Κορονοϊός και Έκτακτη Κατάσταση: δεν ξεχνάμε σε ποια πλευρά του οδοφράγματος βρισκόμαστε
Ενώπιον της κρίσης που έχει ξεσπάσει, το κράτος και το κεφάλαιο αποδεικνύουν, με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, τους τεράστιους περιορισμούς τους και τη δομική τους ανικανότητα να μεριμνήσουν για τις ανάγκες και την υγεία της κοινωνίας.
Στην Ιταλία, οι πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων οδήγησαν αδιάλειπτα σε περικοπές στη δημόσια υγεία (η οποία είναι πολύ περισσότερο κρατική). Μέρος των ήδη περιορισμένων πόρων διοχετεύθηκαν στην ιδιωτική υγεία, ακόμη και κατά τη διάρκεια της τρέχουσας κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Η πρόσφατη “περιφερειοποίηση”, σύμφωνα με ένα καπιταλιστικό επιχειρηματικό μοντέλο, έχει κάνει αυτή την υπηρεσία (η οποία θεωρητικά θα έπρεπε να είναι καθολική) διαφέρει αρκετά μεταξύ των περιφερειών, μεταξύ πλούσιων και φτωχών περιοχών.
Οι ασθενείς έχουν μετατραπεί σε πελάτες και η ιατρική περίθαλψη κοστολογείται βάσει ενός πλαισίου ανταγωνισμού και κέρδους.
Αυτή η αντίληψη σχετικά με τις υπηρεσίες υγείας και περίθαλψης, αποκαλύπτει σε αυτήν τη δραματική στιγμή το πραγματικό του πρόσωπο, αφήνοντας όλους εμάς στο έλεος της φιλοσοφίας του, η οποία δεν είναι εκείνη της ανθρώπινης συμπόνοιας και του να αναγνωρίζουμε τους άλλους ως συνανθρώπους μας. Αντίθετα, είναι ζήτημα υπολογισμού των ελάχιστων υλικών απαιτήσεων για την μεγιστοποίηση του κέρδους, η οποία τώρα μεταφράζεται σε έλλειψη εγκαταστάσεων, προσωπικού και αναλώσιμων υλικών σε αποθήκες.
Το αποτέλεσμα είναι ότι με όλο και πιο περιορισμένα κονδύλια και προσωπικό, το οποίο ήδη έχουν εκμεταλλευτεί στο μέγιστο βαθμό σε περιόδους κανονικότητας, δεν δίνουν καμία δυνατότητα σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Εκτός από το να παραδεχτούμε ότι η εντατικές κλινικές εκλείπουν, το προσωπικό σπανίζει, οι αναπνευστήρες δεν υπάρχουν και πως είναι απαραίτητο να γίνει επιλογή σχετικά με το ποιοι θα θεραπευτούν, διότι δεν μπορούν να θεραπευτούν όλοι. Και όλα αυτά όταν το κράτος ξοδεύει 70 εκατομμύρια ευρώ την ημέρα για στρατιωτικές δαπάνες. Με τα 70 εκατομμύρια να δαπανούνται σε μία μόνο από τις 366 ημέρες αυτού του δίσεκτου έτους, έξι νέα νοσοκομεία θα μπορούσαν να κατασκευαστούν και να εξοπλιστούν, ενώ θα έμεναν λίγα ακόμα για μάσκες, εργαστήρια δοκιμών, και διαγνωστικών τεστ, ώστε να γίνει σωστός έλεγχος. Ένας αναπνευστήρας κοστίζει 4.000 ευρώ, επομένως θα μπορούσαν να αγοραστούν 17.500 αναπνευστήρες την ημέρα, πολύ περισσότερους από ότι χρειάζονται τώρα.
Τις τελευταίες εβδομάδες, γίναμε μάρτυρες του εμπαιγμού της πολιτικής τάξης στην αντιμετώπιση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, με τους εκπροσώπους όλων των πολιτικών κομμάτων που έχουν αναιρέσει όλα όσα είπαν, καλώντας σε αποκλεισμό και άνοιγμα, ανάλογα με το τι ζητούσε ο αντίπαλος. Είδαμε την κυβέρνηση να αντιτίθεται στο κλείσιμο των σχολείων από την διοκητική περιφέρεια Marches, και έπειτα να κλείνει ολόκληρη τη χώρα λίγες μέρες αργότερα, είδαμε αποκρουστικούς καιροσκοπισμούς και τώρα γινόμαστε μάρτυρες τη ρητορική του “θα τα καταφέρουμε”.
Αν τα καταφέρουμε, δεν θα οφείλεται στις εθνικές και περιφερειακές κυβερνήσεις. Δεν θα οφείλεται στη μαζική στρατιωτικοποίηση των πόλεων και των συνόρων. Δεν θα οφείλεται στις εταιρείες, οι οποίες μέσω της Ιταλικής Βιομηχανικής Ομοσπονδίας (ένωσης βιομηχάνων) έχουν ρίξει πλέον τις μάσκες επιλέγοντας ρητά το κέρδος. Το είπαν καθαρά και ξάστερα χωρίς ντροπή: δεν πρόκειται να κλείσουμε, η παραγωγή πρέπει να συνεχιστεί. Αυτό έχει οδηγήσει σε αυθόρμητες απεργίες σε πολλές εταιρείες, με τις μεγάλες συνδικαλιστικές ενώσεις να κυνηγούν τους αγώνες των εργαζομένων που δεν ήθελαν να ενδώσουν στις απαιτήσεις των εργοδοτών. Oι διώξεις των καθεστωτικών συνδικαλιστικών οργανώσεων του καθεστώτος πέτυχαν τον σκοπό τους με την υπογραφή του γελοίου πρωτόκολλου στις 14 Μαρτίου, το οποίο περιέχει υποχρεώσεις μόνο για τους εργάτες και μόνο συστάσεις για τις εταιρίες.
Αυτός ο αηδιαστικός κυνισμός, αυτή η δίψα για κέρδος σε συνδυασμό με την περιφρόνηση για την υγεία όσων εργάζονται, ακριβώς επειδή εκφράζονται σε μια τόσο κομβική στιγμή, δεν πρέπει να περάσει και πρέπει να λογοδοτήσουν.
Το τίμημα αυτής της κρίσης πληρώνεται πρωτίστως από όλους αυτούς που εργάζονται στον τομέα της υγείας, κάτω από τη συνεχή πίεση λόγω των εξουθενωτικών βαρδιών τους και των ολοένα αυξανόμενων περιπτώσεων μολύνσης και θανάτου ανάμεσα στο ίδιο το προσωπικό.
Κανένα καθεστωτικό ΜΜΕ δεν έχει αναφέρει τις καταγγελίες των δικηγόρων του σωματείου των νοσηλευτών, ενός θεσμού που δεν έχει τίποτα ανατρεπτικό. Στην κυρίαρχη αφήγηση, οι νοσοκόμοι και οι νοσοκόμες απεικονίζονται ως ήρωες, αρκεί να αρρωστήσουν και να πεθάνουν σιωπηλά, χωρίς να πουν τι συμβαίνει στα νοσοκομεία. Οι νοσοκόμες που λένε την αλήθεια απειλούνται με απόλυση. Όσοι έχουν μολυνθεί δεν αναγνωρίζονται ως εργατικά ατυχήματα, διότι η διοίκηση των νοσοκομείων δεν είναι υποχρεωμένη να καταβάλει αποζημίωση σε όσους εργάζονται σε καθημερινή βάση χωρίς προστασία ή με εντελώς ανεπαρκή προστατευτικό εξοπλισμό.
Η κρίση αυτή πληρώνεται από όσους έχουν προσωρινές ή επισφαλείς θέσεις εργασίας, επί του παρόντος χωρίς εισόδημα και χωρίς καμία βεβαιότητα ότι θα επιστρέψουν στη δουλειά τους μετά την επιδημία.
Πληρώνεται από όσους δουλεύουν στο σπίτι μέσω της τηλεργασίας και απαιτείται να συμβιβάσουν μια συχνά πολύ περίπλοκη οικιακή παρουσία με παιδιά ή άτομα χρίζουν φροντίδας με ταυτόχρονες παραγωγικές υποχρεώσεις.
Πληρώνεται από όσους αναγκάζονται να πάνε στις δουλειές τους χωρίς καμία υγειονομική πρόβλεψη.
Από τους φτωχούς, τους άστεγους, όσους ζουν στο δρόμο ή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης
Την πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν αυθόρμητες απεργίες ενάντια στον κίνδυνο μετάδοσης και έχουν κατηγορηθεί για παραβίαση των διαταγμάτων της κυβέρνησης, καθώς διαδήλωναν στους δρόμους για την υγεία τους.
Πληρώνεται από κρατούμενους στις φυλακές του δημοκρατικού κράτους, οι οποίοι έχουν εξεγερθεί σε 30 φυλακές για την υπεράσπιση της υγείας τους. Δεκατέσσερις άνθρωποι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων. Δεκατέσσερις άνθρωποι που — μας λένε – θα είχαν όλοι πεθάνει από υπερβολική δόση από ναρκωτικά που χορηγούσαν οι ίδιοι στους εαυτούς τους. Δεκατέσσερις άνθρωποι που βρίσκονται υπό την ευθύνη ενός συστήματος το οποίο δεν φαινόταν να είναι σε θέση να εφαρμόσει άλλα μέτρα περιορισμού με σιδηρά πυγμή, όχι όσον αφορά τη μόλυνση, αλλά τους ίδιους τους κρατουμένους.
Μέσα σε μια εκρηκτική κατάσταση λόγω των απάνθρωπων συνθηκών ζωής μέσα στις φυλακές για χρόνια -δομικά και όχι κατ’ εξαίρεση- η κυβέρνηση θεώρησε σωστό να εμποδίσει οποιαδήποτε επίσκεψη χωρίς να λάβει αποτελεσματικά μέτρα προστασίας της υγείας των κρατουμένων.
Δυστυχώς, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όταν τελειώσει αυτή η φάση έκτακτης ανάγκης, θα είναι πάντα οι ίδιοι άνθρωποι που θα υποστούν τις απώλειες λόγω της εξαθλίωσης και της περαιτέρω εκμετάλλευσης. Γιατί ακόμα και αν κανείς από εμάς δεν έχει ικανότητες να βλέπει το μέλλον, μπορούμε ήδη να προβλέψουμε ότι θα χρησιμοποιήσουν τη δικαιολογία της “ανάκαμψης”, της “οικονομικής ανάπτυξης”, και του “ξεπεράσματος της κρίσης”, για να συμπιέσουν όλο και περισσότερο τα πεδία αγώνα, στους χώρους της δουλειάς και τις πολιτικές και ιδεολογικές ελευθερίες. Δεν θα εκπλήξει κανέναν το γεγονός ότι η ρητορική της “ευθύνης” θα χρησιμοποιηθεί για την περαιτέρω τελειοποίηση των μηχανισμών πειθαρχικού και κοινωνικού ελέγχου, για τον περαιτέρω περιορισμό της ελεύθερης μετακίνησης, για τον περαιτέρω περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία και στη διαδήλωση, η οποία τώρα ουσιαστικά αναστέλλεται. Ήδη τώρα, ο αριθμός των καταγγελιών για παραβίαση διαταγμάτων υπερβαίνει τον αριθμό όσων έχουν μολυνθεί. Για αυτό, θα κληθούμε να το παρακολουθήσουμε αυτό και να δράσουμε χωρίς δισταγμούς.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με όλους εκείνους που διακινδυνεύουν τη ζωή τους αυτή τη στιγμή για να σώσουν άλλους, με όλο το προσωπικό στα νοσοκομεία, εκείνους που εργάζονται και απεργούν για να διασφαλίσουν συνθήκες ασφάλειας για τους ίδιους και για τους άλλους, με όλους εκείνους που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να #μείνουν σπίτι επειδή δεν έχουν σπίτι. Είμαστε αλληλέγγυοι με εκείνους που φοβούνται επειδή φοβούνται για τους εαυτούς τους και τους αγαπημένους τους. Συμπάσχουμε με όλους εκείνους που αρρώστησαν και αποσπάστηκαν από τα σπίτια τους χωρίς να έχουν πρόσβαση στους αγαπημένους τους λόγω της έλλειψης προστατευτικού εξοπλισμού, συμπάσχουμε με όλους εκείνους που πεθαίνουν με παρηγορητική αγωγή, λόγω της έλλειψης επαρκών εγκαταστάσεων εντατικής θεραπείας, με εκείνους που έπρεπε να λάβουν αποφάσεις για τις ζωές των άλλων σχετικά με το με ποιον διασώζουν σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ελαχιστοποιήσουν τις απώλειες, όταν αυτές είναι βέβαιες.
Δεν θα ξεχάσουμε ποιος είναι υπεύθυνος για αυτό που συμβαίνει σήμερα: Είναι οι κυβερνήσεις και τα κράτη που θυσίασαν την υγεία όλων μας επιλέγοντας το κέρδος, τον πόλεμο και την ενίσχυση της εξουσίας τους.
Αλλά ας μην τρέφουν αυταπάτες: Ο αγώνας δεν μπαίνει σε καραντίνα
Επιτροπή Επικοινωνίας της Ιταλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας – FAI
20 Μαρτίου, 2020
ιταλικό κείμενο εδώ https://www.umanitanova.org/?p=11756
