ΦΡΑΓΜΑΤΑ, ΕΚΤΡΟΠΕΣ, ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ, ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ ΚΑΙ ΑΙΟΛΙΚΑ…
OI MHXANEΣ ΤΗΣ «ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ» ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΤΗ ΓΗ
«Η ανάπτυξη ήταν, είναι και θα είναι καταρχάς ένας ξεριζωμός. (…) Ανάπτυξη είναι ο οικονομικός πόλεμος (με τους νικητές του, αλλά ακόμα περισσότερο με τους ηττημένους του), η ασυγκράτητη λεηλασία της φύσης, η καταστροφή των διαφορετικών πολιτισμών».
Στις μέρες μας, ο γιγαντιαίος σχεδιασμός του ελληνικού κράτους για τη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος και της κοινωνίας με σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ντόπιων και παγκόσμιων πολιτικών και οικονομικών ελίτ, και των ενεργειακών αναγκών του χρεοκοπημένου κρατικού–καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας θα επιφέρει ανυπολόγιστες καταστροφικές συνέπειες στα φυσικά οικοσυστήματα και στη δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης των ανθρώπων στους τόπους τους.
Πέραν των φαραωνικών εγκληματικών έργων που επιχειρούνται σήμερα, όπως τα Υ/Η φράγματα στον Αχελώο (πρόσφατα επανήλθε στο προσκήνιο το ζήτημα της εκτροπής του προς τη Θεσσαλία, ως συνέχεια της δήθεν αυτοτελούς σχεδιαζόμενης λειτουργίας των Υ/Η φραγμάτων στον άνω ρου του) και τα ανοιχτά μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, αναγγέλλονται ήδη και επιχειρούνται μια σειρά και άλλων καταστροφικών για τη φύση και τις τοπικές κοινωνίες σχεδιασμών σε πλήθος σημείων της χώρας: Χαρακτηριστικά αναφέρουμε την εγκατάσταση αιολικών βιομηχανικών ζωνών σε όλα τα ορεινά συγκροτήματα (με κορυφαίο παράδειγμα, σήμερα, το γιγαντιαίο πρότζεκτ που σχεδιάζεται στην περιοχή των Αγράφων), τα προγράμματα φωτοβολταϊκών βιομηχανικών ζωνών, την κατασκευή εκατοντάδων Υ/Η φραγμάτων σε πλήθος ποταμών και χειμάρρων, την παράδοση αναρίθμητων φυσικών οικοτόπων στην τουριστική βιομηχανία, τις εξορύξεις υδρογονανθράκων σε θαλάσσιες και χερσαίες εκτάσεις σε όλο το έδαφος της ελληνικής επικράτειας, την καύση σκουπιδιών στο Βόλο και βιορευστών σε Μεσολόγγι, Κιλκίς και αλλού ως «εναλλακτικό» καύσιμο και τρόπο διαχείρισης της υπερσυσσώρευσης των απορριμάτων και των αποβλήτων που το ίδιο το υπερκαταναλωτικό σύστημα παράγει, την ιδιωτικοποίηση του νερού που ήδη συντελείται ή δρομολογείται σήμερα σε μια σειρά από περιοχές (Πήλιο, Θεσσαλονίκη, φράγμα Πείρου στην Πάτρα).
Οι σχεδιασμοί αυτοί έρχονται να προστεθούν σε μια άνευ προηγουμένου επιθετικότητα απέναντι στην κοινωνία και τη φύση, η οποία εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια στην ελληνική πραγματικότητα, με το βάθεμα της αναδιάρθρωσης του πολιτικοοικονομικού συστήματος, στο όνομα της κρατικής – καπιταλιστικής ανάπτυξης, η οποία σε «περιόδους κρίσης» εμφανίζεται ως υπόθεση εθνικού συμφέροντος. Μια αναδιάρθρωση με χαρακτηριστικά γενικευμένης επιχείρησης εκποίησης δημόσιων φυσικών πόρων και εκτάσεων στο ιδιωτικό κεφάλαιο που πραγματοποιείται από το ελληνικό κράτος υπό την κηδεμονία της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. και εξελίσσεται παράλληλα με τον εκσυγχρονισμό του νομικού πλαισίου. Όπως ο νόμος του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών “Fast Track” και εκατοντάδες άλλα νομοσχέδια και υπουργικές αποφάσεις, ώστε να αρθούν οποιεσδήποτε θεσμικές δεσμεύσεις υπήρχαν μέχρι σήμερα στην εκμετάλλευση και εμπορευματοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος, όπως η προστασία της δασικής έκτασης, ο δημόσιος χαρακτήρας του αιγιαλού, η υποχρέωση κατάθεσης περιβαλλο-ντικών μελετών στα μεγάλα κατασκευαστικά έργα κ.ά.
Άλλωστε, σε παγκόσμιο επίπεδο οι συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης της φύσης και της κοινωνίας, επιφέρουν περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής, τόσο του ανθρώπου όσο και συνολικά του φυσικού κόσμου, εξαντλώντας τους φυσικούς πόρους και φτάνοντας μέχρι τα έσχατα όρια της διακινδύνευσης της ίδιας της επιβίωσης, όπως έμμεσα ομολογείται από τους ίδιους τους κρατικούς αξιωματούχους μιλώντας πλέον για ανεπίστρεπτες κλιματικές αλλαγές και περιβαλλοντική κρίση. Από τον Αμαζόνιο ως τη Σιβηρία, οι αποψιλώσεις και οι εμπρησμοί των δασών, η μόλυνση των θαλασσών, το λιώσιμο των πολικών πάγων, οι κλιματικές αλλαγές, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η συρρίκνωση της βιοποικιλότητας και η εξαφάνιση πλήθους ζωικών ειδών, είναι μερικά μόνο μέρη της συνολικής οριακής περιβαλλοντικής κρίσης που δημιουργεί η κρατική-καπιταλιστική επιθετικότητα. Γίνονται έτσι φανερά, τόσο το μέλλον που επιφυλάσσει και επιβάλλει σε όλους μας ο κρατικός–καπιταλιστικός πολιτισμός της μόλυνσης και της ανάπτυξης που περνάει μέσα από την ένταση της επίθεσης στο περιβάλλον και στις τοπικές κοινωνίες, όσο και τα κοινωνικά και περιβαλλοντικά του αδιέξοδα.
Είναι γεγονός πως, στην εποχή μας, ο φυσικός κόσμος δέχεται μια άνευ ιστορικού προηγούμενου καταστροφική και λεηλατική επίθεση στο όνομα της αξιοποίησης και της ανάπτυξής του προς όφελος δήθεν των ανθρώπων. Η επίθεση αυτή δεν γίνεται σε ένα μόνο σημείο του φυσικού κόσμου, σε ένα μόνο ή ορισμένα στοιχεία του και δεν έχει σαν φορέα της γενικά τον άνθρωπο. Η επίθεση γίνεται συνολικά στον φυσικό κόσμο και γίνεται από ένα ολόκληρο πολιτικοοικονομικό σύστημα προς όφελος κατά κύριο λόγο της ολιγαρχίας που βρίσκεται στην κορυφή του. Κάθε σημείο που εκδηλώνεται αυτή η επίθεση και κάθε στοιχείο που βάλλεται προς αξιοποίησή του στο όνομα της ανάπτυξης είναι μέρος της ευρύτερης καταστροφής που υφίσταται το περιβάλλον και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Δεν έχει δηλαδή μόνο την τοπική του διάσταση ώστε η αντίδραση να αφορά μια ομάδα ανθρώπων κάθε φορά, αλλά μια ευρύτερη διάσταση που αφορά πολλές ακόμα ομάδες ανθρώπων, ολόκληρη την κοινωνία.
Η υπεράσπιση του φυσικού κόσμου και η οργάνωση της ζωής σε αρμονία με αυτό, όπως και η υπεράσπιση του δημόσιου – ελεύθερου χώρου είναι θεμελιώδεις παράγοντες για την εξέλιξη της κοινωνίας στην κατεύθυνση της ελευθερίας, της αυτονομίας, της συλλογικοποίησης και της δημιουργικότητας. Σήμερα, οι αγώνες υπεράσπισης του φυσικού κόσμου και του δημόσιου χώρου που ξεσπούν σε σημεία όπου σχεδιάζεται η λεηλασία και καταστροφή τους και πλήττεται η δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης των τοπικών κοινοτήτων, βρίσκονται συχνά εγκλωβισμένοι στα όρια του τοπικού, της θεσμικής διαμαρτυρίας, του νομικού πλαισίου, της αντιπροσώπευσης, της διαμεσολάβησης και της ανάθεσης. Ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις συσπειρώνουν την πλειοψηφία των κατοίκων των περιοχών που πλήττονται, ενώ αρκετές φορές προχωρούν πέραν του θεσμικού πλαισίου διαμαρτυρίας αμφισβητώντας τους κρατικούς και δημοτικούς παράγοντες και φορείς.
Απέναντι σε αυτήν τη συνθήκη απαιτείται μια συνολική κοινωνική αφύπνιση, το ξεπέρασμα της ανάθεσης, της διαμεσολάβησης και της αδράνειας, το δυνάμωμα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, η συγκρότηση πλατιών, αυτοοργανωμένων, αντιθεσμικών μετώπων αντίστασης και η δημιουργία αναχωμάτων σε κάθε σημείο που εκδηλώνεται η κρατική και καπιταλιστική επιθετικότητα. Από την πλευρά µας, µην προσδοκώντας τίποτε ουσιαστικό από τους θεσμούς και τους διαµεσολαβητές τους, και έχοντας βαθιά επίγνωση ότι οι λογικές ανάθεσης οδηγούν στην παραίτηση και την ήττα των κοινωνικών αγώνων, οργανώνουµε από τα κάτω τις αντιστάσεις µας στήνοντας αναχώµατα στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου, µε σκοπό να πυκνώσουν οι δεσµοί αλληλεγγύης και συντροφικότητας των αγωνιζόµενων και να συντεθούν οι αρχές και οι θέσεις τους στην κατεύθυνση µιας συνολικότερης επιλογής ρήξης µε την εξουσία και τις αντικοινωνικές επιταγές της. Στηρίζουµε τις τοπικές πρωτοβουλίες αντίστασης οι οποίες είναι ουσιαστικές για τη δυναµική και την εξέλιξη του αγώνα, και απευθυνόµαστε ευρύτερα σε όλο τον κόσµο του αγώνα και την κοινωνία συνολικά πιστεύοντας ότι αυτοί οι αγώνες δεν αφορούν στενά τοπικά περιβαλλοντικά ζήτηµατα, αλλά ένα κεντρικό πολιτικό ζήτηµα.
Απέναντι στο δυστοπικό μέλλον που μας επιφυλάσσουν, υπάρχει η επιλογή της αντίστασης και του αγώνα. Να τους θυμίσουμε τι συμβαίνει όταν η κοινωνία παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και αντιστέκεται μαζικά και μαχητικά στους σχεδιασμούς τους. Οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις είναι ζωντανές και θα νικήσουν!
Από τον Αχελώο, τα Άγραφα και τις Σκουριές …μέχρι την Κρήτη, τον Πατραϊκό, το Ιόνιο, το Βόλο και το Πήλιο και όπου αλλού εκδηλώνεται η κρατική- καπιταλιστική επιθετικότητα…
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
αναρχική ομάδα «δυσήνιος ίππος» – μέλος της ΑΠO
ipposd.wordpress.com | d_ippos@hotmail.com
Οκτώβρης 2019
