ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ
«Η δική μας συνείδηση τροφοδοτείται από τη μνήμη των αγώνων, να το πούμε άλλη μια φορά, για να το καταλάβουνε, ότι αυτήν τη μνήμη ξέρουμε να την υπερασπίζουμε με κάθε κόστος»
Δ. Κουφοντίνας
Την Πέμπτη 2 Μαΐου, αφού πραγματοποιήθηκε το συμβούλιο φυλακής στο Βόλο, ο Δ. Κουφοντίνας ξεκίνησε απεργία πείνας αντιστεκόμενος για ακόμη μία φορά στο εκδικητικό κόψιμο των αδειών που δικαιούται. Ο εισαγγελέας Κωνσταντίνου έβαλε βέτο στη χορήγηση άδειας, καθώς όπως σημείωσε και ο ίδιος δεν του επέτρεπε η συνείδησή του να παραχωρήσει την άδεια, ενώ αναφέρθηκε σε μία φράση που είχε χρησιμοποιήσει ο Δ. Κουφοντίνας σε παλαιότερη δήλωσή του, για το «κόκκινο νήμα των αγώνων», πράγμα που καταδεικνύει ότι οι λόγοι μη χορήγησης άδειας είναι πολιτικοί και όχι γραφειοκρατικοί. Παρά το γεγονός ότι στο νόμο για τις άδειες δεν προβλέπεται καμία δήλωση μετάνοιας είναι φανερό ότι αυτό που ζητάνε οι εξουσιαστές, είναι η συντριβή του πολιτικού αντιπάλου, μέσω της αποκήρυξης της ιδεολογίας και η σκληρή τιμωρία όσων δεν συμμορφώνονται, ώστε το παράδειγμά τους να λειτουργήσει εκφοβιστικά.
Ο Δ. Κουφοντίνας στερούταν αδειών τα τελευταία 7 χρόνια καθώς όπως υποστήριζε το ΣτΕ έχει «στρεβλή ιδεολογία» και δεν έχει δείξει καμία μεταμέλεια για τις πράξεις του. Το Νοέμβριο του 2017, μέσα σε κλίμα μιντιακής τρομο-υστερίας, έπειτα από πιέσεις και δράσεις ενός πανελλαδικού κινήματος αλληλεγγύης και χάρη στην απεργία πείνας του ίδιου και του πολιτικού κρατούμενου Κώστα Γουρνά, ξεκίνησε να παίρνει τακτικά άδειες, οι οποίες ωστόσο διακόπηκαν μετά από παρέμβαση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Χρησιμοποιώντας για ακόμη μία φορά το μόνο όπλο που έχει διαθέσιμο μέσα στη φυλακή, το σώμα του, τον περασμένο Μάιο πραγματοποίησε για ακόμα μια φορά απεργία πείνας με αίτημα να λαμβάνει κανονική τακτική άδεια και να καταργηθεί το εισαγγελικό βέτο.
Μέσω της συγκεκριμένης υπόθεσης το κράτος παρουσιάζεται ως κληρονόμος αλλά και ως συνεχιστής της μετεμφυλιακής πραγματικότητας και δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Όση ρητορική και να ρίχνουν τα διάφορα παπαγαλάκια του, όση σπέκουλα και να κάνουν οι εντεταλμένοι σε υπηρεσία δημοσιογράφοι, οι απορριπτικές αποφάσεις έχουν εκδικητικό χαρακτήρα απέναντι στο ήθος του αγωνιστή, απέναντι σε όσους δεν μετανιώνουν, δεν αποστρατεύονται, δεν κάνουν δηλώσεις μετάνοιας και δεν αποκηρύσσουν τα πιστεύω τους.
Η φοβικότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ο Κουφοντίνας πηγάζει από το μίσος που το κράτος τρέφει για όσους αμφισβητούν το πλαίσιο εξουσίας του.
Το κράτος γνωρίζει καλά ότι στη συνείδηση της ελληνικής κοιωνίας η φιγούρα του κλέφτη, του αντάρτη, του εχθρού της εξουσίας ασκούσε και θα ασκεί γοητεία. Ήταν και θα είναι συνδεδεμένη στην συνείδησή του φτωχού κόσμου αυτή η φιγούρα με τον χαρακτήρα του κοινωνικού αγωνιστή. Η φοβικότητα του καθεστώτος πηγάζει από την κληρονομιά της ιστορικής του ύπαρξης, η οποία είναι συνυφασμένη με τα τανκ του Σκόμπυ το ’44 και τις ναπάλμ των Αμερικάνων το ’49.
Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός του ελληνικού κράτους έρχεται να θέσει σε ειδικό καθεστώς εξαίρεσης τον αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα καθώς του αφαιρεί το δικαίωμα αδειοδότησης ως κρατούμενου και αυτό γιατί με βάση την αντίληψη του κράτους οι πολιτικοί κρατούμενοι, οι αμετανόητοι είναι εν ενεργεία παραβατικοί, είναι εχθρός. Είναι προφανές ότι η κυρίαρχη κρατική στρατηγική έχει ως στόχο την εδραίωση της καταστολής σε κάθε κοινωνικό πεδίο και τη διάχυση του φόβου στα πληβειακά στρώματα, ώστε να τρομοκρατήσει αυτούς που αγωνίζονται και να κάμψει κάθε ταξική και κοινωνική αντίσταση.
Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, πάντα τίθεται ως πρωτεύον το ζήτημα της ασφάλειας. Ο εσωτερικός εχθρός, που υφαίνεται συνεχώς μέσα στο πλαίσιο του δόγματος της «μηδενικής ανοχής» και ανασύρεται στην επιφάνεια όταν πλέον τα αποθέματα κοινωνικής αντοχής στερεύουν, έρχεται να επιτελέσει τον αποδιοπομπαίο τράγο, μια πάγια τακτική της εξουσίας να στρέψει την κοινωνική οργή προς την κατεύθυνση εκείνη, η οποία όχι μόνο δεν την πλήττει αλλά σε τελικό στάδιο την ενδυναμώνει, καθώς καταφέρνει να αποποιηθεί όλες εκείνες τις ευθύνες που εγγενώς φέρει για τη βάθεμα της κοινωνικής συντριβής. Στρέφει, λοιπόν το δάκτυλο προς εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που αγωνίζονται ενάντια στην εδραίωση του δόγματος «νόμος και τάξη», στοχοποιεί όσους δε σκύβουν το κεφάλι και κρατάνε ψηλά τη σημαία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Καταδεικνύεται μέσα από όλες αυτές και τόσες άλλες συκοφαντικές μεθοδεύσεις, ότι η κατασταλτική στρατηγική του κράτους χαρακτηρίζεται από εκδικητικότητα προς ό,τι και όποιον σχετίζεται με τους αγώνες ενάντια στην κυριαρχία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Ωστόσο, αυτή η στρατηγική δεν είναι μια αποκομμένη συνθήκη. Αντίθετα συνδέεται στενά με την συνολικότερη επίθεση, οικονομική, πολιτική, πολιτισμική, που εξαπολύει το κράτος και ο καπιταλισμός ενάντια στην κοινωνική βάση. Ο εξανδραποδισμός των εκμεταλλευομένων απαιτεί τη διάσπαση της κοινωνικής αλληλεγγύης και των δεσμών που συνδέουν τους καταπιεσμένους μέσω της διασποράς του φόβου και της τρομοκρατίας. Το κράτος αναδεικνύεται ως ο μόνος προστάτης μπροστά στους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο δήμιος και όλοι εμείς οι δεσμώτες μιας κατάστασης που βαθαίνει την εξαθλίωση.Όσο η κρίση προχωρά, διαμορφώνοντας νέα αδιέξοδα για τους καταπιεσμένους, τόσο οι διαχειριστές της εξουσίας θα προσπαθούν να κάμψουν τις αντιστάσεις μας με περισσότερο έλεγχο, καταστολή και φόβο.
Εμείς, ως αναρχικοί οφείλουμε να μην αφήσουμε κανέναν μόνο του στα χέρια του κράτους και να αγωνιστούμε για να σπάσουμε το φόβο και το καθεστώς εξαίρεσης που επιχειρείται να επιβληθεί στους πολιτικούς κρατούμενους. Όσο το κράτος και η κυβέρνηση της αριστεράς φανερώνονται ως κληρονόμοι της «εθνικής κολυμβήθρας» και των δηλώσεων μετάνοιας, όσο φανερώνεται ότι τα σύγχρονα δυτικά κουστούμια των εισαγγελέων και οι στολές του χωροφύλακα και του στρατοδίκη είναι από τον ίδιο ράφτη, τόσο εμείς έχουμε να προτάξουμε τη δικιά μας κληρονομιά. Την κληρονομιά των τραγουδιών μας, του αγώνα και το βάρος να τους κοιτάς στα μάτια.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΡΕΒΑΝΣΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο, μέλος Α.Π.Ο. | Ο.Σ.
___________________________________________________
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟNΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 2/5
Άμεση χορήγηση άδειας και άρση του εισαγγελικού βέτο
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
Συγκέντρωση αλληλεγγύης: Τρίτη 7 Μάη, 18.00 – Έσπερος, πλ. Γεωργίου
«Η δική μας συνείδηση τροφοδοτείται από τη μνήμη των αγώνων, να το πούμε άλλη μια φορά, για να το καταλάβουνε, ότιαυτήν τη μνήμη ξέρουμε να την υπερασπίζουμε με κάθε κόστος»
«Και που στηρίχτηκαν; Σε παλιές δηλώσεις μου για την ανάγκη αντίστασης στην κρατική τρομοκρατία και για δικαιώματα που ήταν στην πραγματικότητα κατακτήσεις αγώνα. Αυτά τα λόγια όμως δεν είναι μόνο δικά μου. Τα λένε και τα κάνουν αλληλέγγυα πράξη πολλοί πολλοί ακόμα. Γι αυτό ας τους το πούμε άλλη μια φορά για να το καταλάβουνε. Όσο υπάρχει κρατική τρομοκρατία, τόσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ξαναπιάνουν το κόκκινο νήμα των αγώνων που διαπερνά μια ιστορία αντίστασης αιώνων»
Δ.Κουφοντίνας
Την Πέμπτη 2 Μαΐου, αφού πραγματοποιήθηκε το συμβούλιο φυλακής στην Κασσαβέτεια του Βόλου ο Δ.Κουφοντίνας ξεκίνησε απεργία πείνας ως απάντηση στο εκδικητικό κόψιμο των αδειών που δικαιούται. Ο εισαγγελέας Κωνσταντίνου έθεσε βέτο στη χορήγηση άδειας στον Δ.Κουφοντίνα, επικαλούμενος όχι τυπικούς, αλλά πολιτικούς λόγους (τη φράση «το κόκκινο νήμα της αντίστασης», που είχε χρησιμοποιήσει ο Δ.Κουφοντίνας σε παλαιότερη δήλωσή του). Αξιοσημείωτο είναι ότι ο συγκεκριμένος εισαγγελέας ήταν απ’ αυτούς που είχαν συμφωνήσει στη χορήγηση άδειας στον Δ.Κουφοντίνα στο παρελθόν, ενώ δεν έχει μεσολαβήσει κάτι από τότε.
Στις 27 Φεβρουαρίου το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Βόλου απέρριψε με ομόφωνο βούλευμα το αίτημα του Δ.Κουφοντίνα να του χορηγηθεί η έβδομη κατά σειρά άδεια. Η έβδομη άδεια είχε εγκριθεί κατά πλειοψηφία από το Συμβούλιο Φυλακής, αλλά ο εισαγγελέας Χρήστος Καραγιάννης, υπηρετώντας ευρύτερους κρατικούς σχεδιασμούς, άσκησε βέτο, ανατρέποντας τις προηγούμενες αποφάσεις μέσα από τις οποίες είχαν χορηγηθεί οι 6 άδειες στον Δ.Κουφοντίνα.
Το Νοέμβριο του 2017 ο Δ.Κουφοντίνας πήρε την πρώτη άδεια μέσα σε ένα κλίμα μιντιακής υστερίας και τρομολαγνείας, ενώ παρεμβάσεις με στόχο τη διαμόρφωση κλίματος αναίρεσης της άδειας έκαναν μια σειρά πολιτικών προσώπων και πρεσβειών, με κύρια αυτή των ΗΠΑ. Ο πολιτικός κρατούμενος Δ. Κουφοντίνας δικαιούνταν άδεια εδώ και 7 έτη και τη στερούνταν επειδή «ουδόλως έχει διαφοροποιηθεί το συνειδησιακό του υπόβαθρο» και επειδή έχει «στρεβλή ιδεολογία». Εκείνο που ζητούσαν δηλαδή οι εξουσιαστές ήταν δήλωση μετάνοιας και αποκήρυξη της ιδεολογίας του.
Τον Μάιο-Ιούνιο του 2018, ο πολιτικός κρατούμενος Δ.Κουφοντίνας πραγματοποίησε για ακόμα μια φορά απεργία πείνας με αίτημα να λαμβάνει κανονική τακτική άδεια και να καταργηθεί το εισαγγελικό βέτο. Αφορμή για την απεργία αυτή, ήταν η παρέμβαση από την εισαγγελέα του Άρειου Πάγου, που αφαίρεσέ το δικαίωμα του Κουφοντίνα για άδεια (την οποία στερούνταν για 7 χρόνια) με αποτέλεσμα την διακοπή των αδειών που είχε αρχίσει να παίρνει τους τελευταίους μήνες. Όπως ανέφερε και ο ίδιος τότε: «καταρρέει άλλη μια φορά το προσωπείο της δήθεν ανεξάρτητης δικαιοσύνης και αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο αυτού του βαθιά ταξικού και πολιτικά ρεβανσιστικού θεσμού. Επειδή αυτή η παρέμβαση, κουρελιάζοντας τους νόμους του δικού της συστήματος, που δήθεν υπηρετεί, στέλνει το σαφές μήνυμα ότι για τον πολιτικό αντίπαλο δεν ισχύει κανένας άλλος νόμος ή κώδικας, παρά μόνο η αλαζονεία της εξουσίας τους και η σκοπιμότητα της συντριβής του».
Το σκεπτικό των δύο τελευταίων αναιρετικών αποφάσεων επαναφέρει την εκβιαστική απαίτηση της δικαστικής και πολιτικής εξουσίας προς τους πολιτικούς κρατούμενους να παραδώσουν δηλώσεις μετάνοιας και αποκήρυξης της πολιτικής τους ιστορίας. «Από τις παραπάνω δηλώσεις δεν μπορεί παρά να συνάγεται αρνητικό συμπέρασμα ως προς την πορεία του σωφρονισμού του συγκεκριμένου καταδίκου. Οι δηλώσεις “να αντισταθούμε στην κρατική τρομοκρατία“ και “να ξαναπιάσουμε το κόκκινο νήμα αυτών των αγώνων“, οι οποίες παραπέμπουν ευθέως στη βία, όχι μόνο δεν αποτελούν ένδειξη μίας πορείας σωφρονισμού και σεβασμού της έννομης τάξης, αλλά αντιθέτως καταδεικνύουν ένα πρόσωπο, που εμπράκτως και σταθερά αποτάσσεται την έννομη τάξη». Ταυτόχρονα το συμβούλιο που πραγματοποιήθηκε στις 27 Φλεβάρη, σε αντίθεση με τα μέχρι τώρα νομικά δεδομένα αναφέρεε ότι «δεν είναι δυνατή η χορήγηση τακτικής άδειας στην περίπτωση που ο κρατούμενος έχει καταδικαστεί σε πλείονες της μίας ποινές ισόβιας κάθειρξης».
Ανέκαθεν η εξουσία επιχειρούσε να λυγίσει, να εκμηδενίσει και να ισοπεδώσει τους πολιτικούς της αντιπάλους με στόχο την εμπέδωση της κυριαρχίας-παντοδυναμίας της. Άλλωστε αυτό είναι εμφανές από την εκδικητική μεταχείριση που υφίσταται κάθε πολιτικός κρατούμενος καθώς και από το ειδικό καθεστώς εξαίρεσης που διαμορφώνεται για αυτούς.
Η κυβέρνηση Σύριζα έχει επιλέξει να ανασύρει και να θέσει σε εφαρμογή την «αριστερή» εκδοχή του δόγματος νόμος και τάξη. Η ρεβανσιστική αίτηση αναίρεσης της αθωωτικής απόφασης για τον Τ. Θεοφίλου (η οποία τελικά απορρίφθηκε), η εκκένωση της κατάληψης Πρυτανείας που πραγματοποιούνταν σε ένδειξη αλληλεγγύης στην απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων, η εκδικητική άρνηση χορήγησης των αδειών σε πολιτικούς κρατούμενους, η ποινικοποίηση των φιλικών και συγγενικών σχέσεων με αυτούς, η επίθεση σε οποιαδήποτε μορφή συνδικαλισμού (διώξεις μελών του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων, στοχοποίηση εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, εκδικητικές απολύσεις εργαζομένων για τη δράση τους, κ.α.), οι διώξεις και οι εισβολές σε σπίτια αγωνιστών ενάντια στους πλειστηριασμούς, οι δίκες ολόκληρων χωριών και η μετατροπή τους σε «τρομοκρατικές» οργανώσεις, οι αναίτιες προσαγωγές και συλλήψεις αγωνιστών, τα στημένα κατηγορητήρια και οι πολιτικές σκευωρίες, οι εξοντωτικές ποινές (καταδίκη του 77χρονου αγωνιστή από τη Μεγάλη Παναγιά Χαλκιδικής, η καταδίκη του Μάριου Σεϊσίδη σε 36 χρόνια φυλάκισης, η καταδίκη του Φοίβου Χαρίση χωρίς στοιχεία και η άρνηση για χορήγηση άδειας κ.α), είναι μερικά από τα αποτελέσματα που έχει επιφέρει η αναβάθμιση του κατασταλτικού οπλοστασίου που σταδιακά εφαρμόζει η κυβέρνηση σε συνεργασία με τις δικαστικές αρχές και την αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Στα παραπάνω έρχονται να προστεθούν και οι υποθέσεις του Σπ.Χριστοδούλου, του Β. Δημάκη και του Ν. Γιαγτζόγλου (με το κράτος να προσπαθεί πραγματικά να τους εξοντώσει) καθώς και η κρατική μεθόδευση αναφορικά με τους “ατομικούς τρομοκράτες’’ που επιχειρεί να στήσει ένα σύγχρονο ιδιώνυμο δημιουργώντας δεδικασμένο για την ποινικοποίηση του φρονήματος.
Για την εξασφάλιση της ολοκληρωτικής επιβολής του καθεστώτος και την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών ελίτ, όλα τα μέσα μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε ακόμη πιο οξυμένη μορφή και με ακόμη μεγαλύτερη ένταση. Έτσι, αυτή η επιβολή περνάει μέσα από την ολοκληρωτική εξόντωση όσων αγωνίζονται εναντίον της, μέσα από την παραδειγματική τιμωρία όσων σηκώνουν το κεφάλι για να αντισταθούν ή έχουν κάθε λόγο να το κάνουν, μέσα από την ωμή και απροκάλυπτη καταστολή όσων αρνούνται να αποδεχτούν τη διάλυση της ζωής τους, μέσα από τον κρατικό ρεβανσισμό και την υλική-ηθική εξόντωση (επιβολή του καθεστώτος εξαίρεσης) όσων έχουν βρεθεί στα χέρια του κράτους για τη δράση τους. Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και η παραδειγματική τιμωρία των αντιφρονούντων διέρχεται μέσα από την εδραίωση του σιδερένιου πλέγματος της καταστολής σε κάθε κοινωνικό πεδίο, με την ένταση του ελέγχου και της επιτήρησης στην κοινωνία, καθώς και με τη δημιουργία ειδικού καθεστώτος εξαίρεσης για τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγωνιστές. Ενός καθεστώτος που χτίζεται μέσα από τις ειδικές νομοθεσίες των τρομονόμων ο οποίος επιβάλλει ειδικές δίκες, ειδικά κατηγορητήρια, στέρηση βασικών δικαιωμάτων, ειδικά κελιά και ειδική μεταχείριση.
Ο κόσμος της εξουσίας επιφυλάσσει περισσότερο έλεγχο, περισσότερη καταστολή, περισσότερη εκμετάλλευση και φόβο. Απέναντί του να ορθώσουμε τις κοινότητες του αγώνα, να οργανώσουμε τα κοινωνικά και ταξικά μέτωπα και την πολιτική μας παρουσία για την ανατροπή των σχεδιασμών των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Να αγωνιστούμε για να σπάσουμε το καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους, να αντιπαρατεθούμε με την κρατική καταστολή και την προσπάθεια διεύρυνσής της, να αναδείξουμε τη σαθρότητα των κρατικών σκευωριών σε βάρος των αγωνιστών, να αντιπαλέψουμε τον κρατικό ρεβανσισμό και να μην αφήσουμε κανένα μόνο του στα χέρια του κράτους. Να σταθούμε στο πλευρό του Δ.Κουφοντίνα που εδώ και χρόνια αγωνίζεται με αξιοπρέπεια μέσα από τα κελιά της “δημοκρατίας’’, υπερασπιζόμενος τόσο τις πράξεις του όσο και το δίκαιο του αγώνα για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Στην ανεπίστρεπτη σήψη του κρατικού και καπιταλιστικού κόσμου, τα αδιέξοδα, την πολιτική και αξιακή του χρεοκοπία, να αντιπαραθέσουμε τις συλλογικές αντιστάσεις, την ταξική αλληλεγγύη, τη χειραφέτηση των καταπιεσμένων, τη μοναδική ζωντανή κοινωνική προοπτική: τον κόσμο της Αναρχίας και του Ελευθεριακού Κομμουνισμού.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΡΕΒΑΝΣΙΣΜΟ, ΤΙΣ ΣΚΕΥΩΡΙΕΣ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΦΟΒΟ, ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ… ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Αναρχική ομάδα «δυσήνιος ίππος» – μέλος της Α.Π.Ο και σύντροφοι-ισσες
