25η Νοέμβρη – Ημέρα αντίστασης και αγώνα ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος και τον καπιταλισμό
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
H 25η Νοέμβρη, η οποία έχει οριστεί από τον ΟΗΕ, ως η παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών είναι στην πραγματικότητα μια ακόμα εκδήλωση της κτηνωδίας του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος απέναντι σε αντιστεκόμενες γυναίκες: στις 25 Νοέμβρη του 1960 δολοφονήθηκαν μετά από άγρια βασανιστήρια τρεις αντιδικτατορικές αγωνίστριες, οι αδερφές Μινέρβα, Πάτρια και Μαρία-Τερέζα Μιραμπάλ, από τους άντρες της ασφάλειας του δικτάτορα Τρουχίγιο στον Άγιο Δομίνικο. Σήμερα, μέσα σε συνθήκες απόλυτης χρεοκοπίας του συστήματος που συνεπάγεται κλιμακούμενους αποκλεισμούς και αμέτρητη βία σε βάρος των φτωχών, των καταπιεσμένων, των αγωνιζόμενων, το περιεχόμενο της 25ης Νοέμβρη παραμένει πάντα επίκαιρο. Καθώς μας υπενθυμίζει πως, ανεξάρτητα από το προσωπείο της εξουσίας, η πατριαρχική βία συνιστά διαχρονικά συστατικό στοιχείο των κρατικών σχεδιασμών για την τρομοκράτηση των αγωνιζόμενων και την καθυπόταξη της κοινωνίας καθώς και την εξάλειψη κάθε οράματος για τη δημιουργία ενός κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας. Σε αυτούς τους σχεδιασμούς, οι δυνάμεις και οι μηχανισμοί καταστολής επιστρατεύονται για να πειθαρχήσουν και να συμμορφώσουν μεταξύ άλλων όσες γυναίκες επέλεξαν και ως τέτοιες να αντισταθούν στην βαρβαρότητα της εξουσίας ή εκ των υστέρων για να τη νομιμοποιήσουν και διασφαλίσουν την ατιμωρία των υπεύθυνων. Επιπλέον, η σεξιστική βία ως μέθοδος των σωμάτων ασφαλείας αποτελεί δομικό στοιχείο της κρατικής καταστολής σε βάρος των αγωνιζόμενων, ως εργαλείο που αποσκοπεί στην τρομοκράτηση και την ταπείνωση.
Αυτό μαρτυρούν οι δεκάδες σεξιστικές επιθέσεις, παρενοχλήσεις και απειλές σε γυναίκες, μαθήτριες, εργαζόμενες, μετανάστριες στη γειτονιά των Εξαρχείων από το στρατό κατοχής των ΜΑΤ που έχει εγκατασταθεί στην περιοχή, οι ξυλοδαρμοί διαδηλωτών και διαδηλωτριών, φοιτητών και φοιτητριών, η πρακτική του ξεγυμνώματος προσαχθέντων και συλληφθέντων ακόμα και στη μέση του δρόμου, ο βασανισμός αναρχικών αγωνιστών, όπως στην περίπτωση του συντρόφου Λάμπρου Γούλα, οι απειλές βιασμού, η απαλλαγή και επιβράβευση μπάτσων-βασανιστών, όπως πρόσφατα συνέβη με τους μπάτσους που διώκονταν για τα βασανιστήρια σε βάρος των συλληφθέντων της αντιφασιστικής μοτοπορείας του 2012.
Η πατριαρχική βία είναι παρούσα ως αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας: Στα δικαστήρια που φυλακίζουν γυναίκες που αντιστέκονται στον βιαστή τους και από την άλλη αθωώνουν τους βιαστές. Στον εγκλεισμό προσφύγων και μεταναστριών σε άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης οδηγώντας τες στον θάνατο, όπως πρόσφατα συνέβη με τη Farid Tajik, που μερικά λεπτά αφού γέννησε το παιδί της στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μόρια, κάηκε ζωντανή μέσα σε ένα κοντέινερ. Στην εγκαθίδρυση ειδικού καθεστώτος εκμετάλλευσης των γυναικών στους χώρους δουλειάς, που εξώθησαν στον θάνατο τη Γκαϊανέ Κασαρτζιάν, μετανάστρια από την Αρμενία, όταν πήδηξε από το παράθυρο του νοσοκομείου, κατά τη διάρκεια της βάρδιας της ως αποκλειστική νοσοκόμα στο Νοσοκομείο της Νίκαιας, προσπαθώντας να διαφύγει τη σύλληψη για παράνομη εργασία και άρα την απέλασή της. Στην προώθηση και τη διάχυση του κοινωνικού εκφασισμού και κανιβαλισμού, που στρέφεται ενάντια σε όσους ορίζονται από τα πάνω ως «αδύναμοι» στην κοινωνική, ταξική και έμφυλη ιεραρχία, με αποτέλεσμα την αύξηση των ποσοστών βίας και κακοποίησης απέναντι σε γυναίκες και παιδιά, καθώς και τη στοχοποίηση των φτωχών, των «ξένων», των αποκλεισμένων. Δεν ξεχνάμε τον ρόλο των αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ στο λιντσάρισμα και τη δολοφονία του οροθετικού ακτιβιστή της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh και το ρόλο των δικαστικών στην απελευθέρωση των δολοφόνων του.
Ως αγωνιζόμενες, ως αναρχικές και ως γυναίκες, δεν έχουμε παρά να σταθούμε αλληλέγγυες η μία στην άλλη και όλες μαζί να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη τη γη, μαζί με όλους τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου, απέναντι στους καθημερινούς μας δυνάστες. Μέσα από τις μικρές και μεγάλες στιγμές αντίστασης – από την υπεράσπιση των καταλήψεων και την μεγάλη διαδήλωση της 14ης Σεπτέμβρη απέναντι στην κατασταλτική εκστρατεία του κράτους, από την απεργία πείνας των μεταναστριών στην Πέτρου Ράλλη και την συγκέντρωση γυναικών στα Εξάρχεια ενάντια στον αστυνομικό στρατό κατοχής, έως την αντίσταση των αντάρτισσων στην επαναστατημένη Rojava, και από τις γυναίκες
αγωνίστριες στην Τουρκία ως τις εξεγερμένες Ζαπατίστας και τους μαζικούς μαχητικούς αγώνες στη Χιλή. Να αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε το σάπιο κόσμο της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού και να οικοδομήσουμε στα συντρίμμια του αυτόν της κοινωνικής ισότητας, της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, αυτόν της γυναικείας χειραφέτησης, της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, της αναρχίας και του ελευθεριακού κομμουνισμού.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΒΙΑ ΠΟΥ ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓYΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ, ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ, ΤΙΣ ΕΜΦΥΛΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ
Πάτρα: 25/11 Παράρτημα 18:00
Θεσσαλονίκη: 25/11 Καμάρα 18:00
Αθήνα: 23/11 Καπνικαρέα 13:00
Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία – Αναρχική Πολιτική Οργάνωση
