Το 4ο Συνέδριο της ΑΠΟ πραγματοποιήθηκε στις 21 και 22 Δεκεμβρίου στην Αθήνα στο κατειλημμένο έδαφος της Λέλας Καραγιάννη 37, εν μέσω της κλιμακούμενης επίθεσης του κράτους στην κοινωνία και τις αντιστάσεις της. Το πρωί της πρώτης μέρας, έγινε η ανοιχτή συζήτηση ανάλυσης της κοινωνικής και πολιτικής συγκυρίας, και οι τοποθετήσεις ανοιχτού πολιτικού απολογισμού αναφορικά με την μέχρι τώρα εμπειρία της λειτουργίας του οργανωτικού εγχειρήματος. Σε αυτή τη διαδικασία, εκτός από τις συλλογικότητες-μέλη της Α.Π.Ο. (αναρχικές συλλογικότητες «Κύκλος της Φωτιάς» και «Όμικρον 72» από την Αθήνα, συλλογικότητα για τον ελευθεριακό κομμουνισμό Libertatia και συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό «Μαύρο και Κόκκινο» από τη Θεσσαλονίκη και αναρχική ομάδα «Δυσήνιος Ίππος» από την Πάτρα) παρακολούθησαν η αναρχική συλλογικότητα “Πέλοτο” από την Ξάνθη και η συλλογικότητα “Μαυροκόκκινη συσπείρωση για την κοινωνική χειραφέτηση Nessun Potere” από την Ορεστιάδα.
Το συνέδριο συνεχίστηκε με τον απολογισμό του διαρκούς συλλογικού και αποφασιστικού οργάνου της Α.Π.Ο., των ομάδων εργασίας (αντιπληροφόρησης, μεταφράσεων και διεθνών επαφών), της συντακτικής ομάδας της αναρχικής εφημερίδας «Γη και Ελευθερία» και των ειδικών θεματικών ομάδων (ομάδα ενάντια στην πατριαρχία). Επίσης, απολογίστηκαν οι πρωτοβουλίες που ανέλαβε το προηγούμενο διάστημα η Α.Π.Ο. και χαράχτηκε η στρατηγική μέχρι και το επόμενο συνέδριο.
Οι εργασίες του συνεδρίου έκλεισαν με την επικύρωση των αποφάσεων πάνω σε ζητήματα τακτικής και στρατηγικής και με τον καθορισμό της επόμενης Συνδιάσκεψης που θα γίνει το καλοκαίρι του 2020 και του επόμενου Συνεδρίου που θα πραγματοποιηθεί σε έναν χρόνο.
Οι τοποθετήσεις των ομάδων-μελών της Α.Π.Ο. εκκινούν από την αντίληψη πως η οργάνωση αποτελεί κομμάτι του ευρύτερου κινήματος ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, αναφέρεται σε αυτό και αλληλεπιδρά μαζί του, προβάλλοντας τη ρεαλιστικότητα και την αποτελεσματικότητα της επιλογής του οργανωμένου αγώνα των αναρχικών και επιχειρεί να αποτελέσει έδαφος για το ξεπέρασμα της μερικής και αντανακλαστικής διαμαρτυρίας, με σκοπό τη δημιουργία μίας συνολικής αναρχικής επαναστατικής πρότασης, αντλώντας έμπνευση από τους αγώνες του σήμερα. Η ίδια η εμπειρία και η χρόνια εμπλοκή σε αυτόν τον αγώνα δείχνουν πως η οργάνωση είναι μια σημαντική προϋπόθεση για την εξέλιξή του, αποσκοπώντας στην κατάρτιση ενός, όσο το δυνατόν, πιο ολοκληρωμένου πολιτικού επαναστατικού σχεδίου-προγράμματος, τόσο για τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες των αγώνων στο παρόν όσο και για να γειώσει στην κοινωνία μια ρεαλιστική πρόταση που να τοποθετεί στον πυρήνα της το όραμα μιας μελλοντικής χειραφετημένης και αυτοδιευθυνόμενης κοινωνικής οργάνωσης. Όπως η ζωή δεν είναι δυνατή χωρίς συνεργασία και αλληλεγγύη, έτσι και ο αγώνας και η επανάσταση δεν είναι εφικτά χωρίς μια προϋπάρχουσα επαναστατική οργάνωση.
Η νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πήρε τη σκυτάλη από την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία σχεδίασε και εφάρμοσε μία σειρά αντικοινωνικών-αντεργατικών μέτρων επιδιώκοντας παράλληλα την ενσωμάτωση, την απονεύρωση και την πολιτική εξουδετέρωση των κινημάτων. Στην τρέχουσα χρονική συγκυρία, η κυβέρνηση εξαγγέλλει το πέρασμα στην περίοδο της πολυπόθητης «ανάπτυξης» και την επιστροφή στην «κανονικότητα» του κρατικού-καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της ζωής. Ο σύγχρονος εργασιακός μεσαίωνας βαφτίζεται για άλλη μια φορά «ανάπτυξη» και «εκσυγχρονισμός» στη «νέα γλώσσα» του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Η «ανάπτυξη» σηματοδοτεί ένα νέο γύρο αντικοινωνικής επίθεσης από την πλευρά του κράτους και των αφεντικών. Η συνέχιση της επιτροπείας από υπερεθνικούς μηχανισμούς και η προσήλωση στην ικανοποίηση υψηλών οικονομικών στόχων προμηνύουν την επικαιροποίηση της λεηλασίας και αφαίμαξης του κοινωνικού πλούτου, της ολοένα και πιο βίαιης φτωχοποίησης της κοινωνικής βάσης και της απρόσκοπτης καταστροφής του φυσικού κόσμου.
Η επιβολή της ανάπτυξης, του νόμου και της τάξης σημαίνει, για την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, ελλείψεις σε βασικά φάρμακα και κλείσιμο όλο και περισσότερων μονάδων υγείας, μισθούς πείνας και διαρκές σφυροκόπημα των εργασιακών δικαιωμάτων, κατασχέσεις σπιτιών και δίδακτρα για τη φοίτηση στα πανεπιστήμια. Σημαίνει την καταστροφή των βουνών, των ποταμών και των δασών, την περαιτέρω μόλυνση των θαλασσών και του αέρα, την οικοπεδοποίηση του φυσικού κόσμου με σκοπό την εντατική λεηλασία του.
Η ολομέτωπη επίθεση του κράτους και των αφεντικών στην κοινωνία, τη φύση, την εργατική τάξη, έχει ως προμετωπίδα της το σάρωμα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Χωρίς αυτή, οι σχεδιασμοί τους για την επιβολή της ζοφερής πραγματικότητας της διαρκώς εντεινόμενης εκμετάλλευσης και καταπίεσης, παραμένουν επισφαλείς. Η στοχοποίηση των καταλήψεων και οι εισβολές σε αυτές είναι αναπόσπαστο κομμάτι της συνολικής επιχείρησης του κράτους και των αφεντικών με σκοπό την επιβολή συνθηκών στρατοπέδου εργασίας. Οι επιχειρήσεις των ΕΚΑΜ και των ΜΑΤ ενάντια σε κατειλημμένους χώρους, οι διώξεις, οι πομπώδεις διακηρύξεις-«τελεσίγραφα», η κατοχή της περιοχής των Εξαρχείων από τις κατασταλτικές δυνάμεις επιδιώκουν αφενός να χτυπήσουν εκείνες τις δυνάμεις που μπορούν να λειτουργήσουν ως πυροδότες της γενικευμένης κοινωνικής και ταξικής αντίστασης και αφετέρου είναι παραδειγματικές. Η χρήση των βασανιστηρίων σε δημόσια θέα ως εργαλείου εκφοβισμού αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα της συγκεκριμένης τακτικής.
Το κράτος επιχειρεί να επιδείξει την ισχύ του, αφενός για να εκφοβίσει τις μεγάλες λαϊκές μάζες που πλήττονται από τις πολιτικές εξαθλίωσης, για να αποτρέψει τη μετατροπή της κοινωνικής και ταξικής οργής σε γενικευμένη σύγκρουση. Αφετέρου επιδιώκει να συσπειρώσει τα συντηρητικότερα κομμάτια, τα οποία υποτάσσονται στην δύναμη του ισχυρού και ταυτιζόμενα με ένα κράτος που κινείται γοργά προς την επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, εκφασίζονται.
Παράλληλα, όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα δεν σταμάτησαν να καλλιεργούν τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό, ενώ οι κρατικοί μηχανισμοί δεν έπαψαν να χρησιμοποιούν και να οπλίζουν το χέρι των ναζιστικών ομάδων κρούσης. Η δίκη της Χρυσής Αυγής ξεκίνησε πριν 5 χρόνια, μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένης κοινωνικής οργής από τις αλλεπάλληλες φασιστικές επιθέσεις, με βασικούς στόχους την αναχαίτιση της έκφρασης της κοινωνικής δυσαρέσκειας και το ξέπλυμα της ναζιστικής συμμορίας, αλλά και του ίδιου του κράτους κατά κύριο λόγο, που είναι και ο βασικός ενορχηστρωτής και υποκινητής των φασιστικών/παρακρατικών επιθέσεων χρησιμοποιώντας τες ως εφεδρεία του στην κατεύθυνση της τρομοκράτησης της κοινωνίας και της καταστολής όλων όσοι αγωνίζονται. Σήμερα, η δίκη ολοκληρώνεται με τους περισσότερους κατηγορούμενους να κυκλοφορούν ήδη ελεύθεροι, ενώ η εισαγγελέας της έδρας, Αδαμαντία Οικονόμου, βάζοντας τέλος στις όποιες αυταπάτες μπορεί να είχαν ορισμένοι περί «καθεστωτικού αντιφασισμού» προτείνει την αθώωση των κατηγορουμένων για τη δολοφονία του Π. Φύσσα, και την απαλλαγή τους για την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης.
Η ταυτόχρονη επίθεση στο πανεπιστημιακό άσυλο και στη δυνατότητα ταξικής οργάνωσης στους χώρους δουλειάς, αλλά και στη δυνατότητα πραγματοποίησης διαδηλώσεων μέσω νόμων που επιδιώκουν τον περιορισμό τους, οι στημένες διώξεις κατά αγωνιστών, είναι τμήματα της ίδιας κατασταλτικής μηχανής που επιδιώκει μέσω μίας κεραυνοβόλας επίθεσης να αλλάξει οριστικά τους κοινωνικούς και ταξικούς συσχετισμούς δύναμης. Αυτή η πολεμική επιχείρηση ενάντια σε όσους αγωνίζονται είναι μέρος της συστηματικής προσπάθειας από την πλευρά του ελληνικού κράτους να καθυποτάξει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις και να επιβάλλει την υποταγή. Οι μάχες που δίνονται σε κάθε σημείο αυτής της επίθεσης, είναι που θα κρίνουν τελικά και την έκβαση ενός πολέμου που αποσκοπεί στην συνολική αναδιαμόρφωση των όρων της κοινωνικής ύπαρξης.
«Γιε του ανθρώπου, Να πεις ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος, Και δε σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο»1
Τα πρώτα θύματα-αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου, που διεξάγουν από κοινού οι ντόπιοι και διεθνείς κυρίαρχοι, είναι οι έγκλειστοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μετανάστες και πρόσφυγες. Οι πνιγμοί, οι θάνατοι από το κρύο και τις κακουχίες, ο μαζικός εγκλεισμός τους, συνιστούν ένα διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που όμοιό του μπορεί να συναντήσει κανείς ιστορικά στις πιο μαύρες σελίδες της αποικιοκρατίας και των μεγάλων πολέμων. Και είναι οι ίδιοι διακρατικοί σχηματισμοί οι οποίοι εξανάγκασαν εκατομμύρια ανθρώπους να αφήσουν το σπίτι, τους φίλους, τις οικογένειές τους, μέσα από τις πολεμικές επιχειρήσεις και την οικονομική λεηλασία που τους κρατούν αιχμαλώτους, στερώντας τους κάθε προοπτική αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Είναι οι ίδιοι διακρατικοί σχηματισμοί που απεργάζονται την επέκταση της ισχύος τους με στρατιωτικά μέσα, με ολέθριες συνέπειες πρώτα για τους λαούς της Αφρικής και της Ασίας κι έπειτα για κάθε λαό που θα βρεθεί στο διάβα τους. Ο δυτικός συνασπισμός κρατών και οι τοπικοί του σύμμαχοι, έχοντας ήδη επιτεθεί στρατιωτικά στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, την Υεμένη, στην Παλαιστίνη και τη Συρία, λεηλατώντας εδώ και αιώνες το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, προετοιμάζουν το επόμενο βήμα. Την μετάβαση από τις περιφερειακές συγκρούσεις «δια αντιπροσώπων», στον γενικευμένο πόλεμο, προκειμένου να διατηρήσουν τα βαμμένα με αίμα «κεκτημένα» της παρακμάζουσας αυτοκρατορίας τους. Το ελληνικό κράτος ως αναπόσπαστο μέρος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όχι μόνο λειτουργεί ως ορμητήριο για τους επαγγελματίες δολοφόνους, παραχωρώντας διαρκώς νέα λιμάνια και νέες βάσεις από όπου εφορμά η πολεμική μηχανή των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, αλλά επιδιώκει και την αναβάθμιση του ρόλου του, μέσα από την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων, πολεμικών πλοίων και πυραυλικών συστημάτων και χειριστών, προκειμένου να συμμετέχει άμεσα στην προετοιμασία μιας νέας σφαγής των λαών της Μέσης Ανατολής. Στηρίζει ανεπιφύλακτα το απαρτχάιντ του κράτους του Ισραήλ και έχει επιδοθεί σε ένα διαγωνισμό επιθετικότητας με το Τουρκικό κράτος, όπου το ζητούμενο είναι η γεωπολιτική και οικονομική επιρροή στην ΝΑ Μεσόγειο. Η πολιτική της αυξανόμενης όξυνσης αυτού του ανταγωνισμού, οδηγεί σε ένα δρόμο. Στο δρόμο της πολεμικής σύρραξης που για τους δύο λαούς επιφυλάσσει το θάνατο και την εξαθλίωση.
«Η γη μοιράζεται με το ντουφέκι, Μην περιμένεις, χωριάτη λασπωμένε, το φως το αληθινό απ’ τον ίδρωτά σου, μπροστά σου ο ουρανός να γονατίσει».2
Απέναντι στην επίθεση του παρηκμασμένου εξουσιαστικού κόσμου και τη δυστοπία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, όπου η μεγάλη πλειοψηφία εξαθλιώνεται και υποτάσσεται, μόνη προοπτική είναι η ταξική και διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών. Η οργάνωση αντιπολεμικών-διεθνιστικών κινητοποιήσεων, προκειμένου να ανακοπεί η πορεία προς το γκρεμό που επιβάλλουν οι διεθνείς πολιτικές και οικονομικές ελίτ, αποτελεί βασικό ζητούμενο για το επόμενο χρονικό διάστημα.
H ελπιδοφόρα λαϊκή εξέγερση στη Χιλή, οι λαϊκές κινητοποιήσεις στο Εκουαδόρ και την Κολομβία, οι αγώνες σε όλη τη Λατινική Αμερική, η σθεναρή αντίσταση στην επαναστατημένη Ροτζάβα, οι συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις στην Ελλάδα, τη Γαλλία, την Τουρκία, την Παλαιστίνη, οι μικρές και μεγάλες αντιστάσεις σε όλον τον κόσμο μας γεμίζουν αισιοδοξία και δύναμη και αποδεικνύουν ότι ο εχθρός μπορεί να είναι δυνατός, αλλά δεν είναι άτρωτος! Το δυνάμωμα και η σύνδεση αυτών των αντιστάσεων, μπορεί να αλλάξει το ρου της ιστορίας.
«Δεν κοιτάμε το άμεσο και το εφήμερο. Η ματιά μας πάει μακρύτερα.
Μέχρι το σημείο όπου διακρίνεται οποιοσδήποτε άντρας ή οποιαδήποτε γυναίκα που έχει μόλις σηκωθεί από τον ύπνο έχοντας φρέσκια την τρυφερή αγωνία της επίγνωσης ότι οι ίδιοι πρέπει να αποφασίσουν για τις τύχες τους, κι ότι θα περπατάνε όλη μέρα με την αβεβαιότητα που επιβάλλει η ευθύνη να δίνει κανείς περιεχόμενο στη λέξη “ελευθερία”. Εκεί ψηλά κοιτάμε, μέχρι τον χρόνο και τον τόπο όπου ο ένας προσφέρει στον άλλο».3
Τα κοινωνικά και ταξικά κινήματα, το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα, η επιβίωση και το δυνάμωμά τους κατά τόπους είναι πολύτιμα, για να συνεχίσουν να αποτελούν άμμο στα γρανάζια των κυρίαρχων. Στον ελλαδικό χώρο όπου έχει διακηρυχθεί με κάθε τρόπο η πρόθεση του ξεριζώματος τους, δεν χωρά καμία στάση αναμονής. Κάθε μέτωπο αντίστασης είναι και ένα οχυρό, κάθε αγώνας είναι και ένα χαράκωμα, κάθε μαχητική δράση κι ένα σαμποτάζ στις συνθήκες πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής κατοχής που θέλουν να επιβάλλουν σε όλους.
Οι μαζικές κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν από τον Αύγουστο με κορυφαία σημεία τις διαδηλώσεις της 14ης Σεπτέμβρη, της 17ης Νοέμβρη και της 6ης Δεκέμβρη με τη συμμετοχή πολλών χιλιάδων, η μαχητική στάση απέναντι στις επεμβάσεις του κατασταλτικού στρατού με ανακαταλήψεις και δράσεις αντεπίθεσης, η επιμονή των διαρκών κινήσεων αντίστασης στο δρόμο, σε σχολές, οι απεργιακές κινητοποιήσεις, αποδίδουν καρπούς. Έχουν λειτουργήσει αντικειμενικά, ως παράγοντας ανάσχεσης της κρατικής επιθετικότητας.
Για να μπορέσουν να αντέξουν σε βάθος χρόνου, για να μπορέσει το κοινωνικό-ταξικό και το αναρχικό κίνημα να επιβιώσουν και να γίνουν από ανάχωμα ορμητήριο της εφόδου στον ουρανό, για να συνεχίσουν να υπάρχουν και να μετατραπούν οι αγώνες μας από αμυντικοί σε επαναστατικά πρελούδια, χρειάζεται η οργάνωση των αγωνιζόμενων. Κοινωνικά, ταξικά, πολιτικά, το δυνάμωμα και η δημιουργία σωματείων βάσης, συνελεύσεων γειτονιάς και αναρχικών συλλογικοτήτων και η ομοσπονδιακή τους οργάνωση, είναι που μπορούν να αντιπαραθέσουν στην κρατική ισχύ που επιφυλάσσει την εξαθλιωμένη ατομική επιβίωση σε ένα καθεστώς εκμετάλλευσης και φόβου, την δύναμη της επανάστασης για μία κοινωνία αλληλεγγύης ισότητας και ελευθερίας.
Οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις είναι ζωντανές και θα νικήσουν!
ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
site: http://apo.squathost.com/ | Mail: anpolorg@gmail.com | fb: anpolorg | Twitter: @anpolorg
_____________________
1 Ρημαγμένη Γη, T.S. Eliot
2 Στον Εμιλιάνο Ζαπάτα με μουσική του Τάτα Νάσο, Π. Νερούδα
3 Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος
