Tο Σάββατο στις 6 το απόγευμα, περίπου μία ώρα πριν την προγραμματισμένη συγκέντρωση στην πλατεία Όλγας ενάντια στην καταστολή, την απαγόρευση κυκλοφορίας και την κρατική διαχείριση της πανδημίας, καλεσμένη από την “Ανοιχτή Συνέλευση για την Αλληλεγγύη ενάντια στον ολοκληρωτισμό”, βρισκόμουν έξω από την κατάληψη Παραρτήματος. Λίγα λεπτά αφότου έφτασα στο χώρο, άρχισαν να καταφτάνουν δυνάμεις των ΜΑΤ και της ασφάλειας προσεγγίζοντας το Παράρτημα και την πλατεία Όλγας. Μόλις οι δυνάμεις των ΜΑΤ αντιλήφθηκαν την παρουσία μου, άρχισαν να βρίζουν και στη συνέχεια μου επιτέθηκαν. Αφού με χτύπησαν στο κεφάλι με το κοντάκι του όπλου για τις κρότου λάμψης, στη συνέχεια με έριξαν στο έδαφος και άρχισαν να με σέρνουν και να χτυπάνε όλοι μαζί. Όσο βρισκόμουν στο έδαφος επιχειρούσαν να με χτυπήσουν στα γόνατα και τους αστραγάλους, ενώ παράλληλα με έβριζαν και με απειλούσαν, λέγοντας ότι ξέρουν ποιος είμαι και τι κάνω, κάνοντας φανερό τον λόγο της επίθεσης.
Έπειτα από την επίθεση που δέχθηκα έξω από το Παράρτημα, προσάχθηκα στην Γ.Α.Δ.Α., όπου κρατήθηκα για κάποιες ώρες, μέχρι να αφεθώ ελεύθερος μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους και συντρόφισσες που είχαν προσαχθεί έπειτα από την επίθεση της αστυνομίας και τον αποκλεισμό του αυτοδιαχειριζόμενου χώρου Επί Τα Πρόσω. Όσο βρισκόμουν στο κρατητήριο ζητούσα διαρκώς να μεταφερθώ στο νοσοκομείο ώστε να με δει γιατρός, καθώς ήταν εμφανές ότι είχα αιμορραγία από το αυτί και χτύπημα στο κεφάλι. Την ώρα που ζητούσα γιατρό, άντρας της αστυνομίας μου απάντησε ότι ένας μικρός τραυματισμός είναι και δεν θα πεθάνω. Χαρακτηριστικό είναι ότι όσο βρισκόμουν στο κρατητήριο άντρες των ΜΑΤ περνούσαν απ’ έξω, προκαλούσαν, έβριζαν, ενώ γνωστός κάφρος αστυνομικός μου φώναζε «δεν σε βλέπω τόσο μάγκα τώρα μέσα, σε περιμένουμε να τα πούμε έξω».
Η απρόκλητη επίθεση κι ο ξυλοδαρμός μου έξω από το Παράρτημα δεν είναι παρά ένα προϊόν της στοχοποίησής μου από τις δυνάμεις της αστυνομίας, για τη δημόσια πολιτική μου δράση ως αναρχικού και τη συμμετοχή μου στους ευρύτερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Οι σαδιστές, ένστολοι τραμπούκοι της αστυνομίας έκαναν ξεκάθαρο ότι για αυτούς ο ξυλοδαρμός μου αποτελούσε και ενός είδους άτυπης «ρεβάνς». Η βία της αστυνομίας πάνω μου, είναι μια προσπάθεια να φοβίσουν και να τρομοκρατήσουν τόσο εμένα αλλά κι όλους τους υπόλοιπους αγωνιστές και αγωνίστριες που καθημερινά δίνουν τη μάχη για την κοινωνική απελευθέρωση σε μια σειρά από μέτωπα, στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και στις σχολές, στα κολαστήρια των φυλακών, στα βουνά και στα χωριά.
Το χθεσινό κατασταλτικό όργιο στην Πάτρα με τους ξυλοδαρμούς, τις προσαγωγές, τις προληπτικές εκκενώσεις πλατειών και την επίθεση σε πολιτικό χώρο αποτελεί κομμάτι της συνολικότερης επίθεσης που δεχόμαστε καθημερινά από το κράτος και το κεφάλαιο. Μια επίθεση που οξύνεται εν μέσω της εξελισσόμενης πανδημίας και της καπιταλιστικής κρίσης. Ο «εσωτερικός εχθρός» πρέπει να εξοντωθεί. Οι αντιστάσεις και οι αγώνες πρέπει να διαλυθούν. Κάθε φωνή αντίστασης, διεκδίκησης, ανυπακοής και αμφισβήτησης πρέπει να σβηστεί. Το μόνο που πρέπει να κινείται είναι η καπιταλιστική μηχανή.
Αν όμως για τους θρασύδειλους εξουσιαστές υπάρχει μόνο ο δρόμος της καπιταλιστικής κανονικότητας και βαρβαρότητας, για εμάς υπάρχει μόνο ο δρόμος του ανειρήνευτου αγώνα. Κι αν σήμερα ο εχθρός φαντάζει ανίκητος, άτρωτος, πανίσχυρος είναι γιατί δεν έχει βρει ανατρεπτική έκφραση η συσσωρευμένη κοινωνική οργή που μπορεί να στείλει μια και καλή στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας τα κρατικά-καπιταλιστικά καθάρματα και τους λακέδες τους. Με πίστη στην κοινωνική δυναμική που μπορεί να αναπτυχθεί, με την κατάλληλη πολιτική και ταξική οργανωτική συγκρότηση και προετοιμασία, οι αγώνες μας μπορούν να είναι νικηφόροι.
Να οργανώσουμε την κοινωνική αυτοάμυνα και την ταξική αντεπίθεση. Να δράσουμε, να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις στην ανάπτυξη εστιών κοινωνικής και ταξικής αντίστασης. Να μπολιάσουμε τις κοινωνικές ανάγκες με τα προτάγματά μας για την ανατροπή της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Να βρεθούμε στους δρόμους, να σπάσουμε τον φόβο, την ηττοπάθεια και την αδράνεια. Να συγκρουστούμε με τις επιταγές των κυρίαρχων. Απέναντι στη φτώχεια, την εξαθλίωση, τους πολέμους, τον φασισμό, τον ιμπεριαλισμό, την κρατική βία και τρομοκρατία, να αντιτάξουμε την αλληλεγγύη, το πείσμα και το δίκιο του αγώνα.
Κι αν νομίζουν ότι μπορούν να μας λυγίσουν, να γνωρίζουν ότι έχουμε πάρει ήδη θέση μάχης σε αυτόν τον πόλεμο για ζωή και αξιοπρέπεια. Κι ο αγώνας για ζωή δεν μπορεί να ηττηθεί από το θάνατο που σπέρνουν οι εξουσιαστές.
«Πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει.»
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Θωμάς Μ.
