[Θεσ/νικη] Αντιπολεμική διαδήλωση

Εδώ και δεκάδες χρόνια, το κράτος του Ισραήλ έχει αναπτύξει μια στρατιωτική στρατηγική που επηρεάζει βαθιά τη ζωή του Παλαιστινιακού λαού. Οι πολιτικές αυτές περιλαμβάνουν στρατιωτικές επιχειρήσεις, ελέγχους σε στρατηγικά σημεία, καθώς και την κατασκευή οικισμών σε κατεχόμενα εδάφη, οι οποίοι θεωρούνται παράνομοι από τη διεθνή κοινότητα. Αυτή η στρατιωτικοποίηση δεν περιορίζεται, ασφαλώς, μόνο στον τομέα των στρατιωτικών επιθέσεων, αλλά επεκτείνεται και σε κοινωνικούς, πολιτικούς και οικονομικούς τομείς, καθιστώντας την καθημερινότητα των Παλαιστινίων όλο και πιο δυσχερή. Η στρατηγική αυτή του Ισραηλινού στρατού θα ήταν βέβαια δυσκολότερο να αποτυπωθεί στην πραγματικότητα, δίχως τις συμμαχίες που έχει αναπτύξει με τις μεγάλες δυνάμεις της Αμερικής και του δυτικού κόσμου. Το ελληνικό κράτος, συνεχίζοντας στο δρόμο που είχε ήδη αρχίσει να χαράζει από τις αρχές της δεκαετίας του 2010, αποφασίζει να εμβαθύνει ακόμη περισσότερο τη συνεργασία του με το Ισραήλ και να αναδείξει τα στρατηγικά και ενεργειακά του συμφέροντα, συμμετέχοντας στο πλευρό του καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου και ενισχύοντας τις στρατιωτικές του δυνάμεις, όσο αυτές προβαίνουν στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού.

Μετρώντας πλέον ένα χρόνο περίπου από την έναρξη του πολέμου στη Μέση Ανατολή, οι σχέσεις μεταξύ των κρατών της όχι απλά δε δείχνουν να αποκλιμακώνονται, αντιθέτως ολοένα και αυξάνονται, όπως και οι εισβολές του Ισραήλ στις γύρω χώρες. Από τις 7 Οκτώβρη του 2023 και μετά από την εισβολή παλαιστινιακών οργανώσεων στο Ισραήλ, ξεκινάει μια στρατιωτική επιχείρηση από τις ισραηλινές δυνάμεις, με στόχο -όπως δηλώνουν- την εκκαθάριση της περιοχής από τις βάσεις της ΧΑΜΑΣ και λοιπών δυνάμεων που έχουν ως στόχο την εξόντωση τους. Χερσαίες και εναέριες εισβολές συνεχίζονται μέχρι και σήμερα ενώ μετά και τις βομβιστικές επιθέσεις στη Γάζα –μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του πλανήτη- οι αριθμοί των νεκρών έχουν ξεπεράσει τις 40.000, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται πάνω από 15.000 δολοφονημένα παιδιά. Η επιβίωση στη Λωρίδα της Γάζας έχει κριθεί πλέον ως αδύνατη, αφού πέρα από τα σπίτια, τα σχολεία και τα νοσοκομεία -που αποτέλεσαν όλα στρατηγικούς στόχους βομβαρδισμών από το Ισραήλ- έχουν καταστραφεί και οι υποδομές υδροδότησης και παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και άλλων αναγκαίων καυσίμων.

Έχοντας διανύσει ένα έτος από την έναρξη αυτών των επιχειρήσεων, είναι φανερό πως μοναδικός στόχος παραμένει η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, καθώς έχει θέσει σε καθεστώς αποκλεισμού και ομηρείας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους με σκοπό είτε την φυσική τους εξόντωση είτε την προσαρμογή τους στην “νέα πραγματικότητα”, δηλαδή στην αποδοχή της ένταξης στα πλαίσια του Ισραηλινού κράτους. Ωστόσο τις τελευταίες ημέρες οι χερσαίες και αεροπορικές επιθέσεις αυξάνονται και σε γειτονικές χώρες. Το Ισραήλ αποφασίζει να εξαπολύσει επιθέσεις και στο Νότιο Λίβανο και να εισβάλλει στο εσωτερικό του, βομβαρδίζοντάς το και παγιδεύοντας συσκευές επικοινωνίας, αδιαφορώντας και πάλι για το κόστος της ανθρώπινης ζωής. Παράλληλα, είχε προηγηθεί η πρωτοφανής επίθεση του Ιράν με βαλλιστικούς πυραύλους στο Ισραήλ, ως απάντηση στις δολοφονίες αξιωματούχων της ΧΑΜΑΣ και της Χεζμπολλάχ από την Μοσάντ, με τις απειλές για αντίποινα εκατέρωθεν, να αυξάνονται και να νοηματοδοτούνται πλέον διαφορετικά. Η στρατιωτική εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο αποτελεί ακόμη μια βίαιη έκφραση του κρατικού μηχανισμού που επιβάλλει την εξουσία του μέσω της βίας και της καταστροφής. Η σύγκρουση αυτή δεν είναι απλώς μια τοπική διαμάχη ανάμεσα σε έθνη ή θρησκευτικές ομάδες. Αντίθετα, αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου συστήματος κυριαρχίας και αποιοκρατικού επεκτατισμού, προκειμένου να επιβληθεί η κυριαρχία της Δύσης στη Μέση Ανατολή μέσω της στρατιωτικής ισχύος, της πολιτικής χειραγώγησης και της οικονομικής εκμετάλλευσης.

Για άλλη μια φορά γινόμαστε μάρτυρες της βαρβαρότητας ενός πολεμικού σφαγείου, στο οποίο τα κράτη σέρνουν τα πληβειακά στρώματα. Μάλιστα, μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, οι πληγές που είχαν ανοίξει στις ζωές και τις συνειδήσεις τόσων ανθρώπων μετά και τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, παραμένουν ακόμα νωπές. Μόνο δύο χρόνια μετά, βλέπουμε τη βαρβαρότητα αυτή να εξελίσσεται μέρα με τη μέρα, μέσα σε μία συνθήκη παγίωσης του πολέμου καθώς οι διακρατικοί ανταγωνισμοί διαρκώς οξύνονται. Οι λαοί οδηγούνται και πάλι με μαθηματική ακρίβεια σε έναν στρατιωτικό Άτλα και «πληρώνουν» με αίμα το γεγονός ότι δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν στην επονομαζόμενη «ανεπτυγμένη» Δύση. Όπως κάθε άλλη φορά, υπεύθυνοι είναι όλοι οι εγκληματικοί σχεδιασμοί μεταξύ των καταπιεστών και τα πολεμοκάπηλα γεράκια σε ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό που γεννάει τους πολέμους, τις συγκρούσεις, τις αδικίες, τους νεκρούς και τις ανείπωτες τραγωδίες της ανθρωπότητας είναι το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα. Σε καιρό ειρήνης καθυποτάσσει εκμεταλλεύεται και ξεζουμίζει τους εργαζόμενους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, καταπιέζει και κακοποιεί τους πλέον αδύναμους και συσσωρεύει αμύθητα πλούτη για τους παγκόσμιους ολιγάρχες.

Έτσι και η όξυνση του πολέμου στην Μέση Ανατολή, εντάσσεται στα πλαίσια της εντατικοποίησης του μιλιταρισμού και των -κατά τόπους- εθνικιστικών αφηγημάτων με τον παράλληλο διαμελισμό του παγκόσμιου χάρτη σε άξονες και ζώνες πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών συμφερόντων. Για άλλη μια φορά τίθεται πλέον η έναρξη μιας γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης επί τάπητος. Αυτή η άγρια επίθεση που βιώνουν σήμερα οι κοινωνίες, μέσα σε συνθήκες βαθιάς και συνολικής συστημικής κρίσης και απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος παγκόσμια, κλιμακώνεται και αναδεικνύονται τόσο οι αθεράπευτες αντιφάσεις του κρατικού-καπιταλιστικού μοντέλου οργάνωσης, όσο και η απόλυτη αδυναμία να παραχθεί από τα πάνω οποιοδήποτε συνεκτικό κοινωνικό όραμα, προοπτική και ελπίδα.

Δεν πρόκειται για ένα νέο πόλεμο, αλλά για μια συνέχεια των προηγούμενων. Ο κυρίαρχος στόχος παραμένει ο ίδιος και δεν είναι άλλος πέρα από τον έλεγχο και τη διατήρηση των αντιφάσεων μεταξύ εργατικής τάξης και κεφαλαίου, τη διερεύνηση και την προμήθεια εμπορευμάτων, την πειραματική ανάπτυξη και την παραγωγή ολοένα και περισσότερων όπλων, βομβών και οποιουδήποτε άλλου στρατιωτικού εξοπλισμού. Ανεξάρτητα από την έκβαση κάθε πολέμου, ανεξάρτητα αν αυτός θα οδηγήσει σε χτύπημα κάποιας πυρηνικής βάσης, στην παραγωγή τεράστιων προσφυγικών μεταναστευτικών κυμάτων, σε άλλες γενοκτονίες ή σε καταστροφές ολόκληρων πόλεων και χωρών, αυτό που πάντα θα παράγει ένας πόλεμος είναι απώλειες αθώων και καταπιεσμένων ανθρώπων και από τις δύο πλευρές. Απώλειες που δεν περιορίζονται μόνο στην πιο σημαντική έννοια της χαμένης ζωής, αλλά τις βλέπουμε στο φάσμα της κοινωνικής καταστροφής, με νέες διχογνωμίες να δημιουργούνται και το πνεύμα του εθνικισμού, του μίσους και του ρατσισμού να ενισχύεται. Η ενότητα, η κοινότητα ως όροι κατακερματίζονται και η ταξική, διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών δοκιμάζεται πλέον περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Να μην γίνουμε κρέας για τις οβίδες τον αφεντικών, να αντιπαλέψουμε τον μιλιταρισμό, να μπλοκάρουμε τον πόλεμο εδώ αλλά και παντού στον πλανήτη. Η Ελλάδα αποτελεί μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και είναι βαθιά προσδεδεμένη στο άρμα του Ευρωατλαντισμού, υπεύθυνου για τόσες και τόσες εγκληματικές επεμβάσεις τα τελευταία και όχι μόνο χρόνια. Η πρόσφατη ανανέωση της αμυντικής συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, η αναβάθμιση της ΝΑΤΟϊκής βάσης της Σούδας και του ρόλου της στην ευρύτερη περιοχή, η μεταφορά «ειδικών» όπλων στην αεροπορική βάση του Αράξου, η επέκταση των στρατιωτικών βάσεων σε διάφορες περιοχές της χώρας όπως στη Λάρισα, το Στεφανοβίκειο και την Αλεξανδρούπολη, η νέα εξοπλιστική κούρσα για το σύνολο του στρατού με «εξελιγμένα» οπλικά συστήματα κ.α. αποτελούν κρίκους στην αλυσίδα της διεύρυνσης των σχέσεων μεταξύ του ελληνικού και του αμερικανικού κράτους, επιβεβαιώνοντας τόσο την πρόσδεση της εγχώριας αστικής τάξης στο άρμα συμφερόντων της κυρίαρχης διεθνούς πολιτικο-οικονομικής ελίτ όσο και του νέου αναβαθμισμένου ρόλου που επιδιώκει να έχει το ελληνικό κράτος στην νευραλγική περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

Ως αναρχικοί/ές, καλούμαστε να συνεχίσουμε τον αγώνα που δίνουμε ενάντια στην πολεμική κρατική και καπιταλιστική μηχανή. Οι αναρχικοί στη μεγάλη ιστορία τους δεν έπαψαν ποτέ να αγωνίζονται απέναντι στους εξουσιαστές όποια προβιά κι αν αυτοί φορούσαν για να ικανοποιήσουν τα ιδιαίτερα συμφέροντα τους: τα συμφέροντα των αφεντικών. Γιατί ή θα σταματήσουμε τον πόλεμο ή θα πρέπει να υποστούμε τις φοβερές συνέπειές του. Συνέπειες που θα έχουν άμεσο αντίκτυπο στις ζωές των φτωχών και των αδύναμων, είτε αυτές αφορούν το κόστος ζωής είτε την ίδια τη ζωή, η αξία της οποίας αρχίζει να ευτελίζεται και στο ευρωπαϊκό έδαφος, όσο την έχουν ευτελίσει τα πλανητικά αφεντικά στην καπιταλιστική περιφέρεια και στα κορμιά των προσφύγων και των μεταναστών που ξεριζώνονται.Οφείλουμε να αναδείξουμε τις πραγματικές αιτίες που γεννούν τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τον πόλεμο και να τις αντιπαλέψουμε, να σταθούμε στο πλάι του παλαιστινιακού και λιβανέζικου λαού που δοκιμάζονται καθημερινά αντιμέτωποι με τη στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ. Μέχρι να δικαιωθούν όσοι αγωνίζονται για έναν πιο δίκαιο κόσμο σε κάθε άκρη της γης, ενάντια σε κάθε πολεμική, διακρατική συμμαχία που σκοπό έχει να φέρει τη δικιά της «ειρήνη» στην εκάστοτε περιοχή, σφαγιάζοντας όποιον βρεθεί στο διάβα τους και ξεκληρίζοντας λαούς ολόκληρους. Προτάσσουμε την διεθνιστική αλληλεγγύη και τον πόλεμο ενάντια σε κάθε κρατικό μηχανισμό. Ο μόνος δίκαιος πόλεμος είναι η πάλη των καταπιεσμένων αυτής της Γης ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.

Είναι καθήκον μας, λοιπόν, ως αναρχικοί επαναστάτες να αγωνιστούμε για την ενίσχυση του ακηδεμόνευτου χαρακτήρα του αντιπολεμικού κινήματος που θα παλεύει για το δίκιο των από τα κάτω. Απέναντι στη δυστοπία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, όπου η μεγάλη πλειοψηφία εξαθλιώνεται και υποτάσσεται, να αντιπαραθέσουμε την ελευθεριακή κοινωνία που οργανώνεται μέσα από τα ομόσπονδα κοινωνικά συμβούλια «για την Ελευθερία του καθενός και την Ισότητα όλων». Καμία εμπιστοσύνη σε οποιονδήποτε δεν κρατά ψηλά τη σημαία του προλεταριακού διεθνισμού – και μόνον αυτή!