Σχόλιο
Το ακόλουθο κείμενο προέρχεται από την ελευθεριακή κομμουνιστική ομοσπονδία Solidaridad που δραστηριοποιείται στη Χιλή. Σχετίζεται με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και το υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα που διεξάγεται στη Βενεζουέλα.
Αποφασίσαμε να το μεταφράσουμε, όχι γιατί συμφωνούμε συνολικά με την οπτική του, αλλά γιατί εντοπίζουμε πολλά σημεία στο κείμενο που μας ταιριάζουν στον τρόπο προσέγγισης μιας κοινωνικοπολιτικής κρίσης, ακόμα κι αν αυτή ξεσπά εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Αναγνωρίζουμε πως η τακτική των ίσων αποστάσεων δεν είναι προσφιλής προς τους αναρχικούς αγωνιστές και είναι φανερό πως και οι συντάκτες του διακατέχονται από αντίστοιχο πνεύμα.
Για μας, η μόνη εξέγερση που αξίζει να υποστηρίξουμε σήμερα στη Βενεζουέλα είναι αυτή ενάντια στην αμερικανοκίνητη χούντα και την εγχώρια αστική τάξη της χώρας (στο στρατόπεδο της αντεπανάστασης δηλαδή) ώστε να μείνει ανοιχτός ο δρόμος για το κοινωνικό/ταξικό κίνημα να προωθήσει την διαδικασία της κοινωνικής χειραφέτησης, ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό της παγκόσμιας κυριαρχίας και της δεξιάς αντίδρασης, και πέρα από τις χρεοκοπημένες επιλογές των μαδουριστών.
Η οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας δεν μπορεί να βασίζεται στην υποστήριξη του ενός ή του άλλου πολιτικού διαχειριστή. Οι λαοί βασισμένοι στις δικές τους δυνάμεις μπορούν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να νικήσουν.
Τη λύση στη Βενεζουέλα, όπως και παντού, δεν θα τη δώσουν οι υποκινούμενες από τα πάνω αντεπαναστατικές χούντες, αλλά οι αγώνες των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων που ξεσπούν από τα κάτω. Οι αγώνες που δεν μπαίνουν στο παιχνίδι επιλογής στρατοπέδου ανάμεσα στα κυρίαρχα μπλοκ που συγκρούονται για το ξαναμοίρασμα του κόσμου και την αύξηση της επιρροής τους, αλλά αντίθετα, θα βάζουν στο επίκεντρο τη δυνατότητα των ανθρώπων και των λαών να συνυπάρχουν αρμονικά, να καθορίζουν οι ίδιοι τις ζωές τους χωρίς να έχουν ανάγκη από “προστάτες’’. Οι αγώνες για ελευθερία και ισότητα.
αναρχική ομάδα «δυσήνιος ίππος» / ΑΠΟ
Η Βενεζουέλα διέρχεται μια βαθιά κρίση, από την ευθύνη της οποίας είναι αδύνατο να απαλλαγεί η ηγεσία του τσαβισμού: αποτυχία να ανοίξει έναn δρόμο που θα επιτρέψει στη χώρα να ξεπεράσει την εξάρτηση από το πετρέλαιο, αναποτελεσματικότητα στην εφαρμογή μέτρων που θα βελτιώσουν την οικονομική κατάσταση στη χώρα, γραφειοκρατία που πνίγει τη λαϊκή πρωτοβουλία και περιπτώσεις διαφθοράς αξιωματούχων οι οποίοι ελέγχουν βασικές πτυχές της οικονομίας. Αυτά είναι μερικά από τα ανεπίλυτα προβλήματα.
Ωστόσο, η παρούσα κατάσταση εντάσσεται στο πλαίσιο της πόλωσης και της σύγκρουσης των τάξεων, όπου η ακροδεξιά της Βενεζουέλας, πιστή εκπρόσωπος των ευνοημένων τάξεων της χώρας, σε συνεργασία με διάφορους διοικητικούς παράγοντες της αμερικανικής κυβέρνησης, έχει ξεδιπλώσει μια αποσταθεροποιητική στρατηγική με στόχο να προκαλέσει ασφυξία στην οικονομία της Βενεζουέλας, συμβάλλοντας στην επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο στόχος αυτής της προσπάθειας είναι η υπονόμευση της λαϊκής υποστήριξης στην οποία έχει κυρίως βασιστεί η διαδικασία της αλλαγής στη Βενεζουέλα.
Ακόμη χειρότερα, αυτή η ακροδεξιά, η οποία παρουσιάζεται ως μια δημοκρατική εναλλακτική και η οποία κρύβει την περιφρόνησή της για την εργατική τάξη πίσω από μια ψεύτικη γλώσσα που εκθειάζει τη δικαιοσύνη και το σεβασμό σε ένα σύνταγμα το οποίο η ίδια είχε κάποτε προσβάλει, λειτουργεί εγκληματικά, οξύνοντας τα επίπεδα της βίας. Πίσω από την φιγούρα του [αυτοανακηρυγμένου ενδιάμεσου Προέδρου] Juan Guaidó και του «Κόμματος Λαϊκής Θέλησης», η οποία κρύβεται πίσω από υψηλού επιπέδου ομιλίες, ενισχυμένες και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, υπήρξε μια εξεγερσιακή στρατηγική που ξεδιπλώθηκε με ένοπλες επιθέσεις σε στρατώνες (1), καταστροφή κέντρων υγείας (2), εμπρησμούς αποθηκών με τρόφιμα που προορίζονται για ευάλωτους (3), και άλλες πολλαπλές δράσεις σαμποτάζ κατά τη διάρκεια αυτών των ετών. Έφτασε στο σημείο κοινωνικοί ηγέτες να σκοτώνονται από πληρωμένους δολοφόνους (4) και άνθρωποι να καίγονται ζωντανοί απλώς και μόνο επειδή ήταν Τσαβιστές (5).
Από ό, τι αναφέρθηκε παραπάνω, έχουμε μάθει ότι, αν η δεξιά αποκτήσει και πάλι την εξουσία στη Βενεζουέλα, όχι μόνο θα εφαρμόσει πολιτικές που περιλαμβάνουν ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων, υπέρογκο χρέος σε όργανα όπως το ΔΝΤ και άνοιγμα πετρελαϊκών έργων όπου ιδιωτικές εταιρείες θα επενδύουν ως κύριοι μέτοχοι (6), μα επίσης θα πρόκειται για μια εκδικητική κυβέρνηση που θα ξεδιπλώσει βάναυσα το μίσος που συσσωρεύτηκε κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών εναντίον των οργανωμένων κομματιών του λαού που τόλμησαν να ονειρευτούν μια χώρα η οποία θα μπορούσε να μεταβεί σε μη καπιταλιστικούς τρόπους διαβίωσης.
Η πραγματοποίηση ενός σε βάθος απολογισμού των προοδευτικών της Λατινικής Αμερικής, και ιδιαίτερα της βενεζουελάνικης εμπειρίας, με όλες τις αντιφάσεις και τις δυνατότητές της, αποτελεί μια ανοιχτή εκκρεμότητα για την αριστερά. Αρκεί να σημειώσουμε ότι πολλές από αυτές τις εμπειρίες άνοιξαν δρόμο σε πολιτικές διαδικασίες που βλάπτουν άμεσα την εργατική τάξη. Παρόλα αυτά και παρά τις δικαιολογημένες διαφορές που εκφράζουμε ανοιχτά με εκείνους που καθοδηγούν το προτσές της Βενεζουέλας, η αριστερά και ο λαός οφείλουμε να είμαστε εμφατικοί στην απόρριψη αυτής της νέας απόπειρας πραξικοπήματος – την απειλητική παρέμβαση των ΗΠΑ και των άλλων χωρών που σχετίζονται με την αποσταθεροποιητική στρατηγική, η οποία περιλαμβάνει και την κυβέρνηση του [Χιλιανού προέδρου Sebastián] Piñera και τις πολιτικές τάξεις που υποστηρίζουν την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης αυτής από τη Χιλή. Παράλληλα με αυτό θα πρέπει να απαιτήσουμε οι κυβερνήσεις που γρήγορα συντάχθηκαν με τη θέση των Ηνωμένων Πολιτειών να σέβονται τα δικαιώματα του λαού της Βενεζουέλας να πραγματοποιεί τις δικές του εσωτερικές συγκρούσεις χωρίς την εξωτερική παρέμβαση άλλων κρατών, καθιερώνοντας ως ελάχιστο έδαφος την μη αναγνώριση των διπλωματικών αντιπροσωπειών που κερδήθηκαν από τον Guaidó.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας προς τον λαό της Βενεζουέλας απευθείας από την οργάνωσή μας, ειδικά μάλιστα προς τα κομμάτια εκείνα που, ακόμα και ενάντια στην ηγεσία του Τσαβισμού και λαμβάνοντας υπόψη τους όλες τις αντιφάσεις στην διαδικασία της αλλαγής, πρωταγωνιστούν στο αγώνα για νέες εμπειρίες στο χτίσιμο μιας λαϊκής εξουσίας που θα περιλαμβάνει την αναδιανομή της γης, την κοινωνικοποίηση των αυτοδιαχειριζόμενων εταιρειών από τους ίδιους τους/τις εργάτες/τριες, την από τα κάτω διακυβέρνηση σε αγροτικές και αστικές κοινότητες (7), την δημιουργία χώρων που προβάλλουν την πορεία ενός λαού που αγωνίζεται ενάντια στις δυσοίωνες συνέπειες του πατριαρχικού καπιταλισμού τον οποίο θέλουμε να ξεπεράσουμε.
Solidaridad, Φεβρουάριος 2019
Σημειώσεις:
[1] https://www.eltiempo.com/archivo/documento/MAM-53579
[2] https://www.hispantv.com/noticias/venezuela/408335/ataque-incendio-hospitales-opositores-violencia
[3] https://actualidad.rt.com/actualidad/242996-50-toneladas-alimentos-quemadas-venezuela
[6] https://www.elinformador.com.ve/2019/01/31/descargue-aqui-el-plan-pais-lo-que-viene-para-venezuela/
[7] For an idea about the concrete experiences in building popular power in Venezuela we recommend you visit the following article written in 2016 written by two comrades of Solidaridad, “Political Situation in Venezuela: Crisis, Trends, and the Challenge of Class Independence.”
