Τη Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου συνεχίζεται στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο η εκδίκαση της υπόθεσης trafficking στην Ηλιούπολη, που αναδείχτηκε τον Ιούλιο του 2021, όταν η 18χρονη τότε Ε., έγκλειστη στο διαμέρισμα του μαστροπού μπάτσου Δ. Μπουγιούκου, κατάφερε να δραπετεύσει, χάρη στο κουράγιο της και στην αλληλεγγύη μιας εργαζόμενης σε καφέ της περιοχής, που δεν έκλεισε τα μάτια.
Θα βρεθούμε δίπλα της στη μάχη που θα δώσει και θα σταθούμε απέναντι στην τρομοκρατία που ασκεί το κύκλωμα trafficking και οι αστυνομικοί, δικαστικοί και πολιτικοί του πάτρωνες, οι οποίοι προσπαθούν κάθε φορά να ενοχοποιήσουν τα θύματα της έμφυλης βίας και να ξεπλύνουν τους δράστες.
Δεν ξεχνάμε την αθώωση των μπάτσων δολοφόνων του Ζακ και την αποφυλάκιση του παιδοβιαστή Λιγνάδη, ούτε τη συνενοχή της έδρας στα εξευτελιστικά σχόλια των συνηγόρων τους μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Δεν ξεχνάμε τη συνεχιζόμενη απόπειρα συγκάλυψης των μεγαλοεπιχειρηματιών βιαστών της Γεωργίας στη Θεσσαλονίκη και του κυκλώματος trafficking στον Κολωνό με επικεφαλής τον παιδοβιαστή και μαστροπό της 12χρονης Η. Μίχο. Δεν ξεχνάμε την κρατική, δικαστική και μιντιακή προστασία που απολαμβάνουν ελεύθεροι οι βιαστές μπάτσοι της 19χρονης μέσα στο κολαστήριο του ΑΤ Ομόνοιας!
Απέναντί τους, έχουμε η μία την άλλη. Στους δρόμους, στα δικαστήρια και παντού, καμία μόνη!
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΣΜΙΚΗ! ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ!
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ Ε.: ΔΕΥΤΕΡΑ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, ΜΟΔ (Δέγλερη 4), 11.45
Ομάδα ενάντια στην Πατριαρχία – Αναρχική Πολιτική Οργάνωση (Αθήνα)
*Ακολουθεί το κείμενο της Ομάδας για την υπόθεση της Ε., τον Ιούλιο του 2021:
ΜΠΑΤΣΟΙ, ΜΜΕ, ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΡΧΗ – ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝΕ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ
Το Σάββατο 10 Ιούλη, μια 18χρονη κοπέλα καταφέρνει να δραπετεύσει από την κόλαση που βίωνε, αιχμάλωτη στα χέρια ενός μπάτσου, ο οποίος την κρατούσε έγκλειστη στο διαμέρισμά του στην Ηλιούπολη, τη βασάνιζε, τη βίαζε και την εξέδιδε συστηματικά. Η κοπέλα, εμφανώς χτυπημένη, φτάνει σε καφετέρια της Ηλιούπολης και βρίσκει βοήθεια στο πρόσωπο μιας εργαζόμενης σερβιτόρας που στάθηκε στο πλευρό της. Από τη στιγμή που καλείται η αστυνομία αρχίζει ένα νέο βασανιστήριο για την ίδια. Αντί να μεταφερθεί άμεσα σε νοσοκομείο, καταλήγει επί ώρες στο αστυνομικό τμήμα κι έπειτα μεταφέρεται στο εσωτερικών υποθέσεων, σε συνθήκες που παραπέμπουν σε ανάκριση και κράτηση, χωρίς να της επιτρέπεται επικοινωνία με τη δικηγόρο της, χωρίς καμία φροντίδα και περίθαλψη των τραυμάτων της, χωρίς ψυχολογική υποστήριξη. Την ώρα που καταγγέλλει τον βασανιστή της, καθώς και το κύκλωμα του trafficking και τους άθλιους πορνοπελάτες-βιαστές αιχμάλωτων σωμάτων, βρίσκεται περικυκλωμένη από τους συναδέλφους του, μόνη της. Αυτό δεν συνιστά μόνο απάνθρωπη, σαδιστική στάση απέναντι σε ένα κακοποιημένο επί σειρά ετών κορίτσι, αλλά και σαφή απόπειρα συγκάλυψης των βασανιστών της. Όταν τελικά οδηγείται στο νοσοκομείο, η αστυνομική φρουρά παρεμποδίζει το έργο των γιατρών, παρά τις διαμαρτυρίες τους, εισβάλλοντας ακόμα και στο χώρο εξέτασης. Η κοπέλα εξακολουθεί στα χέρια της αστυνομίας να αντιμετωπίζεται ως αιχμάλωτη, ως φυλακισμένη, ενώ για δύο μέρες δεν είχε εξεταστεί από ιατροδικαστή. Θα περάσουν αρκετές ώρες και θα χρειαστεί η κοινωνική πίεση που ασκείται από τη δημοσιοποίηση των γεγονότων και από τη συγκέντρωση αλληλέγγυων, για να συλληφθεί τελικά ο μπάτσος καθώς και ο πατέρας της, ο οποίος την βίαζε από παιδί. Την ίδια στιγμή ο πολιτικός επικεφαλής των ένστολων βασανιστών και βιαστών Μ. Χρυσοχοϊδης, μπροστά στην οργή που ξεχειλίζει, κάνει δηλώσεις, προσφέροντας πλήρη κάλυψη στις κινήσεις της αστυνομίας και απειλώντας όσους την αμφισβητούν, ενώ μιλά για «περίπτωση ενδοοικογενειακής βίας», αποσιωπώντας τελείως την διάσταση των κυκλωμάτων καταναγκαστικής πορνείας – trafficking, στα οποία η αστυνομία έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Χιλιάδες κορίτσια και γυναίκες κρατούνται όμηροι σε ένα τέτοιο καθεστώς καθημερινού βιασμού και κακοποίησης πίσω από τις κλειστές πόρτες διαμερισμάτων, σε μια συνθήκη που αποτελεί σύγχρονη μορφή δουλείας. Οι περισσότερες ανήμπορες να διαφύγουν, καθώς τα κυκλώματα, όπως έχει αποκαλυφθεί στο παρελθόν, είναι άμεσα συνδεδεμένα με την αστυνομία που τους παρέχει προστασία – όταν δεν συμμετέχει κι ενεργά, ασκώντας την τρομοκρατία του νόμου στις γυναίκες. Χαρακτηριστική η υπόθεση του επιχειρηματία της αλυσίδας «Χωριάτικο», ο οποίος δικάστηκε μαζί με άλλα 19 μέλη της συμμορίας σωματέμπορων – ανάμεσά τους και μπάτσος – και τελικά αθωώθηκαν, αφού οι γυναίκες που κατήγγειλαν τους βασανιστές τους είχαν ήδη απελαθεί από τη χώρα και δεν μπόρεσαν να καταθέσουν. Πολλές μετανάστριες βρίσκονται όμηροι τέτοιων κυκλωμάτων, εξαιτίας ακριβώς της επίσημης κρατικής πολιτικής, που τους στερεί το δικαίωμα της μετακίνησης, που χωρίζει τους ανθρώπους σε εκείνους με χαρτιά ή χωρίς χαρτιά, που επιβάλλει καθημερινά το φόβο της σύλληψης και της απέλασης πίσω στο πουθενά.
Εκείνο που οπλίζει τα χέρια των βιαστών και δολοφόνων, και ξεπλένει τα εγκλήματά τους είναι ένα ολόκληρο σύστημα, που έχει όνομα και λέγεται πατριαρχία, κράτος και καπιταλισμός. Οι δράστες γαλουχούνται, ενθαρρύνονται, οπλίζονται και στο τέλος καλύπτονται και δικαιολογούνται από τις κυρίαρχες αξίες και τους ίδιους τους μηχανισμούς. Ενδεικτική η στάση της αστυνομίας και των ΜΜΕ στην περίπτωση του φόνου της Καρολάιν, που για περισσότερο από ένα μήνα φιλοτεχνούσαν την αγιογραφία του πλούσιου, επιτυχημένου, Έλληνα πατέρα και συζύγου, αναπαράγοντας το αφήγημά του περί «ληστείας από αλλοδαπούς» και σπέρνοντας στην κοινωνία το ρατσιστικό, ξενοφοβικό δηλητήριο.
Η πατριαρχική βία είναι παρούσα ως αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας: Από τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις που καταγγέλλουν οι φυλακισμένες μετανάστριες στην κόλαση της Πέτρου Ράλλη, τους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες που καταγράφονται σε σχεδόν καθημερινή βάση, τον εγκλεισμό προσφύγων και μεταναστριών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν ξεχνάμε ότι τρεις γυναίκες δολοφονήθηκαν τον τελευταίο χρόνο από το υπηρεσιακό όπλο του μπάτσου – συζύγου τους. Δεν ξεχνάμε το ρόλο των αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ στο λιντσάρισμα και τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh και το ρόλο των δικαστικών στην απελευθέρωση των δολοφόνων του (τότε που η τωρινή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε ως κυβέρνηση την αμέριστη συμπαράστασή της στους μπάτσους που υπηρετούσαν στο κολαστήριο του Α.Τ. Ομόνοιας).
Δεν ξεχνάμε τις σεξιστικές και ομοφοβικές επιθέσεις, παρενοχλήσεις και απειλές σε γυναίκες, μαθήτριες, εργαζόμενες από τον αστυνομικό στρατό κατοχής στα Εξάρχεια. Δεν ξεχνάμε τη 17χρονη στη Θεσσαλονίκη που προσήχθη άνευ λόγου στις 17 Νοέμβρη 2020, όταν εξαπολύθηκε ένα όργιο αστυνομικής βίας σε όλη τη χώρα, και κρατούταν επί ώρες φορώντας μόνο το σουτιέν της. Δεν ξεχνάμε τη συλληφθείσα μετά τη διαδήλωση της Ν. Σμύρνης ενάντια στην κρατική καταστολή, που βασανίστηκε, όπως και πολλοί άλλοι συλληφθέντες εκείνης της μέρας, και δέχτηκε απειλές βιασμού από τους άντρες των ΜΑΤ.
Η πατριαρχική βία είναι συστημική βία. Είναι οργανικό κομμάτι του εξουσιαστικού και καπιταλιστικού κόσμου για τη διαίρεση των καταπιεσμένων και την επέλαση του κοινωνικού κανιβαλισμού. Και ταυτόχρονα είναι συστημικό εργαλείο τρομοκράτησης για να κρατά τις γυναίκες σε θέση φόβου και υποταγής, να μην μιλούν, να μην αμφισβητούν, να μην ξεσηκώνονται. Την ώρα που η κυβερνητική προπαγάνδα, μέσω της Γενικής Γραμματείας Ισότητας Φύλων του υπουργείου Εργασίας, έχει το θράσος να συμβουλεύει ότι «η ανοχή μας στη σεξουαλική, ψυχολογική, σωματική η λεκτική βία οφείλει να είναι μηδαμινή», αυτές ακριβώς οι μορφές βίας δεν είναι παρά η επίσημη και διακηρυγμένη πολιτική των σωμάτων ασφαλείας απέναντι στις αγωνιζόμενες, στις εξεγερμένες, στις γυναίκες που αντιστέκονται. Η επίσημη πολιτική είναι ενοχοποίηση των θυμάτων και η κάλυψη των βιαστών, δολοφόνων και παιδεραστών, όπως στην υπόθεση Λιγνάδη.
Εμείς, ως αγωνίστριες, ως αναρχικές και ως γυναίκες οργανωνόμαστε και συλλογικοποιούμαστε απέναντι στο κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία. Αντλούμε έμπνευση από τους αγώνες που ξεσπούν σε παγκόσμιο επίπεδο, από τις ιθαγενείς Ζαπατίστριες στα βουνά του Μεξικού και τις μαχήτριες της Ροτζάβα, τις γυναίκες της Πολωνίας και τις αδερφές μας στην Τουρκία που αγωνίζονται ενάντια στην επιβολή των κρατικών πολιτικών πάνω στα σώματά τους, μέχρι τις εξεγερμένες στη Μιανμάρ, τη Χιλή και την Κολομβία που στέκονται απέναντι στους δολοφόνους και βιαστές των σωμάτων ασφαλείας. Χέρι – χέρι, η μια δίπλα στην άλλη, στον δρόμο σπάμε τον τρόμο που προσπαθεί να μας επιβάλει το κράτος και οι ένστολοι εντολοδόχοι του. Μαζί τους συναντιόμαστε με μια υψωμένη γροθιά κι ένα βλέμμα αλληλεγγύης, που μας γεμίζει με αποφασιστικότητά να καταστρέψουμε κάθε μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και να φωνάξουμε μαζί με τις αδερφές μας σε όλο τον κόσμο ότι καμία δολοφονία και καμία κακοποίηση δε θα μείνει αναπάντητη, ότι η συλλογική φωνή μας μπορεί να σπάσει όλα τα δεσμά και να ρίξει όλα τα τείχη. Να φωνάξουμε ότι καμία γυναίκα που αγωνίζεται δεν είναι μόνη και θα παλέψουμε όλες μαζί μέχρι να καταφέρουμε να κάνουμε τη φλόγα, φωτιά και να κάψουμε συθέμελα το σάπιο εξουσιαστικό πατριαρχικό σύστημα. Μέχρι να φτιάξουμε έναν κόσμο που δε θα περισσεύει κανείς και καμιά μας, έναν κόσμο που θα χωράει μέσα του όλους τους κόσμους.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Ομάδα ενάντια στην Πατριαρχία/ Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτωv
