Αθήνα: Κάλεσμα της Συνέλευσης Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση
Οκτώ χρόνια μετά την υπαγωγή του κράτους σε καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχου, στο πλαίσιο επίτασης της κρατικής και καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, οι συμφωνίες του ελληνικού κράτους με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, τα μνημόνια και το πλήθος των αντικοινωνικών και αντεργατικών μέτρων είναι πλέον νόμοι του κράτους. Είναι τα νέα εργαλεία εκμετάλλευσης, καταπίεσης και ελέγχου της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας από τα οικονομικά και τα πολιτικά αφεντικά. Η παρούσα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί τον καλύτερο εκπρόσωπο και εκφραστή τόσο αυτής της συνολικής επίθεσης όσο και της κυρίαρχης κρατικής αντίληψης για “ταξική συνεργασία”, “κοινωνική ειρήνευση” και “εθνική ανάπτυξη”. Μία αντίληψη που σήμερα η πολιτική διαχείριση, και εν όψει εκλογών, την εκφράζει και πάλι μέσα από το χυδαίο εμπόριο ελπίδας περί «ελάφρυνσης των βαρών», καλλιεργώντας αυταπάτες ότι ο επιβαλλόμενος κρατικός και καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας μπορεί να εξανθρωπιστεί. Ταυτόχρονα, η προπαγάνδα περί καπιταλιστικής ανάπτυξης και κερδοφορίας είναι αποκαλυπτική για τις στοχεύσεις των αφεντικών, καθώς οικονομική ανάπτυξη του κεφαλαίου σημαίνει για όλους τους από τα κάτω επίταση των κοινωνικών και ταξικών αποκλεισμών, ιδιωτικοποιήσεις, εμπορευματοποίηση αγαθών και κοινωνικών αναγκών, φτηνή εργασία, συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης, αναλώσιμοι εργάτες, καταστροφή και λεηλασία της φύσης.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ, ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
Η επίθεση αυτή συντελεί στην εγκαθίδρυση ενός μεσαίωνα στην εργασιακή πραγματικότητα. Η εργοδοτική αυθαιρεσία σε συνδυασμό με την απελευθέρωση των απολύσεων επιτείνουν την επισφαλή και «μαύρη» εργασία, εντείνουν σε ακραίο βαθμό την εκμετάλλευση χιλιάδων εργαζομένων και θέτουν στο προσκήνιο τον διαρκή εκβιασμό της ανεργίας, την ίδια στιγμή που τα εξαντλητικά ωράρια οδηγούν στην συνεπακόλουθη μείωση ως και εκμηδένιση του ελεύθερου χρόνου όσων εργάζονται. Οι δολοφονίες και το τσάκισμα εργατών/τριών στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς συνεχώς αυξάνονται (μόνο το πρώτο επτάμηνο του 2017, 40 εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους, ενώ δηλώθηκαν συνολικά 4.016 εργατικά ατυχήματα) στο βωμό της καπιταλιστικής και κρατικής κερδοφορίας και ανάπτυξης, ενώ η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και εργατικών κεκτημένων κατακερματίζει τις ταξικές αντιστάσεις και αποδυναμώνει τις συλλογικές διεκδικήσεις στους χώρους εκμετάλλευσης. Το άνοιγμα των μαγαζιών τις Κυριακές σε εμπορικές ζώνες που χαρακτηρίζονται τουριστικές λειτουργεί ως προθάλαμος για την δημιουργία ενός μοντέλου ευέλικτης και πειθαρχημένης εργασίας. Παράλληλα, η καθιέρωση σε ευρεία κλίμακα του θεσμού της μαθητείας (για παράδειγμα αποφοίτων ΕΠΑΛ στα μέσα μαζικής μεταφοράς), της ενοικιαζόμενης και των υπόλοιπων μορφών ελαστικής-επισφαλούς εργασίας, δημιουργεί μια συνθήκη εργαζόμενων πολλών ταχυτήτων, με αποτέλεσμα την καλλιέργεια συνθηκών κανιβαλισμού στους χώρους δουλειάς και την υποχώρηση της ταξικής αλληλεγγύης.
Η ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΕΣ
Βασική προϋπόθεση για το προχώρημα των πολιτικών αναδιάρθρωσης και την εφαρμογή τους είναι ο ίδιος ο κοινωνικός μετασχηματισμός, η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης, η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν είτε να αποσπάσουν την κοινωνική συναίνεση μέσω των πολιτικών ενσωμάτωσης και της ανάθεσης, είτε να καθυποτάξουν κάθε φωνή που αρθρώνεται ενάντια στους επιθετικούς σχεδιασμούς τους μέσω της καταστολής των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Οι πολιτικοί διαχειριστές της εξουσίας αφενός προσπαθούν να δημιουργήσουν συνθήκες κοινωνικής ειρήνευσης και ταξικής συνεργασίας και αφετέρου να διαμορφώσουν τους όρους της άγριας κρατικής κατασταλτικής επίθεσης απέναντι στα πληβειακά στρώματα και σε όσους αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση και την υποταγή. Απεργίες κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές, τα ΜΑΤ χτυπούν διαδηλωτές, απεργούς, συνδικαλιστές, στοχοποιούν και προσαγάγουν εργαζόμενους, εισβάλλουν σε εργοστάσια, χτυπούν μαζί με μπράβους της εργοδοσίας απολυμένους και τους συλλαμβάνουν, ενώ ταυτόχρονα ποινικοποιείται και επιχειρείται να εγκληματοποιηθεί η συνδικαλιστική οργάνωση και δράση (διώξεις περί «εκβιασμού» και «κινδύνου του πολιτεύματος» εναντίον μελών του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων). Στην ίδια κατεύθυνση αυτής της κατασταλτικής επίθεσης έρχεται από τη μια να προστεθεί η τροποποίηση διατάξεων σχετικών με την απεργία από την κυβέρνηση τον προηγούμενο Φλεβάρη, δυσχεραίνοντας τους όρους κήρυξής της από τα πρωτοβάθμια σωματεία και τα σωματεία βάσης, και από την άλλη η κήρυξη απεργίας από τους εργατοπατέρες της συνδικαλιστικής ηγεσίας στις 30 Μάη και σε συνεργασία με εργοδοτικούς φορείς. Μία συνθήκη η οποία αποτελεί το όχημα της ΓΣΕΕ να προκηρύσσει απεργίες, όπως και αυτή της 28ης Νοέμβρη, με στόχο την απονοηματοδότηση της απεργίας -που αποτελεί όπλο στα χέρια του παγκόσμιου εργατικού και επαναστατικού κινήματος– μία κατεύθυνση στην οποία κινείται διαχρονικά η κρατική, κυβερνητική και φιλοεργοδοτική ηγεσία της ΓΣΕΕ.
Απέναντι στο κράτος, τα αφεντικά και τους εργατοπατέρες, η επιτυχημένη διακλαδική και από τα κάτω απεργία της 1ης Νοέμβρη με κεντρικό αίτημα τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, που προκηρύχθηκε σε μια σειρά από κλάδους και επιχειρήσεις με αποφάσεις γενικών συνελεύσεων σωματείων – πρωτοβάθμιων και βάσης – και ως αποτέλεσμα της οριζόντιας διεργασίας συντονισμού τους, ανέδειξε πως ο δρόμος της αυτοοργάνωσης μακρυά από κομματικές καθοδηγήσεις, είναι η μόνη διέξοδος με προοπτική νίκης για τους αγώνες των εκμεταλλευόμενων. Αποτέλεσε ένα πεδίο για να εκφραστεί κινηματικά και στον δρόμο η αλληλεγγύη και η ανάγκη για την διασύνδεση των αγώνων για τα εργατικά συμφέροντα και δικαιώματα με τους από τα κάτω κοινωνικούς, πολιτικούς και ταξικούς αγώνες που ξεσπούν στα σχολεία, τις σχολές και τις γειτονιές απέναντι στη βαρβαρότητα κράτους και καπιταλισμού. Επίσης αποτέλεσε μία ευκαιρία να προπαγανδίσουμε και να διαδηλώσουμε ότι για εμάς η οργάνωση στη βάση, η ταξική αλληλεγγύη και η απεργία είναι όπλα των καταπιεσμένων άρρηκτα συνδεμένα με τον συνολικό αγώνα για την κοινωνική επανάσταση και απελευθέρωση.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ
Η ιστορία των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων που διεκδίκησαν και πάλεψαν για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση μας δείχνει πως οι προλετάριοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους θεσμούς, τα κοινοβούλια, τις εκλογές, τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και τους διαμεσολαβητές της ταξικής πάλης. Ό,τι έχουμε να κερδίσουμε εμείς, οι από τα κάτω του κόσμου, θα είναι αποτέλεσμα των πλατιών, οργανωμένων στη βάση, μαχητικών και ριζοσπαστικών αγώνων μας. Μόνο η συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, η κοινωνική απαλλοτρίωση του πλούτου που εμείς οι ίδιοι παράγουμε και απομυζά μία κάστα εξουσιαστών και η παγκόσμια κοινωνική επανάσταση για έναν νέο κόσμο κοινοκτημοσύνης, αλληλεγγύης και ελευθερίας μπορούν να δικαιώσουν τους πόθους και τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Για όλους εμάς τους εργαζόμενους, άνεργους, νεολαίους, ντόπιους και μετανάστες είναι απαραίτητο το ξεπέρασμα κάθε απογοήτευσης και ηττοπάθειας, είναι απαραίτητη η συμμετοχή και η οργάνωσή μας σε κάθε κοινωνικό χώρο, σε κάθε χώρο εκμετάλλευσης. Η μόνη πραγματική προοπτική για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια ως ίσοι σε μία κοινωνία ίσων είναι να αγωνιστούμε με πίστη στο δίκαιο της ελευθερίας απέναντι στα δεσμά της οργανωμένης εξουσίας κράτους και καπιταλισμού, να οργανώσουμε τον αγώνα από τα κάτω για την ανατροπή τους με βάση τις αξίες του νέου κόσμου για τον οποίο αγωνιζόμαστε, έναν κόσμο της Ελευθερίας, της Ισότητας, της Αλληλεγγύης.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
ΑΝΑΡΧΙΚΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ – ΑΦΕΝΤΙΚΑ – ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 28 ΝΟΕΜΒΡΗ ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΥΡΝΑΡΗ, 11:00
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση
__________________________________________
Θεσσαλονίκη: Κάλεσμα από τη συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό “Μαύρο & Κόκκινο” και τη συλλογικότητα για τον ελευθεριακό κομμουνισμό Libertatia
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ // 10.00 // ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ ΓΚΑΡΜΠΟΛΑ
ΣΥΓΚΈΝΤΡΩΣΗ- ΠΟΡΕΙΑ // 10.30 ΚΑΜΑΡΑ
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 28/11
Τέσσερα χρόνια μετά τις εκλογές του χειμώνα του 2015 η σημερινή συνθήκη μας βρίσκει αντιμέτωπους με μία κατάσταση ολοένα και πιο ζοφερή στο κοινωνικό και ταξικό πεδίο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχοντας εκπληρώσει ένα μεγάλο μέρος των υποχρεώσεών της ως προς το, εγχώριο και μη, Κεφάλαιο, έχει κατορθώσει να περάσει όλα εκείνα τα μέτρα που οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν καθώς βρέθηκαν αντιμέτωπες με τις διεκδικήσεις και τους αγώνες των από τα κάτω, την πυκνή πολιτική περίοδο που ακολούθησε την εξέγερση του Δεκέμβρη ’08.
Το πλαίσιο της ολομέτωπης επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου στα πληβειακά στρώματα περιλαμβάνει την κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας, την εφαρμογή καταναλωτικών θεσμών όπως οι «Λευκές Νύχτες» και οι «Μαύρες Παρασκευές», το χτύπημα στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, την εξάπλωση των ελαστικών μορφών εργασίας με τις θριαμβολογίες για την πλασματική μείωση της ανεργίας που συνοδεύει αυτή την ελαστικοποίηση της εργασίας, την επίθεση στο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό των εργαζομένων και την αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων», για τα οποία πλέον η ευθύνη δεν βαραίνει τον εργοδότη. Τελευταίο στιγμιότυπο σε αυτό το κρεσέντο αποτελούν οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και η περιστολή του δικαιώματος κήρυξης απεργίας από τα σωματεία. Μία κίνηση η οποία θέτει εμπόδια και ουσιαστικά καταργεί την απεργία, καθώς για την κήρυξή της απαιτείται πλέον το 50% των οικονομικά τακτοποιημένων μελών του σωματείου.
Συνεπικουρικά ως προς την πολιτική της κυριαρχίας, την οποία διεκπεραιώνει το πολιτικό προσωπικό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι η στάση και η δράση των ξεπουλημένων στο Κεφάλαιο συνδικαλιστών εργατοπατέρων των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Η δημιουργία του νέου μορφώματος της λεγόμενης «Κοινωνικής Συμμαχίας», δηλαδή ένα όχημα των εργοδοτών με πρόταγμα την ταξική συνεργασία μεταξύ των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευομένων, έχει σκοπό να διεμβολίσει τις απεργίες, γεγονός που αναδεικνύει περίτρανα τον φιλοεργοδοτικό ρόλο της ΓΣΕΕ. Είναι φανερό ότι σε συνέχεια της στάσης της στο δημοψήφισμα του 2015, η ΓΣΕΕ περνάει σε ένα άλλο επίπεδο, αυτό της ξεκάθαρα και ανοιχτά εχθρικής θέσης απέναντι στο κοινωνικό και ταξικό κίνημα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προκηρύχθηκε η γενική απεργία της 30 του Μάη φέτος, από κοινού με τα αφεντικά (εργοδοτικοί φορείς και επιμελητήρια), καθώς και οι συνεχείς αναβολές ως προς την ημερομηνία προκήρυξης 24ωρης γενικής απεργίας μέσα στον Νοέμβρη, σε συντονισμό με τους τακτικισμούς της ΑΔΕΔΥ ώστε να μην υπάρξει κοινή προκήρυξη απεργίας στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Από την άλλη, συμπληρωματική εικόνα αποτελούν οι κινήσεις της κυρίαρχης τάξης να αναβαθμίσει την εμπλοκή του ελληνικού κράτους στους διακρατικούς ανταγωνισμούς, μέσω της αύξησης της πρόσδεσής του στο άρμα του ΝΑΤΟ, τόσο στα Βαλκάνια (κύρια αιχμή η επίλυση του «Μακεδονικού») όσο και στην νοτιοανατολική Μεσόγειο (όξυνση της αντιπαράθεσης με το τουρκικό κράτος, ενόψει της εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών στο Αιγαίο), συνθέτοντας με τον τρόπο αυτό το συνολικότερο πλαίσιο της επίθεσης της κυριαρχίας στις ζωές μας. Οι πληβείοι καλούνται να ευθυγραμμιστούν με τις επιδιώξεις του εκάστοτε κράτους και να δώσουν μέχρι και τη ζωή τους για τα συμφέροντα των αφεντικών, ντόπιων και πολυεθνικών. Στο εσωτερικό των κοινωνιών κατασκευάζονται οι εσωτερικοί εχθροί, μέσω της πριμοδότησης του εθνικισμού από το κράτος και το κεφάλαιο, προς εκπλήρωση των συμφερόντων τους. Αυτό το οποίο επιφυλάσσει η κυριαρχία για όσους αντιστέκονται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι μία διαρκώς αυξανόμενη σε ένταση καταστολή με διώξεις, περιστολή δικαιωμάτων και στοχοποίηση τόσο από το επίσημο κράτος όσο και από το μακρύ του χέρι, το φασιστικό παρακράτος (φασίστες μπράβοι στην υπηρεσία των αφεντικών σε εργατικές κινητοποιήσεις, όπως στην COSCO στον Πειραιά κ.α.).
Είναι πρόδηλο ότι μετά και την εμπειρία των τεσσάρων χρόνων διαχείρισης της εξουσίας από τα αριστερά δεκανίκια της, οι από τα κάτω δεν έχουν τίποτα άλλο να προσμένουν από άλλη μία ανάθεση των συμφερόντων, των προσδοκιών και των αναγκών τους σε κάποιον άλλο επίδοξο εκφραστή. Όση ματωμένη ανάπτυξη κι αν υπόσχονται, όσα μνημόνια κι αν σκίστηκαν, το ερώτημα παραμένει: Καπιταλισμός ή Κοινωνική Επανάσταση.
Μια πρώτη απάντηση τόσο απέναντι στους κυρίαρχους, το κράτος και το κεφάλαιο, όσο και απέναντι στον ρεφορμιστικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό αποτέλεσε η οργανωμένη από τα κάτω διακλαδική απεργία των σωματείων βάσης & πρωτοβάθμιων σωματείων της 1ης Νοέμβρη. Οι απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ήταν ιδιαίτερα μαζικές και με παλμό, αφήνοντας αφενός μία πολύ σημαντική παρακαταθήκη αγώνα και εμπειρίας, αφετέρου αναδεικνύοντας την δυναμική που μπορεί να αναπτυχθεί εντός του κοινωνικού και ταξικού κινήματος αποτελώντας μία έμπρακτη πρόταση αγώνα για τις επόμενες μάχες που έρχονται.
Απέναντι στους εμπαιγμούς του εργοδοτικού και γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, προτάσσουμε την οργάνωση στη βάση, με όρους ισότητας και ελευθερίας. Ενάντια στην υποτίμηση της ζωής μας, να κάνουμε τις απεργίες ξανά επικίνδυνες για το κράτος και τα αφεντικά. Μέσω των σωματείων βάσης και ταξικών πρωτοβουλιών, αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά, μαζί με φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενους, άνεργους, να δώσουμε στους χώρους εργασίας, τα σχολεία και τις σχολές, τη μάχη του ταξικού και κοινωνικού αγώνα. Με πυξίδα την οικοδόμηση ενός κόσμου ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΤΑΞΙΚΗ, ΑΝΑΡΧΙΚΗ, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΑΣ
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ | 10:00 | Πεζόδρομος Γκαρμπολά ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ | 10:30 | ΚΑΜΑΡΑ
Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο»,μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης – Ομοσπονδίας Συλλογικοτήτων
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 28ης ΝΟΕΜΒΡΗ
Με αφορμή τα απεργιακά καλέσματα στις 14 και 28 Νοέμβρη, καθώς και αυτού της 1ης Νοέμβρη, τοποθετούμαστε δημόσια σε σχέση με τις νέες συνθήκες που επιβάλλονται απο την κυβέρνηση σε συνεργασία με το ΔΝΤ, ως μέτρα εξόδου από «τα μνημόνια». Τα μέτρα αυτά έρχονται να συμπληρώσουν μια πολιτική χρόνων η οποία ακολουθεί το δόγμα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού (οικονομικά και διοικητικά μέτρα αναδιάρθρωσης του κράτους με στόχο την επιβιώση του μηχανισμού του με κάθε κόστος) από κάθε κυβέρνηση απο το 2010 μέχρι και σήμερα. Ήδη γίνεται φανερό πως η «έξοδος απο τα μνημόνια» κάθε άλλο παρά αληθινή ειναι. Τα ίδια τα προαπαιτούμενα μέτρα αναφέρονται σε οικονομική εξάρτηση του ελληνικού κράτους από το ΔΝΤ και την παγκόσμια τράπεζα ακόμη και μετά από την «έξοδο». Κάθε μέτρο που ψηφίστηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο οδήγησε σε άλλη μια παραχώρηση προς εκμετάλλευση κοινωνικών παροχών και δικαιωμάτων. Επίσης, εκτινάχθηκε η οικονομική εκμετάλλευση των εργαζομένων, ενώ ,παράλληλα, δικαιώματα που κάποτε φάνταζαν δεδομένα τώρα φαίνονται σαν μακρινό όνειρο (συλλογικές συμβάσεις, επιδόματα, άδειες, ένσημα κ.λπ.).
Παράλληλα, μέσω των νέων μέτρων και της «φιλελεύθερης διαχείρισης» συνέχισε η -ολοένα και αυξανόμενη- καταστολή κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Θα ήταν αδύνατο να αριθμήσουμε γεγονότα και περιπτώσεις αυτών, οπότε θα επικεντρωθούμε στα γεγονότα του τελευταίου έτους. Κι αν κάποτε κράτος και αφεντικά αντιμετώπιζαν τους εργατικούς αγώνες με φυσική, βίαιη καταστολή (με την υποστήριξη κράτους και παρακράτους), πλέον καταστέλλουν και με νομοθετικές αναδιαρθώσεις. Την περασμένη άνοιξη και αμέσως μετά την έγκριση του πολυνομοσχεδίου για τα εργασιακά (μεταξύ άλλων) επήλθε και η σύναψη της «Κοινωνικής Συμμαχίας» από τη ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ με εργοδοτικούς, επιστημονικούς και άλλους φορείς της χώρας. Μόνο σαν ανίερη μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η συμμαχία. Οι πάλαι ποτέ ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ και ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τους ταξικούς αγώνες που προκύπτουν από την βάση. Η «Κοινωνική Συμμαχία» προσπαθεί να αφοπλίσει τους εργάτες από το κύριο όπλο τους απέναντι στην εκμετάλλευση, την κήρυξη απεργιών. Ένα άλλο εξίσου σημαντικό εργαλείο στην γραφειοκρατική καταστολή των απεργιών ειναι το εξής νομοθέτημα: …απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δευτέρου (½) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών της συνδικαλιστικής οργάνωσης[για την κήρυξη απεργίας]… Αυτό σημαίνει πως μόνο όσοι κι όσες έχουν την οικονομική άνεση να πλήρουν αυτήν την προϋπόθεση θα έχουν και δικαίωμα ψήφου.
Βλέποντας, λοιπόν, τον εργασιακό ορίζοντα να μαυρίζει, και προτού ξεσπάσει η νέα καταιγίδα του προϋπολογισμού της χώρας, εργαζόμενοι και εργαζόμενες σε σωματεία βασης (σωματεία που αυτο-οργανώνονται και οι αποφάσεις λαμβάνονται με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, με σχέσεις ισότητας και αλληλεγγύης) σε όλη την Ελλάδα οργάνωσαν απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη τη χωρα την 1η Νοέμβρη. Με την οργάνωση αυτής της απεργίας έκαναν ξεκάθαρο στην κοινωνία πως οι εργάτες και οι εργάτριες μπορούν και θέλουν να αντιπαλέψουν νομοσχέδια, νόμους, τα ξεπουλημένα σωματεία της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, τα γραφειοκρατικά σωματεία του ΠΑΜΕ. Επίσης, κάλεσαν και παρενέβησαν (στην Αθήνα) με τα δικά τους πολιτικά σκεπτικά γύρω από τον συνδικαλισμό στην απεργία της 14ης Νοέμβρη. Σε συνέχεια των απεργιακών καλεσμάτων θα βρεθούν και πάλι στους δρόμους την 28η Νοέμβρη για να διαδηλώσουν ενάντια στα μέτρα λιτότητας, στην εργοδοτική αυθαιρεσία, στους πετσοκομένους μισθούς, στην ανασφάλεια, σε κάθε πτυχή εκμετάλλευσης των εργαζομένων από τα αφεντικά και το κράτος. Η πανελλαδική προσπάθεια της οργάνωσης της απεργίας της 1ης Νοέμβρη έκανε ξεκάθαρο πως όποια μορφή αντίστασης ξεπηδά δεν μπορεί να είναι καθοδηγούμενη, αλλά να ξεπηδά ως πηγαία αντίδραση, με ριζοσπαστικά, πολιτικά και ταξικά χαρακτηριστικά, απέναντι στην υποβάθμιση και την εξαθλίωση των ζωών μας. Δηλαδή να στρέφεται ενάντια στις ίδιες τις ρίζες της κρατικής πολιτικής, να στοχεύει στην ίδια την ουσία των εξουσιαστικών συστημάτων.
Οραματιζόμενοι μια κοινωνία με απούσα την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου οι ζωές μας θα έχουν αξία και όλοι κι όλες θα έχουμε ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις, θα σταθούμε στο πλευρό τους. Οφείλουμε να αγωνιστούμε με ένα σαφή προσανατολισμό, να κάνουμε τις απεργίες και πάλι επικίνδυνες για το κράτος και τα αφεντικά, μέσα από τον συνεχή και οργανωμένο αγώνα. Μέσα από σωματεία βάσης, οριζόντια και αντιιεραρχικά σχήματα, συνελεύσεις γειτονιάς, μαζί με φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενους, άνεργους, στους χώρους εργασίας, τα σχολεία και τις σχολές να δώσουμε τις μάχες αυτές στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που θα έχουν ως πυξίδα την οικοδόμηση ενός κόσμου ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.
ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΙ & ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Προσυγκέντρωση 10 π.μ. Πεζόδρομος Γκαρμπολά
Συγκέντρωση – Πορεία 10:30 π.μ. Καμάρα
LIBERTATIA – ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
________________________________________
Πάτρα: Κάλεσμα από την αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος” & συντρόφους-συντρόφισσες
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΕΣ
Η ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ
Η πολιτική διαχείριση Σύριζα-Ανέλ συνεχίζει να βαθαίνει τους όρους εκμετάλλευσης σε ακόμα πιο διευρυμένα τμήματα του πληθυσμού σε πλήρη εναρμόνιση με τις υποδείξεις της αστικής τάξης, τον ντόπιων και διεθνών ελίτ και των υπερεθνικών μηχανισμών. Αφού πρώτα καλλιέργησε ψεύτικες ελπίδες περί εξωραϊσμού του συστήματος μέσω της ανάληψης κυβερνητικού ρόλου και συνέβαλε καθοριστικά στην αποδυνάμωση των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων που είχαν αναπτυχθεί όλο το προηγούμενο διάστημα, υιοθέτησε στη συνέχεια την πάγια κρατική ατζέντα, επιβάλλοντας το μονόδρομο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Παράλληλα, επιχείρησε να δώσει παράταση ζωής στο ήδη χρεοκοπημένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα μέσω της διαμόρφωσης συνθηκών κοινωνικής ειρήνης, εθνικής συμφιλίωσης και ταξικής συνεργασίας.
Ταυτόχρονα, πλήρως ευθυγραμμισμένη με τις επιδιώξεις του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, την πολιτική της Ε.Ε. και των προηγούμενων κυβερνήσεων, θέτει σε εφαρμογή διαρκώς νέους γύρους λεηλασίας απέναντι στην κοινωνία με όρους ακόμα πιο επαχθείς και σκληρότερους από το παρελθόν. Μέσα από την ψήφιση των μνημονίων και άλλων αντικοινωνικών μέτρων επιτίθεται σε κάθε κοινωνικό και εργατικό κεκτημένο, διευρύνοντας το οπλοστάσιο των αφεντικών, ενώ παράλληλα εγκαθιδρύεται ο σύγχρονος εργασιακός μεσαίωνας που βαπτίζεται για άλλη μια φορά «ανάπτυξη» και «εκσυγχρονισμός» στη «νέα γλώσσα» του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Τα εργατικά «ατυχήματα», τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, ο διαρκής εκβιασμός της ανεργίας με στρατιές ανέργων και υποαπασχολούμενων που ζουν σε συνθήκες ανέχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, οι απολύσεις, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, τα χαμηλά μεροκάματα και οι μισθοί πείνας, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, οι εξοντωτικές συνθήκες εργασίας και τα εξοντωτικά ωράρια είναι παράγοντες που συνθέτουν τη σημερινή εργασιακή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που συμπληρώνεται από την απροκάλυπτη καταπάτηση οποιουδήποτε εργατικού και κοινωνικού κεκτημένου. Η μανιώδης επίθεση σε οποιαδήποτε μορφή συνδικαλισμού συμβάλει προς σ’ αυτή την κατεύθυνση, με πρόσφατα παραδείγματα αυτά του νέου νόμου για τις απεργίες, τις συλλήψεις εργαζομένων που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, τις διώξεις μελών του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων, την απόλυση εργαζομένου στα Vicko γιατί διεκδίκησε τα δεδουλευμένα του και τη στοχοποίηση εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για τη δράση τους.
Στην τρέχουσα χρονική συγκυρία η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την έξοδο από τα μνημόνια, για το πέρασμα στην περίοδο της ανάπτυξης, για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και την επιστροφή στην «κανονικότητα» του κρατικού-καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της ζωής. Τα παραπάνω εντάσσονται στην προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει το μέχρι τώρα έργο της ως επιτυχημένο, φιλολαϊκό και προοδευτικό απέναντι στη δεξιά και ακροδεξιά εναλλακτική, εμφανιζόμενη έτσι ως η μόνη εγγυήτρια δύναμη για την πορεία της χώρας. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, η “έξοδος’’ αυτή σηματοδοτεί την είσοδο σε ένα νέο γύρο αντικοινωνικής επίθεσης από την πλευρά του κράτους και των αφεντικών. Πλέον, τα μνημονιακά μέτρα των προηγούμενων ετών και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι, αποτελούν πάγιους και διαρκείς νόμους του κράτους. Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ συνεχίζουν να διαφεντεύουν τη χώρα. Η συμφωνία τους με το ελληνικό κράτος για περαιτέρω όξυνση της κρατικής και καπιταλιστικής επίθεσης σε βάθος δεκαετιών, η συνέχιση της επιτροπείας από υπερεθνικούς μηχανισμούς και η προσήλωση στην ικανοποίηση υψηλών οικονομικών στόχων προμηνύουν το πέρασμα σε αυτή τη νέα φάση επικαιροποιημένης λεηλασίας και αφαίμαξης του κοινωνικού πλούτου, ολοένα και πιο βίαιης φτωχοποίησης της κοινωνικής βάσης και απρόσκοπτης καταστροφής του φυσικού κόσμου.
Στις 28 Νοεμβρίου έχει προκηρυχτεί 24ωρη πανελλαδική πανεργατική απεργία. Μια απεργία η οποία μετατράπηκε σε περιφερόμενο θίασο μέχρι να καταλήξει στη συγκεκριμένη ημερομηνία [έχει μεταφερθεί από τις 8 (ΠΑΜΕ) στις 14 και έπειτα στις 28 Νοεμβρίου]. Μια απεργία που η προκήρυξή της είναι αποτέλεσμα διάφορων παιχνιδιών και παζαριών μεταξύ των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΕΚΑ. Μια απεργία η οποία επιχειρείται να απαξιωθεί από τους ίδιους που έχει προκηρυχθεί. Έχει μεταφερθεί από τις 8 στις 14 και έπειτα στις 28, καθώς οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ αποφάσισαν να καλέσουν σε ξεχωριστές απεργίες σε ένα διάστημα μόλις 15 ημερών, με μοναδικό στόχο την αποδυνάμωση και την απομαζικοποίησή τους.
Άλλωστε, οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, το τελευταίο διάστημα έχουν εφεύρει ένα νέο τρόπο για την απαξίωση της απεργίας, η οποία αποτελεί όπλο στα χέρια των εργατών. Από τις απεργίες πυροτεχνήματα περάσαμε στις απεργίες μαζί με τα αφεντικά μας. Συγκεκριμένα, στην κατεύθυνση της ταξικής συνδιαλλαγής και συνεργασίας με τα αφεντικά, έπειτα από την αντιδραστική πρωτοβουλία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, δημιουργήθηκε η “κοινωνική συμμαχία’’, ένα κοινό μέτωπο εργαζομένων και αφεντικών. Αυτό δεν μπορεί να εκληφθεί παρά ως μια ξεκάθαρη επίθεση στην ίδια την απεργία, για να χτυπηθεί αυτό το όπλο που έχουν στα χέρια τους η κοινωνία και οι εργάτες. Η επιχείρηση απαξίωσης της απεργίας δεν είναι τυχαία. Έρχεται ως συνέχεια της επίθεσης που εξαπέλυσαν τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά με το νέο νομοσχέδιο, καθιστώντας την απεργία σχεδόν αδύνατο να κηρυχθεί από τα ταξικά σωματεία στη βάση.
Σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσουμε την ελπιδοφόρα διακλαδική και από τα κάτω απεργία της 1ης Νοεμβρίου. Η απεργία αυτή σε μια σειρά από κλάδους και επιχειρήσεις με αποφάσεις γενικών συνελεύσεων σωματείων, ήταν αποτέλεσμα της οριζόντιας διεργασίας συντονισμού τους από τον Μάϊο. Ενός από τα κάτω οργανωμένου μετώπου προάσπισης εργατικών συμφερόντων και δικαιωμάτων που ξεδιπλώνει αγωνιστικούς σχεδιασμούς χωρίς να επηρεάζεται από τους ελιγμούς και τα παζάρια των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Μια απεργία αρκετά διαφορετική από τις συνηθισμένες, που αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση ξεπεράσματος του γρεφειοκρατικού και υποταγμένου συνδικαλισμού και της δημιουργίας ενός μαχητικού συνδικαλισμού επικίνδυνου για την εργοδοσία και για το κράτος. Ενός συνδικαλισμού που θα θέτει στο επίκεντρο τις ανάγκες μας και τα συμφέροντα μας και θα αποτελεί ένα χρήσιμο όχημα για την οργάνωσης της αντίστασης και της διεκδίκησης μας. Αυτού, που στέκεται απέναντι στη λογική της “ταξικής συνεργασίας” -δηλαδή της ταξικής υποταγής- και των δήθεν κοινών συμφερόντων ανάμεσα στους εργαζόμενους και τα αφεντικά. Δηλαδή τη λογική που δοκιμάζουν, ολοένα και πιο ξεδιάντροπα, να προωθήσουν το τελευταίο διάστημα οι γραφειοκρατικές, συνδικαλιστικές ηγεσίες με τη λεγόμενη “κοινωνική συμμαχία”. Κόντρα στην ανάθεση και μακριά από αυταπάτες για “λύσεις” που θα έρθουν από “ειδικούς” και “σωτήρες”, με την κοινή πεποίθηση ότι οι απεργίες αποκτούν δυναμική μέσα από την οργάνωση στη βάση. Μέσα από αυτοοργανωμένες δομές, με όλους τους εργαζομένους συμμέτοχους, ώστε να κάνουμε δική μας υπόθεση τη διασφάλιση του ακηδεμόνευτου χαρακτήρα τους και η κατεύθυνσή τους να υπηρετεί τα δικά μας συμφέροντα.
Απέναντι στην προσπάθεια απαξίωσης και απονοηματοδότησης της απεργίας να παλέψουμε έτσι ώστε η απεργία να γίνει ξανά ένα όπλο στα χέρια των εργατών. Απέναντι στην απαξίωση του συνδικαλισμού ως μια μορφή αγώνα, να παλέψουμε ώστε να τον κάνουμε ξανά επικίνδυνο. Απέναντι στη γενικευμένη τρομοκρατία και καταστολή, στις συνθήκες σκλαβιάς και εξαθλίωσης που επιβάλλουν το κράτος και τα αφεντικά στους χώρους δουλειάς, υπάρχει κι άλλος δρόμος. Ο δρόμος της οργάνωσης των εργαζομένων, της αντίστασης, της διεκδίκησης και του κοινωνικού-ταξικού αγώνα. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νεολαίοι, ντόπιοι και μετανάστες, γνωρίζοντας τις πραγματικές μας ανάγκες, πρέπει να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε, συλλογικά, αυτοοργανωμένα και αδιαμεσολάβητα, σε κάθε κοινωνικό και εργασιακό χώρο, στα σχολεία και τις σχολές, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και στους δρόμους. Με σωματεία βάσης και πρωτοβουλίες εργαζομένων να διαμορφώσουμε τον μαχητικού συνδικαλισμό της βάσης και να διεκδικήσουμε ότι μας ανήκει, μακριά από τις συνδικαλιστικές ελίτ οι οποίες έχουν συμπληρωματικό ρόλο ως προς την εργοδοσία.
Παρόλο που αυτή η επιλογή μπορεί να φαντάζει δύσκολη, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, είναι η μόνη που μπορεί να δώσει προοπτική στους αγώνες μας και να τους κάνει νικηφόρους, σπάζοντας το ευρύτερο κλίμα της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και ασυδοσίας. Να συνδέσουμε τους επιμέρους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες για μόνιμη και σταθερή εργασία, για καλύτερο μισθό και καλύτερες συνθήκες εργασίας, για πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά της στέγασης, της περίθαλψης, της εκπαίδευσης, για την υπεράσπιση εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, για την προστασία της φύσης, με το συνολικό και επίκαιρο κοινωνικό και πολιτικό αίτημα για ανατροπή του κόσμου της εξουσίας και τον ελευθεριακό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ: ΤΕΤΑΡΤΗ 28 ΝΟΕΜΒΡΗ, 10 π.μ. από το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
*Θα ακολουθήσει απεργιακό καφενείο στο Επί τα Πρόσω (Πατρέως 87). Δεν δουλεύουμε – δεν καταναλώνουμε!
αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”/Α.Π.Ο. και συντρόφισσες-σύντροφοι
