3 το λάδι, 3 το ξύδι, 6 το λαδόξυδο;
Τα μαθηματικά της «αριστεράς» που θα τα πληρώσουμε και πάλι εμείς.
Έπειτα από έναν χρόνο, δυό φορές «αριστερά» και τρεις εκλογικές διαδικασίες, είναι ξεκάθαρο πως η όποια ελπίδα έχει πλέον πτωχεύσει. Στα πλαίσια του τρίτου μνημονίου που υπέγραψε η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ., τα αντιασφαλιστικά μέτρα που πρόκειται να ψηφιστούν, επιβάλουν τέτοιες αλλαγές στο συνταξιοδοτικό και στις εισφορές των φορολογουμένων, που το μόνο σίγουρο είναι πως θα εξαθλιώσουν ακόμα περισσότερο τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα προς όφελος του κεφαλαίου. Αρχικά, προτείνεται η ενοποίηση όλων των ταμείων σε έναν ενιαίο φορέα που θα «διασφαλίζει» την κύρια ασφάλιση και σε έναν ακόμα που θα «διασφαλίζει» την επικουρική. Η δημόσια κοινωνική ασφάλιση θα είναι πια παρελθόν, καθώς θα μετατραπεί σε ατομική υποχρέωση των εργαζομένων και η δημόσια παροχή υπηρεσιών υγείας θα είναι πλέον μια ιδιωτική και κατ’ επέκταση ακριβή «πολυτέλεια». Στην κορυφή όλων αυτών έρχεται να προστεθεί το κόψιμο των κύριων αλλά και των επικουρικών συντάξεων σε τρομακτικά ποσοστά! Το νέο εφάπαξ θα παρέχεται (όταν αυτό είναι δυνατό!) εμφανώς μειωμένο και η κυβέρνηση προωθεί την μείωση του ΕΚΑΣ με στόχο τη σταδιακή του εξαφάνιση ως το 2019. Ταυτόχρονα αυξάνονται οι εισφορές των εργαζομένων για ασφάλιση και υγεία με αποτέλεσμα την περαιτέρω μείωση των μισθών τους. Είναι προφανές πως η κυβέρνηση στοχεύει να καλύψει το έλλειμα της στις πλάτες των ήδη εξαθλιωμένων κοινωνικών ομάδων, όπως οι συνταξιούχοι, αλλά παράλληλα με τις αλλαγές που προωθεί καταδικάζει κάθε μελλοντικό εργαζόμενο, καθώς το νέο ασφαλιστικό σύστημα δεν αποτελεί παρά μία ακόμα επίθεση του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου στα κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα. Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο πλήττονται τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, αλλά ταυτόχρονα προχωράει ένα βήμα παραπέρα η εξατομίκευση της εργασίας με εμφανή σκοπό να κατακερματιστούν ακόμη περισσότερο τα συμφέροντα των εργαζομένων, έτσι ώστε να παραμείνουν αδρανείς μπροστά στις επιβολές κράτους και αφεντικών. Οι ελευθερίες καταστρατηγούνται, τα δικαιώματα καταπατώνται και για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, κράτος και αφεντικά προωθούν τον κοινωνικό κανιβαλισμό σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας, εξασφαλίζοντας έτσι την παραμονή τους στην εξουσία. Ο ανταγωνισμός, το ατομικό συμφέρον αλλά και η ρουφιανιά επικροτούνται στο εργασιακό περιβάλλον ώστε να γίνουν ο κανόνας που θα διαλύει τις ταξικές αντιστάσεις πριν αυτές καλά-καλά εκδηλωθούν. Σε μία εποχή έντονων πολιτικών και οικονομικών αναταραχών, που η διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης αποτελεί κύριο διακύβευμα όλων των κυβερνήσεων, (πόσο μάλλον αυτού του «αριστερο-δεξιού» εξαμβλώματος) υπάρχουν ακόμη δυνάμεις που αντιστέκονται στον κανόνα της εξαθλίωσης. Το σύνολο της κοινωνίας, ζώντας σε καθεστώς μόνιμης τρομοκρατίας, η οποία μεταφράζεται είτε ως οικονομική εξαθλίωση/ανεργία είτε ως εξωτερική απειλή λόγω της «εισβολής» μεταναστών/τριών αδυνατεί να αναγνωρίσει τα ενιαία συμφέροντα του και να εναντιωθεί στον πραγματικό εχθρό που ονομάζεται καπιταλισμός. Εμείς, από την πλευρά μας, αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της κοινωνίας και ενάντια στη λογική της ανάθεσης, ενάντια στους ξεπουλημένους εργατοπατέρες της Γ.Σ.Ε.Ε. και των ανοργάνωτων ψευτο-απεργιών που καλούν, θέτουμε τα δικά μας προτάγματα. Μέσα από σωματεία βάσης και εγχειρήματα με αντι-ιεραρχικά χαρακτηριστικά και οριζόντια δομή, προτάσσουμε και συμμετέχουμε σε αυτοοργανωμένους, ακηδεμόνευτους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Τασσόμαστε με τη χειραφέτηση της εργασίας στα πλαίσια της κοινωνικής απελευθέρωσης, καθώς κατανοούμε πως οι εργατικές διεκδικήσεις δεν είναι δυνατόν να είναι αποκομμένες από τις κοινωνικές ανάγκες. Αντιλαμβανόμαστε ως καίριας σημασίας τη δημιουργία ενός σταθερού πόλου που θα αποτελέσει το «αντίπαλο δέος» στον θεσμικό κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό και θα προχωρήσει σε μαχητικές διεκδικήσεις τόσο σε εργασιακό/εργατικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Απέναντι στις απεργίες – πυροτεχνήματα, αντιπαραβάλουμε τις γενικές απεργίες διαρκείας και προτάσσουμε την πεποίθηση πως τα εργασιακά δικαιώματα και οι κοινωνικές μας ανάγκες είναι αδιαπραγμάτευτες και ως τέτοιες θα τις υπερασπιστούμε! Να μην ζήσουμε σαν δούλοι!
ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΔΕΝ ΛΥΝΕΤΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ Ή ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ Ή ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ!
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ 19 ΑΠΡΙΛΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΠΤΑΛΟΦΟΥ 18.00 μ.μ.
Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο» -μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης | Ομοσπονδία συλλογικοτήτων-
