Καμία ανακωχή του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Κανένας συμβιβασμός απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Βασικό στοιχείο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, όπως εκφράζεται από την απόλυτη κυριαρχία κράτους και καπιταλισμού σε οποιοδήποτε κοινωνικό πεδίο είναι η αφήγηση του “there is no alternative”. Οποιαδήποτε αφήγηση κατατίθεται στο πολιτικό σκηνικό από την πλευρά της κυριαρχίας επιχειρεί να πείσει την κοινωνική βάση για το αναπόδραστο της απόλυτης καταπίεσης και εκμετάλλευσής τους. Στον λόγο της κυριαρχίας εμφανίζεται πιο πιθανή η εξάλειψη της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης από την κοινωνική απελευθέρωση. Ταυτόχρονα, είναι απαραίτητο να ειπωθεί πώς ο εκάστοτε κομματικός μηχανισμός που επιχειρεί να πάρει την εξουσία θα υπηρετήσει για ακόμη μία φορά, πώς να κάνει κι αλλιώς άλλωστε, τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα και θα παίξει τον δικό του ρόλο στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, ανάλογα με το προσωπείο διακυβέρνησης που πλασάρει. Η ιδιοκτησία, το κράτος, ο καπιταλισμός, η αστυνομία, ο στρατός και όλες οι πηγές καταπίεσης και εκμετάλλευσης που συγκροτούν τους αρμούς αυτού του κόσμου είναι αδύνατον να υποσκαφτούν μέσα από την εκλογική διαδικασία.
Είναι προφανές, ότι τα τελευταία 4 χρόνια είδαμε να εκτυλίσσεται μία λυσσαλέα επίθεση προς την κοινωνική βάση και τα κεκτημένα αγώνα. Έπειτα από την περίοδο νέκρωσης των κινημάτων από την σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ως όψη του ίδιου νομίσματος να επιτεθεί από την πρώτη στιγμή στις κατακτήσεις των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και πρώτα από όλα στις δομές του αναρχικού κινήματος. Ακόμη, την περίοδο της πανδημίας φάνηκε τόσο η ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού για την διαχείριση οποιασδήποτε κρίσης την οποία το ίδιο το σύστημα γεννά, όσο και πως το πρώτο μέλημα του εξουσιαστικού συστήματος ήταν, είναι και θα είναι η οχύρωσή του απέναντι στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και η επιβολή του εγκλεισμού ως το μόνο μέτρο προστασίας απέναντι στην πανδημία. Επιπλέον, συνεχίστηκε η υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Είτε μιλάμε για την επίθεση στον κόσμο της εργασίας με την κατάργηση του οκταώρου, την αύξηση του κόστους ζωής μέσα από την ολοένα εντεινόμενη ακρίβεια ή ακόμη την προσπάθεια της αλλαγής της πραγματικότητας εντός των πανεπιστημίων (κατάργηση ασύλου, ν.4777, πανεπιστημιακή αστυνομία) ή τέλος την κρατική και καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη ένα είναι σίγουρο: στα πλαίσια του καπιταλισμού η ανθρώπινη ζωή γίνεται αντιληπτή ως μέσο παραγωγής κέρδους και μόνο.
Στο σημείο αυτό, είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε την παρουσία και την επιδραστικότητα των κινημάτων και των αντιστάσεων όλο αυτό το διάστημα. Σε καμία περίπτωση κανένας λόγος εντός του κοινοβουλίου ή εν γένει των κομμάτων δεν αρθρώθηκε, τέτοιος, ώστε να εναντιώνεται ουσιαστικά στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αντίθετα, οι ίδιοι οι ριζοσπαστικοί αγώνες της κοινωνικής βάσης, με πρώτο το αναρχικό κίνημα, έθεσαν αντιστάσεις αλλά και αντιπροτάσεις απέναντι στην καταπίεση και την εκμετάλλευση. Από τις πρώτες δημόσιες συγκεντρώσεις ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, την κατάληψη της πρυτανείας του ΑΠΘ, τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στους υγειονομικούς και αλληλεγγύης στο απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα που κατάφεραν τόσο να επιτύχουν νίκες στα εκάστοτε πεδία, όσο και να αμφισβητήσουν στην πράξη την κρατική διαχείριση της πανδημίας. Επιπλέον, οι μεγαλειώδεις απεργίες των εργαζομένων της e-food και της Cosco, της Μαλαματίνα, της kavala oil και των λιπασμάτων Καβάλας που επιχείρησαν να θέσουν αναχώματα στην περαιτέρω υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας και στην εκμετάλλευση. Ακόμη, οι δυναμικές κινητοποιήσεις διαρκείας των σπουδαστών των καλλιτεχνικών σχολών που με όπλο την κατάληψη έθεσαν αναχώματα στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Τέλος, την τελευταία περίοδο, μέσα από την κατάληψη της πρυτανείας του ΕΚΠΑ, τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις αλλά και την ανακατάληψη της Mundo Nuevo έγινε ξεκάθαρο πώς μόνο η ίδια η κοινωνική βάση, το αναρχικό και ριζοσπαστικό κίνημα, στο δρόμο, μακριά από εκλογικές αυταπάτες έθεσαν αναχώματα στην κρατική και καπιταλιστική κυριαρχία σε κάθε κοινωνικό πεδίο.
Η επόμενη περίοδος είναι κρίσιμη καθώς μετά από μια πυκνή περίοδο συστημικής επίθεσης αλλά και μεγάλων κινητοποιήσεων, η κυριαρχία, επιχειρεί να αφηγηθεί μια νέα κανονικότητα. Θέτει ως κύριο αφήγημα την κανονικότητα, την αμεταβλητότητα του υπάρχοντος συστήματος εξουσίας και εκμετάλλευσης και καλεί τους πληβείους να προσαρμοστούν στην ακρίβεια, την αύξηση του κόστους ζωής, την ένταση της καταστολής, την επίθεση στα εργασιακά κεκτημένα, την ολοένα αυξανόμενη απειλή για μια γενικευμένη πολεμική σύρραξη με αφετηρία την εισβολή του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία και τους συνεχώς εντεινόμενους ενδοκαπιταλιστικούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας.
Το επόμενο διάστημα θα πρέπει να συμμετέχουμε ακόμη πιο δυναμικά σε όλα τα πεδία στα οποία ξεπηδούν οι πρωτογενείς αντιστάσεις, να επεκτείνουμε την επίδραση του αναρχικού λόγου αντίστασης στα φτωχοποιημένα τμήματα, να συγκροτήσουμε νέες κοινωνικές συμμαχίες με τους καταπιεσμένους. Είναι απαραίτητο στο σήμερα να γιγαντώσουμε την οργανωμένη παρέμβαση των αναρχικών, από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια ως τους χώρους εργασίας και τις γειτονιές. Να καταδείξουμε με απτό τρόπο πώς η συμμετοχή στις τάξεις του οργανωμένου αναρχικού κινήματος είναι η μόνη λύση στην σημερινή καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για την οικοδόμηση ενός μαζικού αναρχικού κινήματος που θα θέτει τόσο οδοφράγματα στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου, όσο και καταφάσεις για την κοινωνία του αύριο.
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση | Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
