ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΜΙΑ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

Τα γεγονότα της 22ης Απριλίου έχουν όνομα, και κατ’ επέκταση ιστορία : πογκρόμ. Σημαίνει ρατσιστικό πανηγύρι βίας με τις πλάτες του κράτους. Θυμίζει την ένδοξη εκείνη σελίδα του ελληνισμού, τον εμπρησμό της συνοικίας Κάμπελ στη Θεσσαλονίκη του μεσοπολέμου.

Οι πολίτες που πραγματοποίησαν την επίθεση προήλθαν από κοντινή συγκέντρωση για την υποστολή της σημαίας. Εκεί ‘’αγανάκτησαν’’ και ,αφού τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο, επιτέθηκαν με πέτρες, καδρόνια και φωτοβολίδες σε εκατοντάδες ανθρώπους όλων των ηλικιών. Το έγκλημα των προσφύγων ήταν ότι τόλμησαν να εμφανιστούν στο δημόσιο χώρο διαμαρτυρόμενοι/ες για τις καθυστερήσεις των διαδικασιών αιτήματος ασύλου και για την ομηρία τους στη Μόρια.

Το κράτος επιβεβαίωσε και πάλι τη φυσική του θέση ως εκτροφέα του φασισμού. Τα ΜΑΤ που βρίσκονταν εκεί υποστήριξαν με τη στάση τους την επίθεση. Το ίδιο βράδυ, προχώρησε σε μαζικές συλλήψεις των προσφύγων και δύο αλληλέγγυων με πλημμεληματικές κατηγορίες ( στις 9/5 η δίκη ) ενώ δεν έγινε καμία σύλληψη από την πλευρά των φασιστών.

Ο μανδύας των αγανακτισμένων πολιτών προσφέρει πολλά στη συνεργασία κράτους – φασισμού. Αφενός, συσκοτίζει το ζήτημα της πολιτικής ευθύνης, αφού οι δράσεις αυτές παρουσιάζονται ως πρωτοβουλιακές και μεμονωμένες. Τα υποκείμενα φαίνεται να είναι κατά τα άλλα ευυπόληπτοι πολίτες ( και όχι συνειδητοποιημένοι ρατσιστές ), οι οποίοι όμως έφτασαν στα όρια της ανοχής τους. Αφετέρου, αποδίδει αυτές τις επιθέσεις στο σύνολο της κοινωνίας, κατασκευάζοντας την εικόνα ότι οι δράστες αποτελούν τους εκφραστές της επικρατούσας άποψης του συνόλου των πολιτών. Για την αναίρεση του κοινωνικού ξεπλύματος που επιχειρείται από το κράτος, οφείλουμε να προτάξουμε την αλληλεγγύη και τον αντιφασισμό, τόσο σε επίπεδο λόγου όσο και δράσεων. Για την υποστήριξη των παραπάνω, ας αναρωτηθούμε πως αντιδρά το κράτος σε αγανακτισμένους αντιφασίστες.

Αποδέκτες τη φασιστικής βίας είναι άνθρωποι, οι οποίοι είναι εγκλωβισμένοι παρά τη θέλησή τους στο νησί και κρατούνται σε απάνθρωπες συνθήκες. Ενώ η κατάσταση αυτή συντηρείται από το κράτος και το σύστημα που υπηρετεί, το ίδιο, μέσω της απόφυσής του, στοχοποιεί και κυνηγά αυτούς/ ες που βασανίζει. Έτσι εντάσσει τους πρόσφυγες στον φαύλο κύκλο της αναπαραγωγής του ρατσισμού. Και δυστυχώς το φαινόμενο διογκώνεται όταν σταματούν να λάμπουν τα Νόμπελ και μικραίνει το περιθώριο αισχροκέρδειας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΚΑΜΙΑ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

Libertatia, Συλλογικότητα για τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό