[ΑΠΟ Θεσ/νίκης] Η αλληλεγγύη μας να γκρεμίσει σύνορα, φράχτες & στρατόπεδα συγκέντρωσης!

Τα ξημερώματα της 18/8 πραγματοποιήθηκε βίαιη επιχείρηση της ελληνικής αστυνομίας, και συγκεκριμένα δυνάμεων των ΜΑΤ και των ΕΚΑΜ, στο στρατόπεδο του Ελαιώνα, στο πλαίσιο της προειλημμένης απόφασης του Δήμου Αθηνών και του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής για την σταδιακή εκκένωση του camp, και τον εκτοπισμό των μεταναστών εκτός Αθήνας. Παράλληλα σε μια νησίδα στο βόρειο σύνορο Ελλάδας – Τουρκίας, βρίσκονταν 39 πρόσφυγες εγκλωβισμένοι και αβοήθητοι για πολλές μέρες, ενώ το ελληνικό και το τουρκικό κράτος αδιαφορούσαν επιδεικτικά για τους ανθρώπους αυτούς, πετώντας το μπαλάκι ο ένας στον άλλο για τη διάσωσή τους. Στις ακτές κοντά στη Χίο ξεβράστηκαν 3 νεκροί πρόσφυγες, εκ των οποίων στους δύο είχαν φορεθεί χειροπέδες πριν τους πετάξουν στη θάλασσα. Το ναυάγιο στα νότια της Ρόδου, μετράει ήδη 50 αγνοούμενους, ενώ στα Κύθηρα, περίπου 180 μετανάστες και πρόσφυγες κρατούνταν για 2 μέρες κάτω από τον ήλιο, χωρίς την παραμικρή υποψία σκιάς. Η Μαρία, ένα 5χρονο κοριτσάκι από τη Συρία πέθανε από τσίμπημα σκορπιού σε μια βραχονησίδα, έπειτα από την επαναπροώθησή της μαζί με άλλους περίπου 40 πρόσφυγες & μετανάστ(ρι)ες. Σε ένα πλαίσιο πλήρους αποκτήνωσης, όχι μόνο δε βρέθηκαν διασώστες, παρά το θανάσιμο κίνδυνο για τη ζωή ενός μικρού παιδιού, αλλά μετά το θάνατό της, το σώμα της παρέμεινε άταφο, μέσα στο νερό προκειμένου να διατηρηθεί.

Η εξουσία δολοφονεί. Παντοτινές προϋποθέσεις της είναι η εκμετάλλευση και ο θάνατος. Όλες οι πολιτικές αποσκοπούν στην ένταση της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της εδραίωσης του κοινωνικού κανιβαλισμού μεταξύ των εκμεταλλευομένων, τη λουμπενοποίηση των αντιστάσεων και των υποκειμένων, την ενίσχυση του καθεστώτος εξαίρεσης για τους πληθυσμούς που «περισσεύουν», το όρθωμα των τειχών απέναντι στον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό. Στην Ελλάδα, όπως και σε όλη την Ευρώπη και στις Η.Π.Α. και παντού στον κόσμου τα κράτη και οι κυβερνήσεις μας γνωστοποιούν για χιλιοστή φορά πως η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία αν είσαι φτωχός εργάτης, πρόσφυγας ή μέλος κάποιας μειονότητας. Οι ζωές των καταπιεσμένων θυσιάζονται στον βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας, η οποία για να συνεχίσει απρόσκοπτα τον κύκλο εκμετάλλευσης χρειάζεται την κρατική τρομοκρατία.

Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης στο Καρά Τεπέ, στη Λέσβο αλλά και σε όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την επικράτεια, όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να ζουν έγκλειστοι, χωρίς ρεύμα, θέρμανση και τρεχούμενο νερό, στοιβαγμένοι σε σκηνές, ο παρατεταμένος εγκλεισμός τους μέσα στα κέντρα κράτησης με πρόσχημα την πανδημία, η παντελής έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης αλλά και οποιασδήποτε άλλης πρόληψης αναφορικά με τα μέτρα για την αποφυγή της διασποράς του covid-19, η συνεχής απομόνωσή τους από τα κέντρα των μητροπόλεων αλλά και της κοινωνίας της ίδιας και η καταστολή οποιασδήποτε αντίστασης είτε με την βία των ΜΑΤ είτε μέσω της τρομοκρατίας των pushbacks και των απελάσεων καθιστούν για μία ακόμη φορά έκδηλο το πλέον προφανές: η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών είναι μια διαχείριση εξόντωσης και το κράτος κατέχει το μονοπώλιο της βίας είτε απέναντι στους/στις μετανάστες/μετανάστριες είτε απέναντι στους αλληλέγγυους και σε όποιον επιχειρεί να σηκώσει κεφάλι ενάντια στις δολοφονικές προσταγές του. Η φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου απουσιάζουν ακόμα και οι στοιχειώδεις υποδομές κάλυψης των βασικών αναγκών και η διαρκής καταναγκαστική απομόνωση των ανθρώπων αυτών συνιστούν ένα ξεκάθαρο κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποιο πρωτοφανές γεγονός, αλλά μία πάγια κατάσταση στη διαχείριση της ζωής των προσφύγων και των μεταναστών τα τελευταία χρόνια. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής του καθεστώτος εξαίρεσης. Σε μέρη αυτά η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία, καθώς το πλέον απαξιωμένο κομμάτι του πληθυσμού, οι αόρατοι αυτής της κοινωνίας στερούνται όχι μόνο τις στοιχειώδεις παροχές και δικαιώματα, όπως αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, περίθαλψης, εκπαίδευσης ακόμα και σίτισης αλλά και το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή. Η κατάσταση αυτή, και στην Ελλάδα, αλλά και σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη υποδοχής προσφύγων και μεταναστών, είναι πλέον η θεμελιωμένη (και νομικά θεσπισμένη) διαχείριση των ανθρώπων που κρίνεται ότι περισσεύουν μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Άνθρωποι χωρίς χαρτιά, χωρίς ονόματα και τέλος δίχως ζωές προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου και της φτώχειας και πεθαίνουν, προσπαθώντας να κερδίσουν λίγη από την αξιοπρέπεια και τη ζωή που τους έχει στερήσει η βαρβαρότητα της εξουσίας είτε αυτή πετάει βόμβες είτε χτίζει κολαστήρια.

Από τη μεριά μας η αλληλεγγύη δεν γνωρίζει ούτε σύνορα, ούτε χρονικά περιθώρια. Είναι διαρκής, έμπρακτη και δεν εγκλωβίζεται σε κανενός είδους διαχωρισμούς (πρόσφυγες – μετανάστες). Καμία λύση δεν μπορεί να είναι προσωρινή μιας και το πρόβλημα δεν εμφανίστηκε τώρα αλλά δημιουργείται εδώ και χρόνια από τις χώρες που διαχειρίζονται τον παγκόσμιο πλούτο. Η οργάνωση των καταπιεσμένων σε όλο τον κόσμο είναι η μόνη που μπορεί να ανατρέψει την κυριαρχία και να εξασφαλίσει ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Η κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων ξένων ή ντόπιων αποτελεί το όπλο μας ενάντια στους εκμεταλλευτές. Οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε μαζί με τους μετανάστες για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας. Παλεύουμε μαζί με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες να σταματήσουν οι επαναπροωθήσεις, να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για ζωη, δουλειά και διαμονή με αξιοπρέπεια για κάθε άνθρωπο που έχει ανάγκη.