[Ελεύθερες Γυναίκες/Μαύρο&Κόκκινο] Συγκέντρωση για την υπόθεση βιασμού της 12χρονης στα Σεπόλια

Πριν λίγες μόλις μέρες ήρθε στο φως η υπόθεση μιας 12χρονης μαθήτριας στα Σεπόλια, η οποία λόγω οικονομικών δυσκολιών στο σπίτι της, αναγκαζόταν να δουλεύει στο παντοπωλείο της γειτονιάς, βοηθώντας τον ιδιοκτήτη και εξασφαλίζοντας παράλληλα κάποια χρήματα για την οικογενειά της. Ο 53χρονος Ηλίας Μίχος, ιδιοκτήτης του καταστήματος, επιχειρηματίας της περιοχής, με διασυνδέσεις στο το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, ένας άντρας ευκατάστατος με πολλές γνωριμίες και χρήματα, βίαζε κατ’ εξακολούθηση τη 12χρονη, την απειλούσε και μάλιστα ξεκίνησε να την εκδίδει προκειμένου να βγάλει ο ίδιος χρήματα. Μέσα στις επόμενες ώρες οι έρευνες κατέδειξαν τουλάχιστον 210 υποψήφιους να πληρώσουν για να βιάσουν τη μικρή, ενώ η σύζυγος του κατηγορούμενου, αναπληρώτρια πρόεδρος της 4ης κοινότητας του Δήμου Αθηναίων με τη ΝΔ και μέλος του ΔΣ του βρεφοκομείο Αθηνών επιχείρησε να δωροδοκήσει τη μητέρα της 12χρονης, προκειμένου να εξασφαλίσει τη σιωπή της, σύμφωνα με μαρτυρία της ίδιας.

Χιλιάδες κορίτσια και γυναίκες κρατούνται όμηροι σε ένα τέτοιο καθεστώς καθημερινού βιασμού και κακοποίησης πίσω από τις κλειστές πόρτες διαμερισμάτων, σε μια συνθήκη που αποτελεί σύγχρονη μορφή δουλείας. Οι περισσότερες ανήμπορες να διαφύγουν, καθώς τα κυκλώματα, όπως έχει αποκαλυφθεί στο παρελθόν, είναι άμεσα συνδεδεμένα με την αστυνομία που τους παρέχει προστασία – όταν δεν συμμετέχει κι ενεργά, ασκώντας την τρομοκρατία του νόμου στις γυναίκες. Πριν ένα περίπου χρόνο στις 10 Ιούλη, μια 18χρονη κοπέλα καταφέρνει να δραπετεύσει από την κόλαση που βίωνε, αιχμάλωτη στα χέρια ενός μπάτσου, ο οποίος την κρατούσε έγκλειστη στο διαμέρισμά του στην Ηλιούπολη, τη βασάνιζε, τη βίαζε και την εξέδιδε συστηματικά. Η υπόθεση της 24χρονης Γεωργίας στη Θεσσαλονίκη, η οποία μάλιστα μπήκε στο αρχείο πολύ πρόσφατα, αναδεικνύει πως δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό ο βιασμός της αλλά για τη συστηματική εγκληματική δράση ενός κυκλώματος, στο οποίο εμπλέκονται επιχειρηματίες, μεγαλοαφεντικά, παράσιτα-γόνοι μεγαλοαστικών οικογενειών και μαφίες, οι οποίοι βασίζονται απροκάλυπτα στην εξουσία που έχουν και στη γνώση τους πως η δράση τους θα υποβαθμιστεί, θα συγκαλυφθεί και θα ξεπλυθεί από την αστυνομία, τις δικαστικές αρχές, τα ΜΜΕ και τα πολιτικά αφεντικά. Λίγα μόλις χρόνια πριν ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης «Χωριάτικο», αθωώθηκε δικάστηκε μαζί με άλλα 19 μέλη της συμμορίας σωματέμπορων, μέσα στην οποία δρούσε και μπάτσος, αφού οι γυναίκες που κατήγγειλαν τους βασανιστές τους είχαν ήδη απελαθεί από τη χώρα και δεν μπόρεσαν να καταθέσουν. Πολλές μετανάστριες βρίσκονται όμηροι τέτοιων κυκλωμάτων, εξαιτίας ακριβώς της επίσημης κρατικής πολιτικής, που τους στερεί το δικαίωμα της μετακίνησης, που χωρίζει τους ανθρώπους σε εκείνους με χαρτιά ή χωρίς χαρτιά, που επιβάλλει καθημερινά το φόβο της σύλληψης και της απέλασης πίσω στο πουθενά.

Εκείνο που οπλίζει τα χέρια των βιαστών και δολοφόνων, και ξεπλένει τα εγκλήματά τους είναι ένα ολόκληρο σύστημα, που έχει όνομα και λέγεται πατριαρχία, κράτος και καπιταλισμός. Οι δράστες γαλουχούνται, ενθαρρύνονται, οπλίζονται και στο τέλος καλύπτονται και δικαιολογούνται από τις κυρίαρχες αξίες και τους ίδιους τους μηχανισμούς. Ο Δ. Λιγνάδης, κατά συρροή παιδοβιαστής που καταδικάστηκε πρόσφατα, βρίσκεται ελεύθερος στο σπίτι του, οι βιαστές της Γεωργίας απαλλάχθηκαν με βούλευμα εισαγγελέως, οι μπάτσοι – σωματέμποροι από την Ηλιούπολη συνεχίζουν τη ζωή τους. Τα Μ.Μ.Ε. ήδη έχουν ξεκινήσει να αναπαράγουν τη φωτογραφία της μικρής κοπέλας, προκειμένου να συμβάλλουν στην περαιτέρω έκθεση της, ενώ παράλληλα αναπαράγονται τίτλοι ειδήσεων που χαρακτηρίζουν τους παιδοβιαστές ως «πελάτες» και υπονοούν ότι η 12χρονη συναινούσε στην επαναλαμβανόμενη κακοποίησή της. Όπως και στην περίπτωση του φόνου της Καρολάιν, η στάση της αστυνομίας & των Μ.Μ.Ε. είναι χαρακτηριστική, καθώς για περισσότερο από ένα μήνα φιλοτεχνούσαν την αγιογραφία του πλούσιου, επιτυχημένου, Έλληνα πατέρα και συζύγου, αναπαράγοντας το αφήγημά του περί «ληστείας από αλλοδαπούς» και σπέρνοντας στην κοινωνία το ρατσιστικό, ξενοφοβικό δηλητήριο. Έτσι και τώρα, αναπαράγονται από τα καθεστωτικά μίντια οι «σοκαρισμένοι» γείτονες να απορούν πώς συνέβη κάτι τέτοιο σε έναν επιχειρηματία, οικογενειάρχη που «δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα» και να δηλώνουν πως θα είναι «τρομερή έκπληξη αν όντως συνέβη». Και φυσικά, για μία ακόμη φορά, δε θα μπορούσε να λείπει από το βούρκο της συγκάλυψης ο διακεκριμένος μπάτσος συνδικαλιστής Μπαλάσκας, ο οποιός μετά τις συμβουλές προς γυναικοκτόνους που παρείχε δημόσια με αφορμή κάποια παλαιότερη υπόθεση, σήμερα το πρωί δήλωσε πόσο καλός & επιφανής ήταν ο παιδοβιαστής νταβατζής και πόσο καλή ήταν και η γυναίκα του, ενω τόνισε ότι για τη δωροδοκία δεν μπορεί να της προσάψει κάτι. Η επαναλαμβανόμενη επιλογή των Μ.Μ.Ε. να φιλοξενούν το συγκεκριμένο τύπο για να κάνει δηλώσεις σε όλες τις υποθέσεις που σχετίζονται με έμφυλη & πατριαρχική βία, μόνο ως εντεταλμένη μπορεί να ερμηνευτεί, προκειμένου να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη σε ερμηνείες και αφηγήματα που εξυπηρετούν τους εξουσιαστές και διευκολύνουν τη συγκάλυψη των εγκλημάτων και των ίδιων των παιδοβιαστών, χωρίς να προκαλέσουν την οργή του κοινωνικού σώματος.

Η πατριαρχική βία είναι συστημική βία. Είναι οργανικό κομμάτι του εξουσιαστικού και καπιταλιστικού κόσμου για τη διαίρεση των καταπιεσμένων και την επέλαση του κοινωνικού κανιβαλισμού. Και ταυτόχρονα είναι συστημικό εργαλείο τρομοκράτησης για να κρατά τις γυναίκες σε θέση φόβου και υποταγής, να μην μιλούν, να μην αμφισβητούν, να μην ξεσηκώνονται. Την ώρα που η κυβερνητική προπαγάνδα, μέσω της Γενικής Γραμματείας Ισότητας Φύλων του υπουργείου Εργασίας, έχει το θράσος να συμβουλεύει ότι «η ανοχή μας στη σεξουαλική, ψυχολογική, σωματική η λεκτική βία οφείλει να είναι μηδαμινή», αυτές ακριβώς οι μορφές βίας δεν είναι παρά η επίσημη και διακηρυγμένη πολιτική των σωμάτων ασφαλείας απέναντι στις αγωνιζόμενες, στις εξεγερμένες, στις γυναίκες που αντιστέκονται. Η επίσημη πολιτική είναι ενοχοποίηση των θυμάτων και η κάλυψη των βιαστών, δολοφόνων και παιδεραστών.

Εμείς, ως αγωνίστριες, ως αναρχικές και ως γυναίκες οργανωνόμαστε και συλλογικοποιούμαστε απέναντι στο κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία. Από τις εξεγερμένες αδερφές μας στο Ιράν, μέχρι τις Ζαπατίστριες στο Μεξικό και τις γυναίκες που αγωνίζονται στην Πολωνία & στις Η.Π.Α. ενάντια στην επιβολή των κρατικών πολιτικών πάνω στα σώματά μας, στεκόμαστε αλληλέγγυες η μία δίπλα στην άλλη και φωνάζουμε ότι καμία γυναίκα δεν είναι μόνη και ότι θα παλέψουμε όλες μαζί μέχρι να καταφέρουμε να κάνουμε τη φλόγα, φωτιά και να κάψουμε συθέμελα το σάπιο εξουσιαστικό πατριαρχικό σύστημα. Να γκρεμίσουμε τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Να αγωνιστούμε μέχρι να φτιάξουμε έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης, έναν κόσμο που θα χωράει μέσα του όλους τους κόσμους.