ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ 3ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ
Το 3ο Συνέδριο της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης-Ομοσπονδίας Συλλογικοτήτων πραγματοποιήθηκε στην κατάληψη Mundo Nuevo, στη Θεσσαλονίκη, το διήμερο 1 και 2 Δεκέμβρη. Το πρωί της πρώτης μέρας, έγινε η ανοιχτή συζήτηση ανάλυσης της κοινωνικής και πολιτικής συγκυρίας, και οι τοποθετήσεις ανοιχτού πολιτικού απολογισμού αναφορικά με την μέχρι τώρα εμπειρία της λειτουργίας του οργανωτικού εγχειρήματος. Σε αυτή τη διαδικασία, εκτός από τις συλλογικότητες-μέλη της Α.Π.Ο. (αναρχικές συλλογικότητες «Κύκλος της Φωτιάς» και «Όμικρον 72» από την Αθήνα, συλλογικότητα για τον ελευθεριακό κομμουνισμό Libertatia και συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό «Μαύρο και Κόκκινο» από τη Θεσσαλονίκη και αναρχική ομάδα «Δυσήνιος Ίππος» από την Πάτρα) συμμετείχε και τοποθετήθηκε και η αναρχική συλλογικότητα Pueblo από τη Θεσσαλονίκη.
Το συνέδριο συνεχίστηκε με τον εμπλουτισμό των θέσεων του καταστατικού (διαμόρφωση δυο νέων θέσεων για τη «λεηλασία της φύσης» και την «εκπαιδευτική διαδικασία» μετά από την ολοκλήρωση των διαδικασιών του προσυνεδριακού διαλόγου), τον απολογισμό του διαρκούς συλλογικού και αποφασιστικού οργάνου της Α.Π.Ο., των ομάδων εργασίας (αντιπληροφόρησης, μεταφράσεων και διεθνών επαφών), της συντακτικής ομάδας της αναρχικής εφημερίδας «Γη και Ελευθερία» και των ειδικών θεματικών ομάδων (ομάδα ενάντια στην πατριαρχία). Επίσης, απολογίστηκαν οι πρωτοβουλίες που ανέλαβε το προηγούμενο διάστημα η Α.Π.Ο. και χαράχτηκε η στρατηγική μέχρι και το επόμενο συνέδριο.
Οι εργασίες του συνεδρίου έκλεισαν με την επικύρωση των αποφάσεων πάνω σε ζητήματα θέσεων, τακτικής και στρατηγικής και με τον καθορισμό της επόμενης Συνδιάσκεψης που θα γίνει το καλοκαίρι του 2019 στην Πάτρα και του επόμενου Συνεδρίου που θα πραγματοποιηθεί σε έναν χρόνο στην Αθήνα.
Οι τοποθετήσεις των ομάδων-μελών της Α.Π.Ο. εκκινούν από την αντίληψη πως η οργάνωση αποτελεί κομμάτι του ευρύτερου κινήματος ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, αναφέρεται σε αυτό και αλληλοεπιδρά μαζί του, προβάλλοντας τη ρεαλιστικότητα και την αποτελεσματικότητα της επιλογής του οργανωμένου αγώνα των αναρχικών και επιχειρεί να αποτελέσει έδαφος για το ξεπέρασμα της μερικής και αντανακλαστικής διαμαρτυρίας, με σκοπό τη δημιουργία μίας συνολικής αναρχικής επαναστατικής πρότασης, αντλώντας έμπνευση από τους αγώνες του σήμερα. Η ίδια η εμπειρία και η χρόνια εμπλοκή σε αυτόν τον αγώνα δείχνουν πως η οργάνωση είναι μια σημαντική προϋπόθεση για την εξέλιξή του, αποσκοπώντας στην κατάρτιση ενός, όσο το δυνατόν, πιο ολοκληρωμένου πολιτικού επαναστατικού σχεδίου-προγράμματος, τόσο για τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες των αγώνων στο παρόν όσο και για να γειώσει στην κοινωνία μια ρεαλιστική πρόταση που να τοποθετεί στον πυρήνα της το όραμα μιας μελλοντικής χειραφετημένης και αυτοδιευθυνόμενης κοινωνικής οργάνωσης. Όπως η ζωή δεν είναι δυνατή χωρίς συνεργασία και αλληλεγγύη, έτσι και ο αγώνας και η επανάσταση δεν είναι εφικτά χωρίς μια προϋπάρχουσα επαναστατική οργάνωση.
Στην παρούσα ιστορική φάση, το χρεοκοπημένο πολιτικά, ιδεολογικά, αξιακά και οικονομικά καθεστώς, μην έχοντας πλέον να υποσχεθεί τίποτα άλλο πέρα από πολέμους, αποκλεισμούς και εξαθλίωση, θωρακίζεται απέναντι στην προοπτική της δυναμικής έκφρασης της γενικευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας, τόσο τοπικά όσο και διεθνώς. Είναι η περίοδος όπου τα κράτη και τα αφεντικά επιχειρούν με σφροδρότητα να επιβάλουν στην κοινωνική πλειοψηφία τις εξαγγελίες τους περί «τέλους της ιστορίας», πασχίζοντας να πείσουν με κάθε τρόπο πως δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική για τις ανθρώπινες κοινωνίες πέρα από αυτήν όπου, η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία θα είναι αναγκασμένη να ζει στιγματισμένη από την ανέχεια και τη φτώχεια, τις κακουχίες και τις αρρώστιες, τους πολέμους και τις καταστροφές. Η κρατική και καπιταλιστική μηχανή επιχειρεί την ολοένα και μεγαλύτερη όξυνση των ανισοτήτων, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Με στόχο την αύξηση της ισχύος και του ελέγχου, η κυριαρχία δεν διστάζει να διαμορφώνει πολεμικές συρράξεις στην περιφέρεια, ενώ συνεχίζει την επέλαση εναντίον των πληβειακών στρωμάτων στη Δύση, εγκαθιδρύοντας τη ζοφερή πραγματικότητα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Το Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης διευρύνεται, παγιώνοντας την Κατάσταση Εξαίρεσης, ως βασική νόρμα οργάνωσης της ζωής, και διαμορφώνοντας τους όρους για τη συγκρότηση της Κοινωνίας-Στρατόπεδο.
Αυτή η γενικευμένη επίθεση των κυρίαρχων διεξάγεται με απώτερο στόχο τον πλήρη έλεγχο των ανθρώπινων κοινωνιών, την επιβολή της απόλυτης εξουσίας πάνω τους, τη λεηλασία του φυσικού κόσμου και των πλουτοπαραγωγικών πόρων. Από τη Συρία μέχρι τις ΗΠΑ, από την Ιστανμπούλ μέχρι τη Δυτική Ευρώπη και τη νότια Αμερική, τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά έχουν βάλει στο στόχαστρο τη συντριπτική πλειοψηφία των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων, προοικονομώντας ολοένα και περισσότερη καταστολή, λεηλασία και θάνατο.
Από την άλλη, την ίδια περίοδο, μπροστά στη διεθνή αντικοινωνική συμμαχία των παγκόσμιων ελίτ και στις εμπόλεμες κοινωνίες που προετοιμάζουν, αναδύονται οι αστείρευτες απελευθερωτικές δυνατότητες των αγώνων που ξεσπούν σε όλο τον κόσμο. Από τη Ροζάβα μέχρι την Τσιάπας, από τις φαβέλες της Βραζιλίας μέχρι τα αντιφασιστικά οδοφράγματα της Δυτικής Ευρώπης και των Βαλκανίων, η Υπόθεση της Κοινωνικής Επανάστασης είναι ακόμα ζωντανή, βάζει αναχώματα στην επίθεση του κράτους και των αφεντικών και διαμορφώνει τους όρους της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης.
Είναι αυτή η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση που φοβίζει τους κυρίαρχους τόσο πολύ, ώστε να επιστρατεύουν ότι πιο μαύρο έχει να επιδείξει η ανθρώπινη ιστορία για να την ανακόψουν. Εξαιτίας της γενικευμένης κρίσης του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος περιορίζονται ολοένα και περισσότερο τα περιθώρια για την άντληση συναίνεσης στους κυριαρχικούς σχεδιασμούς του. Για τον λόγο αυτό, ήδη ανασύρονται από τη φαρέτρα των εξουσιαστών και έχουν αναλάβει δράση διεθνώς οι ακροδεξιές και φασιστικές εφεδρείες του, το στρατόπεδο της Αντεπανάστασης, ώστε να ανοίξει δρόμο για την υλοποίηση των στρατηγικών επιδιώξεων της Εξουσίας. Από τη Βραζιλία του Μπολσονάρο, μέχρι την Ευρώπη-Φρούριο του Βίσεγκραντ, της ακροδεξιάς στροφής στην Ιταλία και τη Γαλλία, τα Βαλκάνια των εθνικισμών και την Τουρκία του Ερντογάν, ο φασισμός είναι η «απάντηση» του συστήματος στη συνολική και βαθιά του κρίση, στις ίδιες του τις αντιφάσεις. Αντιφάσεις που προκαλούνται από την αθεράπευτη σύγκρουση που επιβάλλει η βασική του αρχή, η εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. Μαζί με τον πόλεμο, και την απειλή γενίκευσης του, συνθέτουν το σιδερένιο πλέγμα εξουσίας που απλώνεται παγκόσμια.
Στον ελλαδικό χώρο, οι διαχειριστικές αυταπάτες που έσπειρε τα προηγούμενα χρόνια η σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, επιτέλεσαν τον ρόλο τους στο ακέραιο. Η κρατική και καπιταλιστική επίθεση συνεχίζεται επιβάλλοντας τον μονόδρομο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, επιχειρώντας παράλληλα να δώσει παράταση ζωής στο ήδη χρεοκοπημένο σύστημα, μέσω της διαμόρφωσης συνθηκών αποσύνθεσης των κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων, εθνικής συμφιλίωσης και διαταξικής συνεργασίας. Ταυτόχρονα, μέσα από μια ανανεωμένη ρητορική περί «εξόδου από τα μνημόνια» επιχειρείται εκ νέου η άντληση νομιμοποίησης για τους επόμενους γύρους λεηλασίας της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας που ετοιμάζονται, καλλιεργώντας για μια ακόμα φορά αυταπάτες εξωραϊσμού του συστήματος.
Παράλληλα, το στρατόπεδο της αντεπανάστασης είναι ήδη εδώ και προετοιμάζει την επιτέλεση του ειδικού του ρόλου. Με αφορμή την ανακίνηση του λεγόμενου «μακεδονικού ζητήματος» σύμφωνα με τις προσταγές της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, ο εθνικισμός ανασυγκροτείται, ώστε να προετοιμάσει το στρατηγικό σχέδιο της αλληλοεξόντωσης των εκμεταλλευόμενων τάξεων. Οι φασιστικές ομάδες κρούσης συντονίζονται με τις πιο συντηρητικές εκφάνσεις του εθνικού κορμού (παραστρατιωτικές ομάδες, εκκλησιαστικές οργανώσεις, ακροδεξιά κόμματα, παρακρατικούς μηχανισμούς) συνθέτοντας την αντεπαναστατική και φασιστική εφεδρεία για το κράτος και την άρχουσα τάξη. Την ίδια ώρα, διαμορφώνουν κλίμα αποπροσανατολισμού των εκμεταλλευόμενων από τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα, διαχέοντας τη μισαλλοδοξία και συσπειρώνοντας τα πιο αντιδραστικά κοινωνικά αντανακλαστικά.
Επιπλέον, στην παρούσα πολιτική συγκυρία, το καθεστώς αξιοποιεί την “αριστερή” πολιτική διαχείριση προωθώντας, παράλληλα με το χτύπημα, την ενσωμάτωση και τον παροπλισμό των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, τον συγχρωτισμό της διάχυτης αντικυβερνητικής κοινωνικής αγανάκτησης με τη φασιστική ρητορική του εθνικισμού, του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και της ασφάλειας, προσβλέποντας στο άπλωμα της επιρροής της. Την ίδια στιγμή, η κυβερνώσα αριστερά, ως η άλλη όψη του σύγχρονου κρατικού ολοκληρωτισμού, απονοηματοδοτεί, ευτελίζει και διασύρει τις πανανθρώπινες αξίες της αλληλεγγύης, του ανθρωπισμού και της ισότητας.
Στη διαμόρφωση συνθηκών κοινωνικού εκφασισμού συμβάλλει καθοριστικά και η διάλυση των κοινωνικών δεσμών, η έλλειψη ταξικής συνείδησης και η απουσία κουλτούρας συλλογικής επίλυσης των προβλημάτων που προκύπτουν από τον πόλεμο κράτους και αφεντικών απέναντι σε κάθε έννοια κοινού και συλλογικού, με κύριο ορατό αποτέλεσμα τη σύγκρουση μεταξύ των φτωχών και των αποκλεισμένων. Μια ανακυκλούμενη δηλαδή βία ανάμεσα στα πληβειακά στρώματα της κοινωνίας. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός είναι μια συνθήκη επιθυμητή και προωθούμενη από τους κυρίαρχους, αφού χειραγωγεί την κοινωνική οργή μεταφέροντας το ξέσπασμά της από τους πραγματικούς υπεύθυνους για την αθλιότητα αυτού του κόσμου και τη διοχετεύει σε έναν αδιάκοπο πόλεμο ‘όλων εναντίον όλων’ εντός της τάξης των εκμεταλλευόμενων.
Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα πλήρους σήψης, είναι ζητούμενο για το σύστημα η απόσπαση της κοινωνικής συναίνεσης στους σχεδιασμούς του. Όμως, η κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν επιδέχεται εκλογικές «λύσεις» ούτε σηκώνει άλλες συναινέσεις. Για τις εκμεταλλευόμενες μάζες, οι κάλπες που επίκειται να στηθούν το επόμενο διάστημα δεν έχουν τίποτα να υποσχεθούν παρά μόνο μεγαλύτερη όξυνση των συνθηκών σκλαβιάς μέσα από την ισχυροποίηση που θα επιφέρει για το καθεστώς η εκ νέου νομιμοποίηση της πολιτικής του εκπροσώπησης. Ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, κοινωνικός εκφοβισμός μέσω της ανεργίας, εξαθλίωση και καταστολή.
Από τη μια, η συνέχιση της υπάρχουσας διαχείρισης θα σημάνει ακόμα μεγαλύτερη απονεύρωση για τις κοινωνικές-ταξικές αντιστάσεις και κινηματικό αφοπλισμό, σε μια περίοδο όπου η ανάκαμψη και η διεύρυνση των συλλογικών αγώνων της κοινωνίας -και ειδικά όσων ξεσπούν από τα κάτω- είναι διαρκές διακύβευμα, ώστε να μπει φραγμός στην επέλαση κράτους-κεφαλαίου-φασιστών. Από την άλλη, η επαναφορά στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή θα δώσει το έναυσμα για την κήρυξη ενός νέου γύρου πολέμου σε όσους σήμερα βρίσκονται στο στόχαστρο του πολιτικο-οικονομικού συστήματος. Στους φτωχούς, τους παρίες, τους αγωνιζόμενους. Προφανής στόχος είναι η καθυπόταξη τους ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την απρόσκοπτη επιβολή των σχεδίων των πολιτικο-οικονομικών ελίτ που θέλουν να επιβάλλουν κοινωνικά συνθήκες στρατοπέδων εργασίας.
Ανεξάρτητα από το ποιο τελικά θα είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, είναι βέβαιο ότι η επόμενη μέρα θα αποτελέσει το ξεκίνημα ενός νέου σφοδρού γύρου καταστολής των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων, και ιδιαίτερα του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού, απέναντι στο οποίο προετοιμάζεται εδώ και χρόνια μια σαρωτική κατασταλτική επίθεση που θα αποσκοπεί όχι απλώς στον περιορισμό του, αλλά στην ολοκληρωτική του εξόντωση. Η πολιτική παρουσία και δράση των αναρχικών όλα τα προηγούμενα χρόνια, το πρόταγμα της αυτοοργανωμένης και από τα κάτω αντίστασης, το όραμα της Κοινωνικής Επανάστασης, ως της μόνης ρεαλιστικής εναλλακτικής επιλογής για την κοινωνία μπροστά στο δήθεν αναπόδραστο της κρατικής και καπιταλιστικής σήψης, στο σκοτάδι του φασισμού και στα αδιέξοδα των ρεφορμιστικών αυταπατών, τους καθιστούν πραγματικό κίνδυνο για τους εξουσιαστές και γι’ αυτό βρίσκονται στην προμετωπίδα της κατασταλτικής στρατηγικής τους.
Απέναντι στη ζοφερή προοπτική του Σύγχρονου Ολοκληρωτισμού, ξεπροβάλλουν ως μοναδική ελπίδα οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, οι αγώνες των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο για την αποτίναξη της κρατικής καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μέσα σε αυτούς τους αγώνες, οι αναρχικοί ζούμε και αναπνέουμε. Η οργανωμένη πολιτική παρουσία και δράση μας στα υπαρκτά μέτωπα αγώνα και η συγκρότηση νέων, θέλουμε να είναι η γέφυρα ανάμεσα στις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και διαθέσεις και την αναρχική κοσμοθεωρία και πρακτική, ώστε οι αντιστάσεις να γίνουν εφαλτήρια της κοινωνικής και ταξικής χειραφέτησης. Από αυτούς τους αγώνες αντλούμε δύναμη και σε αυτούς αναφερόμαστε ώστε να συνεχίσουμε:
- Στους αγώνες ενάντια στον πόλεμο, στις στρατιωτικές βάσεις και στον μιλιταρισμό, την ώρα που τα σύννεφα ενός ακόμα μεγάλου πολέμου πυκνώνουν πάνω από την ανθρωπότητα.
- Στις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης σε μετανάστες και πρόσφυγες, ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης, στα κολαστήρια και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Για την ελευθερία μετακίνησης και την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών.
- Στα διεθνιστικά οδοφράγματα ενάντια στον πόλεμο, στον εθνικισμό και στον φασισμό. Από την Καμάρα και τα Προπύλαια, μέχρι την παμβαλκανική, διεθνιστική διαδήλωση αλληλεγγύης στην κατάληψη Libertatia στη Θεσσαλονίκη.
- Στο τσάκισμα των παρακρατικών-φασιστικών ομάδων κρούσης στους δρόμους, στις γειτονιές και στα σχολεία, σε όποιο πεδίο επιχειρούν να σηκώσουν κεφάλι και απέναντί τους ορθώνονται αντιστάσεις.
- Στους αγώνες για την υπεράσπιση των κατειλημμένων και αυτοοργανωμένων χώρων ζωής και αντίστασης, ως σημεία αναφοράς του αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση. Στην υλοποίηση του σχεδιασμού για το ξαναχτίσιμο της κατάληψης Libertatia από τις δυνάμεις του κινήματος. Για να νικήσει η αλληλεγγύη!
- Στους αγώνες υπεράσπισης των ταξικών κεκτημένων. Από την προάσπιση της πρώτης κατοικίας και της κυριακάτικης αργίας μέχρι τη διαφύλαξη του δικαιώματος στην απεργία μέχρι και τις δυνατότητες ανάπτυξης ενός διεκδικητικού και μαχητικού συνδικαλισμού βάσης, όπως ανέδειξε η οργανωμένη από τα κάτω, διακλαδική απεργία της 1ης Νοέμβρη.
- Στους αγώνες υπεράσπισης των βασικών κοινωνικών αγαθών και για την ελεύθερη πρόσβαση όλων σε αυτά. Από το φαγητό και τη στέγαση, μέχρι το ρεύμα, το νερό και τις μεταφορές.
- Στις κινητοποιήσεις των γυναικών -από το Μεξικό μέχρι την Τουρκία- ενάντια στο κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία, για τη χειραφέτηση και την ελευθερία.
- Στους αγώνες υπεράσπισης του φυσικού κόσμου και των τοπικών κοινωνιών απέναντι στη λεηλασία και την καταστροφή τους. Από τον Αχελώο και τις Σκουριές, μέχρι τη Λευκίμμη και τα Άγραφα.
- Στις μαχητικές κινητοποιήσεις ενάντια στις ναρκομαφίες, την κρατική καταστολή και τον κοινωνικό κανιβαλισμό στα Εξάρχεια, που αναζωογονούν την αντίσταση και την κινηματική κουλτούρα σε ένα πεδίο ιστορικής συμβολικής σημασίας για τον αγώνα.
- Στους αγώνες για την επικράτηση της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης απέναντι στην εξατομίκευση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
- Στις διαδηλώσεις για τη διατήρηση της κοινωνικής και ταξικής μνήμης και για την προώθηση της ιστορικής αναγκαιότητας να τεθούν στο προσκήνιο ξανά οι εξεγέρσεις του σήμερα. Από την Πρωτομαγιά μέχρι την εξέγερση του Πολυτεχνείου και του Δεκέμβρη. Και από τη Χιλή, το Μεξικό και τις ΗΠΑ, μέχρι τη Γαλλία και την Τουρκία.
Απέναντι στην βαρβαρότητα του πολέμου και του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που εκδηλώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο (αναδιαρθρώσεις, καθεστώς έκτακτης ανάγκης, καθεστώς εξαίρεσης, λεηλασία της φύσης, πολεμικές επιχειρήσεις και συνεχείς προετοιμασίες για νέες), ως αναρχικοί, έχουμε να προτάξουμε τα όπλα της κοινωνικής, ταξικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης, αναγνωρίζοντας πως στις μέρες μας είναι επιτακτικότερα από ποτέ η σύνδεση των αγωνιζόμενων διεθνώς και ο κοινός αγώνας ενάντια στην κοινή επίθεση που δεχόμαστε. Σε κάθε ανοιχτό μέτωπο του κοινωνικού και ταξικού αγώνα, όπου εκδηλώνεται η επιθετικότητα του κράτους και του κεφαλαίου, επιχειρώντας τη ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων μέσα από τη σύνδεσή τους με το καθολικό κοινωνικό όραμα της κοινωνικής και ταξικής χειραφέτησης.
Απέναντι στην επίθεση του παρηκμασμένου εξουσιαστικού κόσμου έχουμε να αντιπαραθέσουμε την αλληλεγγύη των κοινών μας αγώνων. Απέναντι στη δυστοπία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, όπου η μεγάλη πλειοψηφία εξαθλιώνεται και υποτάσσεται, αντιπαραθέτουμε την ελευθεριακή κοινωνία, που οργανώνεται μέσα από τα ομόσπονδα κοινωνικά συμβούλια “για την Ελευθερία του καθενός και την Ισότητα όλων”.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!
Γενάρης 2019
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
