ΜΠΑΤΣΟΙ – ΑΦΕΝΤΙΚΑ – ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΡΧΗ
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΞΕΠΛΕΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, η 24χρονη Γεωργία ναρκώνεται και βιάζεται ομαδικά σε ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης. Την ώρα που προσπαθεί να φύγει από πάρτι που πραγματοποιείται εκεί από μεγαλοεπιχειρηματίες της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, και ενώ είναι ημιλιπόθυμη, τρία άτομα την οδηγούν παρά τη θέλησή της σε ένα δωμάτιο. Την επόμενη μέρα ξυπνά με σημάδια κακοποίησης και βιασμού. Από την πρώτη στιγμή καταγγέλλει τα γεγονότα. Ενώ βρίσκεται ακόμα σε σοκ, παραμένει για ώρες μόνη της στο αστυνομικό τμήμα χωρίς καμία υποστήριξη ενώ με ευθύνη των αρχών δεν γίνονται έγκαιρα οι απαραίτητες ιατροδικαστικές εξετάσεις, μολονότι η ίδια λέει από την πρώτη στιγμή ότι δεν είχε τις αισθήσεις της. Η Γεωργία κατονομάζει τον Μάνο Παπαδόπουλο, έναν εκ των ιδιοκτητών της επιχείρησης «Αχίλλειον» ως το άτομο που την οδήγησε στους βιαστές και στην πορεία αναγνωρίζονται οι αδερφοί Λεβέντη ως δύο εκ των δραστών, ο εφοπλιστής Κ. Περογιαννάκης ως διοργανωτής του πάρτι κ.α. Η αστυνομία «ενημερώνει» την Γεωργία ότι πάει να τα βάλει με «επώνυμη οικογένεια» (για ποιο άλλο λόγο πέρα από το να την τρομοκρατήσει;) και μέσα στο αστυνομικό τμήμα η κοπέλα δέχεται απειλές από τον δικηγόρο των βιαστών. Ο Β. Λεβέντης συλλαμβάνεται αλλά αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους και επιχειρείται η συγκάλυψη της υπόθεσης. Όταν πλέον τα γεγονότα έρχονται στο φως εξαιτίας της επιμονής της Γεωργίας και της δημοσιοποίησης των καταγγελιών της, αρχίζει η επιχείρηση συκοφάντησης της ίδιας και ξεπλύματος των δραστών, με τη χρήση όλων των πατριαρχικών και ταξικών στερεοτύπων να προβάλλονται από τα ΜΜΕ. Η Γεωργία όμως δεν παραιτείται. Μιλάει δημόσια και σπάει τη σιωπή, αντιστρέφοντας όλη την πατριαρχική σαπίλα που θέλει τη ντροπή να βαραίνει το θύμα και τους θύτες να καμαρώνουν, ενώ ξεσηκώνεται κύμα αλληλεγγύης στο πρόσωπό της και ενάντια στη σεξουαλική κακοποίηση, τους βιασμούς και τις δολοφονίες που χαίρουν της συγκάλυψης των αρχών.
Σήμερα, λίγους μήνες μετά, η εισαγγελέας που χειρίζεται τη δικογραφία έρχεται να επιβεβαιώσει τον καταλυτικό ρόλο των θεσμών στην αναπαραγωγή και τη συγκάλυψη της πατριαρχικής βίας – και ιδίως όταν οι δράστες είναι γόνοι εύπορων οικογενειών με πολιτικές διασυνδέσεις. Με την πρότασή της να σταλεί η υπόθεση στο αρχείο, δηλώνει ότι οι δηλώσεις της Γεωργίας είναι προϊόν μυθοπλασίας και ενέχουν δόλο. Όχι μόνο δεν διερευνά τα υπόλοιπα πρόσωπα που μετείχαν στον βιασμό, αλλά απαλλάσσει και τον Β. Λεβέντη. Νομιμοποιεί όλες τις αποδεδειγμένα ελλιπείς κινήσεις της αστυνομίας που δεν επέτρεψαν την έγκαιρη ιατροδικαστική εξέταση και βοήθησαν στη συγκάλυψη, λέγοντας πως «δεν υπάρχουν στοιχεία» και ταυτόχρονα επιβραβεύει την εξαγορά μαρτύρων με τις ασυνάρτητες και αλληλοσυγκρουόμενες καταθέσεις, την καταφανή απόκρυψη στοιχείων από τις κάμερες του ξενοδοχείου. Με λίγα λόγια, εκφράζει την πάγια στάση των κρατικών δικαστικών αρχών: οι γυναίκες να το βουλώνουν και να υποτάσσονται, οι πλούσιοι βιαστές είναι στο απυρόβλητο και χαίρουν υψηλής προστασίας, η αστυνομία καλώς κουκούλωσε εξαρχής την υπόθεση.
Η εισαγγελική πρόταση δεν έρχεται σαν κεραυνός εν αιθρία ούτε αποτελεί εξαίρεση για τις δικαστικές αρχές. Είναι οι ίδιες αρχές που δολοφόνησαν ξανά τον Ζακ στην αίθουσα του δικαστηρίου, που «έριξαν στα μαλακά» τους δολοφόνους του Δημόπουλο και Χορταριά αρνούμενες να μετατρέψουν την κατηγορία σε ανθρωποκτονία, που αθώωσαν τους αστυνομικούς -και στο πρόσωπό τους την κρατική βία- που τον αποτελείωσαν κλωτσώντας τον στο έδαφος ενώ ήταν ήδη ημιθανής και δεμένος με χειροπέδες. Την ίδια στιγμή στη δίκη του παιδοβιαστή Λιγνάδη, τα θύματά του υφίστανται εξευτελιστική μεταχείριση και τρομοκράτηση. Οι δικαστικοί μηχανισμοί της «δικαιοσύνης», μιας «δικαιοσύνης» ταξικής και πατριαρχικής, που βρίσκονται εκεί για να διώκουν και να φυλακίζουν κάθε αγωνιζόμενη και αγωνιζόμενο, που καταδικάζουν σε εγκλεισμό στους τάφους των φυλακών χιλιάδες φτωχούς και περιθωριοποιημένους, είναι κομμάτι ενός συστήματος που προωθεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την πατριαρχική και εν γένει την εξουσιαστική βία, προστατεύοντας τους ισχυρούς και τα εγκλήματά τους, τρομοκρατώντας και ρίχνοντας στην πυρά του κανιβαλισμού όσες και όσους τολμούν να αντισταθούν.
Εκείνο που οπλίζει τα χέρια των βιαστών και δολοφόνων, και ξεπλένει τα εγκλήματά τους είναι ένα ολόκληρο σύστημα, που έχει όνομα και λέγεται πατριαρχία, κράτος και καπιταλισμός. Οι δράστες γαλουχούνται, ενθαρρύνονται, οπλίζονται και στο τέλος καλύπτονται και δικαιολογούνται από τις κυρίαρχες αξίες και τους ίδιους τους μηχανισμούς. Γιατί η έμφυλη βία είναι συστημική βία και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Γιατί είναι οι ίδιοι οι κρατικοί φορείς που υπερφίαλα διατυμπανίζουν ότι νοιάζονται για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, που καθημερινά αναπαράγουν την καταπίεσή τους. Απολύουν εγκύους, αθωώνουν βιαστές και γυναικοκτόνους, προωθούν νομοσχέδια ενάντια στις αμβλώσεις, κρατούν κατά χιλιάδες έγκλειστες πρόσφυγες-μετανάστριες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις πνίγουν στο Αιγαίο, τις απειλούν, τις ξυλοκοπούν και τις βιάζουν στα σύνορα, τις παρενοχλούν σεξουαλικά- όπως καταγγέλλουν οι φυλακισμένες μετανάστριες στην κόλαση της Πέτρου Ράλλη και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, και καταστέλλουν αγωνιζόμενες γυναίκες που δεν σκύβουν το κεφάλι μπροστά στην κρατική, καπιταλιστική, πατριαρχική βαρβαρότητα.
Απέναντι στη ζοφερή πραγματικότητα που μας επιφυλάσσουν οι εξουσιαστές σε ολόκληρο τον πλανήτη, προτάσσουμε την οργάνωση των από τα κάτω και τη διεκδίκηση όσων μας ανήκουν, την οργανωμένη ταξική αντεπίθεση των εκμεταλλευόμενων για την ανατροπή του κόσμου της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού, για τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
ΜΕ ΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Συγκέντρωση: Πέμπτη 26/5 στις 19.30, Σύνταγμα
Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία – Αναρχική Πολιτική Οργάνωση
