Πολιτική Τοποθέτηση της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης για την απόφαση στη Δίκη της ΧΑ και τη μεγαλειώδη αντιφασιστική συγκέντρωση στο Εφετείο της Αθήνας.
«…Στη διαρκή διεθνή αποσταθεροποίηση και τους κλυδωνισμούς των συστημικών πολιτικών σταθερών, γεννιούνται οι μεγάλες δυνατότητες της επαναστατικής χειραφέτησης. Απέναντί τους συγκροτείται ήδη η αντεπαναστατική ακροδεξιά και φασιστική έκφανση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού για να μπει ως έσχατος φραγμός στην εξέλιξη της κοινωνικής ιστορίας, που προχωρά μέσα από την αδιάκοπη πάλη για ελευθερία και ισότητα. Πόλεμος και φασισμός, αυτή είναι η «απάντηση» του συστήματος στην συνολική και βαθιά του κρίση, στις ίδιες του τις αντιφάσεις, που τις προκαλεί η αθεράπευτη σύγκρουση που επιβάλλει η βασική του αρχή, η εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο».
(απόσπασμα από τη Διακήρυξη του 2ου συνεδρίου της ΑΠΟ, 12/2016)
«Οι ακροδεξιές πολιτικές αποτελούν την πιο ακραία έκφανση του εκμεταλλευτικού συμπλέγματος κράτους και κεφαλαίου, άλλοτε με τη μορφή παρακρατικών συμμοριών, άλλοτε ως νόμιμο κόμμα και άλλοτε ως το κυρίαρχο μοντέλο διακυβέρνησης, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες του συστήματος που παράγει και συντηρεί τον φασισμό. Καλλιεργούν τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία επιχειρώντας να εντείνουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό και λειτουργώντας συμπληρωματικά στην κυρίαρχη ιδεολογική επιβολή, υπερασπίζοντας την Ευρώπη-Φρούριο, τα κέντρα εκτόπισης και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης».
(απόσπασμα από το αντικρατικό-αντικαπιταλιστικό-αντιφασιστικό κάλεσμα της ΑΠΟ στη δίκη της ΧΑ, 02/2017)
Στις 7 Οκτώβρη, πεντέμισι χρόνια μετά την έναρξη της, ολοκληρώθηκε η δίκη της Χρυσής Αυγής στο Εφετείο της Αθήναςμε την καταδικαστική απόφαση σε βάρος της πλειοψηφίας των κατηγορούμενων. Στις 22 Οκτώβρη οι ποινές οριστικοποιήθηκαν με αποτέλεσμα 38 μέλη της οργάνωσης να οδηγηθούν στις φυλακές, ανάμεσα τους και τα περισσότερα ηγετικά στελέχη.
1. Είναι γεγονός πως η ΧΑ, ήδη από την ίδρυση της τη δεκαετία του ’80, λειτούργησε ως κρατικό ενεργούμενο και υποχείριοπιάνοντας το νήμα από το παρελθόν των πολιτικών της προγόνων, των χιτών και των ταγματασφαλιτών της κατοχής και του εμφυλίου και κληρονομώντας την παρακρατική δράση των γκοτζαμάνηδων που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αλλά και των κένταυρων και των rangers της ΟΝΝΕΔ που δολοφόνησαν τον αγωνιστή καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα.Βασική της κατεύθυνση, τόσο της ίδιας της οργάνωσης, όσο και του κράτους που την καθοδηγούσε, ήταν να αμβλύνει τις αντιστάσεις της κοινωνίας λειτουργώντας παραπληρωματικά ή/και αντί της επίσημης καταστολής, καθώς και να αναπτύξει τα πιο συντηρητικά και αντιδραστικά κοινωνικά ένστικτα, διαλύοντας τους όποιους συλλογικούς, ταξικούς και κοινωνικούς δεσμούς, συμβάλλοντας έτσι στον κοινωνικό εκφασισμό.
Μέσα στις 4 δεκαετίες δράσης της, μέλη της πρωταγωνίστησαν σε εκατοντάδες δολοφονικές επιθέσεις σε βάρος πολιτικών και κοινωνικών αγωνιστών, αριστερών, αναρχικών και συνδικαλιστών, καταλήψεων και αυτοδιαχειριζόμενων χώρων αγώνα, προσφύγων και μεταναστών,πάντα απολαμβάνοντας τη συνεργασία, την προστασία και την ασυλία που σταθερά της παρείχαν οι επίσημοι κατασταλτικοί μηχανισμοί, η αστυνομία και η «δικαιοσύνη». Οι επιθέσεις αυτές είναι η χειροπιαστή απόδειξη πως η ΧΑ δημιουργήθηκε για να χτυπήσει εκεί ακριβώς που της υποδείκνυε η ίδια η κρατική πολιτική, τα συμφέροντα των αφεντικών και η καθεστωτική προπαγάνδα των ΜΜΕ: ενάντια στο αγριότερα εκμεταλλευόμενο τμήμα της κοινωνίας και ενάντια στα κινήματα, που διακηρυγμένα βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής.
2. Μέσα σε συνθήκες βαθιάς πολιτικής και οικονομικής κρίσης, ιδιαίτερα μετά την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, και αντιμέτωπο με τις μαζικές κινητοποιήσεις των επόμενων χρόνων ενάντια στη φτώχεια και την εξαθλίωση των μνημονιακών πολιτικών, το καθεστώς επέλεξε να πριμοδοτήσει τη δολοφονική συμμορία της ΧΑ με όλα τα μέσα, ως εργαλείο στο πλαίσιο μιας ευρύτερης αντι-εξεγερτικής και αντεπαναστατικής στρατηγικής, με δύο βασικούς στόχους: αφενός την τρομοκράτηση των πολιτικών του αντιπάλων από τις ναζιστικές ομάδες κρούσης, και αφετέρου τη συσπείρωση των πιο αντιδραστικών στοιχείων του πληθυσμού γύρω από τα ναζιστικά αποβράσματα και τη στρατολόγηση ενός μέρους του στη μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό, στην εμπέδωση του ολοκληρωτισμού και της βίας απέναντι στους ταξικά αδύναμους, ώστε να διαχυθεί ο κοινωνικός εκφασισμός, να στοχοποιηθούν οι παρίες για τα δεινά που επιφέρει η πολιτική του κράτους και των αφεντικών, και να μείνουν στο απυρόβλητο οι ισχυροί.
3. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στις 18 Σεπτέμβρη 2013 στο Κερατσίνι, ως το αποκορύφωμα της εγκληματικής δράσης των νεοναζί, επέδρασε καθοριστικά στις συνειδήσεις των αγωνιζόμενων, αλλά και σε εκείνο το ευρύτερο και πλειοψηφικόρεύμα της κοινωνίας που δεν αποδέχεται τον εκφασισμό, με τρόπο και συνέπειες που το καθεστώς θέλησε να ελέγξει.
Φυσικά, δεν μάθαμε τότε για τα πεπραγμένα της ΧΑ, ούτε είχαμε ξεχάσει τις εκατοντάδες αποσιωπημένες φασιστικές επιθέσεις στο φτωχότερο κομμάτι της εργατικής τάξης, στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, σε σπίτια, στον δρόμο, σε λαϊκές αγορές ή στη δουλειά τους, που πραγματοποιήθηκαν είτε με τη συνοδεία είτε με την κάλυψη αστυνομικών δυνάμεων. Ούτε αγνοούσαμε τη δολοφονία του Σαχτζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα, τον βάναυσο ξυλοδαρμό των αιγύπτιων ψαράδων στο Πέραμα, τις χαρακιές στο πρόσωπο δεκατετράχρονου παιδιού από το Αφγανιστάν, την ενέδρα σε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη και τις απειλές που είχαν εκτοξεύσει οι νεοναζί για λογαριασμό των εφοπλιστών και των μεγαλοεργολάβων. Αντιθέτως, γνωρίζαμε καλά τη δράση της,είχαμε βιώσει από πρώτο χέρι και απαντήσει στο δρόμο τις δεκάδες θρασύδειλες επιθέσεις σε καταλήψεις, σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και στέκια γειτονιάς, τις μαχαιριές σε αναρχικούς, αριστερούς και αντιφασίστες αγωνιστές, τη δράση των νεοναζιστών στο πλευρό των ΜΑΤ σε διαδηλώσεις, που όχι απλώς συγκαλύφθηκαν, αλλά ενθαρρύνθηκαν από τις αρχές.
Οι προσχεδιασμένες συλλήψεις ορισμένων εκ των αρχιτραμπούκων της συμμορίας και η παραπομπή τους σε δίκη για «εγκληματική οργάνωση» για ένα μόνο μέρος της εγκληματικής τους δράσης που ήταν γνωστή για χρόνια, επιβεβαίωσεαπλά το μέγεθος της συνενοχής και της εποπτείας του κράτους σε αυτά τα εγκλήματακαι επιχείρησεταυτόχρονα να καθηλώσει την κοινωνία στο ρόλο του θεατή μιας δήθεν θεσμικής αντιμετώπισης των ναζιστών,η οποία σαφώς αποσκοπούσε στο καναλιζάρισμακαι στην καθυπόταξη της γενικευμένης κοινωνικής οργής που ακολούθησε τη δολοφονία Φύσσα. Μια οργή για ένα έγκλημα πουδεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να συγκαλυφθεί και που υπονόμευε την κοινωνική νομιμοποίηση του ίδιου του κράτους κάνοντας ορατή τη συνενοχή του.
Η κίνηση αυτή των συλλήψεων και των διώξεων δεν μπορεί βέβαια να ειδωθεί ως μια αμυντική κίνηση από την πλευρά του κράτους. Αντίθετα, γρήγορα εντάχθηκε σε μια επιθετική κίνηση στο πλαίσιο της ανασυγκρότησής του, στην κατεύθυνση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Μια κίνηση που έστελνε σαφές κατασταλτικό μήνυμα στο κόσμο που αγωνίζεται αντιθεσμικά και από τα κάτω, τόσο μέσα από την εφαρμογή του νόμου περί εγκληματικής οργάνωσης που δημιουργήθηκε για την ποινικοποίηση των κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων, όσο και μέσα από τη χρήση της «θεωρίας των δύο άκρων» η οποία επιχειρεί να ταυτίσει την παρακρατική δράση των τραμπούκων και φονιάδων της χρυσής αυγής με τον κόσμο του αγώνα και της αντίστασης.
Παράλληλα, αντανακλούσε επίσης τη συνεχή διαπάλη στο εσωτερικό του συστήματος σε εκείνη την χρονική περίοδο, ανάμεσα σε εκείνη την τάση που σκεφτόταν ακόμα το ενδεχόμενο μιας πολιτικής διαχείρισης με τη χρυσή αυγή και σε εκείνη την τάση που προσέβλεπε στην πολιτική της περιθωριοποίηση – δηλαδή στη συρρίκνωση ή την απομάκρυνσή της από την κεντρική πολιτική σκηνή και την παραμονή της μόνο στο επίπεδο των ομάδων κρούσης.Την ίδια περίοδο, όταν πλέον η πολιτική ατζέντα των ναζιστών ευθυγραμμίστηκε με την επίσημη κρατική πολιτική των στρατοπέδων συγκέντρωσης, της καταστολής, της εξαθλίωσης και του θανάτου, η δεύτερη τάση επικράτησε στέλνοντας τη ναζιστική συμμορία στο περιθώριο. Όχι όμως και τον φασισμό που πάντοτε αποτελεί μια χρήσιμη εφεδρεία για το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα.
4.Μέσα σε αυτά τα εφτά χρόνια από τη δολοφονία Φύσσα και στα πεντέμισι από την έναρξη της δίκης, το κράτος βομβαρδίζει μέσω των ΜΜΕ με «θεσμικό αντιφασιστικό» λόγο και επιδιώκοντας να εμφανιστεί ως ο μοναδικός φορέας δικαιοσύνης και εγγυητής της κοινωνικής ομαλότητας, οδηγεί στη «δικαιοσύνη» την Χρυσή Αυγή, στην πιο μακροχρόνια δίκη της σύγχρονης ιστορίας, επιχειρώντας να θολώσει τα νερά γύρω από την άμεση σχέση κράτους και παρακρατικών.
Σε αυτά τα εφτά χρόνια τόσο ο «θεσμικός αντιφασισμός» που επιχείρησε να ξεπλύνει το κράτος από την ευθύνη του ενορχηστρωτή της παρακρατικής δράσης των νεοναζί και να εδραιώσει τη θεωρία των δύο άκρων, όσο και η ίδια η παρακρατική δράση στο πεζοδρόμιο βρήκαν απέναντι τους τη σθεναρή, αποφασιστική, διαρκή και ανυποχώρητη αντιφασιστική δράση. Οι μαζικές και μαχητικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις ήταν ο πραγματικός φραγμός στην άνοδο των φασιστών και στις επιθέσεις που πραγματοποιούσαν, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν μπει ισχυρά αναχώματα στην επέλασή τους και να έχει επιτευχθεί η υποχώρηση των νεοναζιστικών ομάδων από το δημόσιο πεδίο. Από τις αντιφασιστικές διαδηλώσεις αντίστασης και μνήμης για τον Π.Φύσσα και το Σ. Λουκμαν, τις μαχητικές συγκεντρώσεις σε διάφορες στιγμές της δίκης της ΧΑ (με κορυφαίο παράδειγμα τη συγκέντρωση και τις συγκρούσεις που ξέσπασαν με φασίστες και μπάτσους εντός της δικαστικής αίθουσας κατά την εκδίκαση της υπόθεσης του Στεκιού Αντίπνοια), τις κεντρικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις και τις εδαφικές μάχες στις γειτονιές, μέχρι τα οδοφράγματα διεθνιστικής αλληλεγγύης απέναντι στον εθνικισμό, τη μισαλλοδοξία και τον πόλεμο.
Δεν είχαμε και δεν έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο της αστικής δικαιοσύνης. Οι όποιες καταδίκες φασιστών από αυτήν, δεν μπορούν να μας εξαπατήσουν. Δεν ξεχνάμε πως ο αγώνας ενάντια στον φασισμό είναι κομμάτι του συνολικού αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και το κράτος. Ως αναρχικοί – αντιεξουσιαστές, μέσα από τους κοινωνικούς- ταξικούς αγώνες στεκόμαστε ενάντια σε ένα πανίσχυρο σύστημα, που προωθεί τις ανισότητες, την ιεραρχία και τους διαχωρισμούς. Αγωνιζόμαστε μέσα και έξω από τις αίθουσες των δικαστηρίων, σε όλα τα κοινωνικά πεδία, στους καθημερινούς αγώνες για ισότητα, αλληλεγγύη, ελευθερία.
5. Την Τετάρτη 7 Οκτώβρη βρεθήκαμε μαζί με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές έξω από το Εφετείο της Αθήνας, σε μια από τις μεγαλύτερες αντιφασιστικές συγκεντρώσεις όλων των εποχών στον ελλαδικό χώρο. Χωρίς αυταπάτες πως το σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης μπορεί να εξωραϊστεί, χωρίς αυταπάτες πως οποιαδήποτε κυβέρνηση μπορεί να αποτελέσει φραγμό στον φασισμό, χωρίς αυταπάτες για το ρόλο της αστικής δικαιοσύνης και των αποφάσεων της, μέσα από τη δυναμική συγκέντρωση και τις συγκρούσεις με τους ένστολους δολοφόνους της αστυνομίας επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας,φωνάξαμε με όλες μας τις δυνάμεις πως δεν βρεθήκαμε εκεί για να πολεμήσουμε τον φασισμό μαζί με το κράτος, την κυβέρνηση, τον όψιμο αντιφασισμό των ΜΜΕ (που εδώ και τόσα χρόνια συστηματικά και με σχέδιο ξέπλεναν την εγκληματική τους δράση) και τους κάθε λογής θεσμικούς θιασώτες ενός κίβδηλου και υποκριτικού αντιφασισμού, αλλά αντίθετα, βρεθήκαμε έξω από το Εφετείο σε πείσμα όλων αυτών που μεθοδικά πριμοδοτούν σε καθημερινή βάση τον κοινωνικό εκφασισμό και τον κρατικό ολοκληρωτισμό, για να τονίσουμε εμφατικά πως η μόνη απάντηση απέναντι στον πόλεμο, τον εθνικισμό και τον φασισμό που γεννά και θρέφει ο κόσμος του κράτους και του καπιταλισμού, είναι η οργάνωση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης και η σύγκρουση με τον κόσμο αυτό.
6. Η καταδικαστική απόφαση και η φυλάκιση μερικών νεοναζί δεν μπορεί να λειτουργήσει ως «η κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για το κράτος. Και αυτό γιατί οι επιθέσεις της ΧΑ όλα αυτά τα χρόνια προαναγγέλθηκαν από τα πιο επίσημα κρατικά χείλη, αφήνοντας τις φασιστικές συμμορίες να δρουν επικουρικά στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών. Δεν ξεχνάμε ότι έναν μόλις χρόνο πριν τη δολοφονία Φύσσα, ο πρωθυπουργός Σαμαράς ήταν αυτός που εξήγγειλε επιχειρήσεις ενάντια στους φτωχούς και τους αγωνιζόμενους (τους «λαθρομετανάστες», τους «συνδικαλιστές» και τους «κουκουλοφόρους» στη δική του γλώσσα) για την απρόσκοπτη επιβολή της μνημονιακής λεηλασίας. Και αυτό ακριβώς είναι το αυστηρό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκαν κατόπιν οι νεοναζί: παράλληλα με τα αστυνομικά πογκρόμ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα βασανιστήρια σε αστυνομικά τμήματα, τους πυροβολισμούς επιστατών ενάντια σε ξένους εργάτες γης στα φραουλοχώραφα της ελληνικής επαρχίας, τους ρατσιστικούς νόμους. Παράλληλα με το κρατικό κυνήγι εναντίον οροθετικών γυναικών, άστεγων και Ρομά. Παράλληλα με τις απολύσεις, την εργοδοτική τρομοκρατία, την επιστράτευση απεργών. Παράλληλα με την καταστολή και απαγόρευση των διαδηλώσεων, τις συνεχιζόμενες εκκενώσεις και εισβολές σε πολιτικούς-κοινωνικούς χώρους αγώνα (καταλήψεις και στέκια), τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια κατά αγωνιστών. Γιατί η χρυσή αυγή δεν είναι απλώς μία εγκληματική συμμορία, είναι μια συμμορία παρακρατικών που εξέθρεψε,όπλισε και αποθράσυνε το ίδιο το κράτος.
7. Και αν σήμερα επιδεικνύεται πρόσκαιρα και πάνω σε ορισμένους παρακρατικούς λακέδες η «πυγμή της δημοκρατίας», αυτό γίνεται με σκοπό να αντληθεί συναίνεση απέναντι στη χρήση ενός κατασταλτικού οπλοστασίου που προορίζεται για τους αγωνιζόμενους. Η συμμορία της χρυσής αυγής δεν είναι παρά το αναλώσιμο δεκανίκι, η εφεδρεία ενός συστήματος σε κρίση, και το ίδιο το σύστημα χρησιμοποιεί σήμερα την καταδίκη της, όπως όλα αυτά τα χρόνια χρησιμοποίησε τη δίωξητης, για τους ίδιους λόγους που την ανέθρεψε: για να τρομοκρατήσει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις.Οι κρατικοί αξιωματούχοι δεν διστάζουν να καπηλευτούν το αίμα ενός νεκρού αντιφασίστα και να επικαλεστούν μια δήθεν κάθαρση από φασιστικούς θύλακες για να εμπεδωθεί το κρατικό μονοπώλιο της βίας και να εντείνουν την καταστολή των κοινωνικών αγώνων στο όνομα της δημοκρατίας και της νομιμότητας.
Τον φασισμό δεν θα τον αντιμετωπίσει το κράτος, γιατί ο φασισμός απορρέει από το ίδιο το κράτος. Γιατί ο φασισμός δεν είναι απλά οι νεοναζί, αλλά ο ίδιος ο κρατικός ολοκληρωτισμός.
Τον φασισμό δεν θα τον νικήσει η συμμετοχή στην πολιτική διαχείριση του συστήματος, η ενσωμάτωση των κοινωνικών αγώνων, η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, το πολιτικό σύστημα, τη «δικαιοσύνη» κλπ.
Τον φασισμό θα τον συντρίψουν οι πλατιές, οριζόντιες, αντιθεσμικές κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις. Τον φασισμό θα τον συντρίψουμε στα οδοφράγματα, στους δρόμους, στις γειτονιές, στις πλατείες, στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς. Θα τον συντρίψει η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων, η αυτοοργάνωση των εργαζόμενων, των άνεργων, των μαθητών, ντόπιων και ξένων, και ο κοινός μας αγώνας για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας. Για να στείλουμε το κράτος, τα αφεντικά και τους φασίστες στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.
Αλληλεγγύη στους αντιφασίστες και αναρχικούς συντρόφους και συντρόφισσες που έσπασαν τις αστυνομικές απαγορεύσεις της αντιφασιστικής συγκέντρωσης της 1ης Νοέμβρη στο Ν. Ηράκλειο και την Ν. Ιωνία, διαδηλώνοντας στο Γαλάτσι, όπου και δέχτηκαν την άγρια επίθεση των αστυνομικών ταγμάτων εφόδου με αποτέλεσμα δεκάδες τραυματίες και συλληφθέντες.
ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ 13 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΣΤΟ ΓΑΛΑΤΣΙ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΔΡΑΣΗ
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ
site: http://apo.squathost.com/ | Mail: anpolorg@gmail.com | fb: anpolorg | Twitter: @anpolorg
