Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ
Τρεις πρόσφυγες βρέθηκαν σήμερα νεκροί σε κτήριο στη Θεσσαλονίκη, καθώς άναψαν φωτιά στην προσπάθεια τους να ζεσταθούν και λίγο μετά ξεψύχησαν από τις αναθυμιάσεις. Λίγες μόνο ημέρες πριν μία πρόσφυγας αυτοπυρπολήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Καρά Τεπέ, διαμαρτυρόμενη για την κράτησή της όταν έμαθε ότι αναβλήθηκε η μετεγκατάστασή της στη Γερμανία. Η γυναίκα αντιμετωπίζει την κατηγορία του εμπρησμού και αυτή τη στιγμή βρίσκεται κάτω από περιοριστικούς όρους απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα.
Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης στο Καρά Τεπέ, στη Λέσβο αλλά και σε όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την επικράτεια, όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να ζουν έγκλειστοι, χωρίς ρεύμα, θέρμανση και τρεχούμενο νερό, στοιβαγμένοι σε σκηνές, ο παρατεταμένος εγκλεισμός τους μέσα στα κέντρα κράτησης με πρόσχημα την πανδημία, η παντελής έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης αλλά και οποιασδήποτε άλλης πρόληψης αναφορικά με τα μέτρα για την αποφυγή της διασποράς του covid-19, η συνεχής απομόνωσή τους από τα κέντρα των μητροπόλεων αλλά και της κοινωνίας της ίδιας και η καταστολή οποιασδήποτε αντίστασης είτε με την βία των ΜΑΤ είτε μέσω της τρομοκρατίας των pushbacks και των απελάσεων καθιστούν για μία ακόμη φορά έκδηλο το πλέον προφανές: η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών είναι μια διαχείριση εξόντωσης και το κράτος κατέχει το μονοπώλιο της βίας είτε απέναντι στους/στις μετανάστες/μετανάστριες είτε απέναντι στους αλληλέγγυους και σε όποιον επιχειρεί να σηκώσει κεφάλι ενάντια στις δολοφονικές προσταγές του.
Η κόλασης της Μόριας κάηκε. Η ίδια της η ύπαρξη ήταν ένα διαρκές κρατικό έγκλημα. Ένα έγκλημα που η κυβέρνηση της ΝΔ έρχεται να ολοκληρώσει, βαδίζοντας πάνω στο κόκκινο χαλί που έστρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο μέσα από την απονεύρωση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων όσο και με τα δεκάδες κατασταλτικά χτυπήματα που δέχτηκαν οι καταλήψεις και οι δομές του κινήματος κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του, επιδιώκοντας την εγκαθίδρυση ένα καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης, όπου όσοι περισσεύουν θα πετιούνται στο περιθώριο. Σε κάθε περίπτωση η Μόρια έπρεπε να καεί. Η φωτιά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μιαν απάντηση στην κρατική αντιμεταναστευτική πολιτική που στοιβάζει χιλιάδες ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέσα σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, όπου η ζωή λιώνει μέρα με τη μέρα. Ωστόσο, αμέσως μετά κατασκευάστηκε το Καρα Τεπέ, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ακόμη πιο βάρβαρο, ακόμα πιο απομονωμένο, ακόμη πιο σκληρό, για να θυμίζει ότι οι ζωές των μεταναστ(ρι)ων δεν έχουν καμία απολύτως αξία όταν δεν μπορούν να αποτελέσουν χαρτί πίεσης σε διακρατικές διαμάχες. Μέσα σε συνθήκες ολικού lock down, η κυβέρνηση καλούσε πρόσφυγες και μετανάστες να παραμείνουν στοιβαγμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε αντιστοιχία με την καμπάνια “μένουμε σπίτι” που απηύθυνε στον υπόλοιπο πληθυσμό, σε μια χυδαία και προκλητική συνδήλωση του καθεστώτος εξαίρεσης που επιβάλλει σε αυτούς τους ανθρώπους. Μετά τη λήξη της καραντίνας για το σύνολο της κοινωνίας ωστόσο, οι μετανάστες και οι μετανάστριες παρέμειναν σε καθεστώς απομόνωσης καθώς για τους ίδιους εξακολουθούσαν να ισχύουν όλοι οι περιορισμοί, ανεξάρτητα από τον αριθμό των κρουσμάτων στα κέντρα. Η φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου απουσιάζουν ακόμα και οι στοιχειώδεις υποδομές κάλυψης των βασικών αναγκών και η διαρκής καταναγκαστική απομόνωση των ανθρώπων αυτών συνιστούν ένα ξεκάθαρο κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα. Και συμβαίνει εδώ, στην Ελλάδα.
Το κράτος ανάμεσα στην επιλογή της ανασυγκρότησης του με όρους πρόνοιας και την αντίστοιχη με όρους καταστολής επέλεξε χωρίς καμία σκέψη το δεύτερο γιατί η κοινωνική πρόνοια θεωρείται μια παρωχημένη παραχώρηση που αναγκάστηκε να κάνει ο καπιταλισμός σε ένα προηγούμενο στάδιο. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός δεν χρειάζεται -και δεν μπορεί- να υποσχεθεί τίποτε. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και ενώ ήδη μετράει χιλιάδες θανάτους υπό τη διακυβέρνησή της επιχειρεί έτι μία φορά να αξιοποιήσει την πανδημία ως εργαλείο αντικοινωνικής επιβολής ώστε να προχωρήσει στην υλοποίηση των σχεδιασμών των κυρίαρχων για αφανισμό όλων των αντιστάσεων και για ολοκληρωτική επιβολή πάνω στο κοινωνικό σώμα, διαλύοντας πλήρως τη δημόσια υγεία, υποβαθμίζοντας ολοένα τη δημόσια παιδεία, περνώντας νομοσχέδια για τα εργατικά που επιτείνουν την ταξική εκμετάλλευση και ανοίγουν τις πόρτες στην πλήρη αυθαιρεσία των αφεντικών, ενώ αφοπλίζουν ολοένα τα σωματεία, εντείνοντας τη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος και απαξιώνοντας την ανθρώπινη ζωή επιβάλλοντας ένα καθεστώς εξαίρεσης απέναντι στους πιο αόρατους αυτής της κοινωνίας, είτε πρόκειται για φυλακισμένους/ες είτε για πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες, είτε ακόμα και απέναντι σε όσους και όσες αγωνίζονται ενάντια στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Είναι αυτό το καθεστώς που οδήγησε τη νεαρή γυναίκα να αυτοπυρποληθεί, μη μπορώντας να αντέξει άλλου τους όρους ζωής που της είχαν επιβληθεί και μέσα σε μια διεστραμμένη αντιστροφή της πραγματικότητας βρέθηκε να κατηγορείται για εμπρησμό. Το ίδιο καθεστώς που απαξιώνει καθημερινά τις ζωές χιλιάδων κρατουμένων, με αποκορύφωμα την εν εξελίξει δολοφονία του απεργού πείνας Δ. Κουφοντίνα. Το ίδιο καθεστώς που όχι μόνο καλύπτει καθίκια σαν το Λιγνάδη, αλλά του επέτρεπε να βρίσκει τα επόμενα θύματά του και στα πρόσωπα ανήλικων προσφυγόπουλων. Ένα καθεστώς εξαίρεσης που εξαπλώνεται συνεχώς, εγκαθιδρύοντας μια πολιτική καραντίνα, μέσα από την απαγόρευση και διάλυση των διαδηλώσεων, μέσα από την αστυνομική κατοχή στους δρόμους και τις γειτονιές, μέσα από ένα όργιο κατασταλτικής βίας, όπως το είδαμε να εκφράζεται και στη Νέα Σμύρνη απέναντι σε όσες και όσους αγωνίζονται, απέναντι σε όσους αρνούνται να σιωπήσουν μπροστά στον θάνατο, την εξαθλίωση και την υποταγή.
Τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποιο πρωτοφανές γεγονός, αλλά μία πάγια κατάσταση στη διαχείριση της ζωής των προσφύγων και των μεταναστών τα τελευταία χρόνια. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής του καθεστώτος εξαίρεσης. Σε μέρη αυτά η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία, καθώς το πλέον απαξιωμένο κομμάτι του πληθυσμού, οι αόρατοι αυτής της κοινωνίας στερούνται όχι μόνο τις στοιχειώδεις παροχές και δικαιώματα, όπως αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, περίθαλψης, εκπαίδευσης ακόμα και σίτισης αλλά και το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή. Η κατάσταση αυτή, και στην Ελλάδα, αλλά και σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη υποδοχής προσφύγων και μεταναστών, είναι πλέον η θεμελιωμένη (και νομικά θεσπισμένη) διαχείριση των ανθρώπων που κρίνεται ότι περισσεύουν μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Άνθρωποι χωρίς χαρτιά, χωρίς ονόματα και τέλος δίχως ζωές προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου και της φτώχειας και πεθαίνουν, προσπαθώντας να κερδίσουν λίγη από την αξιοπρέπεια και τη ζωή που τους έχει στερήσει η βαρβαρότητα της εξουσίας είτε αυτή πετάει βόμβες είτε χτίζει κολαστήρια.
Από τη μεριά μας η αλληλεγγύη δεν γνωρίζει ούτε σύνορα, ούτε χρονικά περιθώρια. Είναι διαρκής, έμπρακτη και δεν εγκλωβίζεται σε κανενός είδους διαχωρισμούς (πρόσφυγες – μετανάστες). Καμία λύση δεν μπορεί να είναι προσωρινή μιας και το πρόβλημα δεν εμφανίστηκε τώρα αλλά δημιουργείται εδώ και χρόνια από τις χώρες που διαχειρίζονται τον παγκόσμιο πλούτο. Η κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων ξένων ή ντόπιων αποτελεί το όπλο μας ενάντια στους εκμεταλλευτές. Οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε μαζί με τους μετανάστες για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας. Αλληλεγγύη, κοινός αγώνας και κοινή ζωή. Αυτό τίθεται πλέον ως μια διαχωριστική γραμμή, που ορίζει τη διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους και τα καθάρματα.
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΑΞΙΚΑ, ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΕΣ
ΠΟΡΕΙΑ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12/03, 17:00 ΚΑΜΑΡΑ
Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό “Μαύρο και Κόκκινο”, μέλος ΑΠΟ-ΟΣ
