ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΓΕΝΝΟΥΝ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ- ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑ Π. ΦΥΣΣΑ στις 18/9/2013 στο Κερατσίνι από τον χρυσαυγίτη Γ. Ρουπακιά και το παρακρατικό τάγμα εφόδου της Χ.Α.
Στις 18 Σεπτέμβρη 2013, παρακρατικό τάγμα εφόδου της χρυσής αυγής πραγματοποιεί δολοφονική επίθεση στο Κερατσίνι από την οποία πέφτει νεκρός ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας, μαχαιρωμένος στην καρδιά από το χρυσαυγίτη Γ. Ρουπακιά. Ήταν ένα ακόμα επεισόδιο των δολοφονικών ενεργειών της παρακρατικής συμμορίας της ΧΑ σε βάρος αναρχικών και αριστερών αγωνιστών, συνδικαλιστών, προσφύγων και μεταναστών, κατειλημμένων και αυτοδιαχειριζόμενων χώρων αγώνα. Γιατί οι φασίστες χτυπούν εκεί που τους υποδεικνύει η ίδια η κρατική πολιτική, τα συμφέροντα των αφεντικών και η καθεστωτική προπαγάνδα των ΜΜΕ: ενάντια στο αγριότερα εκμεταλλευόμενο τμήμα της κοινωνίας και ενάντια στους αγωνιζόμενους, που διακηρυγμένα βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής.
Είναι γεγονός πως η ΧΑ, ήδη από την ίδρυση της τη δεκαετία του ’80, λειτούργησε ως κρατικό ενεργούμενο και υποχείριο πιάνοντας το νήμα από το παρελθόν των πολιτικών της προγόνων, των χιτών και των ταγματασφαλιτών της κατοχής και του εμφυλίου και κληρονομώντας την παρακρατική δράση των γκοτζαμάνηδων που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αλλά και των κένταυρων και των rangers της ΟΝΝΕΔ που δολοφόνησαν τον αγωνιστή καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα. Βασική της κατεύθυνση, τόσο της ίδιας της οργάνωσης, όσο και του κράτους που την καθοδηγούσε, ήταν να αμβλύνει τις αντιστάσεις της κοινωνίας λειτουργώντας παραπληρωματικά ή/και αντί της επίσημης καταστολής, καθώς και να αναπτύξει τα πιο συντηρητικά και αντιδραστικά κοινωνικά ένστικτα, διαλύοντας τους όποιους συλλογικούς, ταξικούς και κοινωνικούς δεσμούς, συμβάλλοντας έτσι στον κοινωνικό εκφασισμό.
Μέσα σε συνθήκες βαθιάς πολιτικής και οικονομικής κρίσης, ιδιαίτερα μετά την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, και αντιμέτωπο με τις μαζικές κινητοποιήσεις των επόμενων χρόνων ενάντια στη φτώχεια και την εξαθλίωση των μνημονιακών πολιτικών, το καθεστώς επέλεξε να πριμοδοτήσει τη δολοφονική συμμορία της ΧΑ με όλα τα μέσα, ως εργαλείο στο πλαίσιο μιας ευρύτερης αντι-εξεγερτικής και αντεπαναστατικής στρατηγικής, με δύο βασικούς στόχους: αφενός την τρομοκράτηση των πολιτικών του αντιπάλων από τις ναζιστικές ομάδες κρούσης, και αφετέρου τη συσπείρωση των πιο αντιδραστικών στοιχείων του πληθυσμού γύρω από τα ναζιστικά αποβράσματα και τη στρατολόγηση ενός μέρους του στη μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό, στην εμπέδωση του ολοκληρωτισμού και της βίας απέναντι στους ταξικά αδύναμους, ώστε να διαχυθεί ο κοινωνικός εκφασισμός, να στοχοποιηθούν οι παρίες για τα δεινά που επιφέρει η πολιτική του κράτους και των αφεντικών, και να μείνουν στο απυρόβλητο οι ισχυροί.
Μπροστά στην προοπτική έκφρασης της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής που ακολούθησε τη δολοφονία του Π.Φύσσα, το κράτος παραπέμπει σε δίκη τη Χ.Α ως εγκληματική οργάνωση, επιδιώκοντας να εμφανιστεί ως ο μοναδικός φορέας δικαιοσύνης και εγγυητής της κοινωνικής ομαλότητας. Σε αυτά τα εφτά χρόνια τόσο ο «θεσμικός αντιφασισμός» που επιχείρησε να ξεπλύνει το κράτος από την ευθύνη του ενορχηστρωτή της παρακρατικής δράσης των νεοναζί και να εδραιώσει τη θεωρία των δύο άκρων, όσο και η ίδια η παρακρατική δράση στο πεζοδρόμιο βρήκαν απέναντι τους τη σθεναρή, αποφασιστική, διαρκή και ανυποχώρητη αντιφασιστική δράση. Οι μαζικές και μαχητικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις ήταν ο πραγματικός φραγμός στην άνοδο των φασιστών και στις επιθέσεις που πραγματοποιούσαν, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν μπει ισχυρά αναχώματα στην επέλασή τους στο δημόσιο πεδίο. Από τις αντιφασιστικές διαδηλώσεις αντίστασης και μνήμης για τον Π.Φύσσα και το Σ. Λουκμαν, τις μαχητικές συγκεντρώσεις σε διάφορες στιγμές της δίκης της ΧΑ (με κορυφαίο παράδειγμα τη συγκέντρωση και τις συγκρούσεις που ξέσπασαν με φασίστες και μπάτσους εντός της δικαστικής αίθουσας κατά την εκδίκαση της υπόθεσης του Στεκιού Αντίπνοια), τις κεντρικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις και τις εδαφικές μάχες στις γειτονιές, μέχρι τα οδοφράγματα διεθνιστικής αλληλεγγύης απέναντι στον εθνικισμό, τη μισαλλοδοξία και τον πόλεμο.
Δεν είχαμε και δεν έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο της αστικής δικαιοσύνης. Οι όποιες καταδίκες φασιστών από αυτήν, δεν μπορούν να μας εξαπατήσουν. Δεν ξεχνάμε πως ο αγώνας ενάντια στον φασισμό είναι κομμάτι του συνολικού αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και το κράτος. Ως αναρχικοί – αντιεξουσιαστές, μέσα από τους κοινωνικούς- ταξικούς αγώνες στεκόμαστε ενάντια σε ένα πανίσχυρο σύστημα, που προωθεί τις ανισότητες, την ιεραρχία και τους διαχωρισμούς. Αγωνιζόμαστε μέσα και έξω από τις αίθουσες των δικαστηρίων, σε όλα τα κοινωνικά πεδία, στους καθημερινούς αγώνες για ισότητα, αλληλεγγύη, ελευθερία.
Στις 7 Οκτώβρη 2021 βρεθήκαμε μαζί με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές έξω από το Εφετείο της Αθήνας, σε μια από τις μεγαλύτερες αντιφασιστικές συγκεντρώσεις όλων των εποχών στον ελλαδικό χώρο. Xωρίς αυταπάτες για το ρόλο της αστικής δικαιοσύνης και των αποφάσεων της, μέσα από τη δυναμική συγκέντρωση και τις συγκρούσεις με τους ένστολους δολοφόνους της αστυνομίας επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, φωνάξαμε με όλες μας τις δυνάμεις πως δεν βρεθήκαμε εκεί για να πολεμήσουμε τον φασισμό μαζί με το κράτος, την κυβέρνηση, τον όψιμο αντιφασισμό των ΜΜΕ (που εδώ και τόσα χρόνια συστηματικά και με σχέδιο ξέπλεναν την εγκληματική τους δράση) και τους κάθε λογής θεσμικούς θιασώτες ενός κίβδηλου και υποκριτικού αντιφασισμού, αλλά αντίθετα, βρεθήκαμε έξω από το Εφετείο σε πείσμα όλων αυτών που μεθοδικά πριμοδοτούν σε καθημερινή βάση τον κοινωνικό εκφασισμό και τον κρατικό ολοκληρωτισμό, για να τονίσουμε εμφατικά πως η μόνη απάντηση απέναντι στον πόλεμο, τον εθνικισμό και τον φασισμό που γεννά και θρέφει ο κόσμος του κράτους και του καπιταλισμού, είναι η οργάνωση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης και η σύγκρουση με τον κόσμο αυτό.
Σήμερα -που η κοινωνία υφίσταται άλλο ένα ισχυρό πλήγμα εξαιτίας της δολοφονικής διαχείρισης της πανδημίας, που επιταχύνονται οι αναδιαρθρώσεις, με το ρήμαγμα της κοινωνικής βάσης και την αποστέρηση των αναγκαίων κοινωνικών αγαθών, και τη λεηλασία της φύσης, που μονιμοποιείται το Καθεστώς Έκτακτης ανάγκης και η κρατική καταστολή αποτελεί την κυρίαρχη στρατηγική του κράτους- οι αντιδραστικές δυνάμεις εμφανίζονται εκ νέου στο δημόσιο πεδίο. Είτε ως εκφραστές συνωμοσιολογικών αφηγήσεων που προέρχονται ξεκάθαρα από την ακροδεξιά και λειτουργούν παραπληρωματικά στους επίσημους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς, στοχεύοντας στη διάλυση των συλλογικών, κοινωνικών και ταξικών δεσμών είτε ως φασιστικές γκρούπες που εμφανίζονται υπό την προστασία των κατασταλτικών μηχανισμών, λειτουργώντας ως εφεδρεία του κράτους και συνδράμοντας στην κρατική ρητορική διάχυσης του ρατσιστικού μίσους, του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες.
Απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα η μόνη ρεαλιστική προοπτική των από τα κάτω είναι η οργάνωση και ο αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση. Χωρίς αυταπάτες πως το σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης μπορεί να εξωραϊστεί, χωρίς αυταπάτες πως οποιαδήποτε κυβέρνηση ή κρατικός θεσμός μπορεί να αποτελέσει φραγμό στο τέρας του φασισμού, να αγωνιστούμε συλλογικά και μαχητικά με όπλο μας τη διεθνιστική και ταξική αλληλεγγύη για την οικοδόμηση ενός κόσμους ισότητας, δικαιοσύνης και ελευθερίας.
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΡΕΦΕΙ
Αντιφασιστική- αντικρατική- αντικατασταλτική διαδήλωση
8 χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα
Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου
Αθήνα: Κερατσίνι, Παύλου Φύσσα 60, 17:30
Θεσσαλονίκη: Προσυγκέντρωση στην κατάληψη Mundo Nuevo, 17.00
Συγκέντρωση στην Καμάρα, 18.00
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση- Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
