ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008-ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2023
15 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου και την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 ο μπάτσος Επαμεινώνδας Κορκονέας μαζί με τον συνεργάτη του Σαραλιώτη τραβάει το υπηρεσιακό του πιστόλι και ρίχνει στο ψαχνό, τραυματίζοντας θανάσιμα τον 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. Αυτή η κρατική δολοφονία ήρθε ως επιστέγασμα της εντεινόμενης κρατικής κατασταλτικής επιθετικότητας απέναντι στους αγώνες εκείνης της περιόδου, ως θηριώδης απάντηση του κράτους και των αφεντικών στην όξυνση των συγκρούσεων που πυροδότησε το κοινωνικό και ταξικό κίνημα. Ήταν μια ακόμη στιγμή που εκδηλώθηκε η δολοφονική κρατική βία με την έσχατη μορφή της, μια διαρκής επίδειξη υπεροχής των κυρίαρχων πάνω στους καταπιεσμένους και αγωνιζόμενους.
Δεκαπέντε χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, κράτος και αφεντικά συνεχίζουν να προωθούν ακόμα πιο εντατικά τη λεηλασία της κοινωνικής βάσης και την άγρια καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Από το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη που κόστισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, η μαζική κρατική δολοφονία ανοιχτά της Πύλου από το λιμενικό με εκαντοτάδες νεκρούς πρόσφυγες και μετανάστριες, τις δολοφονίες του Κώστα Μανιουδάκη και του Χρήστου Μιχαλόπουλου από τα ένστολα καθάρματα της Δημοκρατίας, που ήρθαν ως συνέχεια των δολοφονιών του Νίκου Σαμπάνη και του Κώστα Φραγκούλη το 2021 και 2022 αντίστοιχα, τον δολοφονικό ξυλοδαρμό της 16χρονης αντιφασίστριας στο Νέο Ηράκλειο από ομάδα ΟΠΚΕ, τις απαγορεύσεις και τις κατασταλτικές επιθέσεις σε διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας μέχρι τις διώξεις και τις σκευωρίες σε βάρος αναρχικών αγωνιστών και αγωνιστριών αναδυκνύεται η βαθιά σήψη του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο προσπαθεί με κάθε μέσο να διαφυλάξει την υπεροχή του και να διαιωνίσει την ύπαρξή του. Ενω πάγια τακτική του κράτους, κομμάτι της ευρύτερης προληπτικής αντιεξέγερσης, είναι και οι επιθέσεις στις καταλήψεις και τις αυτοοργανωμένες δομές του αγώνα, όπως η εκκένωση της κατάληψης Ντουγρού στη Λάρισα, της Mundo Nuevo στη Θεσσαλονίκη, της κατάληψης Άνω-Κάτω στα Πατήσια, του κοινωνικού κέντρου Ζιζάνια και του Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο Κρήτης. Η ανακατάληψη της Mundo Nuevo τον περασμένο Μάρτη, όπου εκκενώθηκε εκ νέου από τις δυνάμεις καταστολής και συνελήφθησαν 15 σύντροφοι και συντρόφισσες, όπως και οι πρόσφατες ανακαταλήψεις του κοινωνικού κέντρου Ζιζάνια και του Ευαγγελισμού αποτελούν δυναμικά παραδείγματα υπεράσπισης των κατειλημμένων χώρων ζωής και αγώνα και μηνύματα αντίστασης προς του αγωνιζόμενους ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα και τρομοκρατία.
Το κράτος πιστό στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθείται από τα χρόνια του μνημονίου στον ελλαδικό χώρο, συνεχίζει τις πολιτικές φτωχοποίησης και εξαθλίωσης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, προωθώντας συστηματικά τη διάλυση του ΕΣΥ, εντείνοντας τους όρους εκμετάλλευσης στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, επιχειρώντας την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της παιδείας και την καταστολή στους χώρους εκπαίδευσης και αυξάνοντας συνεχώς το κόστος επιβίωσης με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς. Παράλληλα η λεηλασία του φυσικού κόσμου από κράτος και κεφάλαιο και η κρατική άρνηση διαχείρισης των συνεπειών της, που το ίδιο το σύστημα εξουσίας δημιουργεί, έχουν αφήσει πίσω τους εκατομμύρια στρέματα καμένης γης και το μεγαλύτερο μέρος του θεσσαλικού κάμπου κατεστραμμένο από τις πλημμμύρες. Οι συνεχείς παρεμβάσεις στα οικοσυστήματα δημιουργούν μία ασφυκτική συνθήκη για το σύνολο της κοινωνίας, με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς ανθρώπους, χιλιάδες νεκρά ζώα και τεράστιες εκτάσεις καμένων δασών.
Η σημερινή πολιτική διαχείριση έρχεται να υλοποιήσει μια άκρως επιθετική πολιτική αναδιαρθρώσεων σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Ταυτόχρονα η καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή των αντικοινωνικών πολιτικών κράτους και αφεντικών. Η κατασταλτική εκστρατεία έχει ως σαφή στόχο την επιβολή ενός καθεστώτος τρομοκρατίας, μιας κοινωνικής συνθήκης που θα κυριαρχεί η σιωπή, ο φόβος και η υποταγή. Αυτός ο κοινωνικός μετασχηματισμός, η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης, η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων είναι οι προϋποθέσεις για το βάθεμα των όρων επιβολής. Κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν να καθυποτάξουν κάθε φωνή που αρθρώνεται ενάντια στους επιθετικούς σχεδιασμούς τους είτε με τα ΜΑΤ είτε με την αναβάθμιση του νομικού και θεσμικού τους οπλοστασίου.
Για εμάς η εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 ήταν καθοριστική. Από τη μια έδειξε στα αγωνιζόμενα, κατώτερα, πληβειακά στρώματα της κοινωνίας ότι η αντίσταση στους θεσμούς του κράτους είναι εφικτή, διαλύοντας -έστω και προσωρινά- το προσωπείο της παντοδυναμίας της εξουσίας, ριζοσπαστικοποιώντας τις συνειδήσεις σε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, αφήνοντας πίσω της μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο ως παρακαταθήκη στο αναρχικό- αντιεξουσιαστικό κίνημα. Από την άλλη επεσήμανε τα όρια μιας αυθόρμητης εξέγερσης αλλά και την ανάγκη εμβάθυνσης της αυτοοργάνωσης σε όλα τα κινηματικά επίπεδα, με τη διαρκή αναρχική παρουσία στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, με ορίζοντα πάντα την Κοινωνική Επανάσταση. Έκανε φανερό το γεγονός πως δεν αρκεί η ευκαιριακή συσπείρωση γύρω από ένα μέτωπο αγώνα, αλλά είναι αναγκαία η διάρκεια, η συνεχής συνάντηση των αγώνων από τα κάτω και η δημιουργία νέων μετώπων για την εξάπλωση της σύγκρουσης με κάθε πτυχή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Είναι, δηλαδή, αναγκαία η κοινωνική και ταξική οργάνωση σε ελευθεριακά σχήματα βάσης όσο και η πολιτική οργάνωση των αναρχικών για το ξεπέρασμα της μερικής και αντανακλαστικής διαμαρτυρίας, με σκοπό τη δημιουργία μίας συνολικής αναρχικής επαναστατικής πρότασης. Η ανάγκη αυτή έγινε ακόμα πιο έκδηλη όταν τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που είχαν αναπτυχθεί το προηγούμενο διάστημα επιχείρησε να εκμεταλλευτεί, να χειραγωγήσει και να καπηλευτεί η αριστερά με όχημα τις εκλογικές αυταπάτες για μια δήθεν δικαίωση των αγώνων που δόθηκαν, του αίματος που χύθηκε από χιλιάδες στους δρόμους, όσων βασανίστηκαν από τα ένστολα καθάρματα της δημοκρατίας, των οδομαχιών στις μητροπόλεις, όσων φυλακίστηκαν και διώχθηκαν. Η δικαίωση των καταπιεσμένων δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από την επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος εξουσίας από την ίδια την πληβειακή βάση της κοινωνίας.
Από τους εξεγερμένους ιθαγενικούς λαούς των Αμερικών που αγωνίζονται για Γη και Ελευθερία, τον επί δεκαετίες αντιστεκόμενο λαό της Παλαιστίνης που σήμερα δίνει μια ακόμα μάχη για την επιβίωση και την αξιοπρέπειά του μέχρι τους αγωνιζόμενους/ες στις δυτικές μητροπόλεις και σε κάθε γωνιά του πλανήτη που παλεύουν απέναντι στον φασισμό, την καταπίεση, την καταστολή και την εκμετάλλευση η μόνη ρεαλιστική προοπτική για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας, για έναν κόσμο που θα χωρά πολλούς κόσμους είναι η ανατροπή του κρατικού και καπιταλιστικού μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας, η οργάνωση και ο αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΞΗ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΠΟΥ ΕΚΚΡΕΜΕΙ – ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Τετάρτη 6 Δεκέμβρη – αντικρατικές, αντικατασταλτικές διαδηλώσεις
Αθήνα: 18.00 – Προπύλαια
Θεσσαλονίκη: 18.00 – Καμάρα
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
