Τοποθέτηση της συλλογικότητας για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο» στην εκδήλωση για το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη
Καλησπέρα σε όλες και όλους, θα θέλαμε με τη σειρά μας να τραβήξουμε την προσοχή σας σε κάποια σημεία της υπόθεσης των Τεμπών, τα οποία έχουμε ξεχωρίσει από την πλευρά μας ως συλλογικότητα.
Όπως οποιοδήποτε έγκλημα, έτσι κι αυτό των Τεμπών έχει κάποιον ή κάποιους στον ρόλο του θύτη και ορισμένα θύματα, και όταν αυτά αφορούν τον μαζικό θάνατο ανθρώπων λογικά και μοιραία καταλαμβάνουν τον δημόσιο χώρο και λόγο, τότε η αποσαφήνιση τους ποιος βρίσκεται σε αυτούς τους ρόλους αποκτά ιδιαίτερη σημασία και μεγάλη βαρύτητα.
Ας ξεκινήσουμε ανάποδα αυτή τη φορά κι ας επικεντρωθούμε αρχικά στα θύματα: άνθρωποι λίγο πολύ όλων των ηλικιών (με μεγαλύτερη εκπροσώπηση των νέων) και σχεδόν όλων των εισοδημάτων (εδώ μπορούμε ίσως να εξαιρέσουμε εκείνο το ελάχιστο ποσοστό προνομιούχων που δεν θα έχουν ποτέ την ανάγκη αυτοί και οι οικογένειές τους να χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε μαζικό μέσο μεταφοράς) κάνουν το πιο συνηθισμένο ταξίδι στην ιστορία της χώρας με ένα μέσο, το οποίο θεωρητικά τουλάχιστον συνιστά την πλέον ασφαλή επιλογή, θεώρημα άλλωστε που υπερασπιζόταν περιπαθώς από τα έδρανα της Βουλής και τον αρμόδιο υπουργικό θώκο ο απελθών υπουργός μεταφορών Κ. Καραμανλής, μόλις μια βδομάδα πριν το θανατηφόρο συμβάν. Έλληνες πολίτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα θύματα, λευκοί άνδρες και γυναίκες, τοποθετημένα νόμιμα με το προβλεπόμενο κόμιστρο πληρωμένο σε ένα τρένο στην ενδοχώρα, χρησιμοποιούν για τη μετακίνηση τους τον (ιδιωτικοποιημένο) σιδηρόδρομο. Δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με ό,τι η κυριαρχία ονομάζει «παράτυπο», δεν έχασαν τη ζωή τους στα μακρινά και επικίνδυνα σύνορα, πάνω σε κάποια σαπισμένη βάρκα που καταδιώκει το λιμενικό. Θεωρητικά εμπίπτουν εξ ολοκλήρου σε αυτούς που μη έχοντας διαπράξει κανένα «λάθος» θα έπρεπε να χαίρουν της περίφημης ασφάλειας, -αυτής της τόσο ξεχειλωμένης έννοιας- για την οποία υποτίθεται ότι μεριμνά το κράτος με τους αρμόδιους μηχανισμούς του.
Κι όμως! Αντιθέτως όχι απλά τούτο δεν συνέβη αλλά το περιώνυμο κράτος, οι μηχανισμοί του, η λογική του και οι προστατευόμενοι του, δηλαδή τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα και οι αντίστοιχοι φορείς τους (εφοπλιστές, εταιρείες εκμετάλλευσης των μεταφορών, Ε.Ε. κ.ά.) ήταν αυτοί που κατέλαβαν τον ρόλο του θύτη στο έγκλημα και αυτό αφενός δεν είναι καθόλου τυχαίο και αφετέρου καθόλου μα καθόλου σπάνιο ή πρωτόφαντο ως κάποια εξωτική εξαίρεση αλλά ο απαράβατος και θλιβερός κανόνας.
Πριν κάποιο καιρό, σε μια ελάχιστα πιο ανύποπτη χρονική συγκυρία, την περίοδο της πανδημίας του Covid-19 και ασφαλώς πριν συντελεστεί το έγκλημα των Τεμπών επιχειρούσαμε να κωδικοποιήσουμε τις απόψεις μας για το που οδεύει ο κοινωνικός σχηματισμός σε ένα σύντομο μήνυμα που έλεγε πως θα μπορούσαμε σήμερα να προσμετρήσουμε κάθε θάνατο ως ένα ακόμη κρατικό έγκλημα. Κι αν κάποιοι διόλου ουδέτεροι επικριτές μας τότε έσπευσαν να χαρακτηρίσουν στομφώδες και άδικο το αναρχικό μας μήνυμα η τωρινή πραγματικότητα που βιώνουμε, αυτή που μας έχει πιάσει εκ νέου από τον λαιμό και επιχειρεί να μας στραγγαλίσει σε μια φοβερή μέγγενη αποζητά απαντήσεις – δύσκολες απαντήσεις- που απευθύνονται κατευθείαν στην καρδιά του κτήνους: στην αφήγηση της εξουσίας πάνω σε όλα τα ζητήματα.
Πόσο τυχαίος αλήθεια είναι ένας θάνατος ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να βρει κατάλληλη ιατρική περίθαλψη σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο της επαρχίας και πρέπει να διασχίσει τη μισή χώρα μέσα σε ένα ασθενοφόρο, αναζητώντας διαθέσιμη ΜΕΘ, μέχρι να καταλήξει;
Πόσο τυχαίος είναι ο θάνατος 650 ανθρώπων, προσφύγων και μεταναστών στην ανοιχτή θάλασσα σε ένα βυθιζόμενο πλοιάριο μετά από καταδίωξη με το λιμενικό;
Πόσο τυχαίος είναι ο θάνατος του Αντώνη Καργιώτη στο λιμάνι του Πειραιά, το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, όταν κατά την εκδίκαση της υπόθεσης του που λαμβάνει χώρα αυτές τις μέρες, ο βασικός υπαίτιος ύπαρχος του καραβιού που τον «απώθησε» δήλωσε ότι το έπραξε διότι του φάνηκε σαν Πακιστανός ή Ρομά;
Πόσο τυχαία εκπυρσοκροτούν θανάσιμα τα βλήματα της ΕΛ.ΑΣ όταν στοχεύουν όντως σε τσιγγάνους;
Πόσο τυχαίος είναι ο θάνατος του βασανισμένου από άνδρες των ΜΑΤ Βασίλη Μάγγου;
Πόσο τυχαία εν γένει τελικά είναι η φτώχεια, η ανέχεια, η ακρίβεια που συνθλίβουν τα πληβειακά στρώματα και δυσχεραίνουν ολοένα τους όρους ζωής τους, ενώ ολοένα συχνότερα σήμερα καταλήγουν σε πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών όσων από αυτούς «δεν τα καταφέρνουν»;
Αλλά ας επιστρέψουμε στο αρχικό ζήτημα για να απαντήσουμε εμείς, μέσα από το έγκλημα των Τεμπών στις ερωτήσεις, γιατί πραγματικά το συγκεκριμένο συμβάν συμβολοποιεί, αποκαλύπτει και επιβεβαιώνει πέρα ως πέρα με διάφορους τρόπους μπροστά στα μάτια της κοινωνίας που θέλει να δει την ίδια τη φύση του κράτους και του καπιταλισμού, αυτού του κτήνους που προσδοκώντας πάντα και μόνο το κέρδος ταΐζεται πάντα με ανθρώπινο αίμα και στραπατσαρισμένες σάρκες.
Πριν από οτιδήποτε άλλο το έγκλημα στα Τέμπη κυρίαρχα και βασικά και το τονίζουμε αυτό –πέρα από το οποιοδήποτε περιεχόμενο μεταφοράς παράνομου υλικού- (ζήτημα στο οποίο θα επανέλθουμε αργότερα) συνίσταται στην ίδια τη σύγκρουση των δύο τρένων. Αυτή είναι η αρχική και καίρια βάση που αποκαλύπτει τη φύση τόσο του κράτους όσο και του καπιταλιστικού κέρδους. Ποιος ευθύνεται για τη σύγκρουση;
Μήπως δεν ευθύνονται όλοι αυτοί που άφησαν δίχως καμία σήμανση τον βασικότερο σιδηροδρομικό άξονα της χώρας; Μήπως δεν ευθύνονται αυτοί που καρπώθηκαν κονδύλια για έργα τηλεματικής που ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν; Μήπως δεν ευθύνονται αυτοί που παραχώρησαν (έναντι πινακίου φακής) τον δημόσιο σιδηρόδρομο σε ιδιωτικές εταιρείες που ασφαλώς και υποστελέχωσαν το απαραίτητο εργατικό δυναμικό; Και όχι μόνον αυτό αλλά πανηγύριζαν κιόλας σαν να είχαν πετύχει κάποιο κατόρθωμα ή κάποιο μεγάλο άθλο γιατί τάχα ξεφορτώθηκαν την «προβληματική» δημόσια επιχείρηση που οι ίδιοι και οι προηγούμενοι εξίσου ανίκανοι είχαν υπερχρεώσει, ακολουθώντας το μοτίβο μιας ενιαίας στρατηγικής που απαξιώνει εξακολουθητικά όλους ανεξαιρέτως τους δημόσιους φορείς, (Υγεία, Παιδεία, μεταφορές, Ενέργεια, κ.ά) επιχειρώντας να τους ξεπουλήσουν φτηνά σε ιδιωτικά (και συχνά διαπλεκόμενα) συμφέροντα, μετατρέποντας τα κοινά αγαθά σε ακριβά προϊόντα, επιδοτώντας επιπλέον το μεγάλο κεφάλαιο και τις εταιρείες του, όπως ακριβώς έπραξαν δηλαδή και με την Hellenic Train, με χρήματα του ελληνικού λαού.
Ποιος ευθύνεται λοιπόν; Εμείς λέμε η ακόρεστη δίψα για παραπάνω κέρδος των εταιρειών και του κεφαλαίου, το οποίο λειτουργεί υπό την απόλυτη κρατική προστασία διότι ο κρατικός μηχανισμός, οι άνθρωποί του, οι πολιτικοί αξιωματούχοι, οι δικαστικοί «λειτουργοί» και τα ένστολα σώματα αποτελούν το άλλο μισό της συμμαχίας που συγκροτούν με τα μεγάλα αφεντικά, ο ένας χρειάζεται τον άλλον σε ένα σφιχταγκάλιασμα που δεν μπορεί στιγμή να χαλαρώσει αν δεν θέλουν να χάσουν και οι μεν και οι δε τα προνόμιά τους που προέρχονται από τις θέσεις εξουσίας ή/και το οικονομικό τους εκτόπισμα.
Αλλά μπορεί τώρα αυτά στα αυτιά κάποιων να ακούγονται ως ιδεολογήματα κάποιων αναρχικών αλλά ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: τι απάντησε το ίδιο το κράτος, η κυβέρνηση και τι η εταιρεία; Ποιος ευθύνεται; – Ο μηχανοδηγός. Ο γνωστός από μηχανής θεός που έρχεται να προστατεύσει την εξουσία και να διασώσει τα αφηγήματα που ντύνουν τα εγκλήματά της τελικά αποδεικνύεται ότι δεν είναι καθόλου θεός αλλά κάποιος συνήθως μη καταρτισμένος κατώτερος υπάλληλος που ενώ προσλαμβάνεται ως σχεδόν να μην χρειάζεται καν να υπάρχει στη θέση του, αποδεικνύεται ότι καθίσταται απευθείας και αποκλειστικός υπεύθυνος για εκατοντάδες ζωές, ενώ σε οποιοδήποτε σφάλμα επωμίζεται όλο το βάρος του κόσμου!
Αυτό μας απάντησε αρχικά τουλάχιστον η εξουσία τους. Την εποχή λοιπόν που όλοι γνωρίζουν πότε θα στρίψει στη γωνία του σπιτιού τους ο διανομέας με την ζεστή παραγγελία τους, αυτή την αποκάλυψη κατόρθωσε να ψελλίσει ως απάντηση το κράτος, οι υπουργοί, το κεφάλαιο, οι ιστάμενοι και οι προϊστάμενοι. Και φάνηκε σχεδόν σαν να είναι αρκετό. Την αλαζονεία με την οποία τροφοδοτήθηκαν εξαιτίας των αρχικά όχι τόσο έντονων ή επίμονων αντιδράσεων (όπως ήταν σε έναν βαθμό λογικό εξαιτίας της αρχικής παγωμάρας και του θρήνου) την μετέτρεψαν σε προεκλογική ενέργεια διαπράττοντας και την απόλυτη ξεφτίλα να επαναφέρουν στα ψηφοδέλτια τον υπεύθυνο υπουργό, ώστε να τον ξεπλύνουν γρήγορα από τις ευθύνες του, χρησιμοποιώντας τη γνωστή κολυμβήθρα των καθαρμάτων ψηφοφόρων του στην τοπική κοινωνία, οι οποίοι σε κάθε περίσταση αποδεικνύουν από τι υλικά συγκροτείται ο πυρήνας αξιών τους, ευθύς αντικατοπτρισμός των γνωστών αξιών που υπερασπίζονται ή εμπορεύονται (ανά περίσταση) οι Αδώνιδες και οι Βορίδηδες της τωρινής πλειοψηφίας. Αυτοί βέβαια καθόλου δεν μπορούν να περηφανεύονται ότι η αθλιότητα αποτελεί αποκλειστικό τους προνόμιο αφού έχουμε συναντήσει και στο παρελθόν παρόμοια διαχείριση από τους αρμόδιους κρατικούς και κυβερνητικούς κήνσορες σε Μάτι, Ρικομέξ, Σαμίνα, πυρκαγιές στην Πελοπόννησο κ.ά. Δεν σκέφτηκαν καν οι άθλιοι ότι και μόνον η ύπαρξη του Κων. Καραμανλή αυτού του εγκληματία-καρνάβαλου εντός της Βουλής αποτελεί μέγιστη πρόκληση και ύψιστη ύβρη προς τους συγγενείς των θυμάτων, οι οποίοι –για να μην ξεχνιόμαστε- δεν οφείλουν απλά και μόνο να τον ανέχονται αλλά και να του πληρώνουν (μαζί με όλους εμάς) τον παχυλό βουλευτικό μισθό του ή «αποζημίωση» αν προτιμάτε, καθόσον φαίνεται ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, ο καθ’ ύλην αρμόδιος είναι ο μόνος που έλαβε κάποιου είδους αποζημίωση από το συμβάν.
Αλλά ας έρθουμε και στο επόμενο ζήτημα που έχει σε μεγάλο βαθμό μονοπωλήσει τον δημόσιο λόγο και σχετίζεται με το περιβόητο φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας. Αρχικά θα θέλαμε να σχολιάσουμε ότι για εμάς αυτή η συζήτηση για να μην καταλήξει να έχει αποπροσανατολιστικό χαρακτήρα όσο αφορά στις βασικές και αδιαμφισβήτητες πολιτικές ευθύνες του κράτους, της κυβέρνησης και της Hellenic Train θα πρέπει να διεξαχθεί ως παραπληρωματική θέση που αναδεικνύει ένα φαινόμενο το οποίο ειδικά τα τελευταία χρόνια γνωρίζει νέα άνθηση και δεν είναι άλλο από την ολοένα εντεινόμενη σύμφυση νόμιμου και παράνομου κεφαλαίου και πάλι υπό την υψηλή εποπτεία και προστασία είτε παράπλευρων μηχανισμών του κράτους είτε ανά περίπτωση και από παράλληλα κέντρα αμιγώς διαμορφωμένα από στελέχη του κρατικού και κυβερνητικού μηχανισμού. Πριν έλθουμε λοιπόν στη συζήτηση για το πραγματοποιηθέν μπάζωμα του χώρου του δυστυχήματος και την πιθανή ύπαρξη παράνομου υλικού στο φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας θα μας επιτρέψετε μια σειρά από «εισαγωγικά ερωτήματα»:
– Σε μια παρόμοια υπόθεση μεταφοράς (ολωσδιόλου) παράνομου φορτίου (εν προκειμένω ναρκωτικών) από άλλο ιδιωτικό μέσο μεταφοράς (εμπορικό πλοίο) έγινε ή δεν έγινε κοινό εθνικό ανέκδοτο η εμπλοκή πασίγνωστου εφοπλιστή, ο οποίος ενώ διάφοροι μάρτυρες εξαφανίζονταν ως δια μαγείας και εισαγγελείς έπαιρναν τον πικρό δρόμο της ξενιτιάς ο ίδιος αύξανε και εδραίωνε την επικοινωνιακή και ουσιαστική του δύναμη αναδεικνυόμενος ως κυρίαρχος ιδιοκτήτης σειράς μέσων ενημέρωσης; Εμφανίστηκε ποτέ έστω και ένα στοιχείο σχετικά; Η υπόθεση αφέθηκε να αποτελέσει αστικό θρύλο κυρίως γιατί θα ήταν μάλλον αδύνατο να συγκρουστεί το εν λόγο πλοίο με κάποιο άλλο επιβατικό της γραμμής με το οποίο θα μετακινούνταν απλοί πολίτες.
– Υπήρξαν ή δεν υπήρξαν υποκλοπές προς όφελος της κυβέρνησης εναντίον σειράς πολιτικών, δημοσιογράφων και άλλων προσώπων, όπως πιθανότατα και απλών πολιτών οι οποίες αποδίδονται σε πολιτικό αξιωματούχο συγγενή του πρωθυπουργού που είχε διοριστεί σε επίκαιρη θέση, ενόσω μάλιστα η υπαγωγή της ΕΥΠ απευθείας στο Μαξίμου και του ίδιου προσωπικά αποτέλεσε μια από τις πρώτες ενέργειες της κυβέρνησης; Υπάρχει κάποιος που μπορεί να μας διηγηθεί πως εξελίχθηκε αυτή η πολύκροτη υπόθεση στα δικαστήρια; Ίσως μόνον αυτοί που δηλώνουν μέσω της γνωστής κατάπτυστης αφίσας ότι εμπιστεύονται τη δικαιοσύνη και θα κάτσουν σπίτι τους την 28η του Φλεβάρη, ελπίζοντας προφανώς ότι τα δικά τους παιδιά θα γλυτώσουν.
– Ας προχωρήσουμε λίγο ακόμα: θυμάται ίσως κανείς ποιος τοποθετούσε πριν λίγα χρόνια τις μαφίες διακίνησης ναρκωτικών στο κέντρο των πλατειών στα Εξάρχεια, στη Ροτόντα και τα πανεπιστήμια; Ποιος τους κάλυπτε και ποιος συγκρούστηκε σκληρά μαζί τους;
– Ακόμα περισσότερο: μήπως έχει κανείς άγνοια για τα λαθραία καύσιμα που εισάγονται και διανέμονται σε πρατήρια βενζίνης σε όλη τη χώρα; Για ποιόν άλλωστε λόγο έχουν βγει τα κουμπούρια και αλληλοσκοτώνονται αυτοί οι περίφημοι μαφιόζοι που ολοένα και περισσότερο αποδεικνύονται ή πληρωμένοι μπράβοι πασίγνωστων εφοπλιστικών οικογενειών ή/και αστυνομικοί όλων των βαθμίδων που συμμετέχουν από «θέση ευθύνης» σε σειρά παράνομων κυκλωμάτων που δεν σταματούν ασφαλώς τη δράση τους στην παράνομη εμπορία καυσίμων αλλά περιλαμβάνουν επίσης διάφορες θεάρεστες δραστηριότητες όπως εμπόριο λευκής σαρκός, προστασία οίκων ανοχής και λεσχών παράνομου στοιχηματισμού, κυκλώματα διακίνησης παιδικής πορνογραφίας κ.ά. Για να μην κουράσουμε μόνο το τελευταίο εξάμηνο έχει αποκαλυφθεί σωρεία τέτοιων υποθέσεων με τη συμμετοχή ακόμη και «βραβευμένων αξιωματούχων της ΕΛ.ΑΣ.
Αυτή λοιπόν τη σύμφυση βλέπει όλος ο κόσμος και αναρωτιέται με ποιο δικαίωμα πολιτικά πρόσωπα της κυβέρνησης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης όπως οι κ.κ. Ξιφαρά, Τριαντόπουλλος, Αγοραστός, Πλεύρης, έδιναν οδηγίες στην αστυνομία σε τόπο όπου έχει de facto συντελεστεί μαζικός βίαιος θάνατος δεκάδων προσώπων για την απομάκρυνση υλικών και «αποκατάσταση» του χώρου πριν ολοκληρωθούν οι έρευνες; Από τι τελικά πέθανε αιφνιδίως ο Βασίλης Καλογήρου; Γιατί οι ιατροδικαστές δεν ενημέρωσαν τους συγγενείς μιας μερίδας των θυμάτων ότι, -όπως αποδείχτηκε αργότερα από τα ηχητικά μηνύματα στο 112- βρήκαν τον θάνατο σε δεύτερο χρόνο κι αφού είχαν επιζήσει της σύγκρουσης;
Αυτά τα ερωτήματα είναι εύλογα ειδικά εφόσον κατανοούν ότι για να αυξήσουν τα υπερκέρδη τους οι ίδιοι ισχυροί οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες που ελέγχουν το κράτος δεν έχουν παρά να ενσωματώσουν και μια σειρά προσοδοφόρες παράνομες ενέργειες κοντά στις υπόλοιπες «νόμιμες» εκμεταλλεύσεις τους. Ας μην ψάχνουμε, λοιπόν, τους υπεύθυνους αλλού σε κάποιους άγνωστους κακούς και σε θεωρίες νεφελωματικές και συνομωσιολογικές, οι οποίες άλλωστε ενισχύουν τα ακροδεξιά αφηγήματα αδυνατώντας να απαντήσουν στο βασικό ζήτημα που θέτει η προοπτική του καπιταλιστικού κέδρους, πόσο μάλλον να το αντιπαλέψουν. Η συνωμοσία συμβαίνει εδώ μπροστά στα μάτια μας και συνίσταται στο εξής απλό: ΚΡΑΤΟΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΟ – ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΙ – ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ είναι του ΤΟΠΟΥ Η ΜΑΦΙΑ. Πρόκειται για ένα σύστημα που βασίζεται στην οικονομική εκμετάλλευση των αδύναμων, στην πολιτική καταπίεση, στη δικαστική συγκάλυψη, την κρατική καταστολή και την παρακρατική και φασιστική βία. Τούτοι είναι οι εχθροί, αυτοί σκοτώνουν τα παιδιά και όχι μόνο, σε ράγες, νοσοκομεία και σύνορα.
Κλείνοντας θέλουμε να υπογραμμίσουμε το εξής: αυτή η παραδοχή ότι ο αντίπαλος είναι μεγάλος και ισχυρός δεν πρέπει καθόλου να οδηγεί στην απογοήτευση και την αποστράτευση, όπως συνέβη για μεγάλο χρονικό διάστημα την τελευταία δεκαετία. Γιατί ακόμα και σήμερα το μεγαλύτερο όπλο βρίσκεται στη δική μας πλευρά και φάνηκαν οι απεριόριστες δυνατότητές του στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της 26ης Γενάρη. Η πελώρια λαϊκή κινητοποίηση, η μαζική συνειδητοποίηση και η οργή του δίκαιου παραμένουν τα πιο δυνατά όπλα της κοινωνίας που αντιστέκεται-μάχεται μετά την 26η Γενάρη, κανείς δεν μπορεί να αναρωτιέται σε τι ωφελεί να αγωνίζεσαι, να βγαίνεις στους δρόμους, τώρα ειδικά που ο ασφυκτικός έλεγχος δεν δίνει καμιά απολύτως διέξοδο ο δρόμος αποτελεί μοναδική επιλογή και πολλαπλασιαστή των εξελίξεων.
Τέλος θέλουμε να σημειώσουμε ότι στεκόμαστε δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων• ο αγώνας τους είναι εκ των πραγμάτων ένας αγώνας ενάντια στο κράτος και τους μηχανισμούς του, γιατί για να βρουν έστω κι ένα ελάχιστο μονοπάτι δικαίωσης θα πρέπει να συγκρουστούν ολόπλευρα με αυτή τη συμμαχία των ισχυρών και σε αυτό θα είμαστε –όπως πάντα- στο πλάι τους μέχρι τέλους, ουσιαστικά και υπεύθυνα δίνοντας το χέρι σε όποιον σηκώνεται, γνωρίζοντας ότι στην περίπτωση τους καμία εκδοχή δεν θα κατορθώσει ποτέ να απαλύνει τον ατέλειωτο πόνο τους.
Μόνο ο ακηδεμόνευτος αγώνας πιστεύουμε ότι δίνει πραγματική ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, μπορεί να προστατέψει την ίδια τη ζωή που επιβουλεύεται διαρκώς η Εξουσία κράτους και κεφαλαίου. Όπου παρεμβαίνουμε ως αναρχικοί σε φοιτητικούς συλλόγους, εργατικά σωματεία, γειτονιές και χώρους εργασίας στέλνουμε το μήνυμα μαχητικής συμμετοχής στις απεργιακές κινητοποιήσεις της 28η Φλεβάρη. Ξεκινάμε την αντεπίθεση μας. Πιστεύουμε ότι αυτή η ημερομηνία θα αποτελέσει ορόσημο στην πάλη του λαού μας. Μια από αυτές τις μέρες που ξεχωρίζουν σαν άσβεστα κεριά και περνούν μέσα από χρόνια, δεκαετίες και αιώνες, σημαίνοντας εκείνες τις στιγμές που οι γονατισμένοι ορθώνονται και ρίχνουν στη γη αυτό ή αυτούς που τους τυραννούν. Επίσης μπορεί να είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για το ότι δεν χρειάζεται να στέκουν ανάμεσά μας τόσοι νεκροί για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας απέναντι σε όσα μας καταπιέζουν – το οποία είναι πολλά.
28 Φλεβάρη ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ δηλαδή για μια κοινωνία δικαιοσύνης και πανανθρώπινης αλληλεγγύης απέναντι στο σημερινό καθεστώς ζούγκλας και καθολικής ανομίας.
23 Φεβρουαρίου 2025
Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης
