Ανέλ στρώνει το έδαφος για το βάθεμα των όρων εκμετάλλευσης και καταπίεσης και για την όξυνση αυτής της επίθεσης σε ακόμα πιο διευρυμένα τμήματα του πληθυσμού. Αφού πρώτα καλλιέργησε ψεύτικες ελπίδες περί εξωραϊσμού του συστήματος μέσω της ανάληψης κυβερνητικού ρόλου και συνέβαλε καθοριστικά στην αποδυνάμωση των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων που είχαν αναπτυχθεί όλο το προηγούμενο διάστημα, υιοθέτησε στη συνέχεια την ίδια νεοφιλελεύθερη ατζέντα με τους προκατόχους της, ευθυγραμμιζόμενη πλήρως με τις επιταγές και τα αντικοινωνικά σχέδια των ντόπιων και διεθνών ελίτ, επιχειρώντας παράλληλα να δώσει παράταση ζωής στο ήδη χρεοκοπημένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα μέσω της διαμόρφωσης συνθηκών κοινωνικής ειρήνης, εθνικής συμφιλίωσης και διαταξικής συνεργασίας. Οι διαχειριστικές αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν συστηματικά το τελευταίο διάστημα δεν αποσκοπούσαν στην καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού, όσο κι αν διατείνονται για αυτό οι εκφραστές τους. Εκείνο στο οποίο στόχευαν και εν μέρει πέτυχαν ήταν η διαμόρφωση συνθηκών συναίνεσης και αφομοίωσης για την αναίμακτη επιβολή των όρων της νέας καπιταλιστικής επίθεσης που είναι ήδη σε εξέλιξη μέσω της επιβολής καινούργιων αντικοινωνικών μέτρων που υποβαθμίζουν ολοένα και περισσότερο τη ζωή και συμβάλλουν τα μέγιστα στην περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση του πληθυσμού.
Η ψήφιση, πριν μερικούς μήνες, του 3ου μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων που το συνοδεύουν, ήρθε να επισφραγίσει την λήψη νέων αντικοινωνικών μέτρων που συνίστανται στηνεπιβολή ληστρικής φορολογίας (συνέχιση του ΕΝΦΙΑ και επιβολή νέων φόρων), στη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, της παιδείας και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης (υποβαθμίζοντας ακόμα περισσότερο τα ήδη διαλυμένα συστήματα παιδείας και υγείας)- στη νέα μείωση των συντάξεων, στην κατάργηση του ΕΚΑΣ και την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, στηναπελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας για τους κατόχους “κόκκινων δανείων”, στη διαιώνιση της ελαστικής εργασίας -”ωφέλειας” ως κυρίαρχης συνθήκης δουλειάς για τους περισσότερους (καθιέρωση των προγραμμάτων voucher-περαιτέρω ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, ατομικές συμβάσει, εργοδοτική τρομοκρατία-απολυσεις-μειώσεις υπό την απειλή της ανεργίας, χτύπημα συνδικαλισμού), στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, αεροδρομίων αλλά και ολόκληρων περιοχών), στην επιβολή μισθών πείνας.Παράλληλα, η διαιώνιση και η αύξηση της ανεργίας δημιουργούν συνθήκες σκληρής φτωχοποίησης, κοινωνικού αποκλεισμού και περιθωριοποίησης για εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους (πολλοί οδηγούνται μέχρι και στην αυτοκτονία), γεγονός που διευκολύνει τον έλεγχο και την καθυπόταξή τους. Πρόκειται για μια πραγματικότητα που επιβεβαιώνει την αντικοινωνική και δολοφονική φύση του καπιταλισμού που δεν καταπραΰνεται ανάλογα με τον πολιτικό του διαχειριστή, αλλά αντίθετα, όσο η κρίση του βαθαίνει, γίνεται ακόμα πιο αδηφάγος και αδίστακτος.
Βασική συμβολή στην χειραγώγηση και τον κατευνασμό των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων έχουν και οι συνδικαλιστικές ελίτ, οι ελεγχόμενες από κομματικούς και γραφειοκρατικούς μηχανισμούς ηγεσίες των συνδικάτων που αναλαμβάνουν διαμεσολαβητικό ρόλο ανάμεσα στην κοινωνία και τα αφεντικά, την ώρα που βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία και διάλογο με τα δεύτερα, κατορθώνοντας συνολικά να απαξιωθεί ο συνδικαλισμός και οι εργατικές διεκδικήσεις, να καλλιεργηθεί η ηττοπάθεια στους εργαζόμενους και να αμφισβητηθεί η αποτελεσματικότητα του συλλογικού αγώνα. Σήμερα, έχοντας απολέσει μεγάλο μέρος της διαμεσολαβητικής τους δυνατότητας, μιας και μεγάλα κομμάτια των αγωνιζόμενων τους έχουν γυρίσει την πλάτη, επιχειρούν να περιορίσουν τους ταξικούς αγώνες προωθώντας την κοινωνική ειρήνη και την διαταξική συνεργασία. Οι απεργίες -”τουφεκιές στον αέρα” που συγκαλούνται από τους ξεπουλημένους εργατοπατέρες του κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ), επιχειρούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων, ενώ ταυτόχρονα βάζουν ταφόπλακα στο εργατικό κίνημα και τις διεκδικήσεις του, καθώς γίνονται χωρίς σχεδιασμό και προοπτική, υπονομεύοντας έτσι την αξιοπιστία του μέσου στη συνείδηση του κόσμου.
Σε διεθνές επίπεδο, η εικόνα δεν είναι καθόλου διαφορετική. Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση συντελείται στην κατεύθυνση της επιβολής της κρατικής και καπιταλιστικής δικτατορίας πάνω στις ανθρώπινες κοινωνίες μέσω της εδραίωσης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις που εντοπίζονται από περιοχή σε περιοχή, δεν υπάρχουν περιθώρια αμφιβολιών πως η σφοδρότητα της συστημικής επίθεσης λαμβάνει το χαρακτήρα συνολικού πολέμου που έχει κηρυχθεί από τα παγκόσμια πολιτικά και οικονομικά αφεντικά εναντίον των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων όλου του κόσμου. Η εδραίωση ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων σε συνδυασμό με τη διεξαγωγή ενός ανηλεή πολέμου στην ευρύτερη καπιταλιστική περιφέρεια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτού του πολέμου που στοχεύει στον πλήρη έλεγχο των κοινωνιών και στην εδραίωση εθνικών και υπερεθνικών μηχανισμών ως κυρίαρχων παικτών στο παγκόσμιο γεωπολιτικό πεδίο. Παράλληλα, δεν λείπουν και οι ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις μέσα από την ανάδειξη διαφόρων ισχυρών μπλοκ στην παγκόσμια σκακιέρα με διαφορετικά συμφέροντα και επιδιώξεις.
Το ελληνικό κράτος, ως ενεργό κράτος-μέλος και νοτιοανατολικός συνοριοφύλακας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και συναυτουργός στην ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση, συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση αυτού του διεθνούς τοπίου επιβάλλοντας συνθήκες φτώχειας και ανέχειας στο εσωτερικό του και ορθώνοντας αδιαπέραστα τείχη για όσους πήραν το δρόμο της μετανάστευσης και της προσφυγιάς εξαιτίας της λεηλασίας και της καταστροφής που οδηγούνται διάφορες περιοχές του πλανήτη υποκύπτοντας στις ορέξεις του παγκόσμιου καπιταλισμού. Η προσπάθεια περιορισμού των ροών τους και εντατικοποίησης του ελέγχου των περασμάτων δημιουργεί μια στρατιωτικοποιημένη περιοχή στα νότια και ανατολικά σύνορα της Ευρώπης-φρούριο που περιλαμβάνει φράχτες, αστυνομικο-στρατιωτικές επιχειρήσεις, διεθνείς περιπολίες, ναρκοπέδια, πολεμικά πλοία και ότι άλλο καθίσταται χρήσιμο στην αναχαίτιση αυτού του τεράστιου όγκου ανθρώπων που επιχειρεί να εισέλθει στον “καπιταλιστικό παράδεισο”.
Απέναντι στη βίαιη υποτίμηση της ζωής μας, όλοι εμείς οι από κάτω, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νεολαίοι, ντόπιοι και μετανάστες, γνωρίζοντας τις πραγματικές μας ανάγκες, πρέπει να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε, συλλογικά, αυτοοργανωμένα και αδιαμεσολάβητα , σε κάθε κοινωνικό και εργασιακό χώρο, στα σχολεία και τις σχολές, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και στους δρόμους, μακριά από οποιαδήποτε κομματική και συνδικαλιστική χειραγώγηση που αναπόφευκτα οδηγεί στην αποδυνάμωση και στον εκφυλισμό του κοινωνικού και ταξικού κινήματος. Με σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιάς και αγωνιστικά σχήματα των νεολαίων, των μαθητών, των φοιτητών και των εργατών να στήσουμε αναχώματα στην κρατική και καπιταλιστική επίθεση που ρημάζει τις ζωές μας.
Για την άγρια πληττόμενη κοινωνική βάση δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για άλλες ψευδαισθήσεις. Το μόνο υπαρκτό δίλημμα πρέπει να είναι το “καπιταλισμός ή κοινωνική επανάσταση”. Η μόνη ρεαλιστική προοπτική είναι αυτή του κοινωνικού μετασχηματισμού, της διαδικασίας ανατροπής δηλαδή των σχέσεων εκμετάλλευσης και καταπίεσης που επιβάλλει το υπάρχον καθεστώς σκλαβιάς και εξαθλίωσης και κατάργησης των υπαρχουσών δομών οργάνωσης της κοινωνίας, αντικαθιστώντας τες με άλλες μορφές οριζόντιας και συλλογικής αυτοοργάνωσης όπως είναι οι ελευθεριακές κομμούνες, τα εργατικά συμβούλια, οι λαϊκές συνελεύσεις και οι κολεκτίβες.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 4 ΦΛΕΒΑΡΗ
ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΠΕΜΠΤΗ 4/2 ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 10 π.μ.
και ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ με το μπλοκ της ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”
μέλος της Α.Π.Ο. (Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων)
Πάτρα, Φλεβάρης 2016
