Απέναντι στην πανδημία και το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα… Μένουμε αλληλέγγυες!
Εδώ και αρκετές εβδομάδες βρισκόμαστε εν μέσω μιας πρωτόγνωρης υγειονομικής, ανθρωπιστικής και κοινωνικής κρίσης, όπου η εξάπλωση της πανδημίας του covid-19 αναδεικνύει με τον πιο εμφατικό τρόπο την εγκληματική φύση του κράτους και του καπιταλισμού. Το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, που ήδη καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους στο θάνατο από την πείνα, τις ασθένειες και τις πολεμικές επιχειρήσεις, δίνει μάχη όχι ενάντια στην εξελισσόμενη πανδημία, αλλά προκειμένου να διατηρήσουν αλώβητα τα προνόμια τους, τη θέση εξουσίας τους οι πολιτικά και οικονομικά ισχυροί.
Μέχρι και σήμερα, το κράτος δεν έχει πάρει κανένα μέτρο που σχετίζεται πραγματικά με την αντιμετώπιση του ιού, μέτρα που περνάνε καταρχήν μέσα από την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας. Ενός συστήματος που το κράτος και το κεφάλαιο επιχείρησαν για χρόνια να διαλύσουν μέσω της υποχρηματοδότησης, των απολύσεων ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, των περικοπών σε εξοπλισμούς και του κλεισίματος νοσοκομείων. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα, το ήδη λεηλατημένο δημόσιο σύστημα υγείας, να κινδυνεύει να καταρρεύσει, αν καλεστεί να αντιμετωπίσει μαζικά κρούσματα στον πληθυσμό.
Αν’ αυτού οι πολιτικοί διαχειριστές, επιχειρούν, μέσω των ΜΜΕ, με τη ρητορική περί ατομικής ευθύνης, να μεταβιβάσουν την πλήρη ευθύνη για τα κρούσματα και τα θύματα σε εμάς, στους από τα κάτω αυτού του κόσμου, ξεπλένοντας τις κυβερνήσεις και τα κράτη από τις δικές τους ευθύνες, θέτοντας ταυτόχρονα και τις βάσεις ώστε να δοθεί η χαριστική βολή σε δικαιώματα, κατακτήσεις και ελευθερίες. Η πανδημία χρησιμοποιείται από το κράτος και τ’ αφεντικά προκειμένου να επιβληθούν επαχθέστεροι όροι εκμετάλλευσης και καταπίεσης και να μετακυλιστεί το βάρος της κρίσης του συστήματος στους από τα κάτω.
Μέσα σε αυτή τη συγκυρία, το εξουσιαστικό πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα επιτίθεται ακόμα περισσότερο στις γυναίκες των πληβειακών στρωμάτων.
Αυτό συνεπάγεται τη συνέχιση και επίταση της ταξικής εκμετάλλευσης των εργαζόμενων γυναικών, της κρατικής καταστολής απέναντι σε όσες αγωνίζονται, του απάνθρωπου εγκλεισμού προσφύγων και μεταναστριών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, της διάχυσης του εθνικισμού και του φασισμού, του συνωστισμού ανθρώπων σε άθλιες συνθήκες στις φυλακές, της καλλιέργειας και νομιμοποίησης από τους θεσμούς του κοινωνικού κανιβαλισμού- που εκφράζεται και μέσα από την έμφυλη βία, πτυχή της οποίας είναι η ενδοοικογενειακή βία. Όλα αυτά αναδεικνύουν το υποκριτικό ενδιαφέρον του κράτους και των μηχανισμών του, τόσο για την κοινωνία ευρύτερα όσο και για τις συνθήκες βαρβαρότητας που υφίστανται οι γυναίκες. Τις γυναίκες εργαζόμενες, άνεργες, πρόσφυγες, μετανάστριες, φυλακισμένες που εξεγείρονται. Η πατριαρχική βία είναι παρούσα σε όλα τα πεδία που διαμορφώνει η εξουσία, ως αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Η απαγόρευσης της κυκλοφορίας, ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στο σπίτι, ο διαρκής έλεγχος και η επιβολή προστίμων δεν σχετίζονται με την αντιμετώπισή της πανδημίας, μια που ο πληθυσμός τηρούσε σε συντριπτική πλειοψηφία τα μέτρα αυτοπροστασίας, αλλά με την στρατιωτική διαχείριση της κρίσης. Aν και συνοδεύονταν από χρυσοπληρωμένα «χαριτωμένα» διαφημιστικά σποτ των καναλιών «μένουμε σπίτι», ήταν και είναι για πολλές γυναίκες και παιδιά που βιώνουν τη βία μέσα στα σπίτι τους, καταστροφικά.
Μέσα σε συνθήκες εγκλεισμού, η έμφυλη βία απογειώνεται : το «μένουμε σπίτι» με την υποχρεωτική και αδιάλειπτη συγκατοίκηση που συνεπάγεται, είναι εφιαλτικό για τις γυναίκες και τα παιδιά που υφίστανται ενδοικογενειακή βία. Δεν είναι τυχαίο ότι τα καταγεγραμμένα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας έχουν αυξηθεί κατά 30% σε παγκόσμιο επίπεδο. Χαρακτηριστικά περιστατικά αυτά της δολοφονίας της νεαρής νοσηλεύτριας από τον σύντροφό της μέσα στο σπίτι τους στην Ιταλία και της διπλής δολοφονίας δυο γυναικών από το μπάτσο σύζυγο της μιας, στην Κηφισιά. Φυσικά, τα ΜΜΕ, έσπευσαν να παρουσιάσουν τους φόνους ως λογικό απότοκο του εγκλεισμού εν μέσω καραντίνας, της «υπερβολικής αγάπης», της «απώλειας του ελέγχου» και όχι ως έσχατη συνέπεια ενός συστήματος που προωθεί την έμφυλη βία και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Όσο για τις κρατικές καμπάνιες για την αντιμετώπιση της ενδοικογενειακής βίας, είναι εξόχως υποκριτικές. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία από το να μιλούν για αντιμετώπιση της έμφυλης βίας οι ίδιοι οι θεσμοί ενός συστήματος που την προωθεί μέσα από τους νόμους και τους µμηχανισμούς του. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εξοργιστικό από το να εμφανίζονται ως πολέμιοι της έµφυλης βίας οι ίδιοι οι θεσμοί που την καλλιεργούν και την αναπαράγουν. Μένουμε αλληλέγγυες με τις γυναίκες που υφίστανται την έμφυλη βία και στεκόμαστε στο πλευρό τους σε κάθε προσπάθειά τους να αυτοπροστατευθούν !
Από την άλλη, στην πραγματικότητα, το «μένουμε σπίτι » δεν ισχύει σε μεγάλο βαθμό για χιλιάδες εργαζόμενες και εργαζόμενους σε πολλούς τομείς που υποχρεώνονται να δουλεύουν νυχθημερόν.
Εκατοντάδες γιατροί και μέλη του ιατρικού προσωπικού – εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία είναι γυναίκες – δίνουν έναν τιτάνιο αγώνα με ελλιπή μέτρα αυτοπροστασίας, μέρα και νύχτα, με αυταπάρνηση και αλληλεγγύη, ανταποκρίνονται στις κρίσιμες αυτές στιγμές, εργάζονται σκληρά και βρίσκονται στο πλευρό όλων των ασθενών, απομονωμένοι για ώρες μέσα στους θαλάμους των ασθενών που έχουν μολυνθεί με κορωνοϊό. Μένουμε αλληλέγγυες με τις γυναίκες εργαζόμενες στον τομέα της υγείας και στεκόμαστε μαζί τους σε κάθε τους διεκδίκηση!
Εργαζόμενες σε σούπερ-μάρκετ, εργάτριες σε τηλεφωνικά κέντρα (όπου έχουν γίνει αναρίθμητες καταγγελίες για τις επικίνδυνες συνθήκες εργασίας), στα συνεργεία καθαρισμού και αλλού υποχρεώνονται να δουλεύουν εξαντλητικά ωράρια, στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη, χωρίς τα απαραίτητα μέτρα προστασίας και με προφανή κίνδυνο για την υγεία τους. Σε άλλες περιπτώσεις τους επιβάλλεται η εργασία από το σπίτι, χωρίς να τους παρέχονται τα απαραίτητα μέσα και άνευ συγκεκριμένου ωραρίου, η εκ περιτροπής εργασία με περικοπές μέχρι και στο μισό του μισθού και με δυνατότητα επιμήκυνσης στην καταβολή του δώρου για το Πάσχα έως το καλοκαίρι. Και όλα αυτά εν μέσω απαγόρευσης κυκλοφορίας, όπου κάθε διεκδίκηση σε αυτούς τους χώρους χαρακτηρίζεται από το κράτος ως «άσκοπη μετακίνηση». Επιπλέον ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που απασχολούνταν υπό καθεστώς μαύρης εργασίας σε επιχειρήσεις ή και σε οικιακές εργασίες (baby sitters, φροντίδα ηλικιωμένων), το μεγαλύτερο ποσοστό εκ των οποίων είναι γυναίκες, είναι αόρατοι και πλήρως εκτεθειμένοι στην πανδημία μια που δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο για την επιβίωσή τους, οδηγώντας τους στην πλήρη εξαθλίωση και ανέχεια. Μένουμε αλληλέγγυες με τις εργάτριες που εξουθενώνονται καθημερινά κρατώντας ανοιχτή την αλυσίδα της παραγωγής, με τις μητέρες που εργάζονται και παράλληλα προσπαθούν να συντηρήσουν την οικογένεια τους, με τις γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους και αντιμετωπίζουν ακόμα και τον κίνδυνο της απόλυσης όταν δεν έχουν πού να τα αφήσουν και με τις άνεργες εν μέσω πανδημίας!
Το «μένουμε σπίτι» δεν αφορά στο ελάχιστο τους πληθυσμούς που βρίσκονται σε καθεστώς εξαίρεσης : τις άστεγες και τους άστεγους, τις μετανάστριες και τους μετανάστες, τις πρόσφυγες και τους πρόσφυγες, τις φυλακισμένες και τους φυλακισμένους, που οδηγούνται στο περιθώριο, σε μία αδιέξοδη κατάσταση για την ίδια τους τη ζωή, για την ίδια τους την επιβίωση.
Η εξοργιστική καμπάνια των κρατικών θεσμών «μένουμε στο καμπ» που πλασάρεται ως το αντίστοιχο του «μένουμε σπίτι» και που, μέσα σε συνθήκες πανδημίας, καλεί τις πρόσφυγες και τους πρόσφυγες, τις μετανάστριες και τους μετανάστες να παραμείνουν στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποτελεί την πιο χυδαία έκφανση του καθεστώτος εξαίρεσης. Η απομόνωση μέσα στη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των κέντρων κράτησης, όπου απουσιάζουν ακόμα και οι πιο αναγκαίες υποδομές – διαμονή σε αυτοσχέδια καταλύματα και σκηνές, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις δεν υπάρχει καν πόσιμο νερό-, δεν παρέχεται ούτε η στοιχειώδης ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ενώ πληθαίνουν οι εκκλήσεις για είδη πρώτης ανάγκης, φάρμακα και μέσα αυτοπροστασίας από τα στρατόπεδα της Ριτσώνας, της Μαλακάσας, συνιστά ξεκάθαρα κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, οι μετανάστριες και γυναίκες πρόσφυγες, οι οποίες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους λόγω του πολέμου ή της οικονομικής εξαθλίωσης, καλούνται να παλέψουν για να επιβιώσουν οι ίδιες και τα παιδιά τους, βγαίνοντας να προμηθευτούν τα απαραίτητα θέτοντας σε κίνδυνο ακόμα και την υγεία τους. Επίσης, ως παρανομοποιημένος πληθυσμός χωρίς χαρτιά και σε καθεστώς εξαίρεσης, οι μετανάστριες παραμένουν ευάλωτες απέναντι σε δουλέμπορους και κυκλώματα trafficking. Ούτε οι απειλές για πρόστιμα, ούτε η καταστολή δεν μπορούν να φιμώσουν τις φωνές των αποκλεισμένων. Αυτό μαρτυρούν οι απεργίες πείνας και οι κινητοποιήσεις που εκδηλώθηκαν στη Μόρια, στο Παρανέστι της Δράμας, με αποκορύφωμα τις συγκρούσεις που ξέσπασαν ανάμεσα στους πρόσφυγες και στους μπάτσους, το Σάββατο 18 Απρίλη, έπειτα από τον θάνατο μιας πρόσφυγα σε hotspot της Χίου από άγνωστα αίτια, αφού προηγουμένως είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο με ύποπτα συμπτώματα για κορωνοϊό και αντιμετωπίζοντας υποκείμενο νόσημα. Μένουμε αλληλέγγυες με τις γυναίκες πρόσφυγες και τις μετανάστριες που ζουν σε καθεστώς εξαίρεσης και αγωνιζόμαστε μαζί ενάντια στο κράτος και την καταστολή, για την αλληλεγγύη και την ελευθερία!
Ταυτόχρονα, στις φυλακές ισχύουν οι ίδιες συνθήκες συνωστισμού και συμφόρησης που παραβιάζουν ακόμα και τους ίδιους τους νόμους του σάπιου συστήματος εξουσίας και καταπίεσης. Κορυφαίο περιστατικό κρατικών εγκλημάτων που συντελούνται καθημερινά στις αποθήκες ψυχών που το ίδιο το κράτος έχει χτίσει, είναι ο θάνατος της κρατούμενης Αζιζέλ Ντενιρόγλου, στις φυλακές του Ελαιώνα της Θήβας στις 9 Απρίλη, η οποία πέθανε στο κελί της αβοήθητη, ενώ έπασχε από καρδιολογικά προβλήματα και είχε συμπτώματα κορονοϊού. Ακολούθησε εξέγερση στις φυλακές από τις συγκρατούμενές της η οποία καταστάλθηκε άγρια από τα ΜΑΤ. Οι κρατούμενες ζητούν τα αυτονόητα, εν μέσω πανδημίας: άμεση αποσυμφόρηση των φυλακών λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, αποφυλάκιση των ασθενών, των ηλικιωμένων και όσων θεωρούνται ευπαθείς ομάδες, αποφυλάκιση όλων των κρατουμένων που έχουν εκτίσει τα 2/5 μικτής ποινής. Μένουμε αλληλέγγυες με τις κρατούμενες στις φυλακές και στεκόμαστε δίπλα τους σε κάθε τους διεκδίκηση. Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων τους!
Απέναντι σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα που μας επιφυλάσσουν οι εξουσιαστές σε ολόκληρο τον πλανήτη, μένουμε αλληλέγγυες και προτάσσουμε την οργάνωση των από τα κάτω και τη διεκδίκηση όσων μας ανήκουν, την οργανωμένη ταξική αντεπίθεση όλων των εκμεταλλευόμενων, γυναικών και ανδρών, για την ανατροπή του κόσμου της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού, για τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, για τη δημιουργία μιας κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης.
Όλα για όλες και για όλους! Υγεία, Τροφή, Στέγη
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ!
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία-
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση | Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
Απρίλης 2020
