Απ’ τη Θεσσαλονίκη, μέχρι τη Νέα Σμύρνη…
Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ, ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ!
Μετράμε ήδη ένα χρόνο διαβίωσης σε συνθήκες πανδημίας και πλέον όλα τα μεταβατικά στάδια έχουν τελειώσει, όλες οι δικαιολογίες έχουν εξαντληθεί. Η ολοκληρωτική χρεοκοπία του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος υπογραμμίζεται πλέον ως οικουμενική πραγματικότητα από τη διαχείριση αλλά και τις συνέπειες της πανδημίας του covid-19. Το σάπιο εξουσιαστικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να υποσχεθεί τίποτα περισσότερο, παρά την όξυνση της κρατικής καταστολής και την εξαθλίωση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Όσα από τα κρατικά κονδύλια δεν κατευθύνονται αναγκαστικά προς τα πληττόμενα στρώματα, ώστε να εξασφαλίσουν την οριακή πλέον επιβίωσή τους, διανέμονται αφειδώς στα ΜΜΕ αποτελώντας μια επένδυση της κυβέρνησης. Αφενός για να ελέγχει όσο περισσότερο μπορεί την κοινωνική βάση μέσω της προπαγάνδας και αφετέρου για να σιωπούν μπροστά στα ολοένα και αυξανόμενα πολιτικά και κοινωνικά σκάνδαλα που ξεσπούν αλλά και μπροστά στην επικείμενη σφαγή του κοινωνικού σώματος.
Οι εγκληματικές κρατικές πολιτικές απέδειξαν –μετά και το προηγούμενο κύμα έξαρσης – ότι δεν νοιάζονται, όπως υποκριτικά διατείνονταν, για τις ζωές των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης, των εργαζόμενων, των αδύναμων. Αυτό άλλωστε είχε καταδειχθεί ήδη από την αρχή με τη διαχείριση της πανδημίας στους χώρους που είχαν τη μεγαλύτερη ανάγκη προστασίας όπως στις φυλακές, τα κέντρα κράτησης προσφύγων και μεταναστών κ.α. Από τους χιλιάδες εργαζόμενους στη μαύρη εργασία και την επισφάλεια στους απολυμένους της πανδημίας μέχρι τα εξαντλητικά ωράρια των εργαζομένων στα σούπερ μάρκετ και στις υπηρεσίες ντελίβερι, φαίνεται ότι το βάρος της πανδημίας και τις συνέπειες αυτής σηκώνει η κοινωνική και ταξική βάση. Επιπλέον, οι χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες στοιβαγμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι εκδικητικές μεταγωγές και η άρνηση της κυβέρνησης για αποσυμφόρηση των φυλακών και των ψυχιατρείων δείχνουν ότι δεν είναι η ζωή και η υγεία που έχουν αξία για το κράτος. Ο κύριος σκοπός της κρατικής διαχείρισης είναι η διαφύλαξη της κυριαρχίας του και των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων αυτού και των ελίτ. Για άλλη μία φορά λοιπόν, και ενώ μετράμε ήδη 5 μήνες σε κατάσταση lockdown και με απαγόρευση κυκλοφορίας τις βραδινές ώρες, οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι ξεκίνησαν ήδη τις καμπάνιες ανοίγματος του τουρισμού. Είναι πλέον προφανές ότι η προστασία από τον ιό δεν έχει κανένα σημείο επαφής με την κρατική διαχείριση. Η διάλυση του ΕΣΥ και της δημόσιας υγείας δείχνουν τη σημασία που δίνει το κράτος στη ζωή των ανθρώπων. Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα και στην τροφοδοσία, όσοι έδωσαν και δίνουν μάχη με τον ιό είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές στην υπεράσπιση της κοινωνίας. Κι όμως είναι το κράτος που θέλει να εμφανίζεται ως ο εκφραστής των κοινωνικών συμφερόντων, μόνο και μόνο γιατί εξαναγκάζεται κατά περιπτώσεις σε στοιχειώδη περιστολή της οικονομικής δραστηριότητας, θωρακιζόμενο ταυτόχρονα κατασταλτικά προκειμένου να αποφύγει την ίδια του την αμφισβήτηση.
Το κράτος ανάμεσα στην επιλογή της ανασυγκρότησης του με όρους πρόνοιας και την αντίστοιχη με όρους καταστολής επέλεξε χωρίς καμία σκέψη το δεύτερο γιατί η κοινωνική πρόνοια θεωρείται μια παρωχημένη παραχώρηση που αναγκάστηκε να κάνει ο καπιταλισμός σε ένα προηγούμενο στάδιο. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός δεν χρειάζεται -και δεν μπορεί- να υποσχεθεί τίποτε. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ενώ ήδη μετράει χιλιάδες θανάτους υπό τη διακυβέρνησή της επιχειρεί ακόμα μία φορά να αξιοποιήσει την πανδημία ως εργαλείο αντικοινωνικής επιβολής. Ο σκοπός της είναι να προχωρήσει στην υλοποίηση των σχεδιασμών των κυρίαρχων για αφανισμό όλων των αντιστάσεων και για ολοκληρωτική επιβολή πάνω στο κοινωνικό σώμα, διαλύοντας πλήρως τη δημόσια υγεία, υποβαθμίζοντας ολοένα τη δημόσια παιδεία, περνώντας νομοσχέδια για τα εργατικά που επιτείνουν την ταξική εκμετάλλευση και ανοίγουν τις πόρτες στην πλήρη αυθαιρεσία των αφεντικών, ενώ αφοπλίζουν ολοένα τα σωματεία, εντείνοντας τη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος και απαξιώνοντας την ανθρώπινη ζωή.Επιβάλλουν ένα καθεστώς εξαίρεσης απέναντι στους πιο αόρατους αυτής της κοινωνίας, είτε πρόκειται για φυλακισμένους/ες είτε για πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες, είτε ακόμα και απέναντι σε όσους και όσες αγωνίζονται ενάντια στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Είναι αυτό το καθεστώς που οδήγησε πρόσφατα μία νεαρή έγκυος γυναίκα του στρατοπέδου συγκέντρωσης μεταναστών/προσφύγων στο Καρά Τεπέ της Μυτιλήνης να αυτοπυρποληθεί, μη μπορώντας να αντέξει άλλο τους όρους ζωής που της είχαν επιβληθεί και μέσα σε μια διεστραμμένη αντιστροφή της πραγματικότητας βρέθηκε να κατηγορείται για εμπρησμό. Το ίδιο καθεστώς που απαξιώνει καθημερινά τις ζωές χιλιάδων κρατουμένων. Το ίδιο καθεστώς που όχι μόνο καλύπτει καθίκια σαν το Λιγνάδη, αλλά του επέτρεπε να βρίσκει τα επόμενα θύματά του εκμεταλλευόμενος τη θέση που απολάμβανε. Ένα καθεστώς εξαίρεσης που εξαπλώνεται συνεχώς εγκαθιδρύοντας μια πολιτική καραντίνα μέσα από την απαγόρευση και διάλυση των διαδηλώσεων, μέσα από την αστυνομική κατοχή στους δρόμους και τις γειτονιές, μέσα από ένα όργιο κατασταλτικής βίας, όπως το είδαμε να εκφράζεται και στη Νέα Σμύρνη απέναντι σε όσες και όσους αγωνίζονται, απέναντι σε όσους αρνούνται να σιωπήσουν μπροστά στον θάνατο, την εξαθλίωση και την υποταγή.
Η παρουσία άλλωστε των ΜΑΤ στα νησιά για τη δημιουργία των κλειστών κέντρων κράτησης, η αντίστοιχη στα σύνορα για την αντιμετώπιση της «εισβολής» των κατατρεγμένων μεταναστών και προσφύγων, ο καταλυτικός ρόλος της αστυνομίας κατά τη διάρκεια της καραντίνας, το σπάσιμο του πανεπιστημιακού ασύλου με την εισβολή των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ και τον ένοπλο μπάτσο, οι χιλιάδες συλλήψεις και προσαγωγές που έγιναν μόνο κατά τη διάρκεια του τελευταίου εξαμήνου, οι ξυλοδαρμοί πολιτών, οι επιθέσεις των μπάτσων σε πλατείες από την Αγία Παρασκευή και την Κυψέλη το Μάιο, μέχρι τη Νέα Σμύρνη, την προηγούμενη εβδομάδα, οι πολλαπλές επιχειρήσεις εκκένωσης της κατειλημμένης πρυτανείας του Α.Π.Θ., ο ξυλοδαρμός και ο βασανισμός φοιτητών μέσα στο χώρο του campus και εν τέλει η εκκένωση της με όρους συμμορίτικης βίας, ώστε να αποδοθεί το πανεπιστήμιο στα χέρια των μπάτσων, η διαρκής και εντεινόμενη παρουσία της αστυνομίας σε όλα τα πεδία του δημόσιου χώρου και της κοινωνικής ζωής καταδεικνύει ότι ο μισθοφορικός στρατός κατοχής του κράτους αναβαθμίζεται σε ολοκληρωτική και πανταχού παρούσα μονάδα επιβολής της στυγνής εξουσίας του κράτους και των αφεντικών. Παράλληλα, δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι παρά την αναβάθμιση της αστυνομίας σε πολιτικό βραχίονα που παίζει κομβικό ρόλο στη διαχείριση της πανδημίας αλλά και των κοινωνικών αναταραχών, οι ίδιοι οι μπάτσοι συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σαν κανονική παρακρατική συμμορία με κυρίαρχο σκοπό τους το ξύλο, το βασανισμό και τον εξευτελισμό όσων αντιστέκονται στην κρατική, εξουσιαστική βία. Τα αντίποινα στη Νέα Σμύρνη με τον ξυλοδαρμό και το βασανισμό διαδηλωτών και κατοίκων έρχονται να συναντήσουν την πολιτική νομιμοποίηση μέσα από το διάγγελμα του πρωθυπουργού που απείλησε σύσσωμη την κοινωνική βάση της χώρας με κράτος λεβιάθαν, παρέχοντας πλήρη κάλυψη στις ασυδοσίες των μπάτσων.
Ο φόβος των εξουσιαστών για την ώρα του πληβειακού ξεσηκωμού μεγαλώνει. Ας τον κάνουμε πραγματικότητα. Η λύση βρίσκεται στο δρόμο του αγώνα. Εκεί που μπορούν να συντριβούν οι νόμοι και η δύναμη των ένστολων φρουρών της ζωής μας. Οργάνωση με ακηδεμόνευτους και αδιαμεσολάβητους όρους σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα. Ενότητα στη βάση, συντονισμός στη δράση. Αλληλεγγύη και αντίσταση μέχρις εσχάτων.
…Αν ζούμε, είναι για πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων!
Διαδήλωση ενάντια στην κρατική βία και διαχείριση της πανδημίας
Τετάρτη 17/03 | 18.00 | Άγ. Βενιζέλου
Τοπικός συντονισμός Θεσσαλονίκης | Α.Π.Ο/Ο.Σ
