Παλαιστίνη σημαίνει Αντίσταση
*Ανακοίνωση που διαβάστηκε στην αρχή της εκδήλωσης “Trafficking – Υποθέσεις «Αμαρυλλίς», Κολωνού, Ηλιούπολης/ Greek Police Mafia/ Αγωγές SLAPP/ Συγκάλυψη/ Κρατική καταστολή”, στο 7ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ στη Λαμπηδόνα, στις 6 Ιούλη
Προτού ανοίξουμε την εκδήλωση θέλουμε να διαβάσουμε μια ανακοίνωση, γιατί ενώ βρισκόμαστε εδώ, η καρδιά μας χτυπά στην Παλαιστίνη. Χτυπά στους ίδιους παλμούς με εκείνους των παιδιών με το αφοπλιστικό βλέμμα, όταν σχηματίζουν με τα δάχτυλα τους το σήμα της νίκης, γιατί αντίσταση είναι η ίδια τους η ύπαρξη. Χτυπά για τις αδερφές μας, τις γυναίκες και τα κορίτσια της Γάζας, εκείνες που δολοφονήθηκαν και εκείνες που επέζησαν, για τις αγνοούμενες, για τις κρατούμενες, για τις γυναίκες που στάθηκαν με πέτρες στα χέρια απέναντι στους ισραηλινούς στρατιώτες, που στην αγκαλιά τους νανουρίζουν λευκά σεντόνια και παρηγορούν σκελετωμένα παιδιά, που πεινάνε και αγωνιούν για λίγο νερό, που γεννούν μέσα στα χαλάσματα νοσοκομείων, που αρρωσταίνουν και πονούν χωρίς φάρμακα, χωρίς παυσίπονα, σε καταυλισμούς εκτοπισμένων.
Δεν γίνεται να μιλάμε για πατριαρχία και έμφυλη βία, χωρίς να αναγνωρίζουμε ότι η γενοκτονία, η εθνοκάθαρση, ο πόλεμος, η κατοχή, η πολιορκία, το απαρτχάιντ, η ίδια η αποικιοκρατία αποτελούν, μεταξύ άλλων, και την πιο ακραία έκφρασή τους. Και ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η προσπάθεια ταπείνωσης, εξευτελισμού, καθυπόταξης και εξόντωσης των γυναικών μετατρέπεται σε ένα ακόμα εργαλείο για τον αφανισμό ενός λαού που αντιστέκεται, ενώ του άρπαξαν το σπίτι, τη γη, τα όνειρα και το μέλλον. Για την ακρίβεια, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, δεν γίνεται να μιλάμε για τίποτα, μα τίποτα άλλο, αν κλείνουμε τα μάτια απέναντι σε όσα διαδραματίζονται στην Παλαιστίνη.
Η βία των αριθμών είναι αμείλικτη. Μετά τις 7 Οκτώβρη 2023 (όταν το σύνολο σχεδόν των παλαιστινιακών οργανώσεων αποφάσισαν να καταφέρουν ένα πλήγμα μέσα στα κατεχόμενα εδάφη, δηλαδή τη γη που έχουν καταλάβει έποικοι), το κράτος του Ισραήλ έχει δολοφονήσει περισσότερους από 57.000 Παλαιστίνιους (Ιούνιος 2025), σε μια επιχείρηση που συνιστά κορύφωση της μακροχρόνιας πολιτικής εξόντωσης που διαπερνά το σιωνιστικό μόρφωμα από την ίδρυσή του και σήμερα δοκιμάζει να επιβάλει την «τελική λύση». Περισσότεροι από τους μισούς νεκρούς είναι γυναίκες και παιδιά. Ο πληθυσμός των εκτοπισμένων υπολογίζεται σε 2 εκατομμύρια, δηλαδή πάνω από το 90% των κατοίκων της Γάζας, μεγάλο μέρος των οποίων ούτως ή άλλως είναι πρόσφυγες (Reuters, 3 Ιουλίου 2025). Σύμφωνα με έκθεση του ΟΗΕ, τον Ιανουάριο του 2025, το 1 εκατομμύριο των εκτοπισμένων ήταν γυναίκες και κορίτσια, οι τραυματίες ήταν 110.000, 306.000 σπίτια είχαν καταστραφεί ολοκληρωτικά και 19.000 παιδιά είχαν μείνει ορφανά, ενώ ο αριθμός των αγνοούμενων στα χαλάσματα είναι ανυπολόγιστος. Σε άλλη έκθεση του ΟΗΕ, τον Μάρτιο του ’25, αναφέρεται ότι 50.000 περίπου γυναίκες στη Γάζα είναι έγκυες και 130 γεννούν κάθε μέρα, χωρίς πρόσβαση σε καθαρό νερό, φάρμακα και την απαραίτητη υγιεινή και φροντίδα, αφού επιπλέον η καταστροφή των υποδομών υγείας, όπως και η δολοφονία του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, αποτελούν στοχευμένη προσπάθεια του ισραηλινού στρατού στην επιχείρηση εξόντωσης.
Καθημερινότητα αποτελούν τα σεξουαλικά βασανιστήρια και η σεξουαλική βία. Οι μαρτυρίες που συγκεντρώνονται στην έκθεση της Ανεξάρτητης Διεθνούς Επιτροπής Διερεύνησης του ΟΗΕ (Μάιος 2025) καταγράφουν πρακτικές του ισραηλινού στρατού, όπως «τον εξαναγκασμό σε δημόσια γύμνια αντρών και γυναικών, τη σεξουαλική κακοποίηση, την απειλή θανάτου σε άντρες αν δεν δεχτούν να γδύσουν γυναίκες συγγενείς τους μπροστά σε στρατιώτες και τανκς, στοχευμένες επιθέσεις κατά γεννητικών οργάνων, απειλές βιασμού ή και βιασμό». Τεκμηριώνονται «περιστατικά σεξουαλικής και έμφυλης βίας σε περισσότερες από 10 φυλακές του Ισραήλ, ιδίως του Νεγκέβ και του Σντε Τεϊμάν, καθώς και στις γυναικείες φυλακές Νταμόν και Χασαρόν. Γυναίκες κρατούμενες αντιμετώπισαν σεξουαλικές επιθέσεις […]. Άντρες κρατούμενοι καταγγέλλουν ότι δέχτηκαν μπουνιές, κλοτσιές, χτυπήματα με μεταλλικά αντικείμενα ή και σύνθλιψη των γεννητικών τους οργάνων. Άλλοι άντρες υπέστησαν βιασμούς. Στη φυλακή Οφερ ο γιατρός Αντνάν Αλ-Μπουρς πέθανε μετά τη βάναυση σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη» (Εφσυν 8/5/2025).
Την ίδια στιγμή μια εκστρατεία pink washing (ή αλλιώς ροζ ξέπλυμα) από το κράτος του Ισραήλ και τους δυτικούς συμμάχους του επιχειρεί να νομιμοποιήσει την αποικιοκρατικό εποικισμό και τη γενοκτονία, διαφημίζοντας πως είναι η μόνη χώρα στη Μέση Ανατολή που προωθεί την ισότητα των φύλων και την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων – προφανώς βαφτίζοντας ισότητα τη συμμετοχή στις δολοφονικές μονάδες του IDF). Ο φεμινισμός μετατρέπεται σε όπλο για την απανθρωποποίηση του υπό εξόντωση πληθυσμού, για να εξουδετερώσει την αλληλεγγύη, να αποσπάσει τη σιωπή και τη συναίνεση, να δικαιολογήσει τη σφαγή.
Απέναντι σε αυτή την εκστρατεία υψώνεται πλήθος από φωνές, όπως το «Φεμινιστικό Μανιφέστο» του 2023 (Α Feminist Manifesto – Anticolonialism is a Feminist Issue), που αναφέρει: «Αντιλαμβανόμαστε τον φεμινισμό ως απελευθερωτική θεωρία και πρακτική που μάχεται ενάντια στην αδικία και την καταπίεση, που αποζητά πρωτίστως τη δικαιοσύνη και την άρση των ανισοτήτων. Η παλαιστινιακή αντίσταση σε όλες τις μορφές της αποτελεί δίκαιη-νόμιμη πρακτική για την καταπολέμηση ενός αδίστακτου αποικιοκρατικού συστήματος, που σταθερά κακοποιεί και αρνείται τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους εδώ και δεκαετίες. Την επικροτούμε και τη θεωρούμε αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα μας για έναν δίκαιο κόσμο. […] Οι αποικιοκρατικές και φιλελεύθερες αφηγήσεις επιχειρούν να κατασκευάσουν ένα ενιαίο μοντέλο φεμινισμού: τον φεμινισμό των λευκών σωμάτων στις μητροπόλεις (Ευρώπη και Βόρεια Αμερική). Πρόκειται για μια μορφή φεμινισμού που περιορίζεται στο λεγόμενο πλαίσιο των ‘ανθρωπίνων δικαιωμάτων’ που δημιουργήθηκε από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις και χρησιμοποιείται για τη διατήρηση των συμφερόντων τους. Ο φιλελεύθερος φεμινισμός ενοχλείται με κάθε απόκλιση από αυτό το μοντέλο και προσπαθεί να το ακυρώσει και να το εξαλείψει. Κατά συνέπεια, ο δικός μας φεμινισμός αντιμετωπίζεται με απαξίωση και σκεπτικισμό επειδή υποστηρίζει απελευθερωτικές πρακτικές που αμφισβητούν και απειλούν ταυτόχρονα τα υπάρχοντα αποικιοκρατικά και πατριαρχικά συστήματα – και η ένοπλη αντίσταση του παλαιστινιακού λαού είναι μια από αυτές τις πρακτικές».
Για εμάς, ως αναρχικές, ως γυναίκες και αγωνίστριες, οι ίδιοι λόγοι που μας τοποθετούν ακλόνητα στο πλευρό των αγωνιζόμενων στην Παλαιστίνη, μας ενώνουν με τις αδερφές μας στο Ιράν, με τις πολιτικές κρατούμενες στις φυλακές Εβίν που είχαν ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουν τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς, αλλά και τη βία, τις εικονικές εκτελέσεις, τις διώξεις από το ιρανικό καθεστώς… Με τις αδερφές μας που πλήρωσαν με το αίμα τους την εξέγερση με σύνθημα «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία», μετά τη δολοφονία της Mahsa Amini στα χέρια της αστυνομίας. Με τις γυναίκες που υφίστανται τις συνέπειες του πολέμου στο Σουδάν, τις μετανάστριες που εξεγείρονται απέναντι στα πογκρόμ του ICE στην Αμερική, τις ιθαγενείς Ζαπατίστριες στο Μεξικό, τις γυναίκες που παλεύουν ενάντια στις εξαφανίσεις, τις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς και για την αυτοδιάθεση του σώματός τους σε Ανατολή και Δύση. Με τις έγκλειστες στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων του ελληνικού κράτους, και με τις συντρόφισσες Μαριάννα Μ. και Δήμητρα (προφυλακισμένες μαζί με τον Νίκο Ρωμανό, τον Δημήτρη και τον Α.Κ. μετά την έκρηξη στους Αμπελόκηπους και τον θάνατο του συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη). Μας ενώνουν με όλες τις γυναίκες, όλους τους ανθρώπου που αντιμάχονται την κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, που αγωνίζονται για έναν κόσμο ελεύθερο και δίκαιο για όλες και όλους.
Θα κλείσουμε με τα λόγια της Fatima Hassouna, της 25χρονης κοπέλας που με τον φωτογραφικό της φακό κατέγραφε καθημερινές σκηνές από τη Γάζα και οι μαρτυρίες της αποτέλεσαν το υλικό για το ντοκιμαντέρ της εξόριστης Ιρανής σκηνοθέτιδας Σεπιντέ Φαρσί. Η Φατμά δολοφονήθηκε μαζί με την οικογένειά της στο σπίτι τους στη Γάζα, στις 16 Απριλίου 2025, σε αεροπορική επιδρομή του Ισραήλ.
Εδώ και 300 μέρες, με συνοδεύει η Άνια, η φωτογραφική μου μηχανή και μοναδική μου φίλη, που ξέρει να αιχμαλωτίζει τα πράγματα στον φακό της, να βγάζει τις φωτογραφίες που θέλω. Εδώ και 300 μέρες, εγώ και τα αδέρφια μου δολοφονούμαστε σ’ αυτή τη σφαγή. Το αίμα κυλά στη γη κι εγώ τρέμω τη στιγμή που το αίμα απ’ τα αδέρφια μου θα φτάσει ως εμένα, οι κηλίδες του θα βάψουν τα ρούχα μου. Εδώ και 300 μέρες βλέπουμε μόνο μαύρο και κόκκινο, ανασαίνουμε την οσμή του θανάτου, τρώμε πικρούς καρπούς και αγγίζουμε μόνο πτώματα.
Πρώτη φορά ζω μια τέτοια μαζική απώλεια. Έχω χάσει 11 μέλη της οικογένειάς μου, τους πιο αγαπημένους μου. Κι όμως, τίποτα δεν με σταματά. Περιπλανιέμαι στους δρόμους κάθε μέρα, χωρίς κάποιο σχέδιο. Απλώς θέλω ο κόσμος να δει όσα βλέπω […]
Εμείς, εμείς που πεθαίνουμε καθημερινά, έναν θάνατο που παίρνει όλες τις μορφές και τις αποχρώσεις. Χίλιες φορές πεθαίνω όταν βλέπω ένα παιδί να υποφέρει. Σπάω σε χίλια κομμάτια, απομένουν μόνο οι στάχτες μου. Με πονάει αυτό που έχουμε γίνει. Αυτή η ανοησία με πονάει και το τέρας που καθημερινά μας κατατρώει: πονάει.
Κάθε μέρα, την ώρα που φεύγω, η μητέρα μου με αποχαιρετά, αλλά δεν γυρίζω να κοιτάξω. Δεν θέλω να αντικρίσω εκείνο το βλέμμα. Δεν θέλω τόση θλίψη για τη μάνα μου, αλλά τι απέμεινε απ’ αυτήν την πόλη; Μόνο ο θάνατος.
Μιλώντας για τον θάνατο, τον αναπόφευκτο θάνατο:
Αν πρέπει να πεθάνω, θέλω έναν θάνατο που θα αντηχήσει παντού. Δεν θέλω να γίνω μια ακόμα είδηση, ένας ακόμα αριθμός μέσα στους τόσους. Θέλω έναν θάνατο που θα τον μάθει ο κόσμος όλος, που το αποτύπωμά του θα μείνει άσβεστα χαραγμένο, σε παντοτινές φωτογραφίες, που δεν θα καταφέρουν να θάψουν ποτέ και πουθενά.
Ομάδα ενάντια στην Πατριαρχία – ΑΠΟ
6 Ιουλίου 2025
