Το καπιταλιστικό σύστημα μέσω της κρατικής παρακμής, της μανίας για οικονομική μεγέθυνση και των διακρατικών ανταγωνισμών, πατάει στις πλάτες των από τα κάτω εξευτελίζοντάς τους. Από τη μία η αντικοινωνική διαχείριση της πανδημίας με την πληβειακή τάξη να απαριθμεί χιλιάδες νεκρούς εκτός ΜΕΘ, η αντεργατική αναδιάρθρωση και οι δεκάδες εργατικές δολοφονίες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς και από την άλλη, οι πολέμοι που διεξάγονται εδώ και χρόνια ανά την υφήλιο για τα συμφέροντα των πολιτικά και οικονομικά ισχυρών σκορπώντας θάνατο, καμένη γη, φτώχεια και ξεριζωμένους ανθρώπους, είναι μόνο λίγα από όσα αποδεικνύουν περίτρανα πως τα κράτη και τα αφεντικά είναι έτοιμα να θυσιάσουν τα πάντα για τη μεγιστοποίηση των κερδών τους, με την κοινωνική βάση να υφίσταται τις συνέπειες.
Παρακολουθώντας την κατάσταση στην Ουκρανία, βλέπουμε πως η μηχανή του πολέμου συνεχίζει ακούραστη να επιτελεί το έργο της εις βάρος του λαού, με την τάξη μας να πλήττεται ήδη από τις συνέπειες είτε αυτές επηρεάζουν το κόστος ζωής (επιπλέον αύξηση των τιμών βασικών αγαθών και καυσίμων), είτε την ίδια τη ζωή. Όσοι πρόλαβαν να εγκαταλείψουν το πεδίο της σφαγής, περνάνε από χώρα σε χώρα αναζητώντας μια γη να τους φιλοξενήσει και μια καλύτερη ζωή για αυτούς και τις οικογένειές τους.
Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν άργησε να φορέσει το ανθρωπιστικό της προσωπείο δηλώνοντας πως «Η Ελλάδα είναι ανοιχτή στη φιλοξενία Ουκρανών προσφύγων». Η ρατσιστική ρητορική αυτή τη φορά απουσιάζει καθώς διαπιστώνεται ότι ο Ουκρανικός λαός δεν θεωρείται άμεσο εμπόδιο για την επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, αφενός λόγω συμμαχιών του ελληνικού κράτους με άλλες δυνάμεις και αφετέρου λόγω του μέλλοντος που τους επιφυλάσσει η καπιταλιστική κρατική διαχείριση. Ήδη έχει δρομολογηθεί η απορρόφησή τους από την ελληνική βιομηχανία μετατρέποντάς τους -προτού καν φτάσουν στη χώρα- σε χρήσιμους και αναλώσιμους εργάτες, μπαλώνοντας με αυτόν τον τρόπο τα κενά στην παραγωγή.
Γενικότερα, η κρατική μεταναστευτική πολιτική διατηρεί την φασιστική της έκφραση, με το ελληνικό κράτος να υπογράφει μια συμφωνία που θυμίζει Μανωλάδα. Η συμφωνία αυτή αναφέρεται σε 4.000 εποχιακούς εργάτες γης από το Μπαγκλαντές οι οποίοι, εφόσον υπογράψουν την εν λόγω σύμβαση εργασίας, αποκτούν το «δικαίωμα» παραμονής στη χώρα κατά το χρονικό διάστημα της εργασίας τους (9 μήνες), χωρίς ωστόσο να τους δίνεται με αυτό τον τρόπο οποιοδήποτε άλλο δικαίωμα, όπως για παράδειγμα αυτό της ιθαγένειας. Μάλιστα στην περίπτωση που κάποιος από τους εργάτες-μετανάστες δεν αποχωρήσει από την χώρα κατά το τρίμηνο που δεν εργάζεται, δηλαδή κατά την περίοδο που κρίνεται αχρείαστος για το κεφάλαιο, απελαύνεται.
Όλα αυτά αποδεικνύουν για ακόμη μία φορά πως η πολιτική διαχείριση βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με τις ανάγκες της αστικής τάξης και του κεφαλαίου.
Φυσικά, όσοι περισσεύουν διώκονται από το Λιμενικό και καταλήγουν πνιγμένοι στο Αιγαίο, κακοποιούνται από τον στρατό στον Έβρο και αμέσως μετά επαναπροωθούνται παράνομα, βρίσκονται στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης υπό απάνθρωπες συνθήκες αναμένοντας για μήνες ίσως και χρόνια και τελικά απελαύνονται.
Ακόμη και αυτοί που καταφέρνουν να παραμείνουν στη χώρα, το κράτος και οι ΜΚΟ -που θησαυρίζουν ταυτόχρονα εις βάρος τους- φροντίζουν να καταστέλλονται, αντιμετωπίζοντάς τους σαν ζωές χωρίς αξία. Η μια κυβέρνηση διαδέχεται την άλλη και μέσω της εγκληματικής πολιτικής τους η οποία συνίσταται στις εκκενώσεις των προσφυγικών καταλήψεων, τις έντονες πιέσεις με σκοπό να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους αλλά και τη διακοπή ή την τρομακτική περικοπή των οικονομικών βοηθημάτων και προγραμμάτων που τους παρέχονταν, τους επιβάλλουν να ζουν κάτω από ένα καθεστώς εξευτελισμού χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει. Οι εξώσεις έρχονται η μία μετά την άλλη, ακόμη και σε όσους αιτούντες ασύλου έχουν πάρει θετική απόφαση, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να φεύγουν από τη χώρα ή να μένουν πολλά άτομα και οικογένειες μέσα σε ένα διαμέρισμα, ακόμα και να ζουν στο δρόμο μη έχοντας άλλη επιλογή.
Οι τραμπούκικες μέθοδοι που ακολουθούνται με σκοπό να διώξουν τους ανθρώπους από τα σπίτια τους και κατ’ επέκταση από τη χώρα, δείχνουν ακόμη μια φορά πως η «παροχή» του κράτους στους περισσευούμενους πληθυσμούς περιορίζεται στην καταστολή. Έτσι, εξαθλιωμένοι και χωρίς πρόσβαση σε υγεία, εκπαίδευση, σίτιση και στέγαση, οι μετανάστες κι οι μετανάστριες μετατρέπονται στους αόρατους αυτού του κόσμου. Πετιούνται στο περιθώριο και ενώ προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο ή τη φτώχεια και να διεκδικήσουν μία αξιοπρεπή ζωή, η βαρβαρότητα της εξουσίας τούς κτίζει ένα δυστοπικό μέλλον.
Εμείς ως αναρχικοί/ές στεκόμαστε στο πλευρό των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου και ενάντια στην άγρια εκμετάλλευση των λαών από κράτη και αφεντικά, προτάσσοντας την κοινωνική, ταξική και διεθνιστική αλληλεγγύη. Ντόπιοι και μετανάστες αντιστεκόμαστε στην ρατσιστική θανατοπολιτική κράτους και κεφαλαίου, οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε μαζί απέναντι στους πολέμους, τη φτώχεια και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ώσπου να δημιουργήσουμε μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αξιοπρέπειας που τίποτα δεν θα μας χωρίζει και κανείς δεν θα μας εξουσιάζει.
ΠΕΜΠΤΗ 14 ΑΠΡΙΛΗ | 18:00 | ΚΑΜΑΡΑ
Τοπικός συντονισμός Θεσσαλονίκης/ Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ο.Σ.
