Φωτιά στα κρεματόρια του 21ου αιώνα!

η Κόλαση.

Την Τρίτη, στις 8 του Σεπτέμβρη 2020 ξέσπασε μεγάλη πυρκαγιά στο κέντρο κράτησης μεταναστών/μεταναστριών στη Μόρια και το μεγαλύτερο μέρος του κάηκε ολοσχερώς. Το επόμενο βράδυ με νέα πυρκαγιά ολοκληρώθηκε η καταστροφή του στρατοπέδου συγκέντρωσης. Περίπου 12.000 άνθρωποι εκτοπίστηκαν και κατέληξαν στους δρόμους πέριξ των εγκαταστάσεων, προσπαθώντας να καταφύγουν στην πόλη της Μυτιλήνης. Οι μπάτσοι έβαλαν φραγμούς ώστε οι μετανάστ(ρι)ες να μην πλησιάσουν τον αστικό ιστό, υποβοηθούμενοι από ντόπιους φασίστες. Το νησί κηρύσσεται για μία ακόμη φορά τον τελευταίο χρόνο σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης που επιχειρούνται να στηθούν από ντόπιους αλληλέγγυους χτυπιούνται και καταστέλλονται άγρια από την αστυνομία, ενώ ήδη ξεκίνησε να χτίζεται νέο κέντρο κράτησης, κλειστού τύπου, καθιστώντας για μία ακόμη φορά έκδηλο, το πλέον προφανές: η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών είναι μια διαχείριση εξόντωσης και το κράτος κατέχει το μονοπώλιο της βίας είτε απέναντι στους μετανάστες είτε απέναντι στους αλληλέγγυους και σε όποιον επιχειρεί να σηκώσει κεφάλι ενάντια στις δολοφονικές προσταγές του. Η αντιτρομοκρατική και η ΕΥΠ ταυτοποίησαν και μόλις πριν λίγες μέρες πέρασαν από δίκη ως εμπρηστές της Μόριας 6 αφγανοί, 4 ενήλικες και δύο ανήλικοι. Μόλις πριν μερικούς μήνες μία πρόσφυγας αυτοπυρπολήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Καρά Τεπέ, διαμαρτυρόμενη για την κράτησή της όταν έμαθε ότι αναβλήθηκε η μετεγκατάστασή της στη Γερμανία. Σε μια διεστραμμένη αντιστροφή της πραγματικότητας, η γυναίκα αντιμετωπίζει την κατηγορία του εμπρησμού και βρίσκεται κάτω από περιοριστικούς όρους απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα.

Η ίδια η ύπαρξη του κολαστηρίου της Μόριας είναι ένα κρατικό έγκλημα. Ένα έγκλημα που η κυβέρνηση της ΝΔ έρχεται να ολοκληρώσει, βαδίζοντας πάνω στο κόκκινο χαλί που έστρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο μέσα από την απονεύρωση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων όσο και με τα δεκάδες κατασταλτικά χτυπήματα που δέχτηκαν οι καταλήψεις και οι δομές του κινήματος κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του, επιδιώκοντας την εγκαθίδρυση ένα καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης, όπου όσοι περισσεύουν θα πετιούνται στο περιθώριο. Σε κάθε περίπτωση η Μόρια έπρεπε να καεί. Η φωτιά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μιαν απάντηση στην κρατική αντιμεταναστευτική πολιτική που στοιβάζει χιλιάδες ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέσα σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, όπου η ζωή λιώνει μέρα με τη μέρα.

Ωστόσο, από το κολαστήριο της Μόρια, περάσαμε στο Καρα Τεπέ, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ακόμη πιο βάρβαρο, ακόμα πιο απομονωμένο, ακόμη πιο σκληρό, για να θυμίζει ότι οι ζωές των μεταναστ(ρι)ων δεν έχουν καμία απολύτως αξία όταν δεν μπορούν να αποτελέσουν χαρτί πίεσης σε διακρατικές διαμάχες. Μέσα σε συνθήκες ολικού lock down, η κυβέρνηση καλούσε πρόσφυγες και μετανάστες να παραμείνουν στοιβαγμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε αντιστοιχία με την καμπάνια “μένουμε σπίτι” που απηύθυνε στον υπόλοιπο πληθυσμό, σε μια χυδαία και προκλητική συνδήλωση του καθεστώτος εξαίρεσης που επιβάλλει σε αυτούς τους ανθρώπους. Μετά τη λήξη της καραντίνας για το σύνολο της κοινωνίας ωστόσο, οι μετανάστες και οι μετανάστριες παρέμειναν σε καθεστώς απομόνωσης καθώς για τους ίδιους εξακολουθούσαν να ισχύουν όλοι οι περιορισμοί, ανεξάρτητα από τον αριθμό των κρουσμάτων στα κέντρα. Η φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου απουσιάζουν ακόμα και οι στοιχειώδεις υποδομές κάλυψης των βασικών αναγκών και η διαρκής καταναγκαστική απομόνωση των ανθρώπων αυτών συνιστούν ένα ξεκάθαρο κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα. Και συμβαίνει εδώ, στην Ελλάδα.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποιο πρωτοφανές γεγονός, αλλά μία πάγια κατάσταση στη διαχείριση της ζωής των προσφύγων και των μεταναστών τα τελευταία χρόνια. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής του καθεστώτος εξαίρεσης. Σε μέρη αυτά η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία, καθώς το πλέον απαξιωμένο κομμάτι του πληθυσμού, οι αόρατοι αυτής της κοινωνίας στερούνται όχι μόνο τις στοιχειώδεις παροχές και δικαιώματα, όπως αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, περίθαλψης, εκπαίδευσης ακόμα και σίτισης αλλά και το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή. Η κατάσταση αυτή, και στην Ελλάδα, αλλά και σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη υποδοχής προσφύγων και μεταναστών, είναι πλέον η θεμελιωμένη (και νομικά θεσπισμένη) διαχείριση των ανθρώπων που κρίνεται ότι περισσεύουν μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Άνθρωποι χωρίς χαρτιά, χωρίς ονόματα και τέλος δίχως ζωές προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου και της φτώχειας και πεθαίνουν, προσπαθώντας να κερδίσουν λίγη από την αξιοπρέπεια και τη ζωή που τους έχει στερήσει η βαρβαρότητα της εξουσίας είτε αυτή πετάει βόμβες είτε χτίζει κολαστήρια.

Από τη μεριά μας η αλληλεγγύη δεν γνωρίζει ούτε σύνορα, ούτε χρονικά περιθώρια. Είναι διαρκής, έμπρακτη και δεν εγκλωβίζεται σε κανενός είδους διαχωρισμούς (πρόσφυγες – μετανάστες). Καμία λύση δεν μπορεί να είναι προσωρινή μιας και το πρόβλημα δεν εμφανίστηκε τώρα αλλά δημιουργείται εδώ και χρόνια από τις χώρες που διαχειρίζονται τον παγκόσμιο πλούτο. Η κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων ξένων ή ντόπιων αποτελεί το όπλο μας ενάντια στους εκμεταλλευτές. Οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε μαζί με τους μετανάστες για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας. Αλληλεγγύη, κοινός αγώνας και κοινή ζωή. Αυτό τίθεται πλέον ως μια διαχωριστική γραμμή, που ορίζει τη διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους και τα καθάρματα.