«Τα μαύρα ρόδα συνεχίζουν να ανθίζουν»

Πριν από περίπου δύο βδομάδες, το Σάββατο 5 Ιουνίου οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της Rosa Nera προχωρούν σε ανακατάληψη του χώρου τους. Είχε εκκενωθεί εννιά μήνες πριν, στις 5 Σεπτεμβρίου του περασμένου έτους. Θα θυμόμαστε εκείνη τη μέρα, καθώς μετά από μια ακόμη αστυνομική εισβολή στην κατάληψή μας, που είχε ως αποτέλεσμα τις συλλήψεις 12 συντρόφων και συντροφισσών, αποφασίσαμε μαζί με άλλες συλλογικότητες και κόσμο του κινήματος να πραγματοποιήσουμε συγκέντρωση περιφρούρησης της κατάληψης και των εργασιών που πραγματοποιούνταν παράλληλα. Εκείνο, όμως, το πρωί ξυπνήσαμε με το δυσάρεστο νέο της εκκένωσης ενός χώρου αγώνα που λειτουργούσε για 16 χρόνια. Παρ’ όλη την επιτυχία τη δική μας κίνησης, η γεύση στο τέλος ήταν γλυκόπικρη.

Αυτό που ακολούθησε όμως από τότε και κορυφώθηκε με την ανακατάληψη της Rosa Nera αποτελεί για εμάς παράδειγμα και μια σημαντική στιγμή αγωνιστικού πείσματος και κοινωνικής θωράκισης μιας δομής αγώνα, από τις πολυπληθείς συνελεύσεις, τη συσπείρωση της τοπικής κοινωνίας, την υπεράσπιση μέσα από ταξικά και κοινωνικά πεδία μέχρι τις μαζικές πορείες και την τελική ανακατάληψη. Θυμόμαστε πως σε εκδήλωση για τα γενέθλια της κατάληψής μας που είχαμε καλέσει τους συντρόφους της Rosa Nera να τοποθετηθούν, μαζί με την περιγραφή όλης αυτής της συνθήκης αγώνα που ξεκίνησε εκείνο τον Σεπτέμβρη, ένα από τα λόγια του συντρόφου που τοποθετήθηκε, τα οποία κρατήσαμε, ήταν τα εξής: «θα μπούμε ξανά στη Rosa και θα είναι μέρα μεσημέρι και θα μπούμε με το κεφάλι ψηλά». Τα λόγια εκείνα μετουσιώθηκαν σε πράξη και μάλιστα στην ολότητά τους.

Τα τελευταία δύο χρόνια, με τη σκλήρυνση της κρατικής διαχείρισης απέναντι στις δομές αγώνα και κάθε πεδίο αντίστασης γενικότερα, είδαμε μια σειρά καταλήψεων και αυτοοργανωμένων χώρων να χτυπιούνται και να χάνονται. Πολλές φορές αυτό θεωρήθηκε κάτι δεδομένο, κάτι που δεν μπορούμε να ανασχέσουμε. Άλλες φορές πάλι μειώθηκε η σημασία των χώρων αυτών και η ευρύτερη προσφορά των κατειλημμένων δομών. Σαν να αποτελούν κάτι αναχρονιστικό που νομοτελειακά θα χαθεί. Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις, όπως αυτή των συντρόφων και των συντροφισσών της Rosa Nera, που δείχνουν έμπρακτα ότι η υπεράσπιση των κατειλημμένων δομών αφορά όλον τον κόσμο του αγώνα. Τέτοιες περιπτώσεις μας γεμίζουν δύναμη και πείσμα για να συνεχίσουμε. Από την κατειλημμένη για 13 χρόνια Libertatia στέλνουμε τους συντροφικούς μας χαιρετισμούς και τον κινηματικό μας σεβασμό στην ανακατειλημμένη Rosa Nera. Τα μαύρα ρόδα μια ζωή ανθίζουν και θα συνεχίσουν να το κάνουν.