1973-2021: H ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Βρισκόμαστε σε μία συγκυρία όπου κράτος και κεφάλαιο μέσα σε μία συστημική κρίση και πανδημία, η οποία έδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την αδυναμία του εξουσιαστικού καπιταλιστικού συστήματος να προστατέψει και να ενδιαφερθεί για την ζωή τη κοινωνικής βάσης, εντείνουν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου την αντικοινωνική τους πολιτική απέναντι στους καταπιεσμένους. Ενώ η κοινωνική βάση μετρά περισσότερους από 16.000 νεκρούς από την πανδημία και την εγκληματική διαχείρισή της, ενώ δεν έχουν περάσει ούτε λίγοι μήνες από τις καταστροφικές πυρκαγιές που σάρωσαν τόσα και τόσα δάση σε όλη τη χώρα (με το κράτος φυσικά να έχει αφήσει από την αρχή έως σήμερα τους πληγέντες μόνους τους), ενώ οι ανατιμήσεις και οι μισθοί πείνας οδηγούν μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο κόσμο στην απόγνωση και τη εξαθλίωση, η κυβέρνηση παρουσιάζει τα αποτελέσματα της ακροδεξιάς πολιτικής της σαν ένα νέο success story στο οποίο το ρήμαγμα των καταπιεσμένων και η περαιτέρω φτωχοποίηση τους αποτελεί την πραγματικότητα.
Μπορεί εύκολα πια κανείς να παρατηρήσει ότι όλη την προηγούμενη περίοδο -εν μέσω υγειονομικής κρίσης- προωθήθηκε μια σειρά αντικοινωνικών και αντεργατικών νομοσχεδίων με σκοπό την συνολική αναδιάρθρωση της κοινωνικής ζωής εις βάρος των καταπιεσμένων και την αναβάθμιση του κατασταλτικού οπλοστασίου του κράτους. Από την κατάργηση του 8ωρου, την περιστολή των διαδηλώσεων, τα αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια που επιτίθενται σφοδρά σε μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευτικούς, την ακόμη μεγαλύτερη απαξίωση της δημόσιας υγείας και την προσπάθεια περαιτέρω ιδιωτικοποίησής της ακόμη και εν μέσω πανδημίας, τον αντιπεριβαλλοντικό νόμο, την επιβολή ακόμα σκληρότερου καθεστώτος εξαίρεσης σε πρόσφυγες και μετανάστες, μέχρι τις αντιασφαλιστικές διατάξεις και τους πλειστηριασμούς α΄ κατοικίας, η αντικοινωνική επίθεση κράτους και κεφαλαίου εκφράζει πλέον έκδηλα αυτό που περιγράφουμε ως σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός και οι αντικοινωνικές κρατικές πολιτικές έχουν ως προϋπόθεση μέσα στη βάρβαρη ιδεολογία που υπηρετούν την κανονικοποίηση του θανάτου και της βίας σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Η δολοφονία του Ν. Σαμπάνη στο Πέραμα από τους ένστολους δολοφόνους της ΕΛΑΣ, του Δ. Δαγκλή στα εργατικά κάτεργα της COSCO, των εργαζομένων διανομέων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι συνεχείς γυναικοκτονίες και οι πνιγμοί μεταναστών/προσφύγων στα σύνορα δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά. Είναι το αποτέλεσμα της θανατοπολιτικής κράτους, κεφαλαίου και πατριαρχίας σε μια κοινωνική πραγματικότητα στην οποία ο θάνατος αντιμετωπίζεται από τους φορείς εξουσίας σαν μια ακόμη είδηση ενώ η κρατική βία και η καταστολή είναι άμεση ενάντια σε όσους επιχειρούν να αντισταθούν στις ολοκληρωτικές πολιτικές και την κανονικοποίηση του θανάτου.
Σε αυτή λοιπόν τη συγκυρία, πιάνοντας το νήμα των αγώνων του παρελθόντος στην επέτειο της εξέγερσης του πολυτεχνείου του 1973 –μιας εξέγερσης της οποίας τα νοήματα ποτέ δεν ηττήθηκαν και ποτέ δεν κατεστάλησαν– φέρνουμε ξανά στο σήμερα το πρόταγμα της εξέγερσης ενάντια στους δυνάστες μας, το πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης. Εμπνεόμαστε από τον αγώνα του Νοέμβρη που αποτελεί εδώ και 48 χρόνια όχι έναν μύθο και μια γιορτή της εξουσίας αλλά ένα σημείο αναφοράς για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες του σήμερα, για τον ίδιο τον αγώνα των καταπιεσμένων και των αποκλεισμένων για ζωή και ελευθερία. Απέναντι στη φαινομενική κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου, την καταστολή, την ηττοπάθεια και την αποδοχή της κρατικής θανατοπολιτικής να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ζωή και ελευθερία, για την Αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ – ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 17/11 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 17:00
Τοπικός Συντονισμός Θεσσαλονίκης της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
