ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ & ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ 4ου ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
Η ψήφιση του 4ου μνημονίου έρχεται να εντείνει την κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα πάνω στους καταπιεσμένους. Εκκινώντας από αυτήν την παραδοχή παρατηρούμε ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σε απόλυτη συνέπεια με την ως τώρα πορεία της και μη εκπλήσσοντας κανέναν, ενισχύει το βάθεμα της κρίσης, οι επιπτώσεις του οποίου πλήττουν για ακόμα μια φορά τις υπάγωγες τάξεις, καθιστώντας αβάσταχτη την καθημερινότητά τους. Η επίθεση αυτή φυσικά έχει τόσες αναγνώσεις και πτυχές όσες είναι και οι επιδιώξεις των κυρίαρχων. Από τη μία τα νέα οικονομικά μέτρα οδηγούν στην όλο και εντονότερη εξαθλίωση, και από την άλλη η κρατική καταστολή φροντίζει ώστε να μην δημιουργηθούν ρήγματα μέσω των κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων, αφού η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι οι ψευδαισθήσεις περί μίας διαμεσολαβούμενης λαϊκής κινητοποίησης, που εκπροσωπείται από μία κομματική μερίδα που φιλοδοξεί να διαχειριστεί την εξουσία με μία επανορθωτική επίφαση, έχει καταρρεύσει παντελώς μετά την απογύμνωση του ΣΥΡΙΖΑ από το (υποκριτικό) αγωνιστικό περίβλημά του. Είναι πια ξεκάθαρο πως όποια μορφή αντίστασης ξεπηδά δεν μπορεί να είναι καθοδηγούμενη, αλλά να προκύπτει ως πηγαία αντίδραση απέναντι στην υποβάθμιση και την εξαθλίωση των ζωών μας και να στρέφεται ενάντια στις ίδιες τις ρίζες της κρατικής πολιτικής, των κυβερνήσεων και της διαχείρισης των ζωών μας από την εξουσία, να στοχεύει δηλαδή στην ίδια την ουσία των εξουσιαστικών συστημάτων.
Η επικύρωση του ανοίγματος των καταστημάτων τουλάχιστον 30 Κυριακές τον χρόνο – ενώ ήδη γίνεται λόγος για άνοιγμα και τις 52- καταδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τι επιφυλάσσει το 4ο μνημόνιο για τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους ανέργους. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από θέση οδηγού εξυπηρετεί τα πιο αποχαλινωμένα σχέδια εκμετάλλευσης του μεγάλου κεφαλαίου, οι «κόκκινες γραμμές» αποτελούν πια κωμικές αφηγήσεις με τραγικά ωστόσο αποτελέσματα για τον κόσμο της εργασίας. Συνταξιούχοι και άνεργοι μπαίνουν εκ νέου στο στόχαστρο, καθώς μειώνονται οι συντάξεις, κύριες και επικουρικές, ενώ το όριο του αφορολόγητου αποτελεί εμβληματικό δείκτη της προϊούσας εξαθλίωσης. Πιο συγκεκριμένα η ψήφιση του 4ου μνημονίου περιλαμβάνει μείωση του αφορολόγητου στα 5.681 ευρώ, μείωση επιδόματος ανεργίας, μείωση επιδόματος θέρμανσης, επιδόματος τέκνων, βοηθημάτων φυσικών καταστροφών, επιδόματος φτώχειας, νέες απολύσεις στον δημόσιο τομέα, ανοιχτά καταστήματα τις Κυριακές, εισαγωγή φαρμάκων στα σούπερ μάρκετ, απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων και κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση έκπτωσης φόρου για ιατρικές δαπάνες, μη μεταβίβαση της σύνταξης χηρείας και ουσιαστικά τις μαζικές διαγραφές από τα μητρώα του ΟΑΕΔ μέσω γραφειοκρατικών τεχνασμάτων, τα οποία αποσκοπούν, εκτός των άλλων, σε μια πλασματική εντύπωση μείωσης των ποσοστών της ανεργίας και ανάπτυξης, πράγμα που καταδεικνύει την ευκολία με την οποία κατασκευάζονται τα νούμερα και την πραγματική τους αξία.
Ακόμα, η κυβέρνηση της «αριστεράς», που ευαγγελιζόταν την επικράτηση της «δημοκρατικής νομιμότητας» και κατήγγειλε την αντισυνταγματικότητα των προηγούμενων μνημονίων, έρχεται αυτήν την φορά, εναρμονισμένη με τους δεξιούς προκατόχους της όχι μόνο να επιβάλει τον μονόδρομο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, αλλά να νομοθετήσει μέτρα και πέραν της τετραετίας που είναι εκλεγμένη, τα οποία προστίθενται τελικά σωρευτικά στη λίστα των μέτρων που έχουν επιβληθεί στους καταπιεσμένους, θέτοντας ακόμα χειρότερους όρους στην επιβίωση των από τα κάτω, εξυπηρετώντας δουλικά τα συμφέροντα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, του οποίου συνιστούν αναπόσπαστο κομμάτι. Ο νέος μεσαίωνας βαπτίζεται για άλλη μια φορά «ανάπτυξη» και «εκσυγχρονισμός» στη «νέα γλώσσα» του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Μπαίνουμε σε μια νέα περίοδο ρευστότητας σε πολλαπλά επίπεδα και αυτή θα πρέπει να εκκινήσει με πυξίδα τη μαζικοποίηση και την ενδυνάμωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, ώστε να ανατραπούν τα οικονομικά και κατασταλτικά σχέδια κράτους και κεφαλαίου. Γι’ αυτό, αν και γνωρίζουμε πολύ καλά, το σημαντικό κόστος που έχει για τους εργαζόμενους η απώλεια έστω και ενός μεροκάματου, θεωρούμε ότι είναι η ώρα οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι να βγουν ξανά δυναμικά στους δρόμους. Το μεροκάματο της 17ης Μάη δεν θα είναι χαμένο μόνο αν μπορέσουμε όλοι μαζί να ανασυγκροτήσουμε τις ταξικές αντιστάσεις, να βάλουμε φραγμό στα σχέδια κυβέρνησης, κράτος και κεφαλαίου και να οργανώσουμε την κοινωνική αυτοάμυνα & αντεπίθεση.
Μέσα σε αυτήν τη συνθήκη της επιβολής της εξαθλίωσης, ερχόμαστε αντιμέτωποι με όσα έχουν δημιουργήσει οι πολιτικές διαχείρισης της κυριαρχίας. Πολιτικές που πριμοδοτούν τα αφεντικά κάθε είδους και τις εμπροσθοφυλακές τους, πολιτικές που στοχοποιούν περιοχές και αγωνιστές, προσπαθώντας να δημιουργήσουν τους όρους εκ των έσω και την εικόνα προς τα έξω μιας περιοχής – γκέτο. Πολιτικές που, καθόλου τυχαία, βάζουν μπρος κάθε είδους επιχειρηματικά και άλλα συμφέροντα είτε πρόκειται για την πάση θυσία αναπλήρωση της συγκρότησης (μετά την αποτυχία αναθεώρησης των τηλεοπτικών αδειών) συμμαχιών με μεγαλομαφιόζους και τη σύμπλευση με τον Μελισσανίδη και το κοινωνικό απαρτχάιντ που προσπαθεί να εγκαθιδρύσει στην Νέα Φιλαδέλφεια, είτε πρόκειται για τη στοχοποίηση των Εξαρχείων και του αγώνα του αναρχικού κινήματος και μιας γειτονιάς, που έχει πετύχει την επανοικειοποίηση της περιοχής από τους φυσικούς της κατοίκους, μέσω ενός συγκροτημένου και συνεπούς αγώνα ενάντια στη μαφία, είτε πρόκειται για την αναγωγή των φασιστών σε πολιτικό συμπαίκτη μέσω των κοινών δημοσίων εμφανίσεων και της πολιτικής που ακολουθείται, η οποία, εντείνοντας την μιζέρια μέσα στον κοινωνικό ιστό, δίνει τροφή στα φασιστικά καθάρματα να αναδειχθούν. Δεν είναι δύσκολο βέβαια να αντιληφθούμε πως τη στιγμή που έχει εξαντληθεί η «αντιμνημονιακή» ρητορική και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κρατήσει την εξουσία, απευθύνεται στους υποστηρικτές της «νομιμότητας», ενώ ταυτόχρονα στρέφεται με νέα δυναμική εναντία στον εσωτερικό εχθρό, που παραμένει πάντα ο ίδιος: ο αναρχικός, ο καταληψίας, εκείνος που στέκεται ισότιμα δίπλα στους κατατρεγμένους και όποιον αγωνίζεται απέναντι στα σχέδια της κυριαρχίας.
Έτσι λοιπόν προσπαθεί ταυτόχρονα να αποπροσανατολίσει στο δημόσιο πεδίο από τις πολιτικές εξαθλίωσης που εφαρμόζει και να καταστείλει τις κοινωνικές αντιστάσεις. Η εξαπόλυση της κρατικής καταστολής με βάση τις επιδιώξεις της πολιτικής ηγεσίας επιδιώκει από τη μια τη δημιουργία ενός νέου ακροατηρίου και πολιτικών συμμαχιών που συσπειρώνονται γύρω από το δόγμα της κοινωνικής ειρήνευσης και της ασφάλειας και από την άλλη προσπαθεί να αποτρέψει τη δημιουργία κοινωνικών κινημάτων ικανών να ανατρέψουν την παρούσα συνθήκη, δημιουργώντας ρήγματα στο οικοδόμημα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού κράτους και κεφαλαίου. Χτυπά καταλήψεις και δομές του κινήματος, συλλαμβάνει αντιφασίστες, οδηγεί τους μετανάστες στην αορατότητα και την ανυπαρξία, στοχοποιεί αγωνιζόμενους εργάτες, όπως στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που δίνουν έναν δυναμικό και κοινωνικό αγώνα, ενώ ταυτόχρονα επισφραγίζει τον μονόδρομο της εξαθλίωσης και της φτώχειας των πληβειακών στρωμάτων με την ψήφιση των νέων μέτρων. Και επειδή το μέλλον που μας επιφυλάσσουν είναι δυσοίωνο και ζοφερό, εμείς, ως αναρχικοί, αλλά και ως κομμάτι του πιο υποβαθμισμένου μέρους της εργατικής τάξης, δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή πέρα από αυτή του ανυποχώρητου, αδιαμεσολάβητου και από τα κάτω αγώνα, ενάντια στα νέα μέτρα, ενάντια στα αφεντικά, τους φασίστες, στη στοχοποίηση από τα ΜΜΕ, ενάντια σε κάθε είδους μαφία που συντελεί στην όξυνση του κοινωνικού κανιβαλισμού, ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Ενάντια σε όλα αυτά οφείλουμε να προετοιμαστούμε για την ολομέτωπη σύγκρουση είτε με την κυβέρνηση της αριστεράς είτε της δεξιάς, οφείλουμε να συγκροτήσουμε αντιστάσεις, να καλλιεργήσουμε την αντίληψη της ταξικής αλληλεγγύης και της κοινωνικής αυτοοργάνωσης, της αντιεραρχικής πολιτικής συγκρότησης που δεν διαμεσολαβείται από κανέναν θεσμό, μα και από κανέναν πολιτικό σχηματισμό, ακόμη κι αν πρόκειται για τις οργανώσεις και τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που απλά εμφανίζουν ένα άλλο μείγμα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Στη νέα αυτή περίοδο ρευστότητας θα πρέπει να κινηθούμε με πυξίδα τη μαζικοποίηση και την ενδυνάμωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, ώστε να ανατραπούν τα οικονομικά όσο και κατασταλτικά σχέδια κράτους και κεφαλαίου. Είναι ώρα να δοθούν ξανά μάχες μία-μία, σε ένα ενιαίο όμως σχέδιο κοινωνικής αυτοοργάνωσης, οι οποίες -πρέπει να γίνει κατανοητό- ότι αφορούν διευρυμένα τμήματα των από τα κάτω. Νέοι εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, σπουδαστές, συνταξιούχοι πρέπει να δώσουν ανυποχώρητες και ακηδεμόνευτες μάχες για να ακυρώσουν στην πράξη όψεις παλιών και νέων νομοθετημάτων που υποθηκεύουν τόσο το παρόν όσο και το μέλλον. Το οργανωμένο αναρχικό κίνημα, ως η μόνη δύναμη που μπορεί, θέλει και επίσης γνωρίζει να συγκροτεί αντιστάσεις και κινήματα χωρίς κηδεμόνες και διαμεσολαβητές, η μόνη δουλειά των οποίων είναι να τα πουλήσουν στην πρώτη ευκαιρία, θα πρέπει να δώσει δυναμικά αυτές τις μάχες από την πρώτη γραμμή, με συνέπεια και στοχοθεσία που να γεννά εμπιστοσύνη στους εκμεταλλευόμενους, ώστε να καλλιεργηθεί ακόμη περισσότερο η αντίληψη της κοινωνικής αυτοοργάνωσης, της αντιεραρχικής πολιτικής συγκρότησης, να μεγαλώσει η αποστροφή στις θεσμικές και κοινοβουλευτικές προτάσεις.
Όσο η κρίση προχωρά και διαμορφώνει νέα αδιέξοδα για τους καταπιεσμένους τόσο εμείς μπρος στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, τον εκφασισμό και τον πόλεμο θα προτάσσουμε και θα μαχόμαστε για την κοινωνική επανάσταση, για την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΒΙΟΜΕ ΠΕΜΠΤΗ 11/5 ΣΤΙΣ 18.00, ΚΑΜΑΡΑ
ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ 4ου ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 17/5 ΣΤΙΣ 10.00, ΚΑΜΑΡΑ
Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό «Μαύρο και Κόκκινο»,
μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης | Ομοσπονδία συλλογικοτήτων
