ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ
Μετρώντας πλέον κάτι παραπάνω από 4 ολόκληρους μήνες από την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, οι επιπτώσεις του πολέμου για τους πληβείους έχουν ήδη γίνει εμφανείς. Εκατομμύρια πρόσφυγες, χιλιάδες νεκροί στρατιώτες και άμαχοι, βιασμοί, ισοπέδωση, απαξίωση κάθε έννοιας της ζωής και καταστροφή. Η βαρβαρότητα του πολεμικού σφαγείου στο οποίο τα κράτη σέρνουν τα πληβειακά στρώματα εξελίσσεται μέρα με τη μέρα, μέσα σε μία συνθήκη παγίωσης του πολέμου καθώς οι διακρατικοί ανταγωνισμοί οξύνονται διαρκώς. Η εξοπλιστική μιλιταριστική κούρσα στην οποία έχουν εισέλθει τα κράτη, η ολοένα και εντεινόμενη σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των διαφορετικών καπιταλιστικών μπλοκ εξουσίας, οι σχεδιασμοί για επέκταση του ΝΑΤΟ με πρόσδεση σε αυτό επιπλέον κρατών σε ευθεία αντιπαράθεση με τη Ρωσία, η πριμοδότηση του εθνικισμού και του φασισμού στο εσωτερικό των κρατών και η κατασκευή του «Άλλου» ως εχθρού προκειμένου να ευθυγραμμιστούν οι καταπιεσμένοι με τα συμφέροντα της εκάστοτε αστικής τάξης, η εσωτερική καταστολή των αντιπολεμικών διαδηλώσεων στη Ρωσία, οι συνεχείς κρατικές-καπιταλιστικές δολοφονίες μεταναστών στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της Ευρώπης -με τελευταίο γεγονός σε αυτό τον κύκλο αίματος τη σφαγή στα Ισπανο-Μαροκινά σύνορα δεκάδων μεταναστών από τις αστυνομίες των δύο κρατών-, η φτωχοποίηση της κοινωνικής και ταξικής βάσης με τις οικονομικές επιπτώσεις του πολέμου να βαραίνουν τους εκμεταλλευόμενους, σε συνδυασμό με την ολομέτωπη επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι καταπιεστές στο εσωτερικό των κοινωνιών με σκοπό το τσάκισμα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, συνθέτουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο τίθεται επιτακτικά πως είτε θα σταματήσουμε τον πόλεμο είτε θα υποστούμε τις συνέπειές του.
Ποιος όμως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια ξανά τους λαούς στο πολεμικό σφαγείο, από όπου ποτέ δεν ξέφυγαν οι χώρες και οι άνθρωποι που δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν στην επονομαζόμενη «ανεπτυγμένη» Δύση; Είναι ο Πούτιν και ο ανατολίτικος αυταρχισμός, είναι τα πολεμοκάπηλα γεράκια των ΗΠΑ, ή οι νεοφιλελεύθεροι χαρτογιακάδες της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Η απάντηση είναι απλή: ΟΛΟΙ∙ γιατί αυτό που γεννάει τους πολέμους, τις συγκρούσεις, τις αδικίες, τους νεκρούς και τις ανείπωτες τραγωδίες της ανθρωπότητας είναι το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα. Σε καιρό ειρήνης καθυποτάσσει εκμεταλλεύεται και ξεζουμίζει τους εργαζόμενους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, καταπιέζει και κακοποιεί τους πλέον αδύναμους και συσσωρεύει αμύθητα πλούτη για τους παγκόσμιους ολιγάρχες – όμοιοι παντού: στις ΗΠΑ, στην Ε.Ε., στη Ρωσία στην Κίνα.
Αυτή η άγρια επίθεση που βιώνουν σήμερα οι κοινωνίες, μέσα σε συνθήκες βαθιάς και συνολικής συστημικής κρίσης και απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος παγκόσμια, κλιμακώνεται και αναδεικνύονται τόσο οι αθεράπευτες αντιφάσεις του κρατικού-καπιταλιστικού μοντέλου οργάνωσης, όσο και η απόλυτη αδυναμία να παραχθεί από τα πάνω οποιοδήποτε συνεκτικό κοινωνικό όραμα, προοπτική και ελπίδα. Οι ρίζες αυτής της διαρκώς εντεινόμενης επιθετικότητας βρίσκονται στην ίδια τη φύση του καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος. Η ανάγκη για εμβάθυνση και επέκταση της εξουσίας κατατείνει στην επιχείρηση ελέγχου κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, με σκοπό την πλήρη καθυπόταξη της κοινωνίας στις επιταγές του κράτους και των αφεντικών. Το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα έχει δομηθεί στη βάση του παραλογισμού της κοινωνικής και ταξικής καταπίεσης, η οποία επιδιώκει με κάθε μέσο τη διαιώνισή της και κατά συνέπεια τη διαιώνιση των καταστρεπτικών της αποτελεσμάτων στην κοινωνία και τη φύση. Η τόσο ορατή σήμερα αποσύνθεση του δεν είναι αποτέλεσμα της πολύπλευρης κρίσης. Αντιθέτως, η πολύπλευρη κρίση είναι αποτέλεσμα της βαθιάς αποσύνθεσης και της χρεοκοπίας του συστήματος σε κοινωνικό, πολιτικό και αξιακό επίπεδο. Αυτή ακριβώς η αποσάθρωση και ολοσχερής χρεοκοπία του κόσμου του κράτους και του καπιταλισμού αποτελεί όριο για την εποχή της παγκόσμιας ολοκλήρωσής του και ταυτόχρονα αιτία της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και της συνακόλουθης αύξησης της απειλής του πολέμου. Το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα φέρει εντός του τις αντιφάσεις του, ο ανταγωνισμός μεταξύ των αστικών επιτελείων για την καλύτερη τοποθέτησή τους στη σκακιέρα για την καταλήστευση και τον διαμοιρασμό των πολύτιμων και περιορισμένων φυσικών πόρων, το άπλωμα της «σφαίρας επιρροής» τους είναι που κάνει τις σειρήνες του πολέμου να ηχούν ξανά και ξανά. Γιατί όσο οι κοινωνίες βρίσκονται δέσμιες του λεγόμενου «εθνικού συμφέροντος», του ιδιωτικού κέρδους και της καπιταλιστικής συσσώρευσης ο πόλεμος θα αποτελεί τον μονόδρομο των αυτοκρατοριών σε σύγκρουση. Αυτή η καπιταλιστική νομοτέλεια, ωστόσο καθόλου δεν σημαίνει ότι το σύστημα της καταπίεσης οδεύει μόνο του στον αφανισμό του, μέσω των αδιεξόδων και των αντιφάσεων του. Αν οι λαοί δεν διεκδικήσουν να πάρουν τη μοίρα στα χέρια τους τότε οι συνολικές συνθήκες διαβίωσης θα γίνουν ακόμη χειρότερες, με κυριότερη απειλή αυτήν του πολέμου, καθώς επίσης και της περαιτέρω φτωχοποίησης και εξαθλίωσης.
Ενόσω ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός ενοποιεί τα πεδία μέσω της αποικιοποίησης του χώρου από τις σχέσεις εξουσίας που φέρει, ταυτόχρονα διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού η εθνικιστική αφήγηση σε κάθε έθνος-κράτος είτε ως δήθεν απαραίτητη συνθήκη άμυνας απέναντι σε ορατές και αόρατες απειλές είτε ξεκάθαρα ως ιδεολογική προετοιμασία των πληβείων για τη συμμετοχή τους στην πολεμική μηχανή των κυρίαρχων. Παντού τα ίδια χιλιοπαιγμένα σενάρια: καλλιέργεια αποσχιστικών εθνικιστικών δυνάμεων στη Γιουγκοσλαβία, εμφύλιες συρράξεις, εμπλοκή του εκάστοτε ισχυρότερου ιμπεριαλιστικού πόλου στο πεδίο, πόλεμος, βομβαρδισμοί, φτώχεια, εξαθλίωση για τις μάζες με μοναδικό σκοπό να επιβληθεί δια της βίας η θέληση του επικυρίαρχου. Στην Ουκρανία ξανά στο ίδιο έργο θεατές, τα γνωστά δυτικά καθάρματα εκμεταλλεύονται την κοινωνική διαμαρτυρία, την εκτρέπουν σε χειραγωγήσιμο πολιτικό γεγονός, χρηματοδοτούν την ακροδεξιά που έχει αναπτυχθεί σε ένα πλαίσιο έξαρσης του αντιρωσικού εθνικισμού, κατορθώνοντας να επιβάλουν στο πολιτικό πεδίο μια δυτική φιλελεύθερη κυβέρνηση, η οποία ηγεμονεύουσα νομιμοποιεί τους νεοναζί ως εμπροσθοφυλακή για τις πολύ βρώμικες δουλειές: εξοντώνονται δεκάδες άοπλοι άνθρωποι στην Οδησσό… Από την άλλη πλευρά, οι Ρώσοι εκμεταλλεύονται την καχυποψία των Ρωσόφωνων της περιοχής, υποστηρίζουν στρατιωτικά τις απόπειρες απόσχισης τους και εν τέλει με το γνωστό πρόσχημα της υποστήριξης των μειονοτήτων και του «ζωτικού χώρου» εισβάλουν σε όλη τη χώρα από άκρη σε άκρη για να πετύχουν μια νέα ανατροπή στο πολιτικό πεδίο και να επαναφέρουν την Ουκρανία στη σφαίρα επιρροής τους. Άμαχοι βομβαρδίζονται, άνθρωποι σκοτώνονται, υποδομές και ζωές καταστρέφονται. Το να διαλέγει κάποιος πλευρά είναι σαν να βάζει ένα πιστόλι στο κεφάλι του. Το να επιλέγει πλευρά κάποιος φτωχός, κάποιος εργάτης, κάποιος που δεν έχει απολύτως κανένα συμφέρον να το κάνει αποτελεί μια απεριόριστη τραγωδία όχι μόνο γιατί βαδίζει με ταχύτερο βήμα στον όλεθρο του πολεμικού αφανισμού, αλλά γιατί σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνει την τεράστια σημασία του να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να σταματήσει αυτόν τον πόλεμο και κάθε πόλεμο. Όπως αποδείχτηκε και στην Ουκρανία η ειρήνη δεν βρίσκεται στους εθελόδουλους εναγκαλισμούς με τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστικό πόλο, ούτε στην προτεκταριοποίηση, δεν βρίσκεται στον εθνικισμό, στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, στα τάγματα και τις ταξιαρχίες των τεθωρακισμένων. Η ειρήνη βρίσκεται στον κοινό διεθνιστικό αγώνα ενάντια στους εξουσιαστές, τα αφεντικά ανατολής και δύσης, βρίσκεται στη συναδέλφωση των λαών που δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν. Σήμερα, που τα οπλικά συστήματα των κυρίαρχων μπορούν να επιφέρουν τεράστιες απώλειες στους από τα κάτω, περισσότερο από ποτέ είναι επίκαιρη ξανά η παλιά περίφημη κραυγή του διεθνισμού: ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
Να μην γίνουμε κρέας για τις οβίδες τον αφεντικών, να αντιπαλέψουμε τον μιλιταρισμό, να μπλοκάρουμε τον πόλεμο εδώ αλλά και παντού στον πλανήτη. Η Ελλάδα αποτελεί μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και είναι βαθιά προσδεδεμένη στο άρμα του Ευρωατλαντισμού, υπεύθυνου για τόσες και τόσες εγκληματικές επεμβάσεις τα τελευταία και όχι μόνο χρόνια. Η πρόσφατη ανανέωση της αμυντικής συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, η αναβάθμιση της ΝΑΤΟϊκής βάσης της Σούδας και του ρόλου της στην ευρύτερη περιοχή, η μεταφορά «ειδικών» όπλων στην αεροπορική βάση του Αράξου, η επέκταση των στρατιωτικών βάσεων σε διάφορες περιοχές της χώρας όπως στη Λάρισα, το Στεφανοβίκειο και την Αλεξανδρούπολη, με την τελευταία να αποτελεί σημείο αναφοράς για την μεταφορά έμψυχου και άψυχου ΝΑΤΟϊκού εξοπλισμού στην ανατολική Ευρώπη, η άμεση εμπλοκή στον πόλεμο στην Ουκρανία με τις συνεχείς αποστολές στρατιωτικού εξοπλισμού στο ουκρανικό κράτος, οι αδιάκοπες μιλιταριστικές ασκήσεις με τα αντίστοιχα σενάρια πολεμικών εμπλοκών που τις συνοδεύουν, η νέα εξοπλιστική κούρσα για το σύνολο του στρατού με «εξελιγμένα» οπλικά συστήματα κ.α. αποτελούν κρίκους στην αλυσίδα της διεύρυνσης των σχέσεων μεταξύ του ελληνικού και του αμερικανικού κράτους, επιβεβαιώνοντας τόσο την πρόσδεση της εγχώριας αστικής τάξης στο άρμα συμφερόντων της κυρίαρχης διεθνούς πολιτικο-οικονομικής ελίτ όσο και του νέου αναβαθμισμένου ρόλου που επιδιώκει να έχει το ελληνικό κράτος στην νευραλγική περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.
Η τελευταία αυτή επιδίωξη, η οποία αναδεικνύεται σε στρατηγική επιλογή του ελληνικού κρατικού σχηματισμού με σκοπό τόσο την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών στην ευρύτερη περιοχή όσο και τον αυξημένο ρόλο στη διεθνή σκακιέρα που διεκδικεί να παίξει η εγχώρια καπιταλιστική αστική τάξη, αποτελεί κύριο σημείο αντιπαράθεσης και σύγκρουσης συμφερόντων με το τουρκικό κράτος. Τους τελευταίους μήνες ο διακρατικός ανταγωνισμός μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού κράτους ολοένα και αυξάνεται, τόσο σε επίπεδο στρατιωτικών κινήσεων όσο και στην εθνικιστική ρητορεία η οποία έχει κατακλύσει τον δημόσιο λόγο και από τις δύο μεριές των συνόρων, και όπως κάθε εθνικιστική κορόνα αν δεν ήταν πραγματικά επιζήμια και επικίνδυνη για την ζωή των καταπιεσμένων, θα ήταν καταφανώς γελοία. Η πριμοδότηση των εθνικιστικών αφηγήσεων στο εσωτερικό των κοινωνιών αποτελεί το κατεξοχήν εργαλείο ευθυγράμμισης των καταπιεσμένων με τα κρατικο-καπιταλιστικά συμφέροντα, αποκρύπτοντας την ουσία του εκμεταλλευτικού συστήματος πάνω στο οποίο δομούνται οι κοινωνίες, δηλαδή την ταξική εκμετάλλευση των πληβείων από τα εγχώρια και διεθνή αφεντικά, και κατασκευάζοντας τον εχθρό στο πρόσωπο των πληβείων της «απέναντι πλευράς». Προετοιμάζεται έτσι το κατάλληλο υπόστρωμα προκειμένου οι λαοί να συρθούν στο σφαγείο μίας ακόμη πολεμικής αντιπαράθεσης για τα οικονομικά συμφέροντα των αφεντικών.
Η εναντίωση στον πόλεμο στην Ουκρανία δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση το υποκριτικό πρόσχημα για την έμμεση υποστήριξη οποιουδήποτε εξουσιαστικού στρατοπέδου. Με την ίδια πίστη στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού που καλούμε σε αντιπολεμικές κινητοποιήσεις εδώ ενάντια σε όλους τους στρατιωτικούς συνασπισμούς με την ίδια ένταση υποστηρίζουμε τις αντιπολεμικές συγκεντρώσεις στη Ρωσία και όπου αλλού οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι το πεδίο του πολέμου αποτελεί το σφαγείο των αδύναμων. Είναι λοιπόν καθήκον να αγωνιστούμε ενάντια στην επίσημη εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο και σε κάθε καπιταλιστικό πόλεμο συνολικά. Γιατί εμείς μπορεί να δρούμε σε αυτό το κομμάτι γης, όμως ο εχθρός είναι παντού είναι το κράτος και ο παγκόσμιος καπιταλισμός σε όλες τις εκδοχές του.
Παντού όμως βρίσκονται επίσης αναρχικοί και άνθρωποι που θέλουν να παλέψουν ενάντια στην πολεμική κρατική και καπιταλιστική μηχανή. Οι αναρχικοί στη μεγάλη ιστορία τους δεν έπαψαν ποτέ να αγωνίζονται απέναντι στους εξουσιαστές όποια προβιά κι αν αυτοί φορούσαν για να ικανοποιήσουν τα ιδιαίτερα συμφέροντα τους: τα συμφέροντα των αφεντικών. Είτε αγγλικός ιμπεριαλισμός, είτε αμερικάνικος «αντιτρομοκρατικός πόλεμος» είτε σοβιετική «σοσιαλιστική και αντιμπεριαλιστική» επέμβαση, οι αναρχικοί χτυπούσαν τον συναγερμό ενάντια στον πόλεμο και τον μιλιταρισμό, προσπαθώντας να καλύψουν τις σειρήνες των επικείμενων βομβαρδισμών, της επικείμενης βαρβαρότητας. Αυτό θα πράξουμε και σήμερα! Γιατί ή θα σταματήσουμε τον πόλεμο ή θα πρέπει να υποστούμε τις φοβερές συνέπειές του. Συνέπειες που θα έχουν άμεσο αντίκτυπο στις ζωές των φτωχών και των αδύναμων, είτε αυτές αφορούν το κόστος ζωής είτε την ίδια τη ζωή, η αξία της οποίας αρχίζει να ευτελίζεται και στο ευρωπαϊκό έδαφος, όσο την έχουν ευτελίσει τα πλανητικά αφεντικά στην καπιταλιστική περιφέρεια και στα κορμιά των προσφύγων και των μεταναστών που ξεριζώνονται.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρόκειται να πραγματοποιηθεί αυτές τις μέρες στη Μαδρίτη η τακτική σύνοδος του ΝΑΤΟ. Μία σύνοδος η οποία γίνεται με φόντο τον πόλεμο στην Ουκρανία και τον κίνδυνο γενίκευσης του πολέμου, έχοντας ως σκοπό την ένταξη νέων κρατών, την περαιτέρω ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων και εξοπλισμού στην Ανατολική Ευρώπη και την προετοιμασία για μία ακόμη μεγαλύτερη πολεμική εμπλοκή. Ταυτόχρονα, η σύνοδος αυτή διαγράφεται και ως πεδίο έκθεσης των εσωτερικών ανταγωνισμών των κρατών που συναποτελούν αυτή την φονική πολεμική μηχανή, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση τον διακρατικό ανταγωνισμό ελληνικού και τουρκικού κράτους. Τα πλανητικά αφεντικά λοιπόν της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας συνέρχονται προκειμένου να χαράξουν τους τρόπους και τα μέσα με τα οποία θα σύρουν τους λαούς στους καπιταλιστικούς πολέμους, καλώντας τους να σκοτωθούν για τα συμφέροντα των λίγων που εξουσιάζουν τους αδύναμους.
Εμείς από την άλλη, οφείλουμε να αναδείξουμε τις πραγματικές αιτίες που γεννούν την φτώχεια, την εξαθλίωση και τον πόλεμο και να τις αντιπαλέψουμε έμπρακτα, δηλαδή να αντιταχθούμε συνολικά απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο. Είναι καθήκον μας λοιπόν ως αναρχικοί επαναστάτες να αγωνιστούμε για την ενίσχυση του ακηδεμόνευτου χαρακτηρα του αντιπολεμικού κινήματος που θα παλεύει για το δίκιο των από τα κάτω εν αντιθέσει με τα υποκριτικά καλέσματα των φιλελεύθερων που προσπαθούν να καπηλευτούν την ανθρωπιά για να την κάνουν καύσιμα για τα νέα πολεμικά τους σχέδια. Απέναντι στη δυστοπία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, όπου η μεγάλη πλειοψηφία εξαθλιώνεται και υποτάσσεται, να αντιπαραθέσουμε την ελευθεριακή κοινωνία που οργανώνεται μέσα από τα ομόσπονδα κοινωνικά συμβούλια «για την Ελευθερία του καθενός και την Ισότητα όλων». Καμία εμπιστοσύνη σε οποιονδήποτε δεν κρατά ψηλά τη σημαία του προλεταριακού διεθνισμού – και μόνον αυτή!
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ & ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ – ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ – ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ!
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 29/6 19.00 ΚΑΜΑΡΑ
Τοπικός Συντονισμός Θεσσαλονίκης | Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
