Ανακοίνωση του Τοπικού Συντονισμού Θεσσαλονίκης της ΑΠΟ για την 17η Νοέμβρη

«Δεν είμαστε εμείς που επιστρέφουμε στο παρελθόν,

αλλά το παρελθόν που απειλεί να ξανάρθει σ’ εμάς».

Ζώρζ Μπερνανός, «Μόναχο»

Le Chemin de la Croix-des-Ames, 1942

Το πολιτικό προσωπικό που εξυπηρετεί αυτήν την περίοδο το κεφάλαιο ελέγχοντας την κρατική διαχείριση και πιο συγκεκριμένα ο επικεφαλής του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, Μ. Χρυσοχοΐδης επιχείρησαν αρκετές μέρες πριν την 17η Νοέμβρη να στήσουν μια πολιτική παγίδα στις δυνάμεις του επαναστατικού κινήματος για λόγους τους οποίους θα θίξουμε παρακάτω. Ο αντικειμενικός στόχος αυτής της επιλογής ήταν να διαμορφωθεί μια συνθήκη, όπου η εξουσία και η κυβέρνηση θα έβγαιναν κερδισμένες σε οποιαδήποτε τροπή των πολιτικών εξελίξεων. Βάση της «παγίδευσης» αποτέλεσε η διατράνωση δέκα μέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου του Υπουργού για ολοκληρωτική απαγόρευση των καθιερωμένων διαδηλώσεων.

Το κυβερνητικό επιτελείο έχοντας απολέσει τον έλεγχο σε όλα τα επίπεδα και κυριότερα στο μέτωπο της πανδημίας προσπαθεί να μετατρέψει τη χασούρα σε κέρδος, βγάζοντας μπροστά μόνιμα την αστυνομία που αποτελεί αυτήν τη στιγμή τον πιο πιστό της σύμμαχο και ταυτόχρονα έναν καθοριστικό πολιτικό παίκτη για τη συσπείρωση του τμήματος της ακροδεξιάς βάσης του κυβερνώντος κόμματος. Ταυτόχρονα εξαντλεί τις δυνατότητες κατασταλτικής παρέμβασης, επιθυμώντας να εδραιώσει νέα αρνητικά δεδομένα στην αντιπαράθεση με τους αγωνιζόμενους, εκμεταλλευόμενη ως πρόφαση την υγειονομική κρίση που επιφέρει η επικίνδυνη πανδημία και η εξίσου επικίνδυνη πολιτική της. Εάν το οργανωμένο επαναστατικό κίνημα δεν σήκωνε το γάντι της αντιπαράθεσης τότε η κυβέρνηση θα μπορούσε να καταλάβει ανενόχλητη με τον στρατό κατοχής των κατασταλτικών δυνάμεων όλο το δημόσιο χώρο, ενώ ταυτόχρονα θα περιέφερε σαν τρόπαιο την απαγόρευση της πορείας του Πολυτεχνείου (που είχε προαναγγείλει ο γνωστός ρουφιάνος) μπροστά στους φασίστες που αναζητούν κομματική εκπροσώπηση σε κεντρικό επίπεδο.

Ταυτόχρονα ο σχεδιασμός για την κατάληψη των πόλεων από τον αστυνομικό στρατό αποτελεί σε κάθε περίπτωση πρόβα-τζενεράλε της στρατηγικής εφαρμογής της «προληπτικής αντιεξέγερσης», που αποτελεί πάγιο δόγμα από εδώ κι έπειτα του κρατικού εξουσιαστικού μηχανισμού. Η γοργή και μεγάλη αποδυνάμωση της κοινωνικής νομιμοποίησης απέναντι στην κυβέρνηση αλλά και γενικότερα την κρατική αυθαιρεσία και τον αυταρχισμό, έχει διαμορφώσει μόνιμες συνθήκες έκτακτης ανάγκης για τους καταπιεστές. Από την άλλη πλευρά, εάν τολμούσε το οργανωμένο αναρχικό κίνημα και τμήματα της Αριστεράς να σπάσουν την απαγόρευση και να διαδηλώσουν ενάντια στην κρατική θανατοπολιτική του ολοκληρωτικού καπιταλισμού τότε οι ευκαιρίες της κυβέρνησης μετατίθονταν προς μια αφήγηση η οποία θα μετέφερε έστω και προσωρινά τις εγκληματικές ευθύνες της για τον θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων στην πλάτη των «ανεύθυνων» διαδηλωτών, ενώ ταυτόχρονα θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την κατάσταση για να τους κακοποιήσει, να τους συλλάβει, να τους αφαιμάξει οικονομικά και να τους απομονώσει διαλύοντάς τους και κυριολεκτικά αλλά και -κυρίως- πολιτικά.

Το σχέδιο αυτό απέτυχε πέρα για πέρα. Ούτε ένας πέρα από τους (ολοένα μειούμενους) λοβοτομημένους ψηφοφόρους τους δεν πείστηκε από αυτήν την αθλιότητα. Κι αυτό οφείλεται στην υποδειγματική, υπεύθυνη και αγωνιστική στάση των αγωνιστών. Το σχέδιο της κυβέρνησης το πέταξε στα σκουπίδια η δράση του κινήματος. Αντί να στριμώξει όσους έσπασαν τη χυδαία και παραπειστική απαγόρευση χουντικού τύπου που εφαρμόστηκε αποκλειστικά το τετραήμερο από 15 έως 18 Νοέμβρη, αυτοί βγήκαν ακόμη πιο δυνατοί, πιο ισχυροί και πιο συνεπείς στα μάτια των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων. Γιατί αυτούς εκπροσωπούσαν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που βγήκαν στο δρόμο την 17η Νοέμβρη, γιατί μόνο αυτών η γνώμη μετράει για εμάς -κι άλλου κανενός. Η ίδια η καθολική απαγόρευση μπορεί να δημιούργησε έναν ασφυκτικό κλοιό για όσους επιθυμούσαν να τον σπάσουν, ταυτόχρονα όμως κατέδειξε σε πλατιά στρώματα, σε όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους τη φρικώδη εργαλειοποίηση της πανδημίας από τα ανθρωπάρια που διαχειρίζονται τις τύχες και τις ζωές των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης. Η σύλληψη πολλών δεκάδων αναρχικών που επιχείρησαν να καταλάβουν το Πολυτεχνείο και την Πολυτεχνειούπολη στην Αθήνα, οι συλλήψεις αριστερών και οι προσκλήσεις σε απολογίες αγωνιστών ανά την επικράτεια, οι στημένες εισαγγελικές παρεμβάσεις εναντίον των γιατρών της ΕΝΙΘ και άλλες ακόμα ενέργειες που ξεδίπλωσαν το κρεσέντο της καταστολής, έφτασαν να αποδείξουν από μόνες τους την υποκρισία της κρατικής διαχείρισης σε όποιον είχε την ελάχιστη πρόθεση να την αντιληφθεί.

Αυτήν τη φορά έκαναν την εμφάνιση τους και δυνάμεις τόσο της κοινοβουλευτικής όσο και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Κατά τη γνώμη μας η εμφάνιση τους με βάση προηγούμενες εμπειρίες (π.χ. Μακεδονικό ή ακόμα πρόσφατα σε συγκεντρώσεις στην Πάτρα) δεν ήταν αυτονόητη και υπήρξαν ταλαντεύσεις σε σχέση με την τελική τους στάση, οι οποίες αντλούσαν και από τη διαχρονική νομιμόφρονα στάση τους. Αν όμως οι αριστεριστές στο τέλος της κουβέντας δεν έμεναν με άλλες επιλογές δεν ίσχυε το ίδιο και για το ΚΚΕ. Από τη μια η ένταση της απαγόρευσης από την κυβέρνηση και από την άλλη η πίεση του επαναστατικού χώρου και των αναρχικών, οι οποίοι είχαν ήδη εκδηλώσει και τις προθέσεις τους (σπάσιμο απαγόρευσης) αλλά και κάποιες κινήσεις τους (κατάληψη Πολυτεχνείου) έπαιξαν ρόλο για την κινητοποίηση των δυνάμεων μιας σειράς πολιτικών φορέων.

Το ΚΚΕ αφού πρώτα ασχολήθηκε με τη θωράκιση της θέσης του στο αστικό προσκήνιο προφύλαξε τα νώτα του και απέφυγε την απομόνωση, συνυπογράφοντας πρώτη φορά κοινό κείμενο με τα οπορτουνιστικά καθάρματα του ΣΥΡΙΖΑ (είχε προηγηθεί στα τέλη Οκτώβρη η -ακατανόητη τότε- υπερψήφιση του ΚΚΕ της πρότασης μομφής του Τσίπρα κατά Στουρνάρα) -ενώ προσέβλεπε ακόμα και σε υπογραφή του από το ΚΙΝ.ΑΛ. που αρνήθηκε- και μπορούσε να καμωθεί πιο άνετα την «πρωτοπορία των κινημάτων» για μια μέρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπενθύμισε εκ νέου στην πράξη τον βαθιά αστικό χαρακτήρα του, αντικατοπτρίζοντας στην άρνησή του να συμμετάσχει σε διαδήλωση την άποψή του για το ποιους θεωρεί ότι αντιπροσωπεύει. Παράλληλα κάνοντας την ανάποδη διαδρομή από το ΚΚΕ άδραξε την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε -μέσω της συνυπογραφής του κοινού κειμένου- να καμωθεί την αριστερά για μια μέρα. Ενώ ο Βαρουφάκης επέλεξε να κάνει τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ του 3%, αποτυχημένα ευτυχώς. Τα καψόνια του κοινού αλήτη Χρυσοχοΐδη στη Σακοράφα και η διενέργεια «προκαταρκτικής εξέτασης» εναντίον των επικεφαλής των κομμάτων δείχνουν απλά ότι πρόκειται για αμετροεπή καθάρματα.

Σε ολόκληρη τη χώρα το αναρχικό κίνημα έδωσε μια σκληρή μάχη και παρά τις απώλειες που λογικά προκύπτουν σε πραγματικές συνθήκες συνολικής αντιπαράθεσης, την κέρδισε. Πουθενά δεν μπόρεσε να υπάρξει ούτε μισή προπαγανδιστική εικόνα περί συνωστισμού και έλλειψης μέτρων, με βάση την οποία θα επιχειρούσαν τα φερέφωνα των εξουσιαστών να αποπροσανατολίσουν το κοινωνικό σώμα. Αντιθέτως αναδείχθηκε ο ρόλος της κρατικής διαχείρισης στη διασπορά της πανδημίας ακόμη και τη συγκεκριμένη μέρα, με τη «συνάθροιση» χιλιάδων και χιλιάδων αστυνομικών και τις συνθήκες ασφυξίας που δημιουργήθηκαν σε πολλές περιπτώσεις μετά την επέμβασή τους. Ως και σ’ αυτά ακόμη τα δίποδα ανδρείκελα της Ελληνικής Αστυνομίας δεν πέρασε απαρατήρητη η αναλώσιμη φύση τους, ως μπράβων των αφεντικών τους, αλλά η δομική ηλιθιότητά τους και ο αδιαπραγμάτευτος φασισμός τους, τους επιτρέπει να εκτελούν με χαρά και όρεξη τα εγκληματικά καθήκοντά τους.

Ένα ακόμη στοιχείο που πρέπει να θίξουμε είναι ο ρόλος των αναρχικών σε αυτήν την κρίσιμη καμπή της αντιπαράθεσης με το κράτος. Οι δυνάμεις των αναρχικών, και μάλιστα σε έναν βαθμό οργανωμένες, σε όλη την Ελλάδα, και κυρίως στην περιφέρεια ήταν αυτές που σήκωσαν κυρίως το γάντι και υπερασπίστηκαν ανθρώπους και νοήματα. Από την Ξάνθη, τα Γιάννενα, την Πάτρα, την Καρδίτσα μέχρι το Ηράκλειο, το Ρέθυμνο και τα Χανιά, το αναρχικό κίνημα έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διοργάνωση κινήσεων ανυπακοής. Παντού με κοινό γνώμονα τη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών περίθαλψης, την εξασφάλιση τροφής και στέγασης για όλους, τιμώντας παράλληλα τους νεκρούς αγωνιστές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου αλλά και τους νεκρούς της Μεταπολίτευσης. Ο ρόλος του κινήματος ήταν εξαιρετικά σημαντικός, οι κινήσεις βρήκαν κοινωνικές επιδράσεις και αποτέλεσαν πριν από οτιδήποτε άλλο μια ξεκάθαρη πολιτική απάντηση στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Με όποιον τρόπο κι αν εκδηλώθηκε από το πρωί της 17ης Νοέμβρη μέχρι αργά το απόγευμα αποτέλεσε σε κάθε περίπτωση μια ηχηρή απάντηση.

Γίνεται ολοένα και περισσότερο ορατό ότι τα χτυπήματα της κυβέρνησης στο αναρχικό κίνημα, το οποία συνεχίζονται αμείωτα, δεν γίνονται απλά για κάποιον υποτιθέμενο αποπροσανατολισμό ή για την «αλλαγή της ατζέντας» αλλά γιατί είναι πραγματικά οι δυνάμεις του αναρχικού κινήματος που επιχειρούν να θέσουν σθεναρά προσκόμματα στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητάς.

Ως τοπικός συντονισμός της ΑΠΟ στην πόλη αποφασίσαμε χωρίς ενδοιασμούς ότι η δυναμική παρουσία μας στο δρόμο την 17η Νοέμβρη αποτελεί μονόδρομο. Στις 9 Νοέμβρη κυκλοφορήσαμε αφίσα και κείμενο με τα οποία ξεκαθαρίζαμε τη θέση μας μια και καλή: «Στο Πολυτεχνείο οι αναρχικοί θα είμαστε παρόντες, όχι εξαιτίας κάποιου ιδεοληπτικού καπρίτσιου, αλλά γιατί αν δεν διασφαλίσουμε σήμερα ότι οι καταπιεσμένοι θα μπορούν να αντιστέκονται ενάντια στους δημίους τους, τότε είμαστε ήδη νεκροί!»

Η απόφασή μας ήταν η στήριξη του καλέσματος των εστιακών φοιτητών του ΣΟΦΕΘ και παράλληλα η οργανωμένη συμμετοχή μας σε οποιαδήποτε κεντρική κίνηση για το σπάσιμο της απαγόρευσης. Ο υποδειγματικός αγώνας των φοιτητών του ΣΟΦΕΘ αποτελούσε τη μόνη διαδικασία που μπόρεσε να θέσει αιχμές μέσα στο ζοφερό περιβάλλον της καραντίνας και ταυτόχρονα τη μοναδική οργανωμένη και πραγματική φοιτητική κινητοποίηση τις μέρες του Πολυτεχνείου. Μετά από πολυήμερη κατάληψη του κτηρίου των εστιών και τη μετατροπή του σε κέντρο αγώνα, το οποίο υπερασπίστηκαν οι φοιτητές απέναντι στις αστυνομικές προκλήσεις και αφού κατέλαβαν συμβολικά την πρυτανεία του ΑΠΘ, οι αγωνιζόμενοι πέτυχαν την (σε οποιεσδήποτε άλλες αυτονόητη) δωρεάν εφαρμογή του τεστ για τον covid-19. Ακόμη και τότε όμως ο εμπαιγμός αποτέλεσε τον κανόνα, καθώς στάλθηκε ανεπαρκής αριθμός τεστ για το σύνολο των οικότροφων. Εξίσου σημαντική ήταν η απόφασή του Συλλόγου να μετατρέψει de facto έναν αιτηματικό αγώνα σε ένα αμιγώς πολιτικό πεδίο με το κάλεσμα σε συγκέντρωση τη 17η Νοέμβρη και το σπάσιμο της απαγόρευσης. Έτσι ο Σύλλογος των Εστιακών Φοιτητών της Θεσσαλονίκης από κοινού με τους αλληλέγγυους που επέλεξαν τις εστίες ως σημείο εκδήλωσης της ανυπακοής τους, απέναντι σε αναρίθμητες αστυνομικές δυνάμεις έγινε ο πρώτος κοινωνικός φορέας που έσπασε την απαγόρευση σε όλη τη χώρα. Η ψύχραιμη στάση των συντρόφων και των συντροφισσών απέναντι στον ολοκληρωτικό εγκλωβισμό που επέβαλε η αστυνομία για 8 ώρες βοήθησε σημαντικά εκτός των άλλων και στη διευκόλυνση της κίνησης περαιτέρω δυνάμεων στο κέντρο της πόλης.

Το σπάσιμο της απαγόρευσης εκδηλώθηκε με αιφνιδιαστική συγκέντρωση (Τσιμισκή & Αγίας Σοφίας) δυνάμεων αναρχικών και αριστερών οργανώσεων. Η απόφασή μας να συμμετέχουμε ενεργά και σε αυτό το μέτωπο θεωρούμε ότι ήταν η ενδεδειγμένη, αφού πετούσε πίσω στο κράτος το γάντι και του έβαζε το θέμα της αντιμετώπισης μιας παράνομης διαδήλωσης. Κοιτώντας πίσω, και έχοντας δει το πρόσωπο της πόλης μας νωρίς το πρωί, όταν αναπτύσσονταν παντού εκατοντάδες ένστολοι εν απουσία ακόμα και των απλών περαστικών, πραγματικά δεν μπορούμε να σκεφτούμε σε τι πόλη θα ξυπνούσαμε την 18η αν δεν έβγαινε κανείς από το σπίτι του στις 17.

Κρίνουμε ότι μετά τις συγκεντρώσεις της Καμάρας και των Προπυλαίων τον Γενάρη του 2018 απέναντι στον φασιστικό εσμό του εθνικού κορμού, οι συγκεντρώσεις της 17ης Νοέμβρη αποτελούν άλλον έναν ιστορικό σταθμό στην πορεία του κινήματος μας, από αυτούς ακριβώς που μετατρέπουν τον επονομαζόμενο «χώρο» σε κάτι πολύ περισσότερο, πολύ μεγαλύτερο, πολύ πιο επικίνδυνο για την εξουσία. Στη διάρκεια τόσο της καραντίνας όσο και ειδικότερα της προετοιμασίας για την 17η Νοέμβρη επιβεβαιώσαμε εκ νέου τη χρησιμότητα της Οργάνωσης στη διαδικασία του αγώνα.

Κατά την επέμβαση της αστυνομίας για τη διάλυση της συγκέντρωσης στο κέντρο επιβλήθηκαν δεκάδες πρόστιμα (επίσης και σε άλλα σημεία απ’ όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε) ενώ από το πρωί πραγματοποιήθηκαν επίσης δεκάδες προσαγωγές, έξι από αυτές μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Οι τρεις πρόσκεινται σε διαφορετικές οργανώσεις της Αριστεράς και οι άλλοι τρεις είναι μέλη της ΑΠΟ, ενώ άλλα 3 μέλη της ΑΠΟ προσήχθησαν από το ίδιο σημείο και τους κόπηκε πρόστιμο. Στους τρεις συλληφθέντες που επίσης επιδόθηκε πρόστιμο 300€ απαγγέλθηκαν η κατηγορία της απείθειας και η παραβίαση μέτρων για την πρόληψη ασθενειών, και αφού πέρασαν ένα βράδυ στο κρατητήριο, απ’ όπου οδηγήθηκαν στα δικαστήρια, περνώντας τη διαδικασία του αυτοφώρου, έλαβαν αναβολή και περιμένουν τον ορισμό της δίκης τους.

Οι κινήσεις αντίστασης, ανυπακοής και αντεπίθεσης δεν αφορούν αποκλειστικά το κομμάτι των οργανωμένων δυνάμεων, αλλά αντιπροσωπεύουν αυτή τη στιγμή πολλούς περισσότερους. Mε αυτήν την εκτίμηση στο μυαλό το επόμενο διάστημα θα αναζητήσουμε την απαραίτητη πολιτική και οικονομική υποστήριξη από τους καταπιεσμένους, όπως επίσης θα επιδιώξουμε την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους που θέλουν να συμμετάσχουν στον αγώνα, ο οποίος συνεχίζεται και θα νικήσει.

Ζήτω η Αναρχία!

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ Ή ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ |

Ο ΑΓΩΝΑΣ Ή ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΟΣ Ή ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ