Την Πέμπτη 14 Δεκέμβρη ήταν προγραμματισμένη Γενική Απεργία στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, ύστερα από κάλεσμα των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Μια απεργία “εθιμοτυπικού” χαρακτήρα, από τις γνωστές πλέον “τουφεκιές στον αέρα” που συγκαλούν τα ξεπουλημένα και εργοδοτικά συνδικάτα, αφού κάθε χρόνο σχεδόν συγκαλείται συστηματικά την περίοδο πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων. Παρά την εντεινόμενη επίθεση από πλευράς της κυβέρνησης στα εργασιακά κεκτημένα, μια απεργία χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία στους χώρους δουλειάς και χωρίς χρονικά περιθώρια προπαγάνδισης της σε πλατιά κοινωνικά κομμάτια, ήταν καταδικασμένη να έχει μικρή συμμετοχή και να καταλήξει σε μια άνευρη απεργιακή διαδήλωση.
Ως αναρχικοί επιλέξαμε να συμμετέχουμε σε αυτήν την απεργιακή κινητοποίηση, αναγνωρίζοντας τις πολλές προβληματικές της, επιχειρώντας, με τις όποιες δυνάμεις μας, να συμβάλλουμε στην επιτυχία της. Άλλωστε, αποτελεί πάγια θέση μας η ενεργή συμμετοχή στους ταξικούς αγώνες με στόχο αφενός τη διασύνδεση τους σε μια κοινή κατεύθυνση που θα αναγνωρίζει ως βασικούς υπεύθυνους για τις κοινωνικές ανισότητες το κράτος και το κεφάλαιο, και αφετέρου την ανάπτυξη ενός μαζικού, οριζόντια οργανωμένου, χειραφετημένου ταξικού κινήματος, το οποίο θα αγωνιστεί για τη γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση μέσω της κοινωνικής επανάστασης.
Εδώ και πολλά χρόνια, στην Πάτρα, συγκαλείται ανεξάρτητη προσυγκέντρωση στο Παράρτημα από δυνάμεις και αγωνιστές που συμμετέχουν σε αγωνιστικούς φοιτητικούς συλλόγους και σχήματα, ταξικά σωματεία και πρωτοβουλίες, οργανώσεις της αντικαθεστωτικής αριστεράς και συνελεύσεις, ομάδες και πρωτοβουλίες του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού κινήματος. Στη συνέχεια ακολουθεί κοινή πορεία με συνδικάτα και οργανώσεις που συγκεντρώνονται στο Eργατικό Kέντρο, η οποία τις περισσότερες φορές απομονώνει την ξεπουλημένη ηγεσία του, εμποδίζοντας τη να βρεθεί στην κεφαλή της διαδήλωσης. Στηρίζουμε το συγκεκριμένο κάλεσμα θεωρώντας πολύ σημαντική στο σήμερα, για την όξυνση των ταξικών αγώνων, τη δημιουργία ενός αυτόνομου και διακριτού ταξικού κινήματος, αποτελούμενου από σωματεία και εργατικές πρωτοβουλίες βάσης, καθώς και από αγωνιστές που εντοπίζουν τον πυρήνα του κοινωνικού προβλήματος στην ίδια την ύπαρξη του υπάρχοντος συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης και στοχεύουν στην ανατροπή του. Ένα τέτοιο κίνημα πρέπει να στέκεται από θέση ενάντια στον γραφειοκρατικό, κομματικά ελεγχόμενο και από τα πάνω οργανωμένο συνδικαλισμό, που αποτελεί βασικό θιασώτη της ταξικής συνεργασίας και της “κοινωνικής ειρήνης”.
Σχετικά με όσα συμβαίνουν στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας
Την τελευταία περίοδο συντελούνται έντονες διεργασίες στο ΕΚΠ. Σωματεία προσκείμενα στο ΠΑΜΕ έχουν πραγματοποιήσει διαδοχικές καταλήψεις στο χώρο μπλοκάροντας τη διεξαγωγή των εκλογών νοθείας που επιχείρησε να επιβάλει η ηγεσία του, πριν δυο βδομάδες, για να ξαναπάρει την πλειοψηφία. Με την κατάληψη και τις διαρκείς κινητοποιήσεις έχουν κατορθώσει να καταδείξουν τον ξεπουλημένο και εργοδοτικό ρόλο της ηγετικής, πασοκογενούς και εργοδοτικής ομάδας του ΕΚΠ παρουσιάζοντας με στοιχεία την ύπαρξη σωματείων-φαντασμάτων με απροσδιόριστο αριθμό μελών, χωρίς μητρώα, και με αρχαιρεσίες που διεξήχθησαν στο σκοτάδι. Η ύπαρξη τους οφείλεται αποκλειστικά σε σκοπιμότητες της ηγετικής ομάδας ώστε να αποκτήσει περισσότερους εκπροσώπους στις εκλογές του ΕΚΠ και επουδενί δεν σχετίζεται με τη συνδικαλιστική δράση, την οποία ποτέ δεν ανέπτυξαν.
Είναι γεγονός, πως η εκφυλισμένη συνθήκη στο ΕΚΠ είναι αντίστοιχη των όσων συμβαίνουν δεκαετίες τώρα στο συνδικαλιστικό κίνημα -με πρώτη και καλύτερη τη ΓΣΕΕ- η ηγεσία του οποίου αποτελείται από κρατικοδίαιτους εργατοπατέρες, όψιμους βουλευτές και οσφυοκάμπτες των αφεντικών. Ακόμα και αφεντικά, ιδιοκτήτες εταιρειών επινοικίασης εργαζομένων, εμφανίζονται ως μέλη του ΔΣ του εργατικού κέντρου Πάτρας διαμορφώνοντας, όντως, μια συνθήκη που είναι χρέος της εργατικής τάξης να την ανατρέψει.
Από την άλλη, όσο κι αν αναγνωρίζουμε τις σωστές προθέσεις ανατροπής της ξεπουλημένης ηγεσίας, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πως η εν λόγω πρωτοβουλία των συνδικάτων του ΠΑΜΕ επιθυμεί απλώς να αντιστρέψει την κατάσταση προς όφελος της, όντας πλήρως ελεγχόμενη κομματικά και επιδιώκοντας να επιβάλει ένα νέου τύπου πραξικόπημα πάνω στους εργάτες με απώτερο στόχο την απονεύρωση και τον εγκλωβισμό των ταξικών αντιστάσεων σε κομματικά στεγανά, την ψηφοθηρική εκμετάλλευση των αγώνων, τη διαστρέβλωση και συκοφάντηση των μαχητικών και ακηδεμόνευτων μορφών πάλης.
Ως αναρχικοί, θεωρούμε πως τα Εργατικά Κέντρα πρέπει να είναι ανοιχτά σε όλους τους αγωνιζόμενους εργάτες. Στο εσωτερικό τους, πρέπει να συντελούνται διαδικασίες όξυνσης του αγώνα στους χώρους δουλειάς και στην κοινωνία ευρύτερα, διαδικασίες οριζόντιες, μακριά από οποιαδήποτε απόπειρα διαμεσολάβησης και χειραγώγησης από κομματικούς και γραφειοκρατικούς συνδικαλιστικούς μηχανισμούς. Για εμάς, τα Εργατικά Κέντρα πρέπει να περάσουν στα χέρια αυτών που πραγματικά ανήκουν. Στα χέρια των εργαζόμενων, των άνεργων, των επισφαλών, των συνταξιούχων, των μεταναστών, των φοιτητών. Στα χέρια όλων εμάς που καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη συστηματική αφαίμαξη των ζωών μας απ’ το κράτος και το κεφάλαιο. Που μπροστά στο ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσει το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα επιλέγουμε να μη μένουμε απλοί θεατές. Που αρνούμαστε να διαφεντεύουν και να κουμαντάρουν τις ζωές μας και τους αγώνες μας ξεφτιλισμένοι εργατοπατέρες, που εδώ και δεκαετίες ξεπουλάνε όσο-όσο εργατικές κατακτήσεις αιώνων, οδηγώντας σε ανούσιες εκτονώσεις την κοινωνική οργή, με αντάλλαγμα παχυλούς μισθούς και κρατικά αξιώματα.
Να γίνουν τα εργατικά κέντρα έναυσμα για τη δημιουργία κοινοτήτων αγώνα, λαϊκών συνελεύσεων, στις πλατείες, στις γειτονιές, εργατικών και νεολαιίστικων συμβουλίων στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και στις σχολές έξω από λογικές ανάθεσης, στη βάση της αυτοοργάνωσης.
Για τα όσα συνέβησαν στην απεργιακή διαδήλωση
Με δεδομένη τη συνθήκη που περιγράφηκε παραπάνω στο ΕΚΠ, τα σωματεία που πρόσκεινται στο ΠΑΜΕ αποφάσισαν για πρώτη φορά να καλέσουν σε απεργιακή συγκέντρωση μπροστά στο Εργατικό Κέντρο στις 10 το πρωί και όχι στην πλατεία Γεωργίου, όπως συνηθίζουν. Με τη σειρά τους, οι φοιτητικοί σύλλογοι που καλούν σε ανεξάρτητη προσυγκέντρωση στο Παράρτημα, επιθυμώντας να στηρίξουν την κίνηση αμφισβήτησης της ηγεσίας του ΕΚΠ από τα εν λόγω σωματεία και χωρίς να θέλουν σε καμιά περίπτωση να αναγκαστούν να κάνουν την πορεία τους πίσω από τη σημερινή ηγεσία (το κάλεσμα της οποίας ήταν στις 10.30 στο ίδιο σημείο), μετέφεραν το κάλεσμα τους για τις 9 το πρωί στο Παράρτημα, ώστε αργότερα,γύρω στις 10 να συναντηθούν σε κοινή διαδήλωση με τα σωματεία, στο ΕΚΠ.
Φυσικά, δεν είχαμε αυταπάτες ούτε για το ποιά ήταν τα σωματεία που θα βρίσκονταν στην κεφαλή, ούτε για τις εγγενείς αδυναμίες που θα είχε η απόπειρα κοινής συμπόρευσης μιας ανεξάρτητης συγκέντρωσης με αυτά. Μια κομματική, στην πραγματικότητα πορεία, δεν έχει καμιά διάθεση αλληλεπίδρασης με υποκείμενα ξένα προς αυτή και θα το έδειχνε και στο δρόμο.
Όμως, όπως δηλώσαμε σε ανακοίνωση μας από την Τετάρτη κιόλας, “θεωρώντας ιδιαίτερα σημαντική την παρέμβαση και την κοινή διαδήλωση με τις δυνάμεις που συγκροτούν την ανεξάρτητη προσυγκέντρωση από το Παράρτημα στις Γενικές Απεργίες (φοιτητικοί σύλλογοι, ταξικά σχήματα, πολιτικές οργανώσεις και ανένταχτοι αγωνιστές), αποφασίσαμε να μεταφέρουμε το κάλεσμα μας για τις 9 το πρωί στο ίδιο σημείο”.
Είναι σημαντική η ευθύνη όσων πήραν την απόφαση για μεταφορά του καλέσματος. Αφενός υπονομεύτηκαν τα κεκτημένα της ανεξάρτητης ταξικής συγκέντρωσης στην Πάτρα και της δημιουργίας ενός τρίτου ταξικού πόλου στις απεργίες, ενώ χωρίς να επιτυγχάνεται η όποια ώσμωση με τη διαδήλωση του ΕΚΠ, η συγκέντρωση του Παραρτήματος φάνταζε ως ο φτωχός και ανεπιθύμητος συγγενής καθώς επιχειρήθηκε να απομονωθεί φυσικά, αρχικά με την τοποθέτηση ενός φορτηγού απορριμάτων του Δήμου Πατρέων στη μέση του δρόμου και στη συνέχεια με ξεκάθαρο κλείσιμο αλυσίδων ανάμεσα στην πορεία του ΠΑΜΕ και στους υπόλοιπους διαδηλωτές. Και δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως δεν γνωρίζει τον ηγεμονικό ρόλο που θέλει να έχει το ΠΑΜΕ πάνω στις πλάτες των εργαζομένων και των διαδηλωτών.
Σαν να μην έφταναν αυτά, το νταβατζιλίκι του ΠΑΜΕ πάνω στη συγκέντρωση εκφράστηκε ακόμα πιο ρητά, όταν η πορεία έφτασε στο νέο λιμάνι, κοντά στο χώρο που διεξάγονταν το περιφερειακό συνέδριο ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης με κεντρικούς ομιλητές τον πρόεδρο της δημοκρατίας, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και πολλούς υπουργούς. Στη θέα των αστυνομικών δυνάμεων που είχαν αποκλείσει κάθετα την οδό Ακτή Δυμαίων με κλούβες και πέντε διμοιρίες ΜΑΤ, η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ φρόντισε να στήσει φραγμό ώστε κανείς διαδηλωτής να μην μπορέσει να πλησιάσει προς το αστυνομικό μπλόκο. Την ίδια ώρα διεξήγαγαν “διαπραγματεύσεις” ώστε να επιτραπεί στην πορεία να πλησιάσει το χώρο του συνεδρίου. Στην πραγματικότητα, δίνονταν οι απαραίτητες εγγυήσεις από πλευράς του ΠΑΜΕ πως θα διασφαλίσει την “ομαλή” διεξαγωγή της συγκέντρωσης “χωρίς να ανοίξει μύτη”. Η δήλωση αυτή αποτελεί κίνηση ελέγχου κι οριοθέτησης των διαδηλωτών και καταστολής όσων δεν υποτάσσονται. Λειτουργώντας ως ανεπίσημος, εσωτερικός, κατασταλτικός μηχανισμός το ΚΚΕ, με όχημα το ΠΑΜΕ, επιχείρησε να επιβάλλει την ηγεμονία του στο δρόμο, να προκαθορίσει την έκταση και το περιεχόμενο των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων φέρνοντάς τες στα μέτρα του. Και δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως δεν γνωρίζει τη στάση συνδιαλλαγής και παροχής εγγυήσεων που πολλάκις δίνουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ στην αστυνομία και ο ρόλος της εσωτερικής καταστολής στο κίνημα που διαδραματίζουν. Η 20η Οκτώβρη του 2011 και η φύλαξη της βουλής από το ΠΑΜΕ στη θέση των ΜΑΤ δεν είναι τόσο μακριά.
Είναι λοιπόν, ακόμα μεγαλύτερη η ευθύνη, όσων αποφάσισαν να συμπαραταχθούν πίσω από το ΠΑΜΕ και να συνεχίσουν την διαδήλωση όταν αυτή ξαναξεκίνησε, μετά την παροχή των “απαραίτητων” εγγυήσεων. Γιατί νομιμοποιήθηκε στο δρόμο η λογική της συνδιαλλαγής με τις αστυνομικές δυνάμεις, διαστρεβλώθηκε το ουσιαστικό νόημα της παρέμβασης στο χώρο του συνεδρίου και πετάχτηκε στα σκουπίδια κάθε προοπτική σύγκρουσης και ρήξης με το κράτος και τους εκπροσώπους του που εκείνη την ώρα βρίσκονταν στην περιοχή. Η υποχώρηση λοιπόν των ΜΑΤ κάθε άλλο προέλαση σήμανε για το κίνημα. Αντίθετα, εκείνο που συνέβη ήταν η -θέλουμε να πιστεύουμε στιγμιάια- οπισθοχώρηση του στην επικίνδυνη οδό της μοιρολατρίας και της μάταιης αποδοχής της ηγεμονίας ενός καθεστωτικού κομματικού μηχανισμού στο δρόμο, μέσα από την επιβολή ενός στενού ιδεολογικού πλαισίου ελεγχόμενης διαμαρτυρίας. Δυστυχώς, το κοινωνικό και ταξικό κίνημα συνεχίζει να δέχεται πλήγματα απο τις ηγεσίες των εργατοπατέρων που οδηγούν στην υποχωρητικότητα και τον συμβιβασμό, ενώ δείχνει αδύναμο να αντιδράσει έγκαιρα, να ανασυγκροτηθεί και να καθορίσει το ίδιο τη μοίρα του, σε μια συγκυρία τόσο κομβική, σε μια εποχή που διακυβέυονται τόσο σοβαρά ζητήματα σε κοινωνικό, ταξικό, συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο.
Σε ότι μας αφορά, αρνούμενοι να μπούμε πίσω από τις συνδιαλλαγές του ΠΑΜΕ και από την μοιρολατρική οπτική των υπόλοιπων κομματιών της πορείας, αποχωρήσαμε συγκροτημένα από το χώρο όπου είχε στηθεί το αστυνομικό μπλόκο με κατεύθυνση το κέντρο της Πάτρας.
Αν κάτι μας προβληματίζει περισσότερο είναι η μικρή παρουσία ενός συλλογικού, οργανωμένου και αδιάλλακτου με τους θεσμούς και το κράτος, ανατρεπτικού πόλου στο δρόμο. Μια έλλειψη που σίγουρα εμποδίζει την ενδυνάμωση του κοινωνικού και ταξικού αγώνα και αποτελεί τροχοπέδη για την συγκρότησή μας ως ένα ισχυρό κίνημα που θα θέσει με ρεαλιστικούς όρους το ζήτημα της ανατροπής της κρατικής και καπιταλιστικής δικτατορίας, το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης. Σε αυτή την κατεύθυνση οφείλουμε να δουλέψουμε όλοι ακόμα πιο σκληρά το επόμενο διάστημα, ενόσω οι αυταπάτες για τη ρεφορμιστική διαχείριση κατεδαφίζονται και οι ξεπουλημένες κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες ενσωματόνονται προσβλέποντας στη διαμόρφωση ενός άλλου ενδοσυστημικού πόλου εξουσίας.
Άλλωστε, η ιστορία των κοινωνικών και ταξικών αγώνων μας δείχνει πως οι προλετάριοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους θεσμούς, τα κοινοβούλια, τις εκλογές, τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και τους διαμεσολαβητές της ταξικής πάλης που συνδιαλέγονται με τα αφεντικά παρακαλώντας για την ελεημοσύνη τους. Ό,τι έχουν να κερδίσουν θα είναι αποτέλεσμα των πλατιών, οργανωμένων στη βάση, μαχητικών και ριζοσπαστικών αγώνων τους. Μόνο η συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, η κοινωνική απαλλοτρίωση του πλούτου που εμείς οι ίδιοι παράγουμε και απομυζά μια κάστα εξουσιαστών, η οργάνωση από τα κάτω της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης, η επανάσταση για μια νέα κοινωνία κοινοκτημοσύνης, αλληλεγγύης, ελευθερίας μπορούν να δικαιώσουν τους πόθους και τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων όλου του κόσμου.
… μέχρι την ανατροπή του κόσμου του κράτους και του κεφαλαίου, την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό!
αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος” & σύντροφοι, συντρόφισσες
