50 ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ,ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ & ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Η κυρίαρχη αφήγηση για την εξέγερση του Πολυτεχνείου ταλαντεύεται ως εκκρεμές από την πλευρά της δεξιάς υποτίμησης και υπονόμευσης στην αριστερή της αφομοίωσης και της άμβλυνσης. Ο άξονας που γεφυρώνει τα δύο αυτά σημεία είναι η εθνική ενότητα και ο γενέθλιος μύθος της αστικής δημοκρατίας, η οποία έπρεπε να εξηγήσει πώς κατόρθωσε η χώρα να αποτελεί για επτά χρόνια τη μόνη δικτατορία που εκδηλώθηκε μεταπολεμικά στη Δυτική Ευρώπη. Αυτό όμως που πραγματικά ενώνει όλες τις αφηγήσεις σήμερα, διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις ενός ζοφερού κοινωνικού βιώματος υπό την αυταρχική μπότα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού είναι η θέληση για εξουσία, στο συναγωνιστικό πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας. Η ηγεμονία της δεξιάς αντίληψης, οδηγεί όλες τις πολιτικές δυνάμεις και συσπειρώσεις να μετακινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, μήπως και κατορθώσουν να πάρουν ένα κομμάτι από την πίτα των εξουσιαστών. Αναπόφευκτα η συγκεκριμένη συνθήκη παράλληλα με την βίαιη κατασταλτική επίθεση που εξαπολύουν κράτος και κεφάλαιο απέναντι στα πληβειακά στρώματα, έχει ως επακόλουθο την αποριζοσπαστικοποίηση των αγώνων αλλά και συνολικά την οπισθοχώρηση των κοινωνικών κινημάτων. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που αποτελούσε πάγιο στόχο του κράτους και επιχειρήθηκε να πραγματωθεί από όλους σχεδόν τους κυβερνητικούς σχηματισμούς της Μεταπολίτευσης μέσα από μία σειρά νομοσχεδίων, που ανατράπηκαν από τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα της εκάστοτε εποχής (πχ άρθρο 16), πέρασε μέσα από την καπιταλιστική επίθεση στην εργασία, εντατικοποιώντας την εκπαιδευτική διαδικασία σε όλες τις βαθμίδες και καθιστώντας το κόστος ζωής τόσο δυσβάσταχτο ώστε να οδηγούμαστε ολοένα στην εξατομικευση και την αποριζοσπαστικοποίηση των αγώνων αλλά και των αντιλήψεων. Το Πολυτεχνείο όμως θα ζει, όσο θα κατορθώνει να αναπαράγει σήμερα αυτό που τόσο κόστισε στην κυριαρχία τότε: την ανυπότακτη πεποίθηση ότι ακόμη και στις πιο ζοφερές συγκυρίες, ο ακηδεμόνευτος, μαζικός, ανατρεπτικός αγώνας του λαού θα κατορθώνει να παίζει κυρίαρχο ρόλο στην Ιστορία και όχι να του απομένει αυτός του κομπάρσου, εκεί που τον τοποθετούν όλες οι τελετές μνήμης.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου συμπίπτει με την πρώτη ουσιαστική κοινωνική αποτύπωση των σύγχρονων αναρχικών και αντιεξουσιαστικών ιδεών. Ανάμεσα στις πρώτες αντιδικτατορικές κινήσεις των φοιτητών, μέχρι τις παράνομες οργανώσεις που έδρασαν κατά της Χούντας και από το πλακάτ Ε-Λ-Ε-Υ-Θ-Ε-Ρ-Ι-Α στην ταράτσα της κατειλημμένης Νομικής, μέχρι το ξέσπασμα του Πολυτεχνείου, συγκροτούνται οι πρώτοι αναρχικοί πυρήνες που θα μπουν στο Πολυτεχνείο από την πρώτη μέρα και θα αποτελέσουν τμήμα της επαναστατικής τάσης που δεν επιθυμεί κανέναν συμβιβασμό με τους χουντικούς, ούτε ως έμμεσος υποστηρικτής της φιλελευθεροποίησης Μαρκεζίνη, ούτε ως πρόταση για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, όπως υποστηρίζουν οι ρεφορμιστικές δυνάμεις. Το ελευθεριακό πνεύμα έκτοτε θα εκφράσει μια πληθώρα αγώνων, σεβόμενο κάθε έναν αγωνιστή που φυλακίστηκε, βασανίστηκε και διώχθηκε από τους χουντικούς, αλλά εκφράζοντας και μια διαχρονική πίστη στον επαναστατικό σκοπό, η οποία απορρίπτει τις λοιδορίες των ηγεσιών είτε πρόκειται για τις χυδαιότητες της «Πανσπουδαστικής» #8 είτε πρόκειται για την πολιτική στράτευση ανθρώπων σήμερα που κόβουν το νήμα των παλιών αγώνων και σφυρηλατούν τις σύγχρονες αλυσίδες της σκλαβιάς στο πλάι των κυβερνήσεων που υποτάσσουν τις λαϊκές ανάγκες στη μέγγενη του κρατικο-καπιταλιστικού στραγγαλισμού. Στρεφόμαστε πάντα και κύρια ενάντια στην εξουσία, το κράτος, την εκάστοτε κυβέρνηση, τον στρατό, την αστυνομία, την εκκλησία, ότι συγκροτεί το «έθνος», το οποίο ως τέτοιο, καθόλου δεν αντιπάλεψε τη δικτατορία· αντιθέτως οι διαχρονικοί θεσμοί που το στηρίζουν αποτέλεσαν τη βασική δεξαμενή άντλησης στελεχών και αναφορών της Χούντας. Η προσπάθεια σήμερα από το δεξί χέρι της κυριαρχίας να αποτυπώσει μια συνθήκη ηγεμονίας της αντίληψής της στο κοινωνικό σώμα, έχει οξύνει την καταστολή, επιθυμώντας διακαώς να υπονομεύσει την εξεγερτική δυναμική του Πολυτεχνείου, υιοθετώντας ανοιχτά ακροδεξιά αφήγηση και ατζέντα που υποτιμά τον αγώνα των ανθρώπων που στάθηκαν αξιοπρεπώς απέναντι στο κτήνος της βαρβαρότητας.
Εμείς ως αναρχικοί και αναρχικές ποτέ δεν θα ρίξουμε νερό στο μύλο της υπονόμευσης που χειρίζονται οι κυρίαρχες δυνάμεις και αντιλήψεις. Αναδεικνύουμε το συνολικό αντικαθεστωτικό χαρακτήρα του Πολυτεχνείου, το αντιεξουσιαστικό του πνεύμα, τη ριζοσπαστική του θέληση, τον αντικρατικό χαρακτήρα, το αντιιμπεριαλιστικό αίσθημα, την αντικαπιταλιστική του προοπτική. Συμμετέχουμε στον τριήμερο εορτασμό του Πολυτεχνείου, υποστηρίζοντας τους συντρόφους και συντρόφισσσες που παρεμβαίνουν στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, στέλνουμε το επίκαιρο μήνυμα της εξέγερσης στις γειτονιές, στους εργαζόμενους. Απευθυνόμαστε στους μαθητές και τις μαθήτριες καλώντας τους σε συμμετοχή στο τριήμερο και στην πορεία της 17ης Νοέμβρη, ώστε να κρατηθεί η σπίθα των περασμένων εξεγέρσεων ζωντανή, ώστε να ανάψουμε τη φλόγα των επικείμενων ξεσηκωμών, με οργάνωση, αγώνα, σχέδιο και μαχητικότητα. Σήμερα αυτά και άλλα τόσα είναι απαραίτητα καθώς όχι μόνον τα συνθήματα του Πολυτεχνείου δεν έχουν δικαιωθεί για τις πλατιές μάζες, αλλά νέες προκλήσεις έρχονται να εγκαθιδρύσουν μια νέα ολοκληρωτική δυστοπία. Οι πολιτικοί επίγονοι της δικτατορίας έβγαλαν τα ρούχα παραλλαγής και φόρεσαν υπουργικά κουστούμια, πρόσφυγες και μετανάστες πνίγονται κατά εκατοντάδες στα θαλάσσια σύνορα της χώρας, η αύξηση των τιμών βασικών αγαθών αλλά και στην ενέργεια γονατίζει τα φτωχότερα στρώματα, ενώ σπρώχνει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους στο φάσμα των στερήσεων. Το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης στην πραγματικότητα έχει χρεοκοπήσει γιατί δεν μπορεί να υποσχεθεί καμιά καλύτερη προοπτική, αντιθέτως προειδοποιεί για ακόμη μεγαλύτερη κοινωνική αφαίμαξη και λεηλασία, ενώ απειλεί ανοιχτά με πολεμικές εμπλοκές στα γρανάζια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Είναι γι’ αυτόν τον λόγο που η εξουσία χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο τον βούρδουλα της καταστολής. Η διαρκής και εντεινόμενη παρουσία της αστυνομίας σε όλα τα πεδία του δημόσιου χώρου και της κοινωνικής ζωής καταδεικνύει ότι ο μισθοφορικός στρατός κατοχής του κράτους αναβαθμίζεται σε ολοκληρωτική και πανταχού παρούσα μονάδα επιβολής της στυγνής εξουσίας του κράτους και των αφεντικών. Παράλληλα, δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι παρά την αναβάθμιση της αστυνομίας σε πολιτικό βραχίονα που παίζει κομβικό ρόλο στη διαχείριση των κοινωνικών αναταραχών αλλά και στην προάσπιση του “δημοκρατικού” καθεστώτος, οι ίδιοι οι μπάτσοι συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σαν κανονική παρακρατική συμμορία με κυρίαρχο σκοπό τους το ξύλο, το βασανισμό και τον εξευτελισμό όσων αντιστέκονται στην κρατική, εξουσιαστική βία. Ο ξυλοδαρμός της 17χρονης αντιφασίστριας στο Ηράκλειο, η δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, η τρίτη κατά σειρά δολοφονία ανήλικου Ρομά μόλις πριν λίγες μέρες είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν πως η ανεξέλεγκτη αναβάθμιση του ρόλου της αστυνομίας στοχεύει στην τρομοκράτηση του κόσμου, και στην υποχώρηση, στο τσάκισμα της αντίστασης εναντίον όλων των νέων ακροφιλελεύθερων κατευθύνσεων όπως εκφράζονται τα αντεργατικά νομοσχέδια, τα νομοσχέδια για την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, με το βάθεμα της λεηλασίας των φυσικών πόρων, με τους κατασταλτικούς νόμους κατά των πορειών και των διαδηλώσεων. Αυτό το σινιάλο αυταρχισμού και συνολικής επίθεσης στο κοινωνικό σώμα είναι που εξηγεί την εγκληματική κρατική διαχείριση των καταστροφικών πλημμυρών στη Θεσσαλία, τα χιλιάδες καμμένα στρέμματα γης που αφήνουν πίσω τους κάθε καλοκαίρι οι πυρκαγιές, τη συγκάλυψη βιαστών, παιδεραστών & κακοποιητών, την καταστολή εργατικών αγώνων και τη βία ενάντια σε φοιτητές & φοιτήτριες στο ΑΠΘ, την καταπάτηση του ασύλου με τη στρατοπέδευση ΜΑΤ εντός του πανεπιστημιακού χώρου, το ξύλο και τις πολυάριθμες συλλήψεις αγωνιστ(ρι)ών, τις απανωτές εκκενώσεις καταλήψεων, την κανονικοποίηση του θανάτου από το δυστύχημα στα Τέμπη, τους πνιγμούς μεταναστριών στα νερά του Αιγαίου, την πεντακάθαρη συνεργασία κράτους-παρακράτους, δικαστικών και επιχειρηματιών, τους βιασμούς στα αστυνομικά τμήματα, την ωμή βία στις διαδηλώσεις και την τακτική απαγόρευσή τους.
Δικό μας καθήκον είναι να οξύνουμε και να οργανώσουμε την κοινωνική αντίσταση σε ένα συγκροτημένο πλαίσιο αποτελεσματικής και νικηφόρας πάλης με ελευθεριακά χαρακτηριστικά. Δίνουμε το χέρι σε όποιον σηκώνεται, παρεμβαίνουμε σε όλα τα κοινωνικά πεδία, υπερασπιζόμενοι τις κοινωνικές ανάγκες και κοινοποιώντας την πρόταση πάλης του αναρχισμού σε όσο δυνατόν μεγαλύτερες μάζες. Δεν τρέφουμε αυταπάτες πως υπάρχει τρόπος να εξωραϊστεί και να εξανθρωπιστεί το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα. Απέναντι στην οργανωμένη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου, η μόνη λύση βρίσκεται στην Οργάνωση του αγώνα των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων. Άλλωστε η ιστορία των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων που πάλεψαν διεκδικώντας έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, μας δείχνει οτι η κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων ξένων ή ντόπιων αποτελεί το όπλο μας ενάντια στους κοινούς μας δυνάστες. Ό,τι έχει να κερδηθεί θα είναι αποτέλεσμα των πλατιών, οργανωμένων στη βάση, μαχητικών και ριζοσπαστικών αγώνων μας. Συντονίζουμε ομοσπονδιακά τις δυνάμεις μας, υπερασπιζόμενοι το ουσιαστικό διακύβευμα της μνήμης, από την αυλή του Πολυτεχνείου το 1973, μέχρι το αίμα του Κουμή και της Κανελλοπούλου τον Νοέμβρη του 1980, το κορμί του Μιχάλη στα Εξάρχεια, το κεφάλι του Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα και την καρδιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου, οι αναρχικοί και οι κοινωνικοί αγωνιστές του χθες μέσα από φυλακές και πεσμένοι κάτω από το χώμα μα πάντα ζωντανοί κάθε φορά που ακούγεται το τρομερό σύνθημα με χίλιες φωνές μια ψυχή:
ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
—
Αθήνα
Συγκέντρωση: Κλαύθωνος | Προσυγκέντρωση: Πολυτεχνείο, 13:00
Θεσ/νίκη
Διαδήλωση: Πολυτεχνείο, 17:00
—
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
